BOÐAÐUR NIÐURSKURÐUR TIL LÖGGÆSLU OG HEILBRIGÐISÞJÓNUST TILRÆÐI VIÐ ALMANNAVARNIR:

Boðaður niðurskurður núverandi stjórnvalda til löggæslu og heilbrigðisþjónustu, er ekkert annað en beint tilræði við líf og öryggi allra landsmanna, og þar með almannavarnir!!  Og þetta er á sama tíma, og landsstjórnin lætur aukafjárveitingu til Landsdóms, í "nornaveiðum" sínum gegn hæstvirtum forsætisráðherra síðustu lýðræðisstjórnar hér á landi!!

Ábyrg og skynsöm forgangsröðun í ríkisfjármálum á krepputímum, er lífsnauðsynleg, samhliða markvissri og skynsamlegri atvinnuuppbyggingu! Guð gefi, að hætt verði við slíkan siðlausan, óskynsamlegan og lífshættulegan niðurskurð varðandi þá þjónustu, sem er upp á líf og dauða komin, að varðveita og skera ekki meira niður til!!!!

Guð blessi Ísland!

Með óskum um alla Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

ÓGEÐFELLDUR OG ÓGUÐLEGUR KYNJARASISMI GEGNTEKUR HIÐ AFHELGAÐA MANNFÉLAG:

Ógeðfelldur og óguðlegur kynjarasismi gegntekur hið afhelgaða mannfélag, bæði hér á landi og annars staðar.  Allt er gert til að mynda óeðlilega gjá milli kynjanna, m.a. með endalausri kynjagreiningu, samhliða ógeðfelldu og ókristilegu þjóðaruppeldi, þar sem drengir fá ekki lengur að vera drengir, og stúlkur ekki stúlkur.  Gengið er á svívirðilegan hátt ekki aðeins gegn Heilögu Guðs Orði, heldur einnig gegn Skikkan Skaparans, sem haldist hefur að mestu leiti, þar til nú.  Samhliða þessu eru hefðbundin kvennastörf vanmetin, þ.m.t. hið mikilvæga kristilega húsmóðurstarf, á mjög ómaklegan hátt, og konur teljast vart til mannkynsins, samkvæmt þessum nýja "pólitíska rétttrúnaði", nema að velja sér hefðbundið "karlahlutverk".  Mismununað er á ógeðfelldan hátt í þessu sambandi, sem er aðeins til þess fallin, að mynda gjá milli kynjanna; t.d. sá ógeðfelldi kynjarasismi, sem nefndur er "kynjaskekkja" í sögubókum; á nú að fara banna ýmsar góðar og gildar barnabækur, á grundvelli marxísks fasisma?

Hin kristilega kærleikshugsjón, sem lýtur ekki síst að því, að konur, og þá sérstaklega mæður og börn þeirra, njóti sérstkrar verndar, og byggist á Heilögu Guðs Orði og Skikkan Skaparans, er einnig fótum troðin.

Þetta óguðlega þjóðaruppeldi, sem miðar í raun að hatursáróðri gegn kristilegum kærleiksgildum, eins og forstöðumaður Íslensku Kristskirkjunnar hefur orðið fyrir á mjög ómaklega hátt, af hálfu sama ógeðfellda "mannréttindaráðs" og vildi banna alla trúarfræðslu í skólum, einkum varðandi kristna trú og sið, og gengu svo langt að reyna að banna "Litlu jólin" á sl. ári.

Þennan ógeðfellda og óguðlega hatursáróður verður að kveða niður, ef ekki á illa að fara.  Aðeins með  hinni kristnu kærleikshugsjón að leiðarljósi, er hægt að kveða þennan ófögnuð niður.  Öllu skiptir, að varðveita hinu kristnu kærleikstrú og sið aldanna, samhliða markvissu kristniboði!!

Guð blessi Ísland!!

Með óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

HIÐ HEILAGA HJÓNABAND SAMKVÆMT HEILÖGU GUÐS ORÐI OG SKIKKAN SKAPARANS HYRNINGARSTEINN KRISTILEGS SIÐAÐS MANNFÉLAGS:

Femenískar og ókristilegar fullyrðingar formanns "mannréttindaráðs" Reykjavíkurborgar, eru bæði rangar og fráleitar með öllu, þar sem koma fram bæði rangar fullyrðingar og ásakanir á hendur Friðriki Schram, forstöðumanni Íslensku Kristskirkjunnar.  Umræddur formaður kom því til leiðar, að Íslensku Kristskirkjunni í Grafarvogi hafi verið synjað um 800.000 kr. í byggingarstyrk, sem trúfélagið átti fullan rétt á.  Kemur þetta nánar fram í mjög góðri grein Jóns Vals Jenssonar, cand. theol., sem birtist 21. september sl.
Kjarni málsins er sá, að hið heilga hjónaband samkvæmt Heilögu Guðs Orði og Skikkan skaparans, er og verður alltaf hyrningarsteinn kristilegs siðaðs mannfélags.  Jaðarhópar femenista hafa unnið hart gegn hinu heilaga hjónabandi, og unnið að því að mynda gjá milli kynjanna, sem leitt hefur af sér fjölda hjónaskilnaða og annarrar sundrungar.  Er hér allra síst verið að dæma þá, sem standa utan hinnar heilögu hjónastéttar.  Þá er "jafnréttisskilningur" nefnds jaðarhóps furðulegar, þar sem grunvallarrétturinn til lífisns, er vanvirtur með öllu, gagnavart hinu ófædda barni.

Með óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

 

 

VONLAUS KYRRSTÖÐUSTJÓRN, EÐA ÁBYRG VARÐVEISLU- OG UPPBYGGINGARSTJÓRN:

Nú situr við stjórn vonlaus kyrrstöðustjórn.  Ekkert er gert á því stjórnarheimili, til að styðja heimilin í landinu og fjölskylduna, að byggja upp atvinnulíf, né nokkuð annað.  Þvert á móti er unnið gegn þessum hyrningarsteini kristilegs, siðaðs mannfélags.  Einnig er unnið gegn skynsamlegri atvinnuuppbyggingu.  Þá er unnið markvisst að því, að eyðilegga velferðarkerfið.  Landflóttinn hefur ekkert minkað, heldur þvert á móti.

Það er kominn tími til að þessi vonlausa kyrrstöðustjórn, sem m.a. byggir á hugmyndafræði bolsévískrar hugmyndafræði, fari frá, og við taki ábyrg landssjórn, þar sem unnið er að varðveislu hins kristna menningararfs og siðferðis, m.a. með því að efla velferðarþjónustuna, sem er í raun einn af dýrmætari ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna!!!!  Og hvergi er velferðarþjónustan meiri, eða hefur verið, en á áhrifasvæði kristninnar!!!! Að ekki sé talað um hyrningarstein kristilegs siðaðs mannfélags, sem er hjónabandið, heimilið og fjölskyldan, að fyrirmynd hinnar Helgu Fjölskyldu, sem afkristnunaröfl nútímans vilja með öllu ryðja úr vegi fyrir helstefnu guðleysisins, sem birtist m.a. í því, að vilja banna "Litlu jólin" í skólunum!!!!

Kyrrstöðustjórnin gerir heldur ekkert til að byggja upp atvinnulífið og draga úr atvinnuleysi.  Þvert á móti að leggja stein í götu lítilla og meðalstórra fyrirtækja, svo eðans eitt dæmi sé nefnt!

Við þarf að taka ábyrg og skynsöm landsstjórn, sem hefur kristna menningararfleifð og sið að leiðarljósi, sem varðar bæði heimilin í landinu sem og alla velferðarþjónustu, og það að varðveita sjálfstæði fullvalda ríkis, jafnframt því að vinna að skynsamlegri atvinnuuppbyggingu í öllu landinu.  Þá standi slík stjórn að því, að grundvallarmannréttindi til lífins varði einnig hin ófæddu börn!!!!

Með óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

ER ÞAÐ ÁBYRG LANDSSTJÓRN, SEM HELDUR AÐEINS ÚTI TVEIMUR BJÖRGUNARÞYRLUM, OG TVEIMUR BRÁÐASKURÐSTOFUM Á LANDSPÍTALANUM?

Er það ábyrg ríkisstjórn, sem heldur aðein úti tveimur björgunarþyrlum hjá Landhelgisgæslunni, og tveimur bráðaskurðstofum á Landspítala - Háskólasjúkrahúsi?

En getur viðkomandi landsstjórn talist ábyrg gerða sinna, sem ástundar slíkt, og ber ávallt fyrir sig þeirri kreppu, sem varð haustið 2008?

Hingað til, hefur ráðherrastaða og starf talist til einna mestu ábyrgðarstarfa, og sérstaklega er beðið fyrir sem sérstökum ábyrgðarstörfum, í kirkjum landsins!

Núverandi landssjórn hefur farið með mikla dómhörku gagnavart ákveðnum fráfarandi ráðherrum, og lagt fráfarandi forsætisráðherra, hreinlega í einelti - hann einn skal gerður "ábyrgur" varðandi embættisfærslur sínar!  Fyrrir það núverandi landsstjórn ábyrgð á eigin embættisfærslum?

Ef núvrandi ríkisstjórn getur ekki haldið úti lágmarksgrunnþjónustu varðandi björgun mannslífa og varða almannavarnir, er hún þá hæf, miðað við eigin "kröfu"?

Slík landsstjórn ætti að segja af sér tafarlaust, áður en hún verður ábyrg fyrir því, að lífi fólks - hér sérstaklega bráðveiks fólks og þ. m.t. bráðveikra barna sem og ferðamanna, sé stefnt í bráða lífshættu!  Lítið heyrist nú frá samtökum um ferðaþjónustu, eins og gerðist hins vegar í vor, og laut aðeins þeim fjársjóði, sem mölur og ryð fær grundað, en því miður ekki þeirri hættu, sem ferðamenn lentu í, þegar ein af brúum landsins rofnaði, og varðar vissulega einnig almannavarnir!

Ef þessi tvö alvarlegu ofangreindu dæmi, sem komu skýrt fram í fjölmiðlum, varða ekki ráðherraábyrgð samkvæmt Landsdómi, þá veit ég hreinlega ekki lengur hvað snýr upp, og hvað snýr niður

Guð forði þjóðinni frá siðblindu ábyrgðar og -sinnuleysisins, áður en slíkt ábyrgðarleysi, leiðir af sér alvarlegt slys, eða þaðan af verra.  Það var ekki landsstjórninni að þakka, að dugmiklir starfsmenn hjá Landhelgisgæslunni, náðu í tíma að lagfæra, og síðan bjarga fólki, sem statt var í nauðum.

Orðrétt segir:

      Það var svo ekki liðin klukkustund frá því TF-Líf kom úr   viðgerð í gær, að hún var ræst út til að bjarga fólki sem   sat fast í gili rétt ofan Bíldudals. 

  [e-mail]  Fyrst birt: 20.08.2011 11:55 GMT

  Síðast uppfært: 20.08.2011 14:14 GMT

Þá eru aðeins tvær bráðaskurðdeildir opnar á Landspítalanum - Háskólasjúkrahúsi.

Orðrétt segir:

    Tvær af fjórum bráðadeildum skurðlækninga eru nú lokaðar, eftir niðurskurð   síðustu þriggja ára. Aðrar deildir eru ýmist sameinaðar eða opnar hluta   vikunnar.  Framkvæmdastjóri á Landspítalanum sér ekki að hægt verði að   spara meira á skurðlækningasviði. Uppsagnir eru óumflýjanlegar og skerðing   á þjónustu, að mati forstjórans. 

      Vísir - Innlent 20. ágúst 2011 21:30

Er mannslífið virkilega ekki meira virði?  Hvernig væri að stofna einhverskonar samtök, sem myndu leggja jafnmikla áherslu á það, ef ekki meiri, að bjarga mannslífum, sem varða almannavarnir, eins og hins vegar stofnað hefur verið um efnisleg verðmæti?

Hvernig væri að meta þau störf, sem varða björgun mannslífa, og varða almannavarnir, að verðleikum?


Með óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

MEIRI NIÐURSKURÐUR STJÓRNVALDA TIL LÍFSNAUÐSYNLEGRAR ÞJÓNUSTU, SEM VARÐA OG ALMANNAVARNIR, GLÆPSAMLEGUR:

Meiri niðurskurður stjórnvalda til lífnauðsynlerar þjónustu, sem varða og almannavarnir, þar sem lífi fólks er teflt í tvísýnu, er glæpsamlegur!  Enn og aftur boða vestræn stjórnvöld, enn meiri niðurskurð ríkisútgjalda, þar með talið hér á landi, án þess að ræða nokkra mennska og skynsamlega forgangsröðun, þar sem forgangsraðað yrði að minnsta kosti á þann hátt, að ekki verði meira skorið niður til lífnauðsynlegrar þjónustu, sem varða og almannavarnir, þar sem líf hins almenna borgara er sett í bráða lífshættu, einkum með auknum niðurskurði til líknar -og heilbrigðisþjónustunnar, löggæslu sem og alla aðra lífsnauðsynlega þjónustu, sem varðar líf og dauða hins almenna borgara!

Hefði efnahagur verið megineinkenni, t.d.  í þróun og uppbyggingu líknar - og heilbrigðisþjónustunnar, frá fyrri hluta síðastliðinnar aldar, væri ekki til staðar jafn öflug heilbrigðisþjónusta, t.d. hér á landi, og er nú enn til staðar, þrátt fyrir allt, þ.e.a.s. siðferðilega vafasaman niðurskurð, t.d. til þessa málaflokks líknar- og heibrigðisþjónustunnar!

Viljum við virkilega setja meðbræður okkar og systur í bráða lífshættu, bara að því við veiktumst á "réttum tíma" og fengum bót meina okkar, eða höfum ekki veikst?  Erum við orðin svo siðblind sem þjóð, að aðeins þeir sem standa okkur allra næst, skipti aðeins máli?  Þá erum við brjóstumkennanleg, og eigum í raun ekkert gott skilið!

Víða í hinum svonefndu þróunarlöndum, hafa "fyrrverandi" nýlenduríki, lokað fjölda sjúkrahúsa, sem kostað hafa tugi ef ekki hundruð þúsundir mannslífa, mannslífa, sem áttu alls ekki slík "örlög" skilið!

Þessi óþróun hefur einnig átt sérf stað í Austur -og Suður Evrópu, t.d. Lettlandi.  Vilum við ganga svo langt í aumri sjálfsímynd okkar, að við verðum orðin hluttakendur í þessum glæpi gegn mannkyni, eða þeim glæp, sem blasir nú t.d. við í norðvestanverðri Evrópu?

Hér verður vissulega að forgangsraða á mennskan og skynsamlega hátt, þannig að öll lífsnauðsynleg þjónustu, sem varðar og almannavarnir, verði fyllilega slegið skjaldborg um - sem og lífsnauðsynlega þróunarhjálp! 

Hin óeigingjörnu störf líknar- og heikbrigðisþjóntunnar sem og annarrar lífsnauðsynlegrar þjónustu, verður að hefja upp til vegs og virðingar, og standa sérstaklega vörð um!  Annað væri ekki aðeins siðleysi og siðblinda, heldur hreinn glæpur!

Heyra líknarstörf mannvina eins og t.d. systur Móður Theresu og Alberts Schweitzers, jafnvel þótt í smækkaðri mynd væru, endanlega sögunni til? Guð gefi, að svo sé ekki!!  Það er bæði alltof dýrt, í allri merkingu þess orðs, fyrir utan þann lykilþátt, sem verður aldrei, aldrei, metinn til fjár!!

Með óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

ER LÍF HINS ÓFÆDDA BARNS EINSKIS METIÐ?:

Líf hins ófædda barns virðist ekki hátt metið, sbr. í frétt á vefnum Mbl.is frá 2. ágúst sl., þar sem tilvitnunarmerki, eða gæsalappir, eru sett utan um orðið lík, þegar um er að ræða lík af hinu ófædda barni.  Þá er hatursáróðri einkum beint gegn kristnum félögum, sem séu andsnúin fóstureyðingum, eða m.ö.o eru á móti manndrápi ófæddra barna; í raun morðum á ófæddum börnum!      

Samkvæmt kristinni kærleikstrú og sið aldanna, sem byggð er á Heilögu Guðs Orði, grundvallað á Orðinu holdi klæddu, Drottni Jesú Kristi, er líf hins ófædda barns metið jafnhátt, og líf allra annarra einstaklinga.  Með afkristnun og afsiðun seinni tíma, hefur einkum þessum kristna kærleiksskylningi aldanna, hnignað mjög mikið.  

Hér þarf heldur betur að snúa vörn í sókn og vinna að varðveislu hinnar kristnu arfleifðar sem og markvissu kristniboði, nær sem fjær.  Hinn kristni kærleiksboðskapur aldanna, mismunar engum.  Allt mannslíf er óendanlega mikilvægt.  Þar er líf hins ófædda barns metið eins og líf allra manna.  

Mannlífið er friðheilagt frá getnaði, og áréttast ekki síst í enn dýpri kærleiksskylningi, í hinni kristnu siðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers:  ,,Lotning fyrir lífinu“, sem er samkvæm kærleikskenningu Jesú; (Sigurbjörn Einarsson/ArnbjörnKristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 144, 268; áherslubreyting ÓÞ);   grundvallað á konungi kærleikans, Jesú Kristi, sem kallar oss til fylgdar við sig,  (Albert Schweitzer, 1954, The Quest ofthe Historical Jesus, bls. 401; Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson,1955,Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 40-41, 180; áherslubreyting:  ÓÞ)., og á svo sannarlega við friðhelgi hins ófædda barns, frá getnaði sem og allrar líknarþjónustu, nær sem fjær!

Kristin kærleikstrú aldanna varðar allt líf mannsins, og í raun allt annað líf að auki.  Kristin kærleikstrú aldanna, er trú vonar og kærleika, líknar og huggunar, sem grundvallast á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins Jesú Krists.


Með óskum um Guðs blessun.

Ólafur Þórisson, cand. theol.

 

OPIN YFIRLÝSING: ÆRUMEIÐANDI PRÓFUMSÖGN ÓGILT HJÁ HÉRAÐSDÓMI REYKJAVÍKUR MEÐ RÉTTARSÁTT Í HÉRAÐSDÓMSMÁLINU NR. E-11145/2009, ÓLAFUR ÞÓRISSON GEGN ÍSLENSKU ÞJÓÐKIRKJUNNI, NTT. BISKUPI ÍSLANDS:

ÆRUMEIÐANDI PRÓFUMSÖGN VARÐANDI LÖGBUNDNA KANDÍDATSÞJÁLFUN UNDIRRITAÐS, ÓGILT HJÁ HÉRAÐSDÓMI REYKJAVÍKUR, ÞANN 25. MAÍ 2011, MEÐ RÉTTARSÁTT Í HÉRAÐSDÓMSMÁLINU NR. E-11145/2009, ÓLAFUR ÞÓRISSON GEGN ÍSLENSKU ÞJÓÐKIRKJUNNI, VARÐANDI ÓGILDINGU FYRRI PRÓFUMSAGNAR SÉRA KARLS SIGURBJÖRNSSONAR, FYRRVERANDI SÓKNARPRESTS HALLGRÍMSPRESTAKALLS, NÚVERANDI BISKUPS ÍSLANDS: 

Réttarsátt hefur nú náðst milli stefnanda þessa máls, undirritaðs, og stefnda, Íslensku Þjókirkjunnar. Orðrétt segir: 

  Ógilt er skjal dagsett 3. júní 1993 sem felur í sér umsögn séra Karls Sigurbjörnssonar   þáverandi sóknarprests í Hallgrímskirkju varðandi Ólaf Þórisson til þáverandi biskups Íslands,   herra Ólafs Skúlasonar vegna starfsþjálfunar Ólafs Þórissonar í Hallgrímskirkjusókn frá    ársbyrjun 1993 til 1. apríl 1993. Á skjalinu kemur fram áritun um að það hafi verið dregið til   baka með bréfi dags. 8. desember 1996, en skjalið er nú varðveitt á Þjóðskjalasafni Íslands.  
Þá er titekið að fallið sé frá miskabótakröfu, o.s.frv. Dómsáttin er árituð af hálfu héraðsdómara,     hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, auk þess að vera stimpluð af hálfu réttarins. Loks er hún  undirrituð af hálfu málsaðila. 

 

Reykjavík, 12. júlí 2011.

Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

 

RÉTTARSÁTT Í HÉRAÐSDÓMSMÁLINU NR. E-11145/2009, ÓLAFUR ÞÓRISSON GEGN ÍSLENSKU ÞJÓÐKIRKJUNNI, VARÐANDI ÓGILDINGU FYRRI PRÓFUMSAGNAR HERRA KARLS SIGURBJÖRNSSONAR, BISKUPS ÍSLANDS:

Réttarsátt hefur nú náðst milli stefnanda þessa máls, undirritaðs, og stefnda, Íslensku Þjókirkjunnar.  Orðrétt segir:  

"Ógilt er skjal dagsett 3. júní 1993 sem felur í sér umsögn séra Karls Sigurbjörnssonar þáverandi sóknarprests í Hallgrímskirkju varðandi Ólaf Þórisson til þáverandi biskups Íslands, herra Ólafs Skúlasonar vegna starfsþjálfunar Ólafs Þórissonar í Hallgrímskirkjusókn frá ársbyrjun 1993 til 1. apríl 1993.  Á skjalinu kemur fram áritun um að það hafi verið dregið til baka með bréfi dags. 8. desember 1996, en skjalið er nú varðveitt á Þjóðskjalasafni Íslands."                                              

Þá er titekið að fallið sé frá miskabótakröfu, o.s.frv.                        


Dómsáttin er árituð af hálfu héraðsdómara, hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, auk þess að vera stimpluð af hálfu réttarins.  


Loks er hún undirrituð af hálfu málsaðila.


Reykjavík, 22. júní 2011.

Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

 

 

 

 

 

SAGA AF MEINTRI VALDNÝÐSLU HÁTTSETTRA EMBÆTTISMANNA INNAN ÞJÓÐKIRKJUNNAR, SEM BÁRU ÚT RÓG Í TENGSLUM VIÐ UMSÓKNIR MÍNAR UM PRESTSEMBÆTTI:

Margir eru þeir, bæði guðfræðingar og prestar, sem beittir hafa verið meintri valdnýðslu háttsettra embættismanna kirkjunnar, einkum v. prestsumsóknir sínar, en einnig þeir prestar, sem þegar eru í starfi.  Til að fyrirbyggja allan misskilning, á þetta vissulega alls ekki við nærri alla háttsetta embættismenn kirkjunnar.  Tel ég, að biskup Íslands, ásamt fleiri háttsettum og heiðarlegum embættismönnum kirkjunnar, eigi alls ekki heima meðal þeirra, sem beiti aðra presta eða guðfræðinga meintri valdníðslu.  Það hlýtur að vera erfitt og vanþakklátt starf, sem nú fylgir því, að vera í embætti biskups Íslands, eða öðrum háttsettum embættum, og þ.m.t. í prestsembættum, og fleiri embættum, eins og Ísland er orðið í dag.

 

 

Fyrir hefur legið prófumsögn, fyrrv. sóknarpr. Hallgrímsprestakalls, og núv. biskups Íslands, varðandi löggilda kandídatsþjálfun mína sem guðfræðikandídats frá vorinu 1993, dagset 3. júní 1993, þar sem koma fram ákveðnar persónulýsingar, sem aðeins ákveðnir læknar, ntt. geðlæknar, mega staðfesta. Hins vegar kemur fram lýsing á verulega vanhæfum og mjög takmörkuðum einstaklingi, í lok umsagnarinnar. Umrædd prófumsögn er geymd til varðveislu hjá Þjóðskjalasafni Íslands, og hefur verið hafnað af hálfu Stjórnarnefndar safnsins, að eyða nefndri prófumsögn, á grundvelli laga frá 1985, um Þjóðskjalasafn Íslands, þrátt fyrir síðari lög um persónuvernd.          

  Viðkomandi prófumsögn var dregin formlega til baka með bréfi frá 8. desember 1996, og ný prófumsögn send sinn.  Afsökunarbeiðni fylgdi með í bréfinu, þar sem tekið var fram, að hin fyrri umsögn væri dregin til baka.              
            Viðkomandi prófumsögn var hins vegar aldrei eytt, eins og gera hefði átt samkvæmt lögum um persónuvernd.  Umsögnin lá óvarin fyrir hjá viðkomandi embætti, og var loks send Þjóðskjalasafni Íslands, mörgum árum eftir að hún var dregin til baka.  Með staðfestu afriti frá Þjóðskjalasafni Íslands, dagsett 22. desember 2005, koma fram þær sannanir, að umsögnin var aldrei merkt sem trúnaðarmál, og ekki einu sinni ógild (ólgilt skjal, sem hvergi skyldi notast)  eftir að hún var dregin til baka, í desember 1996.  

  Rétt og skylt er að taka það skýrt fram, að ég ætla höfundi viðkomandi prófumsagnar alls ekki, að hafa notað viðkomandi prófumsögn gegn mér, hvorki varðandi prestsembætti eða önnur störf, né á nokkurn annan hátt.  Í raun hafi honum gengið gott eitt til, en gert þau leiðu mistök, að koma fram með ákveðnar persónulýsingar í prófumsögninni, sem aðeins ákveðnir læknar, ntt. geðlæknar, mega skjalfesta um einstaklinga, og þá á faglegum forsendumm.  Hann hafi verið í fullvissu um að draga umsögnina fyllilega til baka í desember 1996, og baðst skriflega afsökunar, og sent um leið inn nýja prófumsögn, í fyllsta einlægni.  Vissulega gat hann ekkert að því gert, að prófumsögnin hafi ekki þegar verið merkt sem trúnaðarmál hjá Bisupsstofu, né ógild, (sem hvergi skyldi notast).  Ég er þess fullviss, að einhverjir háttsettir embættismenn innan Þjóðkirkjunnar séu þar hins vegar ekki alsaklausir, og þá hvort sem viðkomandi prófumsögn hafi getað talist formlega gild eða ógild; þ.e.a.s. eftir að hún var dregin til baka í desember 1996.  
  Mjög æskilegt væri, að hér væri mögulegt að ná ásættanlegri sátt í málinu v. umrædda prófumsögn; réttarsátt hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, hefur nú náðst í málinu.  Síðan þarf að kanna í framahldinu, hverjir af hinum meintu háttsettu embættismönnum kirkjunnar, hafi átt hlut að máli, með því að bera út róg um mig  í tengslum við prestsumsóknir mínar, og "bergmáluðu" úr hinni fyrri prófumsögn, þar sem ein fjöður varð að sönnu að fimm hænum.  Ærumeiðingar og einelti má líkja einnig við snjóbolta, sem stækkar stöðugt.  Og ég er alls ekki sá eini, sem hef hér orið fyrir ærumeiðingum og einelti innan Þjóðkirkjunnar sem og annars staðar í þjóðfélaginu.  
  Þá hef ég upplýsingar, að sögn, að ákveðnir háttsettir embættismenn innan Þjóðkirkjunnar, beiti presta Þjóðkirkjunnar meintri valdnýðslu, sem á einhvern hátt hafi stutt við bakið á þeim guðfræðikandídötum og prestum, sem hafi ekki náð fyrir augum hinna háttsettu embættismanna.  Hér verður að koma til siðbót og siðvæðing, eigi Þjóðkirkjan ekki að bíða þess hnekki; því miður sjáum við byrjun á slíkum viðbrögðum innan Þjóðkirkjunnar, þar sem margir innan Þjóðkirkjunnar, hafi sagt sig úr Þjóðkirkjunni, sem komið hefur fram í fréttum fjölmiðla. 
  Og hér megum við heldur aldrei gleyma hinu góða og ámetanlega safnaðarstarfi í landinu og ávöxtum þess.  Þess heldur verður að sporna við þeirri óþróun, að sífellt fleiri og fleiri innan Þjóðkirkjunnar, telji sig hafa ástæðu, til að segja sig í æ meiri mæli, úr Þjóðkirkjunni!

         

  Þá er einnig rétt og skylt að taka það fram, að fyrir liggur önnur löggilt prófumsögn, fyrrv. sóknarpr. Hraungerðisprestakalls, núv. sóknarpr. Selfossprestakalls - sameinaðs prestakalls Hraungerðis og Selfoss og fyrrv. prófasts Árnesþings, varðandi löggilda kandídatsþjálfun mína, frá vorinu 1993, dagsett 3. júní 1993, sem er bæði fagleg og fylgir ýtarleg starfsskýrsla með.  Þar kemur skýrt fram, að ég hef staðist prófnámið í mjög faglegri, ýtarlegri og góðri kandídatsþjálfun guðfræðikandídata  Var þessi tími, vorið 1993, einn af bestu tímum lífs míns.  Sú faglega prófumsögn var hins vegar skýrlega merkt sem trúnaðarmál hjá Biskupsstofu.     

  Allt til ársins 1998, átti að fylgja útdráttur til sóknarnefnda varðandi prófumsagnir um guðfræðikandídata.  Þá var mér einnig lofað því skriflega, í beinum tengslum við fyrrnefnda sátt frá því í desember 1996, að umsögn, sem send yrði sóknarnefndum varðandi prestsumsóknir mínar, yrði byggð á seinni prófumsögninni frá því í desember 1996 og hinni faglegu prófumsögn, sem ýtarleg starfsskýrlsa fylgdi.  Það var þverbrotið af hálfu viðkomandi stofnunar, og það á þeim tíma, sem slíkar umsagnir voru sendar.  Með úrskurði Dóms- og kirkjumálaráðuneytisins frá því í janúar 2001, varðandi stjórsýslukæru mína í desember 2000, komst ég að ofangreindu sáttabroti, en úrskurðinum fylgdi heildarumsögn viðkomandi stofnunar, en viðkomandi stofnun sendi mér aðeins þann hluta umsagnarinnar, sem mig varðaði, eftir að úrskurðurinn hafði verið birtur.     
            Þar utan, var jafnræðisregla stjórnsýslullaga nr. 37/1993, einnig brotin, því í umsögn til einnar sóknarnefdar, vorið 1998, er getið kirkjulegra starfa allra umsækjenda, nema mín, og það þrátt fyrir fyrrnefnt skriflegt loforð, sem hægt er að gera skýlausa kröfu um, að sé haldið, alla vega meðan fyrri lög um veitingu prestakalla giltu sem og að mismuna ekki umsækjendum!             


            Frá árinu 1999 tóku síðan önnur lög gildi, þar sem viðkomandi stofnun sendi ekki svonefndum valnefndum, sem tóku við af sóknarnefndum, varðandi prestsráðningar,  – áður hafði viðkomandi sóknarnefnd kosið um umsækjendur.             

            Þá er rétt og skylt, að taka það fram, að upphaflega fékk ég ekki aðgang af prófumsögnunum varðandi löggilda kandídatsþjálfun mína sem guðfræðikandídats, fyrr en Dóms- og kirkjumálaráðuneytið hafði úrskurðað, varðandi stjórnsýlsukæru mína, sumarið 1996, að ég skyldi fá aðgang að þeim.  Sem fyrr segir, kemur í fyrri umsögninni slík lýsing, sem aðeins ákveðnir læknar mega skjalfesta, ásamt lýsingu um verulegt vanhæfi, en í þeirri seinni, sem ýtarleg starfsskýrsla fyldi, kom fram jákvæð lýsing, bæði varðandi hæfni og styrk, o.s.frv.  Kom skýrt fram í þeirri prófumsögn, varðandi löggilda kandídatsþjálfun mína, að ég hef staðist prófnámið varðandi kandídatsþjálfun guðfræðikandídata, og hef því lögbundinn rétt til embættisgengis til pretsþjónustu, fyrir utan þann lögbundna rétt, sem embættispróf í guðfræði frá Háskóla Íslands, veitir. 
            
            Þá er einnig rétt og skylt, að taka það fram, að hin faglega prófumsögn frá vorinu 1993, auðveldaði mjög varðandi bæði umsóknir mínar um prestsembætti sem og aðrar starfsumsóknir.  En víða, þar sem ég sótti um vinnu, og tekið var vel í umsóknir mínar í fyrstu, einkum á grundvelli hinnar faglegu prófumsagnar, varð skyndileg breyting og öllum möguleikum á starfsráðngum útilokaðir.  T.d. þar sem ég sótti um vinnu í skóla á höfuðborgarsvæðinu, og var vel tekið í fyrstu, haustið 1999, þegar mjög auðvelt var að fá vinnu, og margir skólar, einkum á höfuðborgarsvæðinu, áttu samt erfitt með að fá starfsfólk, einkum í hina svonefndu heilsdagsskóla (nú nefnd frístundaheimili), vildi skólastjórinn, sem tók mjög vel í umsókina í fyrstu, allt í einu ekkert við mig tala – ansaði reyndar ekki símtali mínu, fyrr en ég beitti svonefndu leyninúmeri, en það símtal varð eðli máls samkvæmt mjög stutt.  Þarna hafði viðkomandi skólastjóri enga persónulega reynslu af vinnuhæfni minni, svo þetta var með ólíkindum, einkum í ljósi þess, hversu vel mér var tekið í fyrstu; en ég var að sjálfssögðu spurður hvar ég hefði verið í starfsþjálfun sem guðfræðikandídat!  Fleiri álíka dæmi mætti nefna.  Rétt er að taka það skýrt fram, að á mörgum vinnustðum eru ekki gerðar slíkar kröfur, sem felast í embættisprófi, eða prófnámi/prófumsögnum.  Matið varðandi prófumsagnirnar er þá almennt eðlis – og varðar hæfnismats viðkomandi, t.d. varðandi skýrslugerð, o.s.frv.             

            Á þeim tiltölulega fáu stöðum, sem ég fékk vinnu, og þá ekki síst á grundvelli hinnar faglegu prófumsagnar, fór að bera á sumum þeirra „bergmál“ úr hinni umdeildu prófumsögn, sem dregin hafði verið dregin til baka, eins og nefnt er hér að framan, sem olli vinnumissi, algjörlega óháð því, hvernig ég stóð mig, fleiri en einum og fleiri en tveimur; hjá sumum aðilum þessara staða fékk ég eigi að síður mjög góð meðmælabréf; og hef ég skriflegar sannanir þar að lútandi!              
                 
                                    
  Rétt og skylt er að taka það skýrt fram, að ég hafði allt frá árinu 1994, orðið fyrir alvarlegum ærumeiðinga varðandi prestsumsóknir, einkum á árunum 1994 – 1996, þar sem ég var yðulega eini umsækjandinn.  Rétt og skylt er að árétta það, að fyrir lá nefnd prófumsögn varðandi fyrri hluta löggildrar kandídatsþjálfunar minnar, frá því í byrjun janúar til loka marsmánuðar, árið 1993, þar sem hinar ærumeiðandi ummæli eru skjalfest gagnvart mér.  

  Vinveittur fagaðili (dr. í sálarfr.) sendi umsögn/meðmælabréf til eins af vinveittum sóknarnefndarformanni í Þingeyrarprestakalli, vorið 1996, varðandi  ærumeiðingar í sambandi við  umsókn mína um prestsembættið, það vor, en sá vinveitti aðili, gerði ásamt fleiri vinveittum aðilum í sóknarnefndinni, gerði allt sem í þeirra valdi var, ásamt vinveittum lækni og fyrrv. próffasti, en það dugði ekki til að stöðva ærumeiðingarnar!

                        
            Loks er rétt að taka það fram, að eftir samsvarandi ærumeiðingar, og hér á undan er lýst, sem ég varð fyir á tveimur vinnustöðum - tveimur grunnskólum á höfuðborgarsvæðinu, frá 1998-2000, og það þrátt fyrir mjög góð meðmæli, og góðan stuðning vinveittra kennara og fagaðila.  Vorið 2000, hraktist ég loks af seinni vinnustaðnum -heilsdagsskóla (nú nefnt frístundaheimili), þrátt fyrir mjög gott samstarf og stuðning, ekki síst við yfirmanneskju á  þessum vinnustað sem og fleiri góðra manna, þ.m.t. vinveitta fagaðilans, vinveittra presta og læknis. En því miður dugði það ekki til.  Ég veiktist, og neyddist ég til þess að fara á örorkubætur; enda vart vært á neinum vinnustað, eftir ærumeiðingarnar og eineltið.          

Reykjavík, 21. júní, 2011.      
Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun,       
Ólafur Þórisson, cand. theol. 

Höfundur er með embættispróf í guðfræði við HÍ., og er með lögbundinn rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.