VALDNÍÐSLA BRETA TAKMARKALAUS:

Í sannleika sagt, átti ég ekki von á því, en að upplifa slíkt "þjóðernis-hatur" "fyrrverandi" nýlenduþjóðar, gagnvart þjóð, sem hafði enga vitneskju um óábyrga fjármálastarfsemi "gamla" Landsbankans, annars vegar í Bretlandi, og hins vegar í Hollandi. Viðkomandi aðilar hinnar óábyrgu fjármálastarfsemi, bera hér einir ábyrgð, en ekki öll þjóðin, hvað þá börn þessa lands, um ókomna framtíð. Ég var svo grunnhygginn, er núverandi forsætisráðherra Breta, lýsti því yfir, að hinum verst stöddu í eigin landi, yrði hlíft við niðurskurði, varðandi velferðarþjónustunnar á krepputímum, að hér væri um Breskan "gentleman", eða "heiðursmann" að ræða. Hvílík grunnhyggja, að ætla slíkt, og þá ekki síður gagnvart eigin þegnum. Slíkur málflutningur hefur hingað til flokkast undir lýðskrum!

Ég held, að þessi brjóstumkennanlegi "heiðursmaður", gleymi í fyrsta lagi, að fyrirrennari hans, hefur þvert á móti skapað Breska ríkinu, margra milljarða punda skaðabótaábyrgð, lagalega séð, fyrir þau meiðyrði, að koma með slíkar yflirlýsingar, um að Íslendingar væru hryðjuverkamenn! Auk þess að knýja Kaupþing banka í endanlegt þrot. Þar olli hann sjálfum sér skaða sem og gjörvallri Bresku þjóðinni, því hefði hann hagað sér á skynsaman hátt, hefðu eignir gamla Landsbankans dugað af öllum líkindum fyrir öllum Ice-save reikningunum/ innistæðunum, a.m.k. í Bretlandi, ef ekki í Hollandi einnig. Hann er hér því lagalega séð, með tvæþætt ólögmæti, gagnvart heilu þjóðríki. Hér er einnig um lýðskrum að ræða, sem hann beitti, einungis til að auka á sínar eigin vinsældir, þótt til skamms tíma væri!

Krafa núverandi forsætisráðherra Bretlands, gagnvart Íslendingum, upp á 2,3 milljarða punda, sem kom fram á vef Ríkisútvrpsins nú rétt áðan, er ekkert annað en fjárkúgun og valdníðsla, og hefur ekkert með eitthvert lágmarks skuldbindingargildi samkvæmt Ess samningunum að gera. Þá hafa fræðimenn um víða veröld, m.a. í Frakklandi, þar sem viðtal var við einn af höfundum regluverks ESB og Ess, þar að auki lýst því yfir, sem kom fram í þætti Silfri Egils, í Ríkissjónvarpinu, að lagaleg skuldbinding Íslendinga væri engin, varðandi ofangreind mál, samkvæmt Ess samningunum! Fleiri hafa haldið þessu fram, um víða veröld.

Íslendingar vakna nú af vondum draumi valdníðslu þjóðar, sem hefur þóst, og þykist vera meðal "vinaþjóða", sem sagan hefur sannað á sl. öld.
Valdníðsla Breta og annarra "stórþjóða", gagnavrt "smáþjóðum", er ekkert nýtt, nú bætist aðeins Ísland í hóp þeirra fjölmörgu "smáríkja", sem hafa mátt þola valdníðslu og fjárkúgun af hálfu Breta og annarra "stórþjóða".
Í Heilagri Ritningu, er komið inn á viðlíkla valdníðslu "stórþjóða" gagnavrt "smáþjóðum", og mætti þar telja upp fjölda ritningartexta, sem ég læt ógjört að sinni.

Upphæð breska forsætisráðherrans, hefur ekket með þá spurningu að gera,
að standa í skilum, eða standa ekki í skilum, varðandi lágmarksupphæð viðkomandi reikninga/innistæðna, séu á annað borð lagaskilyrði fyrir þannig lágmarksríkisábyrgð, skv. regluverki Ess samningsins. Hér er því um óbilgjarna valdníðslu og kúgun, langt um fram skyldu - sé hún á annað borð til staðr - gagnvart þeim, sem enga sök hefur á aðstæðum, heldur tiltöllulega fáir "óábyrgir" aðilar "gamla" Landsbankans, sem fyrst og fremst eiga að bera ábyrgð! Síðan eftirlitsaðilar viðkomandi ríkja, þ.m.t. Breta og Hollendinga, sem heimilaði hina óábyrgu starfsemi, og loks viðkomandi ríkis, þ.e. Íslands. Ég held, að enginn efist um þetta, þ.e.a.s. ef lagaleg skuldbinding, fellur m.a. á það land innan Ess svæðisins, þannig að lagaskuldbindingin félli á þrjá aðila: 1) Viðkomandi ábyrgðaraðila "gamla" Landsbankans. 2. Eftirlitsstofnunar viðkomandi ríkja, (hér Bretlands og Hollands)og loks viðkomandi ríkis, (hér Íslands, sem ofangreindir sérfræðingar efast reyndar lagalega um, skv. Ess samningnum, þ.e. varðandi lið nr. 3.

2,3 milljarðir punda, er langt yfir þeirri upphæð, sem hér um ræðir, og þá til samans í Bretlandi og Hollandi. Grunnupphæðin myndi aðeins koma til greina, þ.e. ef lagalegar skuldbibdingar skv. Ess samningnum liggja fyrir.
Hér er um hreina ólögmæta valdníðslu og fjárkúgun að ræða, ólögmæta meingerð, og þá ekki síst varðandi opna vexti, sem Bretar telja sig í skjóli valds síns, geta einir lagt fram, hvað sem öllum lögum og reglugerðum líður. Er Bretland ekki lengur réttarríki? Hefur það nokkurn tímann verið það? Það er undarlegt, ef málið má ekki fara fyrir alþjóðadómstóla, skv. alþjóðalögum?

Þá er slík yfirlýsing ofannefnds forsætisráðherra með ólíkindum, að hreykja sér af því, að setja "fótinn" fyrir fyrir aðra, til valdníðslu og kúgunar! Það er spurning, hvort hann hafi ekki skapað sér, og "stórríki" sínu skaðabótaábyrgð, bæði með því að ætla með ólögmætum hætti, að valda öðrum aðila beinum skaða, og hins vegar út frá orðanna hljóðan, þar sem hann viðurkennir í raun fjárkúgun, en telur sig getað sett hana opinberlega fram í skjóli "valds" síns sem forsætisráðherra "stórþjóðar"?
Hitt er svo ljóst, að hann athugar ekki, að hann væri að gera gagnaðila sínum mikið gagn, ef þetta verður m.a. til þess, að Íslendingar gangi ekki í ESB!

Með von um, að allir Íslendingar snúi hér bökum saman! Gleymum heldur aldrei sjálf, að taka vel á móti innflytjendum í land okkar, og líta á þá sem fullgilda Íslendinga!
Loks skulum við ekki gleyma því, að biðja fyrir óvinum okkar, nær sem fjær, jafnvel þótt það sé erfitt!

Með vinsemd og virðingu, og óskum um Guðs blessun.

Ólafur Þórisson, cand. theol.

GÆLUVERKEFNI STJÓRNVALDA, Á KOSTNAÐ GRUNNÞJÓNUSTU LÍKNAR, BJÖRGUNAR, OG MENNTUNAR:

Á sama tíma og ekki er hægt að sinna lágmarksvelferðarþjónustu sem og annarri öryggisþjónustu, sem ógnar í raun öryggi og lífi fjölda manns, víða á vesturlöndum, þ.m.t. hér á landi, er hægt að eyða milljörðum í ,,gæluverkefni" stjórnvalda, þrátt fyrir að ,,ríkiskassarnir séu tómir", sbr. endalausan ,,barlóm siðblindra" landsstjórna; meðan heimilin ,,blæða", og fjöldi fólks, einkum ungt fólk flýr land, sem er því miður söguleg staðreynd, og mannslíf, m.a. fárveiks fólks, er einskis metið! Hafi slík stjórnvöld skömm fyrir, annars vegar fyrir að gera ekki neytt, til að aðstoða þá, sem höllustum fæti standa í mannfélaginu! Samma er að segja varpandi uppeldis- og menntunarþjónustu, einkum varðandi börnin.

Í raun eru hinar vesælu vestrænu landsstjórnir brjóstumkennanlegar - vanhæfar og gjörsamlega siðblindar! Hafi þær skömm fyrir! Guð gefi, að óstjórnirnar falli hið fyrsta, og siðlegar landsstjórnir, t.d. faglegar og skynsamar utanþingsstjórnir taki við hið fyrsta, ef ekki á enn verr að fara. Aldrei fyrr, a.m.k. síðan um aldmótin 1900, hafa myndast hér á landi jafn fjölmennar biðraðir hjá hjálparstofnunum. Og dæmi eru um, að fárveikt fólk þurfi að bíða í heilt ár á biðlistum, eftir aðgerðum! Því miður er hér um blákaldar sögulegar staðreyndir að ræða!

Og á sama tíma og núverandi forsætisráðherra Bretlands, reynir að slá skjaldborg um hina verst stöddu landa sína, að því er virðist, hæðist einn af fyrrverandi ráðherrum Svíðþjóðar m.a. að honum, og líkir honum við skræfu, þar sem hann virðist vilja forgangsraða ríkisfjármálum á krepputímum, á þann hátt, að fyrirhugaður niðurskurður á fjárlögum, bitni alls ekki á hinum verst stöddu í mannfélaginu.

Einnig er það með ólíkindum, að ráðherrar núverandi landsstjórnar, leggist svo lágt, að ,,fagna opinberlega" fyrstu handtökunum, hjá sérstökum saksóknara, sem lýsti því sjálfur yfir, að frelsissvipting, væri ekkert gamanmál. Megi þessir svokölluðu ráðherrar skammast sín!

Einu ráðherrararnir, hér á landi, sem reyna að bjarga því sem bjargað verður, og koma mannlega fram opinberlega, að því er virðist, eru hinir tveir faglegu ráðherrar dóms- og kirkjumála, og efnahags- og viðskipta.
Hér þarf að koma til faglega utanþingsstjórn - skynsöm og mannúðleg, þar sem fyllilega kemur til greina að hinir tveir núveranfdi faglegu ráðherrar, takin þátt í.

Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun.
Ólafur Þórisson, cand. theol.

STUÐNINGSYFIRLÝSING VIÐ GEIR JÓN ÞÓRISSON, VARAFORSETA NÁTTÚRULÆKNIGAFÉLGS ÍSLANDS, OG AÐRA FULLTRÚA ÞESS:

            Ég lýsi hér með yfir fullum stuðningi við Geir Jón Þórisson, varaforseta Náttúrulækningafélagsins sem og aðra fulltrúa stofnunarinnar, þar sem hann segir, að loka þurfi Heilsustofnun Náttúrulækningafélags Íslands í Hveragerði, gangi niðurskurðartillögur heilbrigðisráðherra eftir. Kom þetta fram í fréttum Ríkissjónvarpsins sl. kvöld sem og á ve fRíkisútvarpsins. 

Orðrétt segir síðan:    


,,Framlög til reksturs Heilsustofnunarinnar hafa verið skorin niður um 6,7% undanfarin tvö ár eins og annarra heilbrigðisstofnana.  Fulltrúar stofnunarinnar segja að þann 1.júní hafi ráðherra tjáð þeim að þeir fengju 300 milljónir króna á næsta ári,  niðurskurður upp á 46%. Geir Jón Þórisson segir að þetta yrði banabiti fyrir Heilsustofnun í Hveragerði og þar með NFLÍ.

Einn stærsti vinnustaður suðurlands muni loka og milljarða fjárfesting færi forgörðum.“  

(Vefur Ríkisútvarpsins, Fyrst birt: 10.06.2010 19:19 GMT.  Síðast uppfært: 10.06.2010 21:12 GMT; [e-mail]; áherslubreyting ÓÞ).

              

            Svar heilbrigðisráðherra, er hér sem annars staðar, t.d. varðandi niðurskurð á Heilbrigðisstofun Suðurnesja, eftir síðustu áramót, mjög óljóst og misvísandi, og því ekki trúverðugt.  Er ég hins vegar í engum vafa um, að jafn traustur og trúverðugur maður, og Geir Jón Þórisson, fari með rétt mál sem og aðrir fulltrúar stofnunarinnar, sem kemur skýrlega fram í ofangreindum svörum þeirra!           

           
Sannast loks í lokaorðum heilbrigðisráðherra enn frekar, hversu óljóst, misvísandi og ótrúverðugt, svar ráðherrans er:           

,,Álfheiður segist gera ráð fyrir að jafnt verði látið yfir alla ganga á næsta ári. Hinsvegar verði nýr samningur við Heilsustofnunina breyttur.“    (Vefur Ríkisútvarpsins, Fyrstbirt: 10.06.2010 19:19 GMT.  Síðast uppfært: 10.06.2010 21:12 GMT; [e-mail]; áherslubreyting ÓÞ).

 

            Aðeins niðurskurður undanfarin tvö ár, um 6,7% sem og fyrirhugaður niðurskurður um 6,7% til heilbrigðisstofnana, er í raun með öllu óverjandi, hvað þá niðurskurður um 46%.


Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun,      
Ólafur Þórisson, cand. theol.

EILÍFGILD ORÐ KONUNGAR KONUNAGANNA, KONUNGAR KÆRLEIKANS, DROTTINS jESÚ KRISTS:

[ENDURBÆTT SAMANTEKT]:

Í Matteusarguðspjalli, 25. kapítula, versum 34-36 og 40, stendur ritað:
„... Og þá mun konungurinn segja við þá til hægri: ,Komið þér, hinir blessuðu föður míns, og takið að erfð ríkið, sem yður var búið frá grundvöllun heims. Því hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka, gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín.‘ ...
...Konungurinn mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður, það allt, sem þér gjörðuð einum minna minnstu bræðra, það hafið þér gjört mér.‘“ (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 34-35).

Seinni hópurinn, sem miskunnarverkunum sleppti, munu þá „....svara: ,Herra, hvenær sáum vér þig hungraðan eða þyrstan, gestkominn eða nakinn, sjúkan eða í fangelsi, og hjálpuðum þér ekki?‘ Hann mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður: Það allt sem þér gjörðuð ekki einum hinna minnstu bræðra minna, það hafið þér ekki heldur gjört mér.‘ Og þeir munu fara til eilífrar refsingar, en hinir réttlátu til eilífs lífs.“ (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 35; áherslubreyting: ÓÞ).

Hér kemur fyrir Gríska orðið *[„dinkov´nsamév“] „hjálpuðum“, sem lýsir enn dýpri merkingu orðsins „vitjuðuð“ *[„épeskéyasðé“] [„heimsókn“], þótt sú merking sé jafnframt í fullu gildi, í sem víðustu samhengi. Enda er engin „hjálp“, án „vitjunar“. En jafnframt enn dýpra en eingöngu heimsókn, með fullri virðingu fyrir heimsókninni sem slíkri, sem jafnframt er óhjákvæmilega í fullu samhengi ofangreinds; þ.e. hjálp, athöfn, sem er hér m.a. upp á líf og dauða hins sjúka komin. Sama varðar síðan alla aðra, sem líða, og er ekki hjálpað, fangans, hins hungraða, þyrsta, gestsins, o.s.frv. *([Hér verður því miður óhjákvæmilega að notast við Íslenska stafi, í stað Grískra, en mögulegt er að bera þá fyllilega saman við hina Grísku stafi í Gríska Nýjatestamentinu: Novum Testamentum Greace, bls. 74**] Novum Testamentum Graece, 1983, bls. 74**).

Erum vér e.t.v. komin að þeirri synd, sem telst syndin gegn Heilögum Anda, og verður aldrei fyrirgefin? Og vér erum öll samsek um, ekki aðeins stjórnmálamennirnir?

Og e.t.v. sæta stjórnmálamennirnir kúgun ofríkis erlendra stofnanana, eins og t.d. Alþjóða gjaldeyrissjóðsins (AGS)? Lífi og heilsu fárveiks fólks, er stefnt hér í bráðan voða, og afleiðingarnar verða aldrei, aldrei metnar til fjár, hvort sem er hér á landi eða annars stðar! Glæpur gegn mannkyni, og ekki aðeins hér á landi? Og vér erum öll samsek hér, enda endurspegla stjórnvöld á hverjum tíma, vilja almennings, að minnsta kosti, að verulegu leiti. Að minnsta kosti, voru háttsettir nasistar Þriðja ríkis Hitlers, m.a. dæmdir fyrir þann þátt stríðsglæpa, að hindra og meina stórum hópi fólks læknisaðstoðar, fyrir utan alla aðra svívirðilega stríðsglæpi, í hinum svonefndu Nurnberg réttarhöldun, að lokinni seinni heimsstyrjöldinni, sem sagan sannar því miður.

Hér er um lykilatriði arfleifðar og ávaxtar kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem ótaldir sannir lærisveinar Jesú Krists bæði hafa gert og unnið að, að gert yrði, á öllum öldum, þ.m.t. í dag. En þegar þessum kristna lífsskilningi kristninnar hnignar, er ekki von á góðu, og hefur að sönnu komið fram á öllum öldum, en ekki síður í allri afkristnun og afsiðun grimmdar skeytingarleysis nútímans, sem sagan hefur einnig því miður sannað, og sannar enn þann dag í dag.

Siðlaus og siðblindur – lífshættulegur - niðurskurður – andstætt hugsjón og störfum líknar, miskunnsemdar og björgunar – eins af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna! Og kemur út á eitt, hvert hið eiginlega rekstarform líknar og björgaunar er – ákveðin grunnþjónusta verður að vera á vegum hins opinbera, en meira þarf til, svo fremi sem miðað að er miskunnsemd, líknsemi og björgun í ljósi þeirra kristilegu mannúðarsjónarmiða, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna að leiðarljósi, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins Jesú Krists, þess alkærleika, þar sem Guð afklæddist dýrð himnanna, gjörðist maður, á hinum fyrstu Jólum, vor vegna, dó á krossi þeim dauða, sem beið vor, vegna synda vorra, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum með upprisu sinni, á hinum fyrstu Páskum, og úthellti sínum Heilaga Anda yfir kirkju sína, á hinni fyrstu Hvítasunnu.

Óguðleg dómharka, einkum gagnvart þeim, sem nú sæta rannsókn, varðandi hið svonaefna ,,bankahrun", þar sem ákveðnir einstaklingar, eru gerðir fyrirfram að blórabögglum, af hálfu hins miskunnarlausa mannfélags, er því miður eitt af einkennum hins grimma og afhelgaða tíðaranda miskunnarleysisins. Og gleyma menn því, jafnframt, að viðkomandi einstaklingar eiga aðstandendur?

Drottinn vor Jesús Kristur, bar allar syndir vorar, sjúkdóma og annað böl, upp á krossinn, til þess að vér skyldum frelsast og eiga líf í fullum gnægtum, andlega sem veraldlega, þannig að enginn liði nokkurn skort, og taldi aldrei eftir að frelsa og lækna - hjálpa og hugga, og veita öllum þann eilífgilda fjársjóð miskunnar, líknar og huggunnar, sem mölur og ryð fær aldrei eytt, og undanskilur engan, og það þótt hann hafi misstigið sig, á einn eða annan hátt, en aldrei í ljósi heimshyggju guðlausrar og miskunnarlausrar dómhörku.

Sá fjársjóður, sem mölur og ryð fær eytt, og komið hefur skýrlega fram í heimskreppunni sem og öllum heimskreppum, sem ávöxtur auðæfaoflætisins, hrynur, sbr. dæmisaga Jesú um ríka bóndann. Enginn skyldi hins vegar hér annan dæma, eða gera að blóraböggli, og dæma fyrirfram, því allir hafa syndgað, og skortir Guðs dýrð. Og allir eru fyrirhugaðir til eilífs hjálpræðis og eilífs lífs, í Drottni vorum Jesú Kristi.

Þá eru guðlausar helstefnur engu minni óvinur kristinnar kærleikstrúar aldanna, helstefnur guðlausrar heimshyggju, skreyttar oft fögrum orðum „jafnréttis“ – en undarlegt er það „jafnrétti“, sem nær ekki lengra og dýpra en það, að ná ekki yfir allt líf mannsins, þ.m.t. hins ófædda barns, en lífið er friðheilagt frá getnaði, samkvæmt Heilögu Guðs Orði og Skikkan Skaparans – [hversu mikið mætti spara í heilbrigðismáluunum varðandi það að afleggja svo til fóstureyðingar (hér er fé notað til að deyða líf, í stað þess að bjarga því, og veita því hins vegar jafnframt alla mögulega líkn og hjálp, sem raunverulega er möguleg – ekki samkvæmt geðþóttaákvörðun misvitra stjórnmálamanna sem og annarra - en nýta það fé þvert á móti þess heldur til bjargar og líknar veiku fólki, að ekki sé talað um mæður og börn þeirra] – og í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs, alls er anda dregur, sbr. siðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers: „Lotning fyrir lífinu“. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 143-147, 268).

,,Hugtakið „lotning fyrir lífinu“ hefur öll skilyrði, segir Schweitzer, til að vera grundvöllur einfaldrar lífsskoðunar, sem allir geta skilið, en er um leið í samræmi við kröfur rökrænnar huhsunar og samkvæm kærleikskenningu Jesú.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 268).

Útlegging: Það, sem þér gjörðuð ekki minna minnstu meðbræðra og systra – það hafið þér heldur ekki gjört mér. Hvað þá varðandi þá, sem m.a. gjöra sínum minnstu meðbræðrum og systrum, t.d. með lífshættulegum og siðlausum niðurskurði, til lífsnauðsynlegra líknar- og björgunarstarfa, sem óhjákvæmilega og fyrirsjánlega munu kosta mörg mannslíf saklauss fólks, veikra barna sem annarra, nær sem fjær – það er því miður ekki spurningin, hvort einhverjir einstaklingar hljóti þjáningarfullan dauðdaga af niðurskurðinum, heldur hversu mörg fórnarlömb niðurskurðarins verða, a.m.k. ef haldið verður áfram á miskunnarlausri ógæfubraut siðblinds niðurskurðar, varðandi lífsnauðsynleg líknar- og björgunarstörf. þ.m.t. líifnauðsynlegrar þróunarhjálpar? Sama er að segja varðandi þá, sem líða og þjást, sakna og syrjga. Sama er einnig að segja, varðandi það, að gera ekki náunga sinn að blóraböggli og dæma fyrirfram. Jafnframt varðandi þá, sem dæmdir hafa verið í fangelsi, og/eða eru fangar syndarinnar, á einn eða annan hátt; þ.e. hafa ekki frelsast undan valdi syndarinnar, og gefist Drottni vorum Jesú Kristi.

Á sama tíma vinna ótaldir hér á landi og um víða veröld, að störfum líknar, miskunnar, björgunar, uppeldis, menntunnar- og sálgæslu – líknar- og heilbrigðisstéttir, löggæslu- og björgunarsveitir, og önnur örygisstörf, eins pg starf loftskeytamanna og fl., uppeldis- og menntunarstéttir, prestar/forstöðumenn, o.s.frv., eins og ljós í myrkrinu, nær sem fjær! Og það munar svo sannarlega um hvern þann einstakling, sem þannig fær líkn, miskunn og hjálp, nær sem fjær, mitt í miskunnarlausum heiminum.

Og einnig á sama tíma fara kristniboðar, m.a. héðan frá Íslandi, sem sjálfboðaliðar í líknar, uppeldsis- og menntunarstörf, til Afríku, m.a. Keníu og Eþíópíu.
Þetta sannar einnig, að Heilagt Guðs Orð, grundvallað á Orðinu holdi klæddu, Drottni Jesú Kristi, talar alltaf inn í allar aðstæður lífsins, og það á öllum tímum.

Kristniboðarnir (sjálfboðaliðarnir) hafa séð þessa skyldu sína, [ekki síst varðandi líknarþjónustuna og menntunina, og þá ekki síst menntun barna] á öllum öldum, nær sem fjær, og gera enn, og unnuð ómetanleg kristileg kærleiksverk, á þessum vettvangi, líknað hinum sjúku og uppfrætt þá um Jesú Krists, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn Albert Schweitzer, sem reisti sjúkrahús árið 1913, í Lambarene í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafa uppfrætt þá um Jesúm Krist. (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250). Þetta sannreyndi Albert Schweitzer í lífsköllunarstarfi sínu sem kristniboðslæknir, auk þess að prédika á hverjum sunnudegi. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga; Albert Schweitzer, 1935, My Life and Thought)]. ,,,,Hver, sem kynnist hugarheimi frumstæðra manna,“ skrifar Schweitzer, ,,og þekkir óttann, hræðsluátandið, sem þeir eru í ... getur aldrei framar efast um, að oss beri að gera allt, sem unnt er, til þess að losa þá við þessi hindurvitni.“ Og enn segir Schweitzer: ,,Evrópumenn munu aldrei geta skilið til fulls, hversu skelfileg tilveran er þessum vesalings mönnum...Þeir menn einir, sem hafa séð þessar hörmungar í nærsýn, skilja, að það er skylda vor að flytja frumstæðum nýja lífsskoðun, er losi þá við þá hugaróra, sem gera þeim lífið svo kvalafullt. Í þessu tilliti myndu jafnvel stækustu efasemdamenn verða vinir kristniboðsins, ef þeir kynntust málavöxtum.““
,,Kristindómurinn leysir þessa menn úr viðjum óttans. ,,Þeir vita síðan, að örlög vor allra eru á hendi sama, kærleiksríka föður.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 129).
Sama má segja varðandi ómetanlegt líknarverk mannvinarins systur Móður Theresu, þar sem hún starfaði í kristinni líknarreglu nær allt sitt líf og sinnti og líknaða sínum minnsta meðbróður og systur, á Indlandi. Fleiri líknarverk mannvina má nefna, eins og kristinna líknarreglna Klaustra, og má þar ekki síst minnast, frá 19. öld, mannvinarins systur Önnu Maríu, sem hefur sömu lífshugsjón og Albert Schweitzer og systir Móðir Theresa, og fl., að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krists, að fyrirmynd Heilagrar Maríu Guðs móður, á bjargtraustum grundvelli konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, og gaf Jesú Kristi allt sitt líf, en hún lést langt um aldur fram; göfugra getur það ekki orðið, að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krist, fyrst með fyrirbæn, síðan með beinni líknarþjónustu til handa hinum sjúka.

M.ö.o. segir orðrétt, í Ævisögu Alberts Schweitzers [samatekt af ofangreindu]:

„... . En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bakvið. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Ríkin verða að hjálpa til þessarrar líknarþjónustu; [nýlenduríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178)].
Hér verður að koma meira til bæði varðandi mannfélag vort sem og fjarlægari mannfélög. Hér verður í senn að einhverju leiti, að efla sjálfboðastarfsemi bæði lækna og annarra, bæði nær sem fjær; og kæmi þá e.t.v til greina, að virkja hið ómetanlega starf björgunarsveita, sem bæði starfa hér og landi, og eru tilbúnar að fara til fjarlægari landa. Þá kemur vissulega til greina að virkja stöndug fyrirtæki, sérstaklega til að standa straum af kostnaði þjónustunnar, og þá ekki síst með verðskulduðum skattaívilnunum, fyllilega andstætt þeirri leið, sem hinir svonefndu forræðishyggjuflokkar „hins pólitíska rétttrúnar miskunnarleysins“ vilja fara! Hversu illa fara t.d. Afríkuríki, út er „kreppunni“, þega skorið er á siðlausan og siðblindan hátt, með markvissum „vilja miskunnarleysins“, einkum til heilbrigðis- og annarra björgunar sem og löggæslustarfa, í hinum svo nefnda vestræna heimi? Og land vort er ekki lengur undanskilið miskunnarleysi guðlausrar grimmdar „hins pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar“. Siðblindan er algjör.
Og almenningur, einkum í hinum svonefndu „þróuðu“ ríkjum, þ.m.t. hér á landi, verður að gera upp við sig, hvort hann vilji varðveita og efla þá ómetanlegu þjónustu líknar, björgunar og mannúðar, og þá einkum varðandi heilbrigðis- og líknarþjónustuna, sem þegar hefur verið byggð upp og varðveitt sem einn dýrsti arfur kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna. Er ekki kominn tími til, að virða og meta hin göfugu störf miskunnar, líknar og björgunar, að verðleikum. Og þótt ekki væri síst barnanna vegna?
En hér má ekki láta staðar numið, þótt vér megum heldur aldrei gleyma því, að líta oss næst, þar sem oss hættir til þess að leita langt yfir skammt, eins og Schweitzer áréttar einnig. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272; áherslubreyting: ÓÞ). Enn á ný fara þróunarlöndin verst út úr heimskreppum, og þá ekki síst nýlendur og fyrrverandi nýlendur, ekki síst í Afríku. Og enn ein skömm núverandi stjórnvalda „hins pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“ er einnig siðlaus niðurskurður til lífsnauðsynlegrar þróunaraðstoðar. Hér sannast enn og aftur, að lítið er að treysta stjórnvöldum, og þótt þau legðu á mannsæmandi hátt til þessarra mála, af góðum huga, myndi það aldrei duga til varðandi hina lífsnauðsynlegu þörf, þótt þeim beri hins vegar að gera allt, sem í þeirra valdi stendur, í umboði almennings.

Orðrétt segir Albert Schweitzer, sem á ekki síður við í dag, en 5. áratug sl. aldar:

„,,....... .
Sá, sem notið hefur læknishjálpar og verið með því móti bjargað úr þungbærum veikindum, verður að stuðla að því, að þeir, sem ekki geta náð til neins læknis, fái hjálp, eins og hann hlaut hjálp.
Hver, sem bjargað var frá þrautum eða dauða með uppskurði, verður að stuðla að því, að líknsöm deyfilyf og læknishnífur megi komast í notkun þar, sem þrautir og dauði ríkja enn skefjalaust.
Móðirin, sem á það læknishjálp að þakka, að barnið hennar er ennþá hjá henni og ekki í kaldri mold, verður að minnast þeirrar vesalings móður, sem getur ekki náð til neins læknis, og stuðla að því, að sú móðir megi hljóta sömu harmagrið.
Þeir, sem hafa verið vitni að helstríði, sem varð mildilegt vegna þess að læknishjálpar naut, en hefði orðið hræðilegt að öðrum kosti, verður að hjálpa til þess, að aðrir geti öðlast sömu huggun með harmi eftir ástvini sína.
Þetta er bræðlalag þeirra, er þrautir reyndu. Þeim ber að hefja mannúðarstarfið í nýlendunum. Það á að hefjast af þakkarfórnum þeirra. Sem sendimenn þeirra skyldu læknar fara til þess að vinna það, sem vinna þarf í nafni mannkærleikans meðal þjáðra manna í fjarlægð.
Fyrr eða síðar mun þær hugsanir, sem ég læt hér í ljós, sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hlýtur að sigra bæði höfuð og hjarta.
En er tímabært að flytja heiminum þessar hugsanir einmitt nú? Evrópa er í rústum og eymdin ríkir þar. Verkefnin eru ærin á næstu grösum. Ráðum vér við að sinna því, sem fjær er?
Sannleikurinn er engri stundu bundinn. Hans tími er ævinlega og einkum þá, er hann virðist hvað ótímabærastur. Áhyggjur vegna nálægra meina og fjarlægra fara vel saman, ef þær endast til þess að vekja menn af hugsunarleysi og kalla nýjan mannúðaranda til lífs.
....... .““ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. (178 -) 179).

Heimskreppan í dag, bliknar í samanburði við þá eymd, sem ríkti í Evrópu að lokinni seinni hemsstyrjöldinni, þegar Evrópa var í rústum. Þess meiri skömm er það sinnuleysi og skeytingarleysi hins siðblinda tíðaranda hins „pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar og miskunnarleysins“, hvort sem er hér á landi, eða annars staðar, sem eyrir engu, en setur líf fjölda sjúklinga, þ.m.t. veikra barna, nær sem fjær, í bráða lífshættu! Hafi þeir skömm fyrir, þeir oflátungar, sem ekki telja lengur þörf fyrir þeirri mannúð og líkn, sem eru einn af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem jafnframt er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina!

Hér megum vér aldrei gleyma neinum vorra minnstu meðbræðra og systra, nær sem fjær, hvort sem er í voru landi, innan Evrópu, t.d. í Lettlandi og Grikklandi, eða utan, þ.m.t. ekki síst í Afríku og víðar. Og hér hafa svo sannarlega kristniboðarnir, bæði fyrr og nú, bæði hér á landi sem annars staðar, ætíð séð þess kristilegu skyldu sína, með þann fjársjóð að leiðarljósi, sem mölur og ryð, fær aldrei grandað, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi!

Og skynsamlegar tillögur stjórnarandstöðunnar og annarra skynsamra og ábyrgra aðila þjóðfélagsins, eins og það að skattleggja inngreiðslu lífeyrissjóða – ekki afturvirkt, til að afla ríkissjóði lífnauðsynlegra tekna; - og það á þessum erfiðu tímum heimskreppunnar, og hins svonefnda „hruns“, vegna þess að byggt hafði verið allt of mikið á auðæfaoflætinu, fjársjóði, sem mölur og ryð fær eytt; - er virt að vettugi, en í staðinn eru lagðir á þjóðina stórauknar skattaálögur, sem einkum eru íþyngjandi fyrir heimilin í landinu, sem mörg hver „blæða“, enda ekkert verið gert til að huga að hag heimilanna í landinu, þ.e. hjá hinum almenna borgara! Afleiðingin verður enn meiri landsflótti, einkum meðal ungs fólks!

Hinn miskunnarlausi tíðarandi nútímans, sem að sönnu gætir ekki aðeins hér á landi, heldur einnig víða, einkum um hinn vetsræna heim, einkum þar sem afhelguð forræðishyggjustjórnvöld hefur náð völdum, ein og t.d. hin nýja forræðishyggjustjórn í Grikklandi, - þótt hún sæti einnig ofríki og kúgun Evrópusamandsins (ESB), gefur lítið fyrir hin kristilegu siðferðisgildi mannfélagsins, hvað þá, að slá skjaldborg um þau gildi, hvort sem er um að ræða heimilið, sem verður alltaf hyrningarsteinn kristins siðaðs mannfélags, eða þá heilbrigðis- og líknarþjónustu, sem til þessa, hefur talist ein af hyrnigarsteinum kristins siðaðs mannfélags, og er ein af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem sagan hefur sannað, öld af öld, og enn þann dag í dag.

Milljörðum króna er eytt í óljósar aðildarviðræður varðandi hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu, ESB., og það án nokkurrar vissu um það, hvort meiri hluti almennings velji slíkan valkost. Tímasetningin er einnig fráleit, þegar um er að ræða eina mestu heimskreppu sögunnar. Hér er bruðlað með skattfé borgaranna, sem nær hefði verið nýtt með skynsömum og mannúðlegum hætti, til að slá skjaldborg um heimilin sem og lífsnauðsynlega líknar- og heilbrigðisþjónustu sem og aðra lífsnauðsynlega þjónustu, sem varða ekki síst almannavarnir, auk annarrar velferðarþjónustu sem og menntunar.

Guð gefi, að sú siðblinda, sem fylgt hefur miskunnarlausum tíðaranda sinnuleysisins, skeytingarleysinsins og heimskunnar, heyri brátt sögunni til, og ofangreind grundvallarhugsjón kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem kemur ekki síst fram í ofangreindum orðum og hugsunum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzrs, einkum þar sem hann ræðir um, að fyrr eða síðar muni þær hugsanir, sem hann láti hér í ljós, - hinar kristilegu mannúðarhugsjónir - sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hljóti að sigra bæði höfuð og hjarta. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 179).

Guð gefi svo sannarlega, að svo megi verða, áður en sá „banvæni faraldur“, sem er óhjákvæmilegur ávöxtur og arfleifð hins „pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“, kosti mannslíf eins vorra minnstu meðbræðra eða systra, nær sem fjær

Guð gefi einnig, að við taki ábyrgar landsstjórnir, sem leiti ávallt handleiðslu Drottins í öllum sínum verkum, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna, að leiðarljósi, bæði hér á landi sem annars staðar, og þá á ég við í raun, raunverulega ábyrgar ríkisstjórnir, sem í senn hafni sandi siðblinds tíðaranda sem og auðæfaoflætisins, en hafi þvert á móti fyrrnefnd grundvallargildi reglufestu, skynsemi, virðingar, réttlætis, miskunnar og líknar, að leiðarljósi, í mannfélagi, sem vissulega getur aldrei orðið fullkomið hérna megin grafar, þar sem vér getum heilshugar, senn í auðmýkt, og þakklæti – en auðmýkt hefur hins vegar ekkert með undirlægjuhátt að gera, tekið heilshugar undir með séra Matthíasi Jochumssyni, ekki síst í seinna versi Þjóðsöngs lands vors, þar sem vér gerum oss jafnframt grein fyrir því, að vort eiginlegt föðurland er á himnum, þar sem engin landamæri eru, engin sorg, sjúkdómar, stríð, né nokkuð annað böl né þrenging, eru framar til, í alkærleikanum heima hjá Guði Föður vorum, við hlið Lambsins, konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, Frelsara vors og Endurlausnara, í einingu Heilags Anda, þar sem verða endurfundir ástvina og vina:

Ó, Guð vors lands, ó, lands vors Guð,
vér lifum sem blaktandi, blaktandi strá,
vér deyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Ó, vertu hvern morgun vort ljúfasta líf,
vor leiðtogi‘ í daganna þraut,
og á kvöldin vor himneska hvíld og vor hlíf,
og vor hertogi‘ á þjóðlífsins braut.
:,: Íslands þúsund ár, :,:
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á Guðs ríkis braut.

Sb. 1945 – Matthías Jochumsson. (Sálmabók, 1972, bls. 501).

Þessi orð mannvinarians og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, segja allt, sem segja þarf, og varðar eilífgildan sannleika allra tíma:

„Gleiðgosaleg oftrú á ytri getu, samfara vantrú á andleg verðmæti – þetta er eitt af einkennum og meinsemdum samtíðarinnar.
Trúin á hið ótrúlega þarf að vakna og glæðast aftur ..., ... trúin á mildina, miskunnsemina, hógværðina, ástúðina, hjartahreinleikann – þetta allt, sem Jesús talar um sem sjálfsagða hluti, en yfirleitt er hlustað á nú sem meinlitlar en barnalegar fjarstæður.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272).

Ég enda með sömu lykilorðum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, og ég vitnaði til hér að framan:

„Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er. Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274).

Reykjavík, 31. mars 2010.
Með óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

ORÐ KONUNGAR KÆRLEIKANS, DROTTINS JESÚ KRISTS, UM TAKMARKALAUSA MISKUNNSEMD DROTTINS, OG ARFLEIFÐAR OG ÁVAXTA ÞEIRRA, Í KRISTILEGU MANNFÉLAGI, ANDSTÆTT MISKUNNARLEYSI GUÐLAUSS MANNFÉLAGS: [ENDURBÆTT SAMANTEKT (ÚTDRÁTTUR) ÚR FYRRI GREIN MINNI]

I
VEGIÐ ÓMAKLEGA AÐ HYRNINGARSTÉTTUM OG HYRNINGARSTÖRFUM KRISTILEGS SIÐAÐS MANNFÉLAGS, EINKUM LÍKNAR, MISKUNNAR, LÖGGÆSLU OG BJÖRGUNAR, O.S.FRV. SEM OG HYRNINGARSTÉTTUM HINS HEILAGA HJÓNABANDS, SAMKVÆMT HEILÖGU GUÐS ORÐI OG SKIKKAN SKAPARANS – GRUNDVALLAREINGINGU KRISTILEGRAR FJÖLSYLDU OG HEIMILIS, - AF HÁLFU ÓBILGJARNRA STJÓRNVALDA GUÐLAUSRAR OG SIÐLAUSRAR MARXÍSKRAR FORRÆÐISHYGGJU:

1 Störf líkna, miskunnar, björgunar, og uppeldis og fræðslu, eru vanmetin, á mjög ómaklegan hátt, af hálfu guðlausrar marxískrar forræðishyggju „hins pólitíska rétttrúnaðar“ - göfug hyrningarstörf kristilegs siðaðs mannfélags, og samanstanda einkum af hefðbundnum kvennastörfum, einkum hjúkrunar, líknar, ummönnunar, uppeldis- og fræðslu, auk starfa lækna, presta, bráðaliða, sjúkraflutningarmanna, lögreglumanna, auk annarra björgunarsveitarmanna. Þessi göfugu hyrningarstörf, eru dýrmæt dæmi um þann fjársjóð, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, andstætt framagirnd forræðishyggjunnar og „auðæfaoflætisins“. Hvílík mannfyrirlitning og í raun ekki síður kvenfyrirlitning, því konur eru einnig menn!
Enda bitnar mannfyrirlitning marxískrar forræðishyggju, ekki síst á svívirðilegan hátt á mæðrum og verðandi mæðrum sem og mæðravernd og ungbarnaeftirliti! Mannréttindi mæðra og barna þeirra sem og feðra, eru fótum troðin, á hinn svívirðilegasta hátt þeirrar grimmu fasísku forræðishyggju, sem metur mannslífið einskis! Því miður komu slík dæmi fram í Kastljósi Sjónvarps, fimmtudagskvöldið, þann 4. mars sl. Að ekki sé talað um þann glæp, að úthýsa fárveiku barni af gjörgæsludeild Barnaspítala Hringsins, og kom fram í Íslandi í dag Stöðvar tvö, nú nýverið!

Andstæða þessa miskunnarleysins, er ekki síst dugnaður þeirra kvenna, sem auk hjúkrunarstarfa sem og annarra starfa, hafa stofnað fyrirtæki varðandi heilbrigðisþjónustu og heilsueflingu, m.a. innan fyrirtækja. Hér er ekki síður um göfug störf heilsueflingar að ræða, og að fyrirbyggja veikindi, sem skilar sér margfallt til mannfélagsins, á margþættan hátt, í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs!

2 Guð stofnaði hjónastéttina sem grundvallarhyrningarstéttar kristilegs og siðaðs mannfélags. Guðlausir jaðarhópar vinna markvisstað því, að skapa óeiningu og sundrungu og óbrúanlegar gjáar milli þessarrar hyrningarstéttar – hjónastéttarinnar kristilegs siðaðs mannfélags aldanna! Hvað þá að líf hins ófædda barns sé mikils metið, eða hitt þó heldur. Syndin er hér gerð að einhverskonar „mannréttindum“ – mannréttindabrot í nafni „mannréttinda“, og gengur gróflega í berhögg við Heilagt Guðs Orðs og Skikkan Skaparans. [Til að fyrirbyggja allan misskilngin, er hér hins vegar alls ekki verið að dæma þá einstaklionga, sem ekki tilheyra hjónaastéeinni, og geta vissulega framgengið samkvæmt þeirri köllun Guðs, í Víngarði Drottins, og enginn skyldi annan dæma]. Er hér e.t.v. um að ræða syndina gegn Heilögum Anda, sem aldrei verður fyrirgefin? Eða sú svívirðilega sundrung og ofbeldi, sem bitnar ekki síst á konum og börnum, sem hefur stóraukist með tilkomu þessarra jaðarhópa miskunnarleysisins, auk almenns fráhvars frá kristinni kærleikstrú og sið aldanna! Þessir djöfullegu jaðarhópar andlegs dauða, eru óhugnalega skyldir djöfullegum hópum Talibana, þar sem hámark miskunnarleysis og svívirðu, sem beinist ekki síst gagnvart konum og börnum, er í algleymingi!

3 Mannvinurinn og kristniboðslæknirinn, Alberts Schweitzers, kemst m.a. svo að orði:

,,Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er. Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög." (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274).

II
EILÍFGILD ORÐ KONUNGAR KÆRLEIKANS, GRUNDVALLARÞÁTTA HEILAGS GUÐS ORÐS, SEM ÁRRÉTTAR ENN TAKMARKALAUSA MISKUNNSEMD DROTTRINS, GUÐS FÖÐUR, HJÁ KONUNGI KONUNGANNA, DROTTINS JESÚ KRITS, Í EININGU HEILAGS ANDA; HÖFUNDAR ALLS LÍFS OG EILÍFGILDRAR MISKUNNSEMDAR ALKÆRLEIKA ALMÁTTUGS GUÐS Í DROTTNI JESÚ KRISTI, FRELSARA VORUM OG ENDURLAUSNARA, Í KRAFTI HEILAGS ANDA, ANDSTÆTT MISKUNNARLEYSI GUÐLAUSS MANNFÉLAGS:

Í Matteusarguðspjalli, 25. kapítula, versum 34-36 og 40, stendur ritað:

,,... Og þá mun konungurinn segja við þá til hægri: ,Komið þér, hinir blessuðu föður míns, og takið að erfð ríkið, sem yður var búið frá grundvöllun heims. Því hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka, gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín.'
,,...Konungurinn mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður, það allt, sem þér gjörðuð einum minna minnstu bræðra, það hafið þér gjört mér.'" (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 34-35).

Seinni hópurinn, sem miskunnarverkunum sleppti, mun þá svara: ,,,Herra, hvenær sáum vér þig hungraðan eða þyrstan, gestkominn eða nakinn, sjúkan eða í fangelsi, og hjálpuðum þér ekki?‘ Hann mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður: Það allt sem þér gjörðuð ekki einum hinna minnstu bræðra minna, það hafið þér ekki heldur gjört mér.‘ Og þeir munu fara til eilífrar refsingar, en hinir réttlátu til eilífs lífs." (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 35).

Hér kemur fyrir Gríska orðið *[dinkov´nsamév“] hjálpuðum, sem lýsir enn dýpri merkingu orðsins vitjuðuð *[épeskéyasðé] [heimsókn], þótt sú merking sé jafnframt í fullu gildi, í sem víðustu samhengi. Enda er engin hjálp, án vitjunar“. En jafnframt enn dýpra en eingöngu heimsókn, með fullri virðingu fyrir heimsókninni sem slíkri, sem jafnframt er óhjákvæmilega í fullu samhengi ofangreinds; þ.e. hjálp, athöfn, sem er hér m.a. upp á líf og dauða hins sjúka komin. Sama varðar síðan alla aðra, sem líða, og er ekki hjálpað, fangans, hins hungraða, þyrsta, gestsins, o.s.frv. *([Hér verður því miður óhjákvæmilega að notast við Íslenska stafi, í stað Grískra, en mögulegt er að bera þá fyllilega saman við hina Grísku stafi í Gríska Nýjatestamentinu: Novum Testamentum Greace, bls. 74**] Novum Testamentum Graece, 1983, bls. 74**).

Erum vér e.t.v. komin að þeirri synd, sem telst syndin gegn Heilögum Anda, og verður aldrei fyrirgefin? Og vér erum öll samsek um, ekki aðeins stjórnmálamennirnir?
Og e.t.v. sæta stjórnmálamennirnir ofríkis erlendra stofnanana, eins og t.d. Alþjóða gjaldeyrissjóðsins (AGS)? Lífi og heilsu fárveiks fólks, er stefnt hér í bráðan voða, og afleiðingarnar verða aldrei, aldrei metnar til fjár, hvort sem er hér á landi eða annars stðar! Glæpur gegn mannkyni, og ekki aðeins hér á landi? Og vér erum öll samsek hér, enda endurspegla stjórnvöld á hverjum tíma, vilja almennings, að minnsta kosti, að verulegu leiti. Að minnsta kosti, voru háttsettir nasistar Þriðja ríkis Hitlers, m.a. dæmdir fyrir þann þátt stríðsglæpa, að hindra og meina stórum hópi fólks læknisaðstoðar, fyrir utan alla aðra svívirðilega stríðsglæpi, í hinum svonefndu Nurnberg réttarhöldun, að lokinni seinni heimsstyrjöldinni, sem sagan sannar því miður.

Hér er um lykilatriði arfleifðar og ávaxtar kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem ótaldir sannir lærisveinar Jesú Krists bæði hafa gert og unnið að, að gert yrði, á öllum öldum, þ.m.t. í dag. En þegar þessum kristna lífsskilningi kristninnar hnignar, er ekki von á góðu, og hefur að sönnu komið fram á öllum öldum, en ekki síður í allri afkristnun og afsiðun grimmdar skeytingarleysis nútímans, sem sagan hefur einnig því miður sannað, og sannar enn þann dag í dag.

Siðlaus og siðblindur - lífshættulegur - niðurskurður, andstætt hugsjón og störfum líknar, miskunnsemdar og björgunar, eins af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna! Og kemur út á eitt, hvert hið eiginlega rekstarform líknar og björgaunar er – ákveðin grunnþjónusta verður að vera á vegum hins opinbera, en meira þarf til, svo fremi sem miðað að er miskunnsemd, líknsemi og björgun í ljósi þeirra kristilegu mannúðarsjónarmiða, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna að leiðarljósi, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins Jesú Krists, þess alkærleika, þar sem Guð afklæddist dýrð himnanna, gjörðist maður, á hinum fyrstu Jólum, vor vegna, dó á krossi þeim dauða, sem beið vor, vegna synda vorra, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum með upprisu sinni, á hinum fyrstu Páskum, og úthellti sínum Heilaga Anda yfir kirkju sína, á hinni fyrstu Hvítasunnu.
Drottin vor Jesús Kristur, bar allar syndir vorar, sjúkdóma og annað böl, upp á krossinn, til þess að vér skyldum frelsast og eiga líf í fullum gnægtum, andlega sem veraldlega, þannig að enginn liði nokkurn skort, og taldi aldrei eftir að frelsa og lækna, og veita öllum þann eilífgilda fjársjóð, sem mölur og ryð fær aldrei eytt, en aldrei í ljósi auðæfaoflætisins, sem varðar hins vegar þann fjátsjóð, sem mölur og ryð fær eytt, og komið hefur skýrlega fram í heimskreppunni sem og öllum heimskreppum, þar sem hins vegar ávöxtur botnlauss forarpytts græðgisvæðingar er höfð að leiðarljósi; slíkt hrynur, fyrr eða síðar, og bitnar síðan harðast á þeum, sem síst skyldi, og litla sem enga sök eiga á ástandinu, eins og komið hefur á daginn á græðgisvæðingu auðæfaoflætisins, sem byggt er á forarpytti botnlausrar græðgi, þar sem Guði er gleymt; munum í þessu samhengi dæmisögu Jesú um ríka bóndann, sem stækkaði og stækkaði hlöður sínar, en gleymdi Guði, og fyrirgjörði þar með sálu sinni.
Þá eru guðlausar helstefnur engu minni óvinur kristinnar kærleikstrúar aldanna, helstefnur guðlausrar heimshyggju, skreyttar oft fögrum orðum jafnréttis; en undarlegt er það jafnrétti“, sem nær ekki lengra og dýpra en það, að ná ekki yfir allt líf mannsins, þ.m.t. hins ófædda barns, en lífið er friðheilagt frá getnaði, samkvæmt Heilögu Guðs Orði og Skikkan Skaparans; [hversu mikið mætti spara í heilbrigðismálunum varðandi það að afleggja svo til fóstureyðingar (hér er fé notað til að deyða líf, í stað þess að bjarga því, og veita því hins vegar jafnframt alla mögulega líkn og hjálp, sem raunverulega er möguleg; ekki samkvæmt geðþóttaákvörðun misvitra stjórnmálamanna sem og annarra - en nýta það fé þvert á móti þess heldur til bjargar og líknar veiku fólki, að ekki sé talað um mæður og börn þeirra] og í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs, alls er anda dregur, sbr. siðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers: Lotning fyrir lífinu. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 143-147, 268).

,,Hugtakið lotning fyrir lífinu“ hefur öll skilyrði, segir Schweitzer, til að vera grundvöllur einfaldrar lífsskoðunar, sem allir geta skilið, en er um leið í samræmi við kröfur rökrænnar huhsunar og samkvæm kærleikskenningu Jesú. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 268).

Útlegging: Það, sem þér gjörðuð ekki minna minnstu meðbræðra og systra – það hafið þér heldur ekki gjört mér. Hvað þá varðandi þá, sem m.a. gjöra sínum minnstu meðbræðrum og systrum, t.d. með lífshættulegum og siðlausum niðurskurði, til lífsnauðsynlegra líknar- og björgunarstarfa, sem óhjákvæmilega og fyrirsjánlega munu kosta mörg mannslíf saklauss fólks, veikra barna sem annarra, nær sem fjær; það er því miður ekki spurningin, hvort einhverjir einstaklingar hljóti þjáningarfullan dauðdaga af niðurskurðinum, heldur hversu mörg fórnarlömb niðurskurðarins verða, a.m.k. ef haldið verður áfram á miskunnarlausri ógæfubraut siðblinds niðurskurðar, varðandi lífsnauðsynleg líknar- og björgunarstörf. þ.m.t. líifnauðsynlegrar þróunarhjálpar?

Á sama tíma vinna ótaldir hér á landi og um víða veröld, að störfum líknar, miskunnar, björgunar, uppeldis, menntunnar- og sálgæslu – líknar- og heilbrigðisstéttir, löggæslu- og björgunarsveitir, og önnur örygisstörf, eins pg starf loftskeytamanna og fl., uppeldis- og menntunarstéttir, prestar/forstöðumenn, o.s.frv., eins og ljós í myrkrinu, nær sem fjær! Og það munar svo sannarlega um hvern þann einstakling, sem þannig fær líkn, miskunn og hjálp, nær sem fjær, mitt í miskunnarlausum heiminum.

Og einnig á sama tíma fara kristniboðar, m.a. héðan frá Íslandi, sem sjálfboðaliðar í líknar, uppeldsis- og menntunarstörf, til Afríku, m.a. Keníu og Eþíópíu.

Þetta sannar einnig, að Heilagt Guðs Orð, grundvallað á Orðinu holdi klæddu, Drottni Jesú Kristi, talar alltaf inn í allar aðstæður lífsins, og það á öllum tímum.

Kristniboðarnir (sjálfboðaliðarnir) hafa séð þessa skyldu sína, [ekki síst varðandi líknarþjónustuna og menntunina, og þá ekki síst menntun barna] á öllum öldum, nær sem fjær, og gera enn, og unnuð ómetanleg kristileg kærleiksverk, á þessum vettvangi, líknað hinum sjúku og uppfrætt þá um Jesú Krists, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn Albert Schweitzer, sem reisti sjúkrahús árið 1913, í Lambarene í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafa uppfrætt þá um Jesúm Krist. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250). Þetta sannreyndi Albert Schweitzer í lífsköllunarstarfi sínu sem kristniboðslæknir, auk þess að hafa guðsþjónustu og prédika á hverjum sunnudegi, og öðrum helgidögum kristninnar. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga; Albert Schweitzer, 1935, My Life and Thought)].

,,,,Hver, sem kynnist hugarheimi frumstæðra manna,“ skrifar Schweitzer, ,,og þekkir óttann, hræðsluátandið, sem þeir eru í ... getur aldrei framar efast um, að oss beri að gera allt, sem unnt er, til þess að losa þá við þessi hindurvitni. Og enn segir Schweitzer: ,,Evrópumenn munu aldrei geta skilið til fulls, hversu skelfileg tilveran er þessum vesalings mönnum...Þeir menn einir, sem hafa séð þessar hörmungar í nærsýn, skilja, að það er skylda vor að flytja frumstæðum nýja lífsskoðun, er losi þá við þá hugaróra, sem gera þeim lífið svo kvalafullt. Í þessu tilliti myndu jafnvel stækustu efasemdamenn verða vinir kristniboðsins, ef þeir kynntust málavöxtum.
,,Kristindómurinn leysir þessa menn úr viðjum óttans. ,,Þeir vita síðan, að örlög vor allra eru á hendi sama, kærleiksríka föður. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 129).
Sama má segja varðandi ómetanlegt líknarverk mannvinarins systur Móður Theresu, þar sem hún starfaði í kristinni líknarreglu nær allt sitt líf og sinnti og líknaða sínum minnsta meðbróður og systur, á Indlandi. Fleiri líknarverk mannvina má nefna, eins og kristinna líknarreglna Klaustra, og má þar ekki síst minnast, frá 19. öld, mannvinarins systur Önnu Maríu, sem hefur sömu lífshugsjón og Albert Schweitzer og systir Móðir Theresa, og fl., að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krists, að fyrirmynd Heilagrar Maríu Guðs móður, á bjargtraustum grundvelli konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, og gaf Jesú Kristi allt sitt líf, en hún lést langt um aldur fram; göfugra getur það ekki orðið, að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krist, fyrst með fyrirbæn, síðan með beinni líknarþjónustu til handa hinum sjúka.

M.ö.o. segir orðrétt, í Ævisögu Alberts Schweitzers [samatekt af ofangreindu]:

,,... . En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bakvið. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Ríkin verða að hjálpa til þessarrar líknarþjónustu; [nýlenduríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Hér verður að koma meira til bæði varðandi mannfélag vort sem og fjarlægari mannfélög. Hér verður í senn að einhverju leiti, að efla sjálfboðastarfsemi bæði lækna og annarra, bæði nær sem fjær; og kæmi þá e.t.v til greina, að virkja hið ómetanlega starf björgunarsveita, sem bæði starfa hér og landi, og eru tilbúnar að fara til fjarlægari landa. Þá kemur vissulega til greina að virkja stöndug fyrirtæki, sérstaklega til að standa straum af kostnaði þjónustunnar, og þá ekki síst með verðskulduðum skattaívilnunum, fyllilega andstætt þeirri leið, sem hinir svonefndu forræðishyggjuflokkar pólitíska rétttrúnar miskunnarleysins, vilja fara!
Og auðæfaoflætið er hér heldur engin lausn, þar sem sjúklingum yrði mismunað eftir efnahag. Og þar kemur hinn pólitísi rétttrúnaður miskunnarleysins, því miður ekki síður fram. Hvorugt gengur upp, a.m.k. ekki í mannfélagi, sem vill teljast til kristins og siðaðs mannfélags.
Hversu illa fara t.d. Afríkuríki, út úr kreppunni, þega skorið er á siðlausan og siðblindan hátt, með markvissum vilja miskunnarleysins, einkum til heilbrigðis- og annarra björgunar og löggæslustarfa sem og menntunnar, einkum barna, í hinum svo nefnda vestræna heimi? Og land vort er ekki lengur undanskilið miskunnarleysi guðlausrar grimmdar hins pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar sem og auðæfaoflætisins. Siðblindan er algjör.
Og almenningur, einkum í hinum svonefndu þróuðu ríkjum, þ.m.t. hér á landi, verður að gera upp við sig, hvort hann vilji varðveita og efla þá ómetanlegu þjónustu líknar, björgunar og mannúðar, og þá einkum varðandi heilbrigðis- og líknarþjónustuna, sem þegar hefur verið byggð upp og varðveitt sem einn dýrsti arfur kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna. Er ekki kominn tími til, að virða og meta hin göfugu störf miskunnar, líknar og björgunar, að verðleikum. Og þótt ekki væri síst barnanna vegna?
En hér má ekki láta staðar numið, þótt vér megum heldur aldrei gleyma því, að líta oss næst, þar sem oss hættir til þess að leita langt yfir skammt, eins og Schweitzer áréttar einnig. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272). Enn á ný fara þróunarlöndin verst út úr heimskreppum, og þá ekki síst nýlendur og fyrrverandi nýlendur, ekki síst í Afríku. Og enn ein skömm núverandi stjórnvalda hins pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins, er einnig siðlaus niðurskurður til lífsnauðsynlegrar þróunaraðstoðar. Hér sannast enn og aftur, að lítið er að treysta stjórnvöldum, og þótt þau legðu á mannsæmandi hátt til þessarra mála, af góðum huga, myndi það aldrei duga til varðandi hina lífsnauðsynlegu þörf, þótt þeim beri hins vegar skylda til að gera allt, sem í þeirra valdi stendur, í umboði almennings, nær sem fjær.

Orðrétt segir Albert Schweitzer, sem á ekki síður við í dag, en 5. og 6. áratug sl. aldar:

,,Sá, sem notið hefur læknishjálpar og verið með því móti bjargað úr þungbærum veikindum, verður að stuðla að því, að þeir, sem ekki geta náð til neins læknis, fái hjálp, eins og hann hlaut hjálp.
Hver, sem bjargað var frá þrautum eða dauða með uppskurði, verður að stuðla að því, að líknsöm deyfilyf og læknishnífur megi komast í notkun þar, sem þrautir og dauði ríkja enn skefjalaust.
Móðirin, sem á það læknishjálp að þakka, að barnið hennar er ennþá hjá henni og ekki í kaldri mold, verður að minnast þeirrar vesalings móður, sem getur ekki náð til neins læknis, og stuðla að því, að sú móðir megi hljóta sömu harmagrið.
Þeir, sem hafa verið vitni að helstríði, sem varð mildilegt vegna þess að læknishjálpar naut, en hefði orðið hræðilegt að öðrum kosti, verður að hjálpa til þess, að aðrir geti öðlast sömu huggun með harmi eftir ástvini sína.
Þetta er bræðlalag þeirra, er þrautir reyndu. Þeim ber að hefja mannúðarstarfið í nýlendunum. Það á að hefjast af þakkarfórnum þeirra. Sem sendimenn þeirra skyldu læknar fara til þess að vinna það, sem vinna þarf í nafni mannkærleikans meðal þjáðra manna í fjarlægð.
Fyrr eða síðar mun þær hugsanir, sem ég læt hér í ljós, sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hlýtur að sigra bæði höfuð og hjarta.
En er tímabært að flytja heiminum þessar hugsanir einmitt nú? Evrópa er í rústum og eymdin ríkir þar. Verkefnin eru ærin á næstu grösum. Ráðum vér við að sinna því, sem fjær er?
Sannleikurinn er engri stundu bundinn. Hans tími er ævinlega og einkum þá, er hann virðist hvað ótímabærastur. Áhyggjur vegna nálægra meina og fjarlægra fara vel saman, ef þær endast til þess að vekja menn af hugsunarleysi og kalla nýjan mannúðaranda til lífs. (Sigurbjörn Einasrsson /Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 179).

Heimskreppan í dag, bliknar í samanburði við þá eymd, sem ríkti í Evrópu að lokinni seinni hemsstyrjöldinni, þegar Evrópa var í rústum. Þess meiri skömm er það sinnuleysi og skeytingarleysi hins siðblinda tíðaranda hins pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar og/eða siðblinds auðæafaoflætis, sem leiða bæði til takmarkalauss skeytingar- og miskunnarleysis, hvort sem er hér á landi, eða annars staðar, sem eyrir engu, en setur líf fjölda sjúklinga, þ.m.t. veikra barna, nær sem fjær, í bráða lífshættu! Hafi þeir skömm fyrir, þeir oflátungar, sem ekki telja lengur þörf fyrir þeirri mannúð og líkn, sem eru einn af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem jafnframt er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina!
Þó eru góðu fréttirnar þær, sem koma eins og ljós í myrkrinu, að sjúkrahús Alberts Schweitzers, í Lambarene, í Mið-Afríku, er enn starfrækt, og líknarstarfsemi þess kostuð með frjálsum framlögum. Fleiri líknarstofnanir Alberts Schweitzers, eru enn starfræktar um víða veröld, fyrir utan hin óbeinu áhrif, sem hans einstæða lífsköllunarverk hefur haft, einnig um víða veröld. E.t.v. verða sjúkrahús í framtíðinni, e.t.v. kostuð í auknum mæli með frjáslum framlögum, nær sem fjær, en vissulega með þeirri skýru kröfu kristinnar kærleikstrúar aldanna sem og markvists kristniboðs, að allir hafi aðgang að líknar- og heilbrigðisþjónustunni, fyllilega óháð efnahag; annað er fordæmanlegt!

Því miður er bæði fyrrverandi og núverandi ríkisstjórn sek í ofangreinum málum siðlauss niðurskurðar, ekki síst báðir hæstvirtir fjármálaráðherrar, varðandi takmarkalausan og siðblindan niðurskurð til lífsnauðsynlegra starfa, einkum líknar- og heilbrigðisþjónustunnar, og fleiri lífsnauðsynleg störf löggæslu, björgunar, uppeldis- og menntunnar, einkum gagnavart saklausum börnunum sem og lífsnauðsynlegrar þróunarhjálpar, að undanskyldum tveimur fyrrverandi heilbrigðisráðherrum, og núverandi dóms- og kirkjumálaráðherra, sem gerðu og hafa gert, hins vegar allt, sem í þeirra valdi hefur staðið, til að bjarga því sem bjargað yrði. En, eins og fyrr segir, gerir ríkisvald aldrei neitt, nema hugarfar almennings sé á bakvið, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn Albert Schweitzer, nefnir réttilega. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178). Hér erum vér öll samsek að vissu leyti, ef vér látum möglunarlaust, siðblindar stjórnarákvarðanir viðgangast. Þar utan, þarf meira að koma til, og hefur svo sannarlega gert það, í söfnunum og landssöfnunum, einkum til líknarmála. Þá leið verður að virkja á enn markvissari hátt, bæði nær sem fjær. Og gleymum ekki, að hér er órjúfjanlegt samhengi milli varðveislu kristinnar kærleikstrúar aldanna sem og markvisst kristniboðs, varðandi kristilega hjálparstarfsemi. Hins vegar megum vér samt aldrei gleyma miskunnsama Samverjanum, þar sem Drottinn Jesús Kristur, konungur konunganna, konungur kærleikans, leggur mikla áherslu á góðvild og kærleika hans, hverrar trúar sem hann er, eða jafnvel þótt hann teldist, eða telji sjálfan sig til ,,trúleysingja". Guði eru allir vegir færir, og velviljaðir einstaklingar, hvaða skoðun sem þeir kunna að hafa hafa, hafa margir hverjir unnið mikil og góð líknarverk; eitt er víst, að Guð hefur fyrir góðvilja þeirra, starfað í þeim, jafnvel án þess að þeir hafi vitneskju um það; best væri hins vegar að hafa vitneskju um það.

Hér megum vér aldrei gleyma neinum vorra minnstu meðbræðra og systra, nær sem fjær, hvort sem er í voru landi, innan Evrópu, t.d. í Lettlandi og Grikklandi, eða utan, þ.m.t. ekki síst í Afríku, Asíu, Haiti, og víðar. Og hér hafa svo sannarlega kristniboðarnir, bæði fyrr og nú, bæði hér á landi sem annars staðar, ætíð séð þess kristilegu skyldu sína, með þann fjársjóð að leiðarljósi, sem mölur og ryð, fær aldrei grandað, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi!

Og skynsamlegar tillögur stjórnarandstöðunnar og annarra skynsamra og ábyrgra einstaklinga mannfélagsins, eins og það að skattleggja inngreiðslu lífeyrissjóða; ekki afturvirkt, til að afla ríkissjóði lífnauðsynlegra tekna; - og það á þessum erfiðu tímum heimskreppunnar, og hins svonefnda hruns, vegna þess að byggt hafði verið allt of mikið á auðæfaoflætinu, fjársjóði, sem mölur og ryð fær eytt; - er virt að vettugi, en í staðinn eru lagðir á þjóðina stórauknar skattaálögur, sem einkum eru íþyngjandi fyrir heimilin í landinu, sem mörg hver blæða, enda lítið sem ekkert verið gert til að huga að hag heimilanna í landinu, þ.e. hjá hinum almenna borgara! Afleiðingin verður enn meiri landsflótti, einkum meðal ungs fólks!

Hinn miskunnarlausi tíðarandi nútímans, sem að sönnu gætir ekki aðeins hér á landi, heldur einnig víða, einkum um hinn vetsræna heim, einkum þar sem afhelguð forræðishyggjustjórnvöld hefur náð völdum, og/eða afhelgið auðæfaoflætisstjórn, gefur lítið fyrir hin kristilegu siðferðisgildi mannúðar í mannfélaginu, hvað þá, að slá skjaldborg um þau gildi, hvort sem er um að ræða heimilið, sem verður alltaf hyrningarsteinn kristins siðaðs mannfélags, eða þá heilbrigðis- og líknarþjónustu, sem til þessa, hefur talist ein af hyrnigarsteinum kristins siðaðs mannfélags, og er ein af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem sagan hefur sannað, öld af öld, og enn þann dag í dag.

Milljörðum króna er eytt í óljósar aðildarviðræður varðandi hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu, ESB., og það án nokkurrar vissu um það, hvort meiri hluti almennings velji slíkan valkost. Tímasetningin er einnig fráleit, þegar um er að ræða eina mestu heimskreppu sögunnar. Hér er bruðlað með skattfé borgaranna, sem nær hefði verið nýtt með skynsömum og mannúðlegum hætti, til að slá skjaldborg um heimilin sem og lífsnauðsynlega líknar- og heilbrigðisþjónustu sem og aðra lífsnauðsynlega þjónustu, sem varða ekki síst almannavarnir, auk annarrar velferðarþjónustu sem og menntunar.

III NIÐURLAG:

Guð gefi, að sú siðblinda, sem fylgt hefur miskunnarlausum tíðaranda sinnuleysisins, skeytingarleysinsins og heimskunnar, heyri brátt sögunni til, og ofangreind grundvallarhugsjón kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem kemur ekki síst fram í ofangreindum orðum og hugsunum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzrs, einkum þar sem hann ræðir um, að fyrr eða síðar muni þær hugsanir, sem hann láti hér í ljós, - hinar kristilegu mannúðarhugsjónir - sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hljóti að sigra bæði höfuð og hjarta. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 179).

Guð gefi svo sannarlega, að svo megi verða, áður en sá banvæni faraldur, sem er óhjákvæmilegur ávöxtur og arfleifð hins pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins, hvort sem hann birtist í mynd forræðishyggjunnar eða auðæfaoflætisins, kosti mannslíf eins vorra minnstu meðbræðra eða systra, nær sem fjær.

Guð gefi einnig, að við taki ábyrgar landsstjórnir, sem leiti ávallt handleiðslu Drottins í öllum sínum verkum, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna, að leiðarljósi, bæði hér á landi sem annars staðar, og þá á ég við í raun, raunverulega ábyrgar ríkisstjórnir, sem í senn hafni sandi siðblinds tíðaranda forræðishyggjunnar sem og auðæfaoflætisins, sem leiðir í senn af sér sinnuleysi, skeytingarleysi og miskunnarleysi, sem bitnar harðast á saklausum meðbræðrum vorum og systrum, nær sem fjær, en hafi þvert á móti fyrrnefnd grundvallargildi reglufestu, skynsemi, virðingar, réttlætis, miskunnar og líknar, að leiðarljósi, í fullvalda lýðræðislegu mannfélagi, sem vissulega getur aldrei orðið fullkomið hérna megin grafar, þar sem vér getum heilshugar, senn í auðmýkt, og þakklæti, en auðmýkt hefur hins vegar ekkert með undirlægjuhátt að gera, tekið heilshugar undir með séra Matthíasi Jochumssyni, ekki síst í seinna versi Þjóðsöngs lands vors, þar sem vér gerum oss jafnframt grein fyrir því, að vort eiginlegt föðurland er á himnum, þar sem engin landamæri eru, engin sorg, sjúkdómar, stríð, né nokkuð annað böl né þrenging, eru framar til, í alkærleikanum heima hjá Guði Föður vorum, við hlið Lambsins, konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, Frelsara vors og Endurlausnara, í einingu Heilags Anda, þar sem verða endurfundir ástvina og vina:

Ó, Guð vors lands, ó, lands vors Guð,
vér lifum sem blaktandi, blaktandi strá,
vér deyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Ó, vertu hvern morgun vort ljúfasta líf,
vor leiðtogi‘ í daganna þraut,
og á kvöldin vor himneska hvíld og vor hlíf,
og vor hertogi‘ á þjóðlífsins braut.
:,: Íslands þúsund ár, :,:
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á Guðs ríkis braut.

Sb. 1945 – Matthías Jochumsson. (Sálmabók, 1972, bls. 501).

Þessi orð mannvinarians og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, segja allt, sem segja þarf, og varðar eilífgildan sannleika allra tíma:

,,Gleiðgosaleg oftrú á ytri getu, samfara vantrú á andleg verðmæti - þetta er eitt af einkennum og meinsemdum samtíðarinnar.
Trúin á hið ótrúlega þarf að vakna og glæðast aftur ..., ... trúin á mildina, miskunnsemina, hógværðina, ástúðina, hjartahreinleikann - þetta allt, sem Jesús talar um sem sjálfsagða hluti, en yfirleitt er hlustað á nú sem meinlitlar en barnalegar fjarstæður.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272).

Ég enda með sömu lykilorðum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, og ég vitnaði til hér að framan:

,,Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er. Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274).

Reykjavík, 18. apríl 2010.

Með óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

VARÐVEISLA KRISTINNAR KÆRLEIKSTRÚAR ALDANNA, OG ÁVAXTA OG ARFLEIFÐAR HENNAR, SAMHLIÐA MARKVISSU KRISTNIBOÐI: [ENDURBÆTT GREIN]

I

GUÐFRÆÐI MANNVINARINS OG KRISTNIBOÐSLÆKNISINS ALBERTS SCHWEITZERS Í LJÓSI LÍFSKÖLLUNAR HANS SEM KRISTNIBOÐSLÆKNIS Í LAMBARENE, Í MIÐ-AFRÍKU, ÞAR SEM HANN REISTI SJÚKRAHÚS ÁRIÐ 1913, OG STARFAÐI ÞAR SEM KRISTNIBOÐSLÆKNIR Í RÚMA HÁLFA ÖLD.

Guðfræði mannvinarins og kristniboðslækninn Albert Schweitzers, einkum varðandi guðfræði hans; afmarkað (sérstaklega) við efni og innihald guðfræði hans í riti hans ,,The Question of the Historical Jesus (1954)“: ,,Spurningin um hinn Sögulega Jesú“ (Ævisögur Jesú); og þá sérstaklega í ljósi/samræmi við lífsköllun hans sem kristniboðslæknis. Hægt er að rökstyðja þá fullyrðingun (ályktun) út frá niðurlagsorðum – ályktun – í riti Schweitzers, að hann viðurkenni - játi -að Jesús sé Kristur, Sonur hins lifanda Guðs Föður vors á himnum; viðurkenni (játi) þar með Jesú Krist sem sannan Messías, Son Guðs Föður; viðurkenni (játi) m.ö.o Drottin Jesú Krist sem sannan Guð og sannan mann, Endurlausnarann, sem kemur til vor eins og ókunnur nafnlaus gestur, á sama hátt og Hann kom forðum við bakka vatnsins, Hann kom til þessarra manna, sem vissu ekki hver Hann var. (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of yth Historical Jesus, bls. 401). A.m.k er ekki hægt að útiloka þessa rökstuddu fullyrðingu, sem hér er sett fram sem tilgáta/ályktun, út frá niðurlagsorðum – ályktun Alberts Schweitzers sjálfs. ,,Hann segir sömu orðin (við þig og mig): ,,Fylg þú mér!“ Og Hann bendir oss á þau verkefni, sem Hann þarf að leysa á vorum tímum. Hann skipar fyrir.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of yth Historical Jesus, bls. 401). Hann bendir oss á og skipar oss fyrir þeim kærleiksverkum, sem Hann kallar oss til í víngarði sínum. ,,Og þeim, sem hlýða honum, vitrum sem fávísum, mun Hann opinbera sig í því, sem þeir fá að reyna í samfélagi Hans af erfiðleikum, átökum, og þrautum og þjáningum, og sem ósegjanlegan leyndardóm munu þeir læra og komast sjálfir að raun um Hver Hann er.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of the Historical Jesus, bls. 401). Sjálfur sýndi Schweitzer þennan skilning í verki sem kristniboðslæknir í Lambarene í Mið-Afríku í rúma hálfa öld. Þannig uppljómast / lýkst upp fyrir oss í eftirfylgd við Drottin Jesú Krist, að Hann er Drottinn vor og Frelsari, í því/þeim köllunarhlutverkum, sem Hann hefur fyrirhugað oss til eflingar Ríki Hans, konungar kongunanna, konungar kærleikans, þar með þeirrar kærleiksþjónustu, að fylgja Honum, þeir er játast Honum af hjarta sem Drottni sínum og Frelsara, til starfa í víngarði Hans – að efla Ríki Hans! Kristniboðið er hér grundvallarariði (rauður þráður) bæði í guðfræði Schweitzers og lífsköllun hans sem kristniboðslæknis! Áherlsan hjá Schweitzer, að Jesús skipar fyrir, er í beinu og rökrænu samhengi við kristniboðsskipunina sjálfa, einkum í Matteusarguðspjalli, 28. Kapítula, vers 18-20.
Ályktun: Kristniboðið er hér grundvallaratriði; kristin kærleikstrú aldanna til handa öllum, nær sem fjær. Kristniboðið er hér, eins og fyrr segir, grundvallaratriði, bæði í guðfræði Alberts Schweitzers og lífsköllun hans sem kristniboðslæknis. Kristniboðsstarf Alberts Schweitzers. Hér er um ómetanlega fjársjóði að ræða, sem mölur og ryð fær aldrei grandað; væri það mjög verðugt rannsóknarverkefni, einkum innan guðfræðinnar, að rannsaka og kafa dýpra í hina djúphugsuðu guðfræði Alberts Schweitzers, og þá í órjúfanlegu samhengi/samræmi við kærleiksverk hans sem kristniboðslæknis, í Lambarene í Mið-Afríku, þar sem hann reisti sjúkrahús árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld.
Loks er að leggja áherslu á órjúfanlegt samhengi kristniboðsins og kristilegrar líknarþjónustu (og í raun menntunar einnig), og í órofa samhengi við kristniboðið. Hægt er að rökstyðja það nánar með ályktun varðandi tilgátu (fullyrðingu) og/eða ályktun Schweitzers sjálfs, í niðurlagsorðum rits síns, um Ævisögur Jesú. Öll áherslan hér er hins vegar á lífsköllun og guðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers; kristniboðið er þar grundvallaratriði (rauður þráður), sem fyrr segir, m.ö.o. að hlýða Honum, sem kallar oss til fylgdar við sig, eins og forðum daga, og skipar oss fyrir. ,,Hann segir sömu orðin (við þig og mig): ,,Fylg þú mér!“ Og Hann bendir oss á þau verkefni, sem Hann þarf að leysa á vorum tímum. Hann skipar fyrir.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of yth Historical Jesus, bls. 401). Hann bendir oss á og skipar oss fyrir þeim kærleiksverkum, sem Hann kallar oss til í víngarði sínum. ,,Og þeim, sem hlýða honum, vitrum sem fávísum, mun Hann opinbera sig í því, sem þeir fá að reyna í samfélagi Hans af erfiðleikum, átökum, og þrautum og þjáningum, og sem ósegjanlegan leyndardóm munu þeir læra og komast sjálfir að raun um Hver Hann er.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of the Historical Jesus, bls. 401). Sjálfur sýndi Schweitzer þennan skilning í verki sem kristniboðslæknir í Lambarene í Mið-Afríku í rúma hálfa öld, það sannar sagan. Áherlsan hjá Schweitzer, að Jesús skipar fyrir, er í beinu og rökrænu samhengi við kristniboðsskipunina sjálfa, einkum í Matteusarguðspjalli, 28. kapítula, vers 18-20. Þessi áhersla hjá Schweitzer kemur skýrlega fram í lífsköllun hans í Lambarene, í Mið-Afríku, þar sem hann reisti sjúkrahús árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig: Sterkustu rök fyrrnefndrar ályktunar, og er í órofa samhengi við fyrrnefnd ályktunarorð Schweitzers sjálfs, í niðurlagi fyrrnefnds rits síns!

II

VARÐVEISLA KRISTINNAR TRÚAR OG SIÐFERÐIS SEM OG MARKVISST KRISTNIBOÐ, ER EINA LEIÐIN TIL UPPBYGGINGAR OG VARÐVEISLU KRISTILEGS MANNFÉLAGS.

Mannfélag vort hefur gengið í gegnum ótrúlegar raunir, bæði fyrr og nú. Ekkert hefur hjálpað sem hin bjargfasta trú aldanna, sem grundvallast á bjarginu eina sanna, Drottni Jesú Kristi. Og af hafa leitt ávextir og arfleifð þeirrar bjargföstu sáluhjálplegu trúar, ekki síst varðandi ummönnun sjúkra og þar með björgunar mannslífa, líknarþjónustunnar sem og uppeldis og menntunar barna og unglinga, sem hefur að leiðarljósi þessa bjargföstu kærleikstrú aldanna, byggða á bjargi aldanna, konungi konugnanna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi. Þá hefur fjölskyldan og hjónabandið verið hyrningarsteinn hins kristna mannfélags, með Heilaga Maríu Guðs móður og hina Heilögu fjölskyldu - hina bjargföstu kristnu kærleikstrú aldanna, að leiðarljósi, byggða á Drottni Jesú Kristi. E.t.v finnst einhverjum auðveldara að byggja líf sitt á sandi tíðarandanns einum saman, og afneita guðlegri forsjá. Sá hinn sami er á mikum villigötum; upplausn og miskunnarleysi hins guðlausa mannfélags, hefur sagan sannað, fyrr og nú. Líf í og með Drottni vorum Jesú Kristi, þarf alls ekki að vera auðvelt líf eða líferni, og krefst sjálfsafneitunar og fórna, að fljóta ekki með tíðarandunum, sem gæti virst vera auðvelt líf eða líferni, en skilar þess minna, er upp er staðið, andstætt því lífi eða líferni, sem byggt er á hinu eina sanna bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi. Mikilvægi hlutverks húsmóðurinnar er þar ómetanlegt, enda ómetanlegt að koma ekki að tómu húsi, heima, að loknum skóladegi í barnaskóla, eins og margir geta, og hafa vitnað um. Sama má segja um mikilvægi hlutverks ömmunnar og afans. Guð gefi, að þessi kristnu lífsgildi, ásamt fleiri kristilegum lífsgildum, vaxi ásmegin í mannfélaginu á nýjan leik. Gleymum hér heldur aldrei hyrningarstörum mannúðar, líknar og björgunar mannslífa, löggæslu og björgun mannsífa, sem varða ekki síst almannavarnir, og komið hefur sérstaklega fram í náttúrhamförum sl. vikna sem og jarðvísindamönnum og fréttamönnum og fleiri, sem einnig hafa unnið ómetanlegt starf, ekki síst á þessum hamfaratímum.
Guðleysið veður nú um mannfélag vort, eins og faraldur, með allt sitt miskunnarleysi og siðleysi, skreytt ýmsum innihaldssnauðum fallegum orðum, eins og t.d. ,,lýðræði“, eða ,,jafnrétti“, en hvernig er það ,,jafnrétti, sem nær t.d. ekki yfir líf hins ófædda barns; grundvallarrétturinn og þar með grundvallarmannréttindi til lífsins er virt að vettugi, og syndin gerð að einhverskonar ,,mannréttindum". Er hér e.t.v. um að ræða syndina gegn Heilögum Anda, sem aldrei verður fyrirgefin? Mannfélag vort virðist vera orðið að kristniboðsakri, hefur e.t.v. orðið það fyrr, en kemur nú e.t.v. betur í ljós eftir efnahagshrunið mikla sl. haust, sem bitnað hefur harðast á þeim, sem síst skyldi, sem varð, vegna þess að of mikið var haft að leiðarljósi sá fjársjóður, sem mölur og ryð fær grandað, í stað þess að hafa meira að leiðarljósi þann fjársjóð, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, byggt á hinu eina sanna bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi. Og guðlaus marxísk hugmyndafræði, er hér heldur engin lausn, sem sagan hefur einnig sannað.
Kristniboðið er hér grundvallaratriði, nær sem fjær, og er í órofa samhengi við alla kristilega uppeldis, - hjálpar,- og líknarstarfsemi. Rofni það samhengi, er voðinn vís, eins og komið hefur á daginn, jafnvel meðal kristinna einstaklinga, sem vegna tíðarandans í dag, hafa farið að greina of mikið á milli kristniboðsins og kristilegrar hjálpar- og líknarstarfsemi. Í raun sannar vitnisburður sögunnar þetta, ekki síst í kristniboði fyrri tíma og sl. aldar, og má nefna fögur dæmi þar um, eins og kristniboðsstarf mannvinarins Alberts Schweitzer, sem rætt er hér sérstaklega í I. kafla, hér að framan, sem reisti sjúkrahús í Lambarene í Mið-Afríku, árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Krisinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga). Sama má nefna varðandi mannvininn systur Móður Theresu, sem starfaði lengst af ævi sinnar í kristinni líknarreglu meðal sinna minnstu meðbræðra og systra í Indlandi, OG mannvininn systur Önnu Maríu, sem miðlaði hinum sjúku og aðframkomnu, freslandi og líknandi náð og miskunn Drottins Jesú Krists. Hér á landi má nefna kristilegt líknarstarf Kaþólsku systranna, sem reistu m.a. sjúkrahús í Reykajvík, upp úr aldamótunum 1900, St. Jósefsspítala, Landakoti sem og í Hafnarfirði, og fleiri sjúkrahús, m.a. í Stykkishólmi, og var í órofa samhengi Kaþólska kristniboðsins. Hér á landi má einng nefna mannvininn og æskulýðsleiðtogann Bjarna Eyjólfsson, sem m.a. sat í fjóra áratugi í stjórn KFUM, og var rúma þrjá áratugi í starfi og forystu í málefnum Sambands Íslenskra kristniboðsfélaga. (Árni Sigurjónsson, 1988, Bjarni Eyjólfsson, Úr minningasafni, bls. 8). Þessa er ekki síst að minnast í tilefni af því, að í ár eru liðin 110 ár frá stofnun KFUM og KFUK á Íslandi. Og fleira mætti vissulega nefna, eins og ómetanlegt starf Hjálpræðishersins, Samhjálpar, ABC-hjálparstarfs, o.s.frv. Guði sé lof, þá eru enn þann dag í dag kristileg uppeldis, -hjálpar,- og líknarsamtök, þar sem kristniboðið er haft að leiðarljósi, þar sem órofa samhengi er á milli kristniboðsins og kristilegra kærleiksstarfa - líknarstarfa -, byggð á Drottni Jesú Kristi, Endurlausnara vorum og Frelsara. Hér var og er bænin grundvöllurinn, eða öllu heldur lykillinn að frelsandi og líknandi náð og miskunn Drottins Jesú Krists.

Guð blessi alla vora minnstu meðbræður og systur, nær sem fjær. Guð blessi Ísland, og Íslenska þjóð, og þá sérstaklega alla þá, sem búa og dvelja í nánd við Eyjafjallajökul. Biðjum almáttugan Guð, að koma með alla sína blessun og miskunnsemd, sérstaklega varðandi þessar óhugnanlegu náttúruhamfarir, og vernda hvert mannslíf, og hindra að slys verið á fólki; og einnig að vernda öll dýrin.

Ég vil loks sérstaklega votta öllum Pólverjum mínar dýpstu samúðarkveðjur, vegna hins hörmulega og sviplega flugslyss, þar sem um eitt hundrað manns fórust. Guð blessi minningu hvers og eins. Sama er að segja varðandi Kínverksu þjóðina, á sorglegum, og mannskæðum náttúrhamförum öflugs jarðskjalfta; biðjum að sem allra flestir bjargist úr rústunum, eftir þessar sorglegu náttúruhamfarir. Guð allrar miskunnsemdar og huggunnar, miskunni, huggi og blessi alla, og þá ekki síst aðstandendur, sem eiga nú um sárt að binda. Orð eru fátæk, í allri sorg, en í áramótasálmi séra Valdimars Briem, segir m.a.:

Ó, gef þú oss, Drottinn, enn gleðilegt ár
og góðar og blessaðr tíðir,
gef himneska dögg gegnum harmanna tár,
gef himneskan frið fyrir lausnarans sár
og eilífan unað um síðir.

Sálmabók 1886 – Valdimar Briem. (Sálmabók, 1972, bls. 98).

Guð blessi sérstaklega Ísland, Pólland og Kína. Guð blessi einnig alla aðra, einkum þá, sem eiga um sárt að binda, nær sem fjær.

Með óskum um Guðs blessun, líkn, huggun og miskunnsemd Drottins.

Með vinsemd og virðingu,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá HÍ., og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

KRISTNAR MANNÚÐARHUSJÓNIR ALBERTS SCHWEITZERS OG FLEIRI MANNVINA, HEIMFÆRÐAR TIL MANNFÉLAGSINS Í DAG:

NÁNARI ÚTFÆRSLA: [ENDURBIRT VEGNA MISTAKA VARÐANDI TEXTA]

KRISTNAR MANNÚÐARHUGSJÓNIR, SEM BYGGJAST Á HÖFUNDI ALLS LÍFS OG MISKUNNSEMDAR, GUÐS, Í DROTTNI VORUM JESÚ KRISTI, Í EININGU HEILAGS ANDA; EINKUM MANNVINA EINS OG ALBERTS SCHWEITZERS, OG FLEIRI MANNVINA, HEIMFÆRÐAR TIL MANNFÉLAGSINS Í DAG, Í LJÓSI SÖGUNNAR, FYRR OG SÍÐAR, ANDSTÆTT SKEYTINGARLEYSI NÚTÍMAMANNFÉGS:

I INNGANGUR:

Órofa samhengi er milli björgunar eilífrar sálheillar mannsins sem og björgunar mannslífa og líknar og umönnunnar allra þeirra, sem þjást á einn eða annan hátt. Sama er að segja varðandi menntunina, sérstaklega gagnvart börnunum. Og hér er bænin, eins og varðar allt kristilegt líferni, lykillinn að frelsandi, og líknandi náð og miskunn Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi. Og sérstaka athygli vekur í Guðspjallinu, og þá miðað við tíðarandann í dag, að ,,kostnaður“ varðandi lækningu hinna sjúku, er ekki nefdnur, og því síður talinn eftir, eins og hins vegar er ómælt gert í hinum afhelguðu iðnríkjum nútímans, þmt. hér á landi, og kemur enn skýrar fram, þegar halla fer undan fæti, ekki síst varðandi faraldur heimskreppunnar, í dag, þá fyrst reynir á siðferðileg gildi mannfélagsins, á hverjum tíma; og ef vesturveldin huga ekki betur að sínum eigin þegnum, og stefna lífi og heilsu þeirra í bráða hættu, hvernig fer þá fyrir fjarlægum raunabörnum, t.d. í Afríku, þar sem fyrrverandi nýlenduríki hafa að verulegu leiti viðhaldið þeirri líknarþjónustu, sem þeim bar vissulega einnig skylda til, sem kristniboðarnir voru frumkvöðlar að. Og verður jafnframt ekki að líta sér næst, þegar afhjúpast, að ríkisvald viðkomandi landsstjórnar, stendur ekki lengur t.d. undir kostnaði líknarþjónustunnar, og þá nær sem fjær! Verða ekki kristniboðarnir að fara að líta sér nær, án þess að draga á nokkurn hátt úr þeirra ómetanlega kristniboðsstarfi, og þar með ávextum þess, líknarþjónusta til handa þeim sjúku sem og uppbygging og verðveisla menntunar barna, og uppbygging kristilegs safnaðarstarfs, sem þeir veita m.a. í Afríku! Hér verðum við, sem játum kristna trú og sið, að líta okkur bæði nær sem fjær, neyð náungans skiptir alla hina kristnu máli, hvot sem náunginn býr rétt handan okkur, í 10 km. fjarlegð sem og í 4000 km. fjarlægð. Þetta áréttast sérstaklega í kristniboðsskipuninni sem og ræðu Jesú í lok 25. kapítula Matteusraguðsspjalls, versum 31-46, varðandi sáluhjálplega lífsnauðsynlega skyldu vora við náungann, nær sem fjær: Tvö dæmi varðar líknarþjónusuna við þann, sem sjúkur er sem og fangann, auk hjálpar til handa fátækum, og eru allt einn af dýrtsu ávöxtum kristilegrarar kærleikstrúar og siðar aldanna .
Vissulega bera viðkomandi stjórnmálamenn þjóðríkja mikla ábyrgð á þessum málum, en verk þeirra geta yfirleitt aldrei annað, en verið endurspeglum á siðferði viðkomandi þjóðríkis. Og þegar mikil afkristnun, afhelgun og afsiðun, hefur átt sér stað meðal þjóðríkjanna, getur útkoman sjaldnast orðið góð, í kristilegum siðferðilegum skilningi; fyrir utan að nýta hvern eyri allra milljarðanna, sem allra best og á sem skynsamlegastan hátt, án endalauss ,,niðurskurðar“, þar sem ,,hátíska“ hins miskunnarlausa afhelgaða tíðaranda nútímans er í algleymingi, sem lífsnauðsynlega verður hins vegar að renna til lífnauðsynlegra málaflokka, svo sem almannavarna, löggæslu, heilbrigðismála, menntamála, og almennrar velferðarþjónustu; mannslíf hvers einstaks einstaklings er hér einskis metið, auk þess sem verið er að ,,spara“ eyrinn, en ,,henda“ krónunni; tiltölulega háar fjárupphæðir eru skammarlega illa nýttar, hvað þá að hver eyrir þess fjármagns, sé nýttur til hins ýtrasta, án þess að það verði á kostnað viðkomandi þjónustu, og starfsfólks þeirrar þjónustu. Óhjákvæmilegt er, að forgangsraða verður varðandi ríkisrekstueinn, en þá er það siðferðileg lágmarkskrafa, að sérstakri skjaldborg sé slegið um þau störf, sem varða líf og heilsu fólks; m.ö.o., eru upp á líf og dauða komin. Allt hefur þetta vissulega verið arfleifð viðkomandi trúarmenningarlegs arfs, og ávaxta hans. .Og leifar þess arfs eru þó enn til staðar, þrátt fyrir allt. En leiti blessaðir stjórnmálamennirnir ekki handleiðslu og leiðsagnar almáttugs Guðs, er ekki von á góðu, og skammist sín ekki fyrir í einlægni, að biðja Íslandi, og Íslenskri þjóð Guðs blessunar, eins og fyrrverandi forsætisráðherra gerði, í fyllstu einlægni, auk þess að reyna að taka á erfiðum málum af fyllstu ábyrgð, því miður andstætt núverandi stjórnvöldum.
En þetta dugar ekki eitt sér, nema e.t.v. varðandi mannsæmandi grunnþjónustu, varðandi ofangreint, þar sem lífi og heilsu fólks, sé ekki stefnt í voða, eins og allt bendir því miður til, í öllum ,,niðurskurðinum“ til lífnauðsynlegrgar þjónustu, og virðist vera ,,hátíska“ hins siðblinda tíðaranda nútímans. Það er því miður mjög auðvelt að ,,skera niður“ með einu pennastriki, og e.t.v. einni ,,jarðýtu“, og rústa alda- og áratuga grunnþjónustu björgunar mannnslífa, og þá ekki síst varðandi líknarþjónustuna; hitt er erfiðara, að vinna að varðveislu þessarar lífsnauðsynlegu grunnþjónustu, og þá í senn með markvissari og skynsamlegri sem og mannúðlegri nýtingu varðandi kostnað þessarar lífnauðsynlegu þjónustu; en það er ekki alltaf hægt að forðast erfið verkefni, þótt tíðarandi nútímans krefjist þess. Tíðarandi nútímans vill gera allt á sem auðveldastan hátt, og verk stjórnmálamannanna eru ekkert annað en endurspeglun þess tíðaranda, sem ríkir hverju sinni, hverjar sem afleiðingar verða, í stað þess, að vinna að varðveislu grunnþjónustu björgunar mannslífa og líknar og miskunnsemi, sérstaklega til handa hinum sjúku, og öðrum, sem eiga erfitt; þetta kostar átak og er að mörgu leiti erfitt, en eigi að síður framkvæmanlegt, sem sagan sannar, svo fremi kristin siðferði er með í för, grundvölluð á konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi. Skyldan er vissulega til staðar hjá viðkomandi þjóðríkjum og stjórnmálaleiðtogum þeirra, einnig fyrrverandi nýlenduveldum, gagnvart fyrrvernadi þegnum sínum einnig þar. Og þegar hallar undan fæti gagnvart eigin þegnum, sem er nógu slæmt, en er ekkert miðað við það, sem bíður þegna fyrrverandi nýlenduríkja.
Vissulega ber siðferðilega ábyrgðarfullum stjórnvöldum, að mannsæmandi grunnþjónusta verði veitt þegnum þeirra, bæði þegnum eigin lands, hér á landi sem annarsstaðar, sem og þegnum fyrrverandi nýlenduvelda, og senda eins marga lækna á vettvang og unnt er til (fyrrverandi) nýlendna sinna, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn, Albert Schweitzer, kemst m.a. að orði. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, AS, Ævisaga, bls. 178).

II VEGIÐ ÓMAKLEGA AÐ HYRNINGARSTÉTTUM OG HYRNINGARSTÖRFUM KRISTILEGS SIÐAÐS MANNFÉLAGS, EINKUM LÍKNAR, MISKUNNAR, LÖGGÆSLU OG BJÖRGUNAR, O.S.FRV. SEM OG HYRNINGARSTÉTTUM HINS HEILAGA HJÓNABANDS, SAMKVÆMT HEILÖGU GUÐS ORÐI OG SKIKKAN SKAPARANS – GRUNDVALLAREINGINGU KRISTILEGRAR FJÖLSYLDU OG HEIMILIS, - AF HÁLFU ÓBILGJARNRA STJÓRNVALDA GUÐLAUSRAR OG SIÐLAUSRAR MARXÍSKRAR FORRÆÐISHYGGJU:

1 Störf líknar, miskunnar, björgunar, og uppeldis og fræðslu, eru vanmetin, á mjög ómaklegan hátt, af hálfu guðlausrar marxískrar forræðishyggju „hins pólitíska rétttrúnaðar“ - göfug hyrningarstörf kristilegs siðaðs mannfélags, og samanstanda einkum af hefðbundnum kvennastörfum, einkum hjúkrunar, líknar, ummönnunar, uppeldis- og fræðslu, auk starfa lækna, presta, bráðaliða, sjúkraflutningarmanna, lögreglumanna, auk annarra björgunarsveitarmanna. Þessi göfugu hyrningarstörf, eru dýrmæt dæmi um þann fjársjóð, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, andstætt framagirnd forræðishyggjunnar og „auðæfaoflætisins“. Hvílík mannfyrirlitning og í raun ekki síður kvenfyrirlitning, því konur eru einnig menn!
Enda bitnar mannfyrirlitning marxískrar forræðishyggju, ekki síst á svívirðilegan hátt á mæðrum og verðandi mæðrum sem og mæðravernd og ungbarnaeftirliti! Mannréttindi mæðra og barna þeirra sem og feðra, eru fótum troðin, á hinn svívirðilegasta hátt þeirrar grimmu fasísku forræðishyggju, sem metur mannslífið einskis! Því miður komu slík dæmi fram í Kastljósi Sjónvarps, fimmtudagskvöldið, þann 4. mars sl. Að ekki sé talað um þann glæp, að úthýsa fárveiku barni af gjörgæsludeild Barnaspítala Hringsins, og kom fram í Íslandi í dag Stöðvar tvö, nú nýverið!

Andstæða þessa miskunnarleysins, er ekki síst dugnaður þeirra kvenna, sem auk hjúkrunarstarfa sem og annarra starfa, hafa stofnað fyrirtæki varðandi heilbrigðisþjónustu og heilsueflingu, m.a. innan fyrirtækja. Hér er ekki síður um göfug störf heilsueflingar að ræða, og að fyrirbyggja veikindi, sem skilar sér margfallt til mannfélagsins, á margþættan hátt, í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs!

2 Guð stofnaði hjónastéttina sem grundvallarhyrningarstéttar kristilegs og siðaðs mannfélags. Guðlausir jaðarhópar vinna markvisstað því, að skapa óeiningu og sundrungu og óbrúanlegar gjáar milli þessarrar hyrningarstéttar – hjónastéttarinnar kristilegs siðaðs mannfélags aldanna! Hvað þá að líf hins ófædda barns sé mikils metið, eða hitt þó heldur. Syndin er hér gerð að einhverskonar „mannréttindum“ – mannréttindabrot í nafni „mannréttinda“, og gengur gróflega í berhögg við Heilagt Guðs Orðs og Skikkan Skaparans. [Til að fyrirbyggja allan misskilngin, er hér hins vegar alls ekki verið að dæma þá einstaklionga, sem ekki tilheyra hjónaastéeinni, og geta vissulega framgengið samkvæmt þeirri köllun Guðs, í Víngarði Drottins, og enginn skyldi annan dæma]. Er hér e.t.v. um að ræða syndina gegn Heilögum Anda, sem aldrei verður fyrirgefin? Eða sú svívirðilega sundrung og ofbeldi, sem bitnar ekki síst á konum og börnum, sem hefur stóraukist með tilkomu þessarra jaðarhópa miskunnarleysisins, auk almenns fráhvars frá kristinni kærleikstrú og sið aldanna! Þessir djöfullegu jaðarhópar andlegs dauða, eru óhugnalega skyldir djöfullegum hópum Talibana, þar sem hámark miskunnarleysis og svívirðu, sem beinist ekki síst gagnvart konum og börnum, er í algleymingi!

3 Mannvinurinn og kristniboðslæknirinn, Alberts Schweitzers, kemst m.a. svo að orði:

„Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er. Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274; áherslubreyting: ÓÞ).

III ÞÁTTUR ALBERTS SCHWEITZERS, OG FLEIRI MANNVINA OG KRISTNIBOÐA – SJÁLFBOÐALIÐA, OG OFANGREINAR HYRNINGARSTÉTTAR KRISTILEGS HJÓNABANDS, FJÖLSKYDLU OG HEIMILIS, SEM VERÐA ALLTAF SÉRSTAKIR HYRNINGARÞÆTTIR KRISTILEGS OG SIÐAÐS MANNFÉLAGS SEM OG HYRNINGARSTÉTTA HEILBROGÐIS- OG LÍKNARÞJÓNUSTU, AUK ANNARRA HYRNINGARSTARFA LÖGGÆSLU- OG BJÖRGUNAR, OG ÖRYGGISÞJÓNUSTU, Þ.M.T LOFTSKLEYTAMANNA OG FL, AUK UPPELDIS- OG MENNTUNNAR, OG ANNARRA MANNÚÐARSTARFA, O.S.FRV.:

Orðrétt segir í Ævisögu Alberts Schweitzers:

,,Þær þjóðir sem eiga nýlendur, verða að láta sér skiljast, að þær bera sína sérstöku ábyrgð. Ríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bak við. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178). Þetta eru orð að sönnu; ríksvaldið getur aldrei eitt sér, leyst þau mannúðarhlutverk, sem varðar mannsæmandi líknarþjónustu til hins sjúka, og þá nær sem fjær. Meira verður að koma til, og er nútíminn allra síst undantekning, þrátt fyrir alla tækniþróunina.
...

Staðreyndin er og verður alltaf sú, að meira þurfi að koma til, en ríkisvaldið eitt sér getur lagt til málanna, til að leysa það mannúðarhlutverk, eins og Albert Schweitzer kemst einnig að orði, og vísar þá ekki síst til hins mikilvæga hlutverks og starfsemi sjálfboðaliðans (kristniboðans):

,,Nýlenduríkin verða vitanlega að senda eins marga lækna á vettvang og unnt er. En stjórnir sumra nýlendna fá ekki einu sinni lækna í þær stöður, sem til eru, þótt þær séu alltof fáar. ,,Vér verðum að ná í lækna, sem vilja gerast sjálfboðaliðar og fara til litaðra þjóða, taka að sér að lifa þar í einangrun, við erfiðleika hættulegs loftslags, fjarri heimkynni og allri siðmenningu. Ég get sagt þeim af reynslu, að þeir munu fá ríkuleg laun fyrir allt, sem þeir segja skilið við. Hið góða sem þeir fá gjört, mun reynast ærin laun.““. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, bls. 178).
Þeir, sem fara til þess að vinna þetta hjálparverk, þurfa að eiga einhverja heima fyrir, sem veiti þeim nauðsynlegan styrk. Þessi skylda hvílir á öllum. Þeir, sem sjá skylduna þegar í stað og viðurkenna hana, eru þeir, sem sjálfir hafa reynt þjáningar, en fengið bata meina sinna. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178-179). „... . Hverjir eru þeir, sem sjá skylduna þegar í stað og eiga þegar að hefjast handa? (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
„Bræðralag þeir, sem þrautir reyndu.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Það eru m.ö.o. þeir, sem sjálfir hafa reynt þjáningar, en fengið bót meina sinna. (Sigurbjörn Einarsson/ Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178-179).
„..., þeir eru venzlaðir hvar svo sem þeir eiga heima á hnettinum.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).

Orðrétt segir Albert Schweitzer:

,,,,Ég hef nú sjálfur verið tvívegis skorinn upp og fengið við það heilsuna aftur, en hún hafði verið á hverfanda hveli síðan 1918. Ég hef með orgeltónleikum og erindum aflað fjár til þess að grynna á skuldinni, sem ég varð að safna stríðsárin. Því er ég ákveðinn í því að að halda áfram starfi mínu fyrir þjáða menn í fjarlægð. Sú starfsemi, sem ég hafði byggt upp, hefur að vísu hrunið í stríðinu. Þeir vinir mínir af ýmsum þjóðum, sem höfðu bundizt samtökum um að styðja það, hafa vegna heimsviðburðanna orðið viðskila hverjir við aðra um langt skeið. Þeir, sem höfðu færi á því að hjálpa áfram, urðu margir öreigar í stríðinu. Það verður erfitt að afla fjárins. Og nú þarf miklu meira en áður, því kostnaður við starf mitt er orðinn þrefaldur, hversu mjög sem öllu er í hóf stillt.
En ég er samt hugrakkur. Eymdin, sem ég hef séð, veitir mér styrk, og traust mitt á mönnunum er mér vonarvaki. Ég vil treysta því, að ég finni nægilega marga menn, sem bjargað hefur úr líkamlegum þrautum og eru þess vegna fúsir að færa þakkarfórnir vegna þeirra, sem lifðu á líkan hátt. Ég vil vona, að bræðralag þeirra, sem þrautir reyndu, geti bráðlega sent marga marga lækna víðsvegar út um heim.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 180).

Aðkoman í Lambarene, var slík, eftir fyrri heimsstyrjöldina, að Albert Schweitzer og samstarfsfólk hans, þurfti að byggja allt upp, nánast frá grunni,, þ.e.a.s. sjúkrahússbyggingarnar. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls.185-188). Aðkoman var með sanni margfallt verri, en allar heimskreppur, alla sl. öld, og allt til til heimskreppunnar, sem skall á haustið 2008, varðandi það, að slá skjaldborg um þennanan einn af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna, líknarþjónustuna, þar sem bæði þarf að koma til uppbygging og varðveisla ríkisvaldsins, með góðan hug almennings að baki sem og einstaklinga, líknarfélaga, og jafnvel kristinna safnaða, að ekki sé talað um kristniboðssamtök (sjálfboðaliða), en Albert Schweitzer starfaði sem kristniboðslæknir, í rúma hálfa ölda.
Ríkisvaldið verður að tryggja grunnþjónustu líknarþjónustunnar, en meira þarf til, nær sem fjær, einstaklinga og félaga, einkum kristinna félaga, sem hafa álíka hugsjónir og eilífðarlífssýn þeirrar kristnu kærleikstrúar aldanna, sem fylgja skilyrðislaust eftir kalli Jesú Krists, til kærleiksþjónustu í Víngarði Drottins. (Albert Schweitzer, 1954, The Quest og the Historical Jesus, bls. 401), og er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina, t.d. í Matteusarguðspjalli, 28. kapítula, vers 18-20. Þegar þessum kristnu mannúðargildum fækkar, eða hnignar, er ekki von á góðu, eins og sagan hefur alltaf sannað, öld af öld, og einnig nú í dag.

Lífshugsjónar, sem [t.d.] Albert Schweitzer hafði, þar sem hann stofnaði sjúkrahús í Lambarene, í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)]; sannar hið órofa samhengi köllunar Jesú Krists og kristniboðsskipunarinnar, varðandi nefnt lífsköllunarstarf Schweitzers; í jafnvel þótt það yrði í smækkaðri fyrirmynd, mannvina og kristniboða/kristniboðslækna! Þá koma hér ekki síður til greina líknarfélög, ekki síst kristileg líknarfélög, kristileg samfélög, eins og Hjálpræðisherinn, og Samhjálp Hvítasunnumanna, kristniboðssamtök sem og kristnir söfnuðir, sem öll/allir hafa unnið ómetanleg kærleiksstörf í mannfélaginu, í Víngarði Drottins.

Samkvæmt ofangreindu, var ekki til neytt slíkt, eða neytt, sem gæti vísað hið minnsta í þá átt, hjá Albert Schweitzer og aðstoðarfólki hans - orðið og inntak þess var ekki til í ,,orðabók þeirra“ - hversu erfiðlega, sem áraði, þótt hann nýtti sem allra best hvern eyri til líknarstarfsins, með skynsömum sparnaði, sem bitnaði aldrei á líknarþjónustunni, [(Sigurnjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)], sem hinsvegar í afkristnun, afhelgun og afsiðun nútímans, er nefnt ,,endalaus niðurskurður“ til líknarþjónustunnar, og þá ekki bara hér á landi, heldur víða um hinn vestræna heim, og ,,fyrirmyndin“ ekki síst sótt til afhelgunar sumra ,,Norrænna velferðarstjórna“, sem byggð hefur verið að verulegu leiti á marxísk/bolsévískri hugmyndafræði, sem er því miður söguleg staðreynd, sem bitnað hefur miskunnarlaust á hinum sjúku, og þá sérstaklega bitnað á geðfötluðum, og því miður virðast núverandi stjórnvöld hér á landi, horfa mjög í þessa átt, sérstaklega varðandi ,,uppbyggingu“ velferðar- og líknarþjónustunnar; þótt m.a. ríki í Afríku, fari margfallt ver út úr þessum miskunnarlausa ,,niðurskurði“ til líknarþjónustunnar; einum af ávöxtum hins siðblinda tíðaranda sinnuleysisins, og skeytingarleysis hans sem og ,,niðurskurðar“ til þróunaraðstoðar, til handa vorum minnstu meðbræðrum og systrum!

T.d. kemur fram í ævisögu mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers, (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185), að stuttu eftir byltingu kommúnista/bolsévíka í Rússlandi, hafi, að öllu líkindum, komið fram undarleg ólyfjan bolséískrar ofsatrúar og frumstæðrar forneskju, en hin síðarnefnda var fyrir í Lambarene í Afríku. Svonefndir hlébarðamenn, sem var nokkurs konar leyniregla innan frumstæðrar forneskju, sem var landlæg forneskja í sumum ríkjum Afríku, höfðu haft sig óvenjumikið í frammi. ,,Svo virtist sem þessi ófögnuður væri að magnast. Hugsanlegt, að ekki væri aðeins um landlæga forneskju að ræða, heldur innflutta pólitík jafnframt, bolsévíska ofsatrú.
Fyrir tveim árum hafði maður verið myrtur á kristniboðsstöðinni í Lambarene. Morðinginn var hlébarðamaður.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185). Guði sé lof, að þá upprætti kriniboðið þetta andlega krabbamein af samblandi þessara ólyfjan marxískrar/bolsévískrar ofsatrúar og helstefnu og frumstæðrar forneskju, og kristin kærleikstrú og ávextir hennar blómströðu í staðinn, og leiddu m.a. af sér líkn og miskunn, í stað grimmdar og morða. Og í dag sjáum við því miður þessar sömu helstefnur guðleysins og heiðindómsins, m.a. marxísk/bolsévískrar ofsatrúar, og þá ekki síst í Afríku, þar sem m.a. stúlkubörn eru hneppt í kynlífsþrælkun, og drengir og stúlkur eru hneppt í vinnuþrælkun, og drengir eru hnepptir í hernað, og gerðir að lifandi fallbyssufóðri. Ekkert annað en skipulagt og markvisst kristniboð getur upprætt þetta andlega krabbamein; það sannar sagan svo sannarlega, sbr. ofangreint dæmi, varðandi sögu Lambarene, í Mið-Afríku.
Hér, eins og varðandi allt annað, er eina lausnin kröftugt og öflugt kristniboð, sem upprætir m.a. þessa glæpi, og það myrkur þeirra helstefna guðleysisins og heiðindómsins, sem byggt er á, hvort sem m.a. er um að ræða frumstæða og/eða marxísk/bosévíska ofsatrú og helstefnu.

Séra Mattías Jochomsson kemst svo að orði í þýðingu á þessu sálmversi:
Ó, lít á þeirra hryggðarhag,
sem heiðnin blindar nótt og dag,
ó, kveik þeim ljós, ó, send þeim sól,
ó, sýn þeim Jesú náðarstól.

Keble – Sb. 1886 – Matthías Jochumsson. (Sálmabók, 1972, bls. 453).

IV EILÍFGILD ORÐ KONUNGAR KÆRLEIKANS, GRUNDVALLARÞÁTTA HEILAGS GUÐS ORÐS, SEM ÁRRÉTTAR ENN TAKMARKALAUSA MISKUNNSEMD DROTTRINS, GUÐS FÖÐUR, HJÁ KONUNGI KONUNGANNA, DROTTINS JESÚ KRITS, Í EININGU HEILAGS ANDA; HÖFUNDAR ALLS LÍFS OG EILÍFGILDRAR MISKUNNSEMDAR ALKÆRLEIKA ALMÁTTUGS GUÐS Í DROTTNI JESÚ KRISTI, FRELDARA VORUM OG ENDURLAUSNARA, Í KRAFTI HEILAGS ANDA, ANDSTÆTT MISKUNNARLEYSI GUÐLAUSS MANNFÉLAGS:

Í Matteusarguðspjalli, 25. kapítula, versum 34-36 og 40, stendur ritað:
„... Og þá mun konungurinn segja við þá til hægri: ,Komið þér, hinir blessuðu föður míns, og takið að erfð ríkið, sem yður var búið frá grundvöllun heims. Því hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka, gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín.‘ ...
...Konungurinn mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður, það allt, sem þér gjörðuð einum minna minnstu bræðra, það hafið þér gjört mér.‘“ (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 34-35; áherslubreyting: ÓÞ).

Seinni hópurinn, sem miskunnarverkunum sleppti, munu þá „....svara: ,Herra, hvenær sáum vér þig hungraðan eða þyrstan, gestkominn eða nakinn, sjúkan eða í fangelsi, og hjálpuðum þér ekki?‘ Hann mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður: Það allt sem þér gjörðuð ekki einum hinna minnstu bræðra minna, það hafið þér ekki heldur gjört mér.‘ Og þeir munu fara til eilífrar refsingar, en hinir réttlátu til eilífs lífs.“ (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 35; áherslubreyting: ÓÞ).

Hér kemur fyrir Gríska orðið *[„dinkov´nsamév“] „hjálpuðum“, sem lýsir enn dýpri merkingu orðsins „vitjuðuð“ *[„épeskéyasðé“] [„heimsókn“], þótt sú merking sé jafnframt í fullu gildi, í sem víðustu samhengi. Enda er engin „hjálp“, án „vitjunar“. En jafnframt enn dýpra en eingöngu heimsókn, með fullri virðingu fyrir heimsókninni sem slíkri, sem jafnframt er óhjákvæmilega í fullu samhengi ofangreinds; þ.e. hjálp, athöfn, sem er hér m.a. upp á líf og dauða hins sjúka komin. Sama varðar síðan alla aðra, sem líða, og er ekki hjálpað, fangans, hins hungraða, þyrsta, gestsins, o.s.frv. *([Hér verður því miður óhjákvæmilega að notast við Íslenska stafi, í stað Grískra, en mögulegt er að bera þá fyllilega saman við hina Grísku stafi í Gríska Nýjatestamentinu: Novum Testamentum Greace, bls. 74**] Novum Testamentum Graece, 1983, bls. 74**).

Erum vér e.t.v. komin að þeirri synd, sem telst syndin gegn Heilögum Anda, og verður aldrei fyrirgefin? Og vér erum öll samsek um, ekki aðeins stjórnmálamennirnir?
Og e.t.v. sæta stjórnmálamennirnir kúgun ofríkis erlendra stofnanana, eins og t.d. Alþjóða gjaldeyrissjóðsins (AGS)? Lífi og heilsu fárveiks fólks, er stefnt hér í bráðan voða, og afleiðingarnar verða aldrei, aldrei metnar til fjár, hvort sem er hér á landi eða annars stðar! Glæpur gegn mannkyni, og ekki aðeins hér á landi? Og vér erum öll samsek hér, enda endurspegla stjórnvöld á hverjum tíma, vilja almennings, að minnsta kosti, að verulegu leiti. Að minnsta kosti, voru háttsettir nasistar Þriðja ríkis Hitlers, m.a. dæmdir fyrir þann þátt stríðsglæpa, að hindra og meina stórum hópi fólks læknisaðstoðar, fyrir utan alla aðra svívirðilega stríðsglæpi, í hinum svonefndu Nurnberg réttarhöldun, að lokinni seinni heimsstyrjöldinni, sem sagan sannar því miður.

Hér er um lykilatriði arfleifðar og ávaxtar kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem ótaldir sannir lærisveinar Jesú Krists bæði hafa gert og unnið að, að gert yrði, á öllum öldum, þ.m.t. í dag. En þegar þessum kristna lífsskilningi kristninnar hnignar, er ekki von á góðu, og hefur að sönnu komið fram á öllum öldum, en ekki síður í allri afkristnun og afsiðun grimmdar skeytingarleysis nútímans, sem sagan hefur einnig því miður sannað, og sannar enn þann dag í dag.

Siðlaus og siðblindur – lífshættulegur - niðurskurður – andstætt hugsjón og störfum líknar, miskunnsemdar og björgunar – eins af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna! Og kemur út á eitt, hvert hið eiginlega rekstarform líknar og björgaunar er – ákveðin grunnþjónusta verður að vera á vegum hins opinbera, en meira þarf til, svo fremi sem miðað að er miskunnsemd, líknsemi og björgun í ljósi þeirra kristilegu mannúðarsjónarmiða, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna að leiðarljósi, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins Jesú Krists, þess alkærleika, þar sem Guð afklæddist dýrð himnanna, gjörðist maður, á hinum fyrstu Jólum, vor vegna, dó á krossi þeim dauða, sem beið vor, vegna synda vorra, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum með upprisu sinni, á hinum fyrstu Páskum, og úthellti sínum Heilaga Anda yfir kirkju sína, á hinni fyrstu Hvítasunnu.
Drottin vor JesúsKristur, bar allar syndir vorar, sjúkdóma og annað böl, upp á krossinn, til þess að vér skyldum frelsast og eiga líf í fullum gnægtum, andlega sem veraldlega, þannig að enginn liði nokkurn skort, og taldi aldrei eftir að frelsa og lækna, og veita öllum þann eilífgilda fjársjóð, sem mölur og ryð fær aldrei eytt, en aldrei í ljósi auðæfaoflætisins, sem varðar hins vegar þann fjátsjóð, sem mölur og ryð fær eytt, og komið hefur skýrlega fram í heimskreppunni sem og öllum heimskreppum, þar sem hins vegar ávöxtur botnlauss forarpytts græðgisvæðingar er höfð að leiðarljósi; slíkt hrynur, fyrr eða síðar, og bitnar síðan harðast á þeum, sem síst skyldi, og litla sem enga sök eiga á ástandinu, eins og komið hefur á daginn á græðgisvæðingu auðæfaoflætisins, sem byggt er á forarpytti botnlausrar græðgi, þar sem Guði er gleymt – munum í þessu samhengi dæmisögu Jesú um ríka bóndann, sem stækkaði og stækkaði hlöður sínar, en gleymdi Guði, og fyrirgjörði þar með sálu sinni.
Þá eru guðlausar helstefnur engu minni óvinur kristinnar kærleikstrúar aldanna, helstefnur guðlausrar heimshyggju, skreyttar oft fögrum orðum „jafnréttis“ – en undarlegt er það „jafnrétti“, sem nær ekki lengra og dýpra en það, að ná ekki yfir allt líf mannsins, þ.m.t. hins ófædda barns, en lífið er friðheilagt frá getnaði, samkvæmt Heilögu Guðs Orði og Skikkan Skaparans – [hversu mikið mætti spara í heilbrigðismáluunum varðandi það að afleggja svo til fóstureyðingar (hér er fé notað til að deyða líf, í stað þess að bjarga því, og veita því hins vegar jafnframt alla mögulega líkn og hjálp, sem raunverulega er möguleg – ekki samkvæmt geðþóttaákvörðun misvitra stjórnmálamanna sem og annarra - en nýta það fé þvert á móti þess heldur til bjargar og líknar veiku fólki, að ekki sé talað um mæður og börn þeirra] – og í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs, alls er anda dregur, sbr. siðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers: „Lotning fyrir lífinu“. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 143-147, 268; áherslubreyting: ÓÞ).

,,Hugtakið „lotning fyrir lífinu“ hefur öll skilyrði, segir Schweitzer, til að vera grundvöllur einfaldrar lífsskoðunar, sem allir geta skilið, en er um leið í samræmi við kröfur rökrænnar huhsunar og samkvæm kærleikskenningu Jesú.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 268; áherslubreyting: ÓÞ).

.
Útlegging: Það, sem þér gjörðuð ekki minna minnstu meðbræðra og systra – það hafið þér heldur ekki gjört mér. Hvað þá varðandi þá, sem m.a. gjöra sínum minnstu meðbræðrum og systrum, t.d. með lífshættulegum og siðlausum niðurskurði, til lífsnauðsynlegra líknar- og björgunarstarfa, sem óhjákvæmilega og fyrirsjánlega munu kosta mörg mannslíf saklauss fólks, veikra barna sem annarra, nær sem fjær – það er því miður ekki spurningin, hvort einhverjir einstaklingar hljóti þjáningarfullan dauðdaga af niðurskurðinum, heldur hversu mörg fórnarlömb niðurskurðarins verða, a.m.k. ef haldið verður áfram á miskunnarlausri ógæfubraut siðblinds niðurskurðar, varðandi lífsnauðsynleg líknar- og björgunarstörf. þ.m.t. líifnauðsynlegrar þróunarhjálpar?

Á sama tíma vinna ótaldir hér á landi og um víða veröld, að störfum líknar, miskunnar, björgunar, uppeldis, menntunnar- og sálgæslu – líknar- og heilbrigðisstéttir, löggæslu- og björgunarsveitir, og önnur örygisstörf, eins pg starf loftskeytamanna og fl., uppeldis- og menntunarstéttir, prestar/forstöðumenn, o.s.frv., eins og ljós í myrkrinu, nær sem fjær! Og það munar svo sannarlega um hvern þann einstakling, sem þannig fær líkn, miskunn og hjálp, nær sem fjær, mitt í miskunnarlausum heiminum.

Og einnig á sama tíma fara kristniboðar, m.a. héðan frá Íslandi, sem sjálfboðaliðar í líknar, uppeldsis- og menntunarstörf, til Afríku, m.a. Keníu og Eþíópíu.
Þetta sannar einnig, að Heilagt Guðs Orð, grundvallað á Orðinu holdi klæddu, Drottni Jesú Kristi, talar alltaf inn í allar aðstæður lífsins, og það á öllum tímum.

Kristniboðarnir (sjálfboðaliðarnir) hafa séð þessa skyldu sína, [ekki síst varðandi líknarþjónustuna og menntunina, og þá ekki síst menntun barna] á öllum öldum, nær sem fjær, og gera enn, og unnuð ómetanleg kristileg kærleiksverk, á þessum vettvangi, líknað hinum sjúku og uppfrætt þá um Jesú Krists, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn Albert Schweitzer, sem reisti sjúkrahús árið 1913, í Lambarene í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafa uppfrætt þá um Jesúm Krist. (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250). Þetta sannreyndi Albert Schweitzer í lífsköllunarstarfi sínu sem kristniboðslæknir, auk þess að prédika á hverjum sunnudegi. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga; Albert Schweitzer, 1935, My Life and Thought)]. ,,,,Hver, sem kynnist hugarheimi frumstæðra manna,“ skrifar Schweitzer, ,,og þekkir óttann, hræðsluátandið, sem þeir eru í ... getur aldrei framar efast um, að oss beri að gera allt, sem unnt er, til þess að losa þá við þessi hindurvitni.“ Og enn segir Schweitzer: ,,Evrópumenn munu aldrei geta skilið til fulls, hversu skelfileg tilveran er þessum vesalings mönnum...Þeir menn einir, sem hafa séð þessar hörmungar í nærsýn, skilja, að það er skylda vor að flytja frumstæðum nýja lífsskoðun, er losi þá við þá hugaróra, sem gera þeim lífið svo kvalafullt. Í þessu tilliti myndu jafnvel stækustu efasemdamenn verða vinir kristniboðsins, ef þeir kynntust málavöxtum.““
,,Kristindómurinn leysir þessa menn úr viðjum óttans. ,,Þeir vita síðan, að örlög vor allra eru á hendi sama, kærleiksríka föður.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 129).
Sama má segja varðandi ómetanlegt líknarverk mannvinarins systur Móður Theresu, þar sem hún starfaði í kristinni líknarreglu nær allt sitt líf og sinnti og líknaða sínum minnsta meðbróður og systur, á Indlandi. Fleiri líknarverk mannvina má nefna, eins og kristinna líknarreglna Klaustra, og má þar ekki síst minnast, frá 19. öld, mannvinarins systur Önnu Maríu, sem hefur sömu lífshugsjón og Albert Schweitzer og systir Móðir Theresa, og fl., að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krists, að fyrirmynd Heilagrar Maríu Guðs móður, á bjargtraustum grundvelli konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, og gaf Jesú Kristi allt sitt líf, en hún lést langt um aldur fram; göfugra getur það ekki orðið, að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krist, fyrst með fyrirbæn, síðan með beinni líknarþjónustu til handa hinum sjúka.

M.ö.o. segir orðrétt, í Ævisögu Alberts Schweitzers [samatekt af ofangreindu]:

„... . En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bakvið. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Ríkin verða að hjálpa til þessarrar líknarþjónustu; [nýlenduríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178)].
Hér verður að koma meira til bæði varðandi mannfélag vort sem og fjarlægari mannfélög. Hér verður í senn að einhverju leiti, að efla sjálfboðastarfsemi bæði lækna og annarra, bæði nær sem fjær; og kæmi þá e.t.v til greina, að virkja hið ómetanlega starf björgunarsveita, sem bæði starfa hér og landi, og eru tilbúnar að fara til fjarlægari landa. Þá kemur vissulega til greina að virkja stöndug fyrirtæki, sérstaklega til að standa straum af kostnaði þjónustunnar, og þá ekki síst með verðskulduðum skattaívilnunum, fyllilega andstætt þeirri leið, sem hinir svonefndu forræðishyggjuflokkar „hins pólitíska rétttrúnar miskunnarleysins“ vilja fara! Hversu illa fara t.d. Afríkuríki, út er „kreppunni“, þega skorið er á siðlausan og siðblindan hátt, með markvissum „vilja miskunnarleysins“, einkum til heilbrigðis- og annarra björgunar sem og löggæslustarfa, í hinum svo nefnda vestræna heimi? Og land vort er ekki lengur undanskilið miskunnarleysi guðlausrar grimmdar „hins pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar“. Siðblindan er algjör.
Og almenningur, einkum í hinum svonefndu „þróuðu“ ríkjum, þ.m.t. hér á landi, verður að gera upp við sig, hvort hann vilji varðveita og efla þá ómetanlegu þjónustu líknar, björgunar og mannúðar, og þá einkum varðandi heilbrigðis- og líknarþjónustuna, sem þegar hefur verið byggð upp og varðveitt sem einn dýrsti arfur kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna. Er ekki kominn tími til, að virða og meta hin göfugu störf miskunnar, líknar og björgunar, að verðleikum. Og þótt ekki væri síst barnanna vegna?
En hér má ekki láta staðar numið, þótt vér megum heldur aldrei gleyma því, að líta oss næst, þar sem oss hættir til þess að leita langt yfir skammt, eins og Schweitzer áréttar einnig. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272; áherslubreyting: ÓÞ). Enn á ný fara þróunarlöndin verst út úr heimskreppum, og þá ekki síst nýlendur og fyrrverandi nýlendur, ekki síst í Afríku. Og enn ein skömm núverandi stjórnvalda „hins pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“ er einnig siðlaus niðurskurður til lífsnauðsynlegrar þróunaraðstoðar. Hér sannast enn og aftur, að lítið er að treysta stjórnvöldum, og þótt þau legðu á mannsæmandi hátt til þessarra mála, af góðum huga, myndi það aldrei duga til varðandi hina lífsnauðsynlegu þörf, þótt þeim beri hins vegar að gera allt, sem í þeirra valdi stendur, í umboði almennings.

Orðrétt segir Albert Schweitzer, sem á ekki síður við í dag, en 5. áratug sl. aldar:

„,,....... .
Sá, sem notið hefur læknishjálpar og verið með því móti bjargað úr þungbærum veikindum, verður að stuðla að því, að þeir, sem ekki geta náð til neins læknis, fái hjálp, eins og hann hlaut hjálp.
Hver, sem bjargað var frá þrautum eða dauða með uppskurði, verður að stuðla að því, að líknsöm deyfilyf og læknishnífur megi komast í notkun þar, sem þrautir og dauði ríkja enn skefjalaust.
Móðirin, sem á það læknishjálp að þakka, að barnið hennar er ennþá hjá henni og ekki í kaldri mold, verður að minnast þeirrar vesalings móður, sem getur ekki náð til neins læknis, og stuðla að því, að sú móðir megi hljóta sömu harmagrið.
Þeir, sem hafa verið vitni að helstríði, sem varð mildilegt vegna þess að læknishjálpar naut, en hefði orðið hræðilegt að öðrum kosti, verður að hjálpa til þess, að aðrir geti öðlast sömu huggun með harmi eftir ástvini sína.
Þetta er bræðlalag þeirra, er þrautir reyndu. Þeim ber að hefja mannúðarstarfið í nýlendunum. Það á að hefjast af þakkarfórnum þeirra. Sem sendimenn þeirra skyldu læknar fara til þess að vinna það, sem vinna þarf í nafni mannkærleikans meðal þjáðra manna í fjarlægð.
Fyrr eða síðar mun þær hugsanir, sem ég læt hér í ljós, sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hlýtur að sigra bæði höfuð og hjarta.
En er tímabært að flytja heiminum þessar hugsanir einmitt nú? Evrópa er í rústum og eymdin ríkir þar. Verkefnin eru ærin á næstu grösum. Ráðum vér við að sinna því, sem fjær er?
Sannleikurinn er engri stundu bundinn. Hans tími er ævinlega og einkum þá, er hann virðist hvað ótímabærastur. Áhyggjur vegna nálægra meina og fjarlægra fara vel saman, ef þær endast til þess að vekja menn af hugsunarleysi og kalla nýjan mannúðaranda til lífs.
....... .““ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. (178 -) 179; áherslubreyting: ÓÞ).

Heimskreppan í dag, bliknar í samanburði við þá eymd, sem ríkti í Evrópu að lokinni seinni hemsstyrjöldinni, þegar Evrópa var í rústum. Þess meiri skömm er það sinnuleysi og skeytingarleysi hins siðblinda tíðaranda hins „pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar og miskunnarleysins“, hvort sem er hér á landi, eða annars staðar, sem eyrir engu, en setur líf fjölda sjúklinga, þ.m.t. veikra barna, nær sem fjær, í bráða lífshættu! Hafi þeir skömm fyrir, þeir oflátungar, sem ekki telja lengur þörf fyrir þeirri mannúð og líkn, sem eru einn af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem jafnframt er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina!

Hér megum vér aldrei gleyma neinum vorra minnstu meðbræðra og systra, nær sem fjær, hvort sem er í voru landi, innan Evrópu, t.d. í Lettlandi og Grikklandi, eða utan, þ.m.t. ekki síst í Afríku og víðar. Og hér hafa svo sannarlega kristniboðarnir, bæði fyrr og nú, bæði hér á landi sem annars staðar, ætíð séð þess kristilegu skyldu sína, með þann fjársjóð að leiðarljósi, sem mölur og ryð, fær aldrei grandað, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi!

Og skynsamlegar tillögur stjórnarandstöðunnar og annarra skynsamra og ábyrgra aðila þjóðfélagsins, eins og það að skattleggja inngreiðslu lífeyrissjóða – ekki afturvirkt, til að afla ríkissjóði lífnauðsynlegra tekna; - og það á þessum erfiðu tímum heimskreppunnar, og hins svonefnda „hruns“, vegna þess að byggt hafði verið allt of mikið á auðæfaoflætinu, fjársjóði, sem mölur og ryð fær eytt; - er virt að vettugi, en í staðinn eru lagðir á þjóðina stórauknar skattaálögur, sem einkum eru íþyngjandi fyrir heimilin í landinu, sem mörg hver „blæða“, enda ekkert verið gert til að huga að hag heimilanna í landinu, þ.e. hjá hinum almenna borgara! Afleiðingin verður enn meiri landsflótti, einkum meðal ungs fólks!

Hinn miskunnarlausi tíðarandi nútímans, sem að sönnu gætir ekki aðeins hér á landi, heldur einnig víða, einkum um hinn vetsræna heim, einkum þar sem afhelguð forræðishyggjustjórnvöld hefur náð völdum, ein og t.d. hin nýja forræðishyggjustjórn í Grikklandi, - þótt hún sæti einnig ofríki og kúgun Evrópusamandsins (ESB), gefur lítið fyrir hin kristilegu siðferðisgildi mannfélagsins, hvað þá, að slá skjaldborg um þau gildi, hvort sem er um að ræða heimilið, sem verður alltaf hyrningarsteinn kristins siðaðs mannfélags, eða þá heilbrigðis- og líknarþjónustu, sem til þessa, hefur talist ein af hyrnigarsteinum kristins siðaðs mannfélags, og er ein af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem sagan hefur sannað, öld af öld, og enn þann dag í dag.

Milljörðum króna er eytt í óljósar aðildarviðræður varðandi hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu, ESB., og það án nokkurrar vissu um það, hvort meiri hluti almennings velji slíkan valkost. Tímasetningin er einnig fráleit, þegar um er að ræða eina mestu heimskreppu sögunnar. Hér er bruðlað með skattfé borgaranna, sem nær hefði verið nýtt með skynsömum og mannúðlegum hætti, til að slá skjaldborg um heimilin sem og lífsnauðsynlega líknar- og heilbrigðisþjónustu sem og aðra lífsnauðsynlega þjónustu, sem varða ekki síst almannavarnir, auk annarrar velferðarþjónustu sem og menntunar.

V NIÐURLAG:

Guð gefi, að sú siðblinda, sem fylgt hefur miskunnarlausum tíðaranda sinnuleysisins, skeytingarleysinsins og heimskunnar, heyri brátt sögunni til, og ofangreind grundvallarhugsjón kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem kemur ekki síst fram í ofangreindum orðum og hugsunum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzrs, einkum þar sem hann ræðir um, að fyrr eða síðar muni þær hugsanir, sem hann láti hér í ljós, - hinar kristilegu mannúðarhugsjónir - sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hljóti að sigra bæði höfuð og hjarta. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 179; áherslubreyting: ÓÞ).
Guð gefi svo sannarlega, að svo megi verða, áður en sá „banvæni faraldur“, sem er óhjákvæmilegur ávöxtur og arfleifð hins „pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“, kosti mannslíf eins vorra minnstu meðbræðra eða systra, nær sem fjær

Guð gefi einnig, að við taki ábyrgar landsstjórnir, sem leiti ávallt handleiðslu Drottins í öllum sínum verkum, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna, að leiðarljósi, bæði hér á landi sem annars staðar, og þá á ég við í raun, raunverulega ábyrgar ríkisstjórnir, sem í senn hafni sandi siðblinds tíðaranda sem og auðæfaoflætisins, en hafi þvert á móti fyrrnefnd grundvallargildi reglufestu, skynsemi, virðingar, réttlætis, miskunnar og líknar, að leiðarljósi, í mannfélagi, sem vissulega getur aldrei orðið fullkomið hérna megin grafar, þar sem vér getum heilshugar, senn í auðmýkt, og þakklæti – en auðmýkt hefur hins vegar ekkert með undirlægjuhátt að gera, tekið heilshugar undir með séra Matthíasi Jochumssyni, ekki síst í seinna versi Þjóðsöngs lands vors, þar sem vér gerum oss jafnframt grein fyrir því, að vort eiginlegt föðurland er á himnum, þar sem engin landamæri eru, engin sorg, sjúkdómar, stríð, né nokkuð annað böl né þrenging, eru framar til, í alkærleikanum heima hjá Guði Föður vorum, við hlið Lambsins, konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, Frelsara vors og Endurlausnara, í einingu Heilags Anda, þar sem verða endurfundir ástvina og vina:

Ó, Guð vors lands, ó, lands vors Guð,
vér lifum sem blaktandi, blaktandi strá,
vér deyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Ó, vertu hvern morgun vort ljúfasta líf,
vor leiðtogi‘ í daganna þraut,
og á kvöldin vor himneska hvíld og vor hlíf,
og vor hertogi‘ á þjóðlífsins braut.
:,: Íslands þúsund ár, :,:
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á Guðs ríkis braut.

Sb. 1945 – Matthías Jochumsson. (Sálmabók, 1972, bls. 501).

Þessi orð mannvinarians og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, segja allt, sem segja þarf, og varðar eilífgildan sannleika allra tíma:

„Gleiðgosaleg oftrú á ytri getu, samfara vantrú á andleg verðmæti – þetta er eitt af einkennum og meinsemdum samtíðarinnar.
Trúin á hið ótrúlega þarf að vakna og glæðast aftur ..., ... trúin á mildina, miskunnsemina, hógværðina, ástúðina, hjartahreinleikann – þetta allt, sem Jesús talar um sem sjálfsagða hluti, en yfirleitt er hlustað á nú sem meinlitlar en barnalegar fjarstæður.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272; áherslubreyting: ÓÞ).

Ég enda með sömu lykilorðum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, og ég vitnaði til hér að framan:

„Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er. Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274; áherslubreyting: ÓÞ)..

Reykjavík, 31. mars 2010.
Með óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

KRISTNAR MANNÚÐARHUSJÓNIR ALBERTS SCHWEITZERS OG FLEIRI MANNVINA, HEIMFÆRÐAR TIL MANNFÉLAGSINS Í DAG:

NÁNARI ÚTFÆRSLA:    

KRISTNAR MANNÚÐARHUGSJÓNIR, SEM BYGGJAST Á HÖFUNDI ALLS LÍFS OG MISKUNNSEMDAR,GUÐS, Í DROTTNI VORUM JESÚ KRISTI, Í EININGU HEILAGS ANDA;  EINKUM MANNVINA EINS OG ALBERTS SCHWEITZERS,OG FLEIRI MANNVINA, HEIMFÆRÐAR TIL MANNFÉLAGSINS Í DAG, Í LJÓSI SÖGUNNAR, FYRROG SÍÐAR, ANDSTÆTT SKEYTINGARLEYSI NÚTÍMAMANNFÉGS:         



 I          INNGANGUR:


            Órofasamhengi er milli björgunar eilífrar sálheillar mannsins sem og björgunarmannslífa og líknar og umönnunnar allra þeirra, sem þjást á einn eða annanhátt.  Sama er að segja varðandimenntunina, sérstaklega gagnvart börnunum. Og hér er bænin, eins og varðar allt kristilegt líferni, lykillinn aðfrelsandi, og líknandi náð og miskunn Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi.  Og sérstaka athygli vekur í Guðspjallinu, ogþá miðað við tíðarandann í dag, að ,,kostnaður“ varðandi lækningu hinna sjúku,er ekki nefdnur, og því síður talinn eftir, eins og hins vegar er ómælt gert íhinum afhelguðu iðnríkjum nútímans, þmt. hér á landi, og kemur enn skýrar fram,þegar halla fer undan fæti, ekki síst varðandi faraldur heimskreppunnar, í dag,þá fyrst reynir á siðferðileg gildi mannfélagsins, á hverjum tíma; og efvesturveldin huga ekki betur að sínum eigin þegnum, og stefna lífi og heilsuþeirra í bráða hættu, hvernig fer þá fyrir fjarlægum raunabörnum, t.d. íAfríku, þar sem fyrrverandi nýlenduríki hafa að verulegu leiti viðhaldið þeirrilíknarþjónustu, sem þeim bar vissulega einnig skylda til, sem kristniboðarnirvoru frumkvöðlar að.  Og verður jafnframtekki að líta sér næst, þegar afhjúpast, að ríkisvald viðkomandi landsstjórnar,stendur ekki lengur t.d. undir kostnaði líknarþjónustunnar, og þá nær semfjær!  Verða ekki kristniboðarnir að faraað líta sér nær, án þess að draga á nokkurn hátt úr þeirra ómetanlegakristniboðsstarfi, og þar með ávextum þess, líknarþjónusta til handa þeim sjúkusem og uppbygging og verðveisla menntunar barna, og uppbygging kristilegssafnaðarstarfs, sem þeir veita m.a. í Afríku! Hér verðum við, sem játum kristna trú og sið, að líta okkur bæði nær semfjær, neyð náungans skiptir alla hina kristnu máli, hvot sem náunginn býr rétthandan okkur, í 10 km. fjarlegð sem og í 4000 km. fjarlægð.  Þetta áréttast sérstaklega íkristniboðsskipuninni sem og ræðu Jesú í lok 25. kapítula Matteusraguðsspjalls,versum 31-46, varðandi sáluhjálplega lífsnauðsynlega skyldu vora við náungann,nær sem fjær:  Tvö dæmi varðarlíknarþjónusuna við þann, sem sjúkur er sem og fangann, auk hjálpar til handafátækum, og eru allt einn af dýrtsu ávöxtum kristilegrarar kærleikstrúar ogsiðar aldanna  . 
            Vissulegabera viðkomandi stjórnmálamenn þjóðríkja mikla ábyrgð á þessum málum, en verkþeirra geta yfirleitt aldrei annað, en verið endurspeglum á siðferði viðkomandiþjóðríkis.  Og þegar mikil afkristnun, afhelgun og afsiðun, hefur átt sér staðmeðal þjóðríkjanna, getur útkoman sjaldnast orðið góð, í kristilegumsiðferðilegum skilningi; fyrir utan að nýta hvern eyri allra milljarðanna, semallra best og á sem skynsamlegastan hátt, án endalauss ,,niðurskurðar“, þar sem,,hátíska“ hins miskunnarlausa afhelgaða tíðaranda nútímans er í algleymingi,sem lífsnauðsynlega verður hins vegar að renna til lífnauðsynlegra málaflokka,svo sem almannavarna, löggæslu, heilbrigðismála, menntamála, og almennrarvelferðarþjónustu; mannslíf hvers einstaks einstaklings er hér einskis metið,auk þess sem verið er að ,,spara“ eyrinn, en ,,henda“ krónunni; tiltölulega háarfjárupphæðir eru skammarlega illa nýttar, hvað þá að hver eyrir þess fjármagns,sé nýttur til hins ýtrasta, án þess að það verði á kostnað viðkomandi þjónustu,og starfsfólks þeirrar þjónustu. Óhjákvæmilegt er, að forgangsraða verður varðandi ríkisrekstueinn, enþá er það siðferðileg lágmarkskrafa, að sérstakri skjaldborg sé slegið um þaustörf, sem varða líf og heilsu fólks; m.ö.o., eru upp á líf og dauða komin.  Allt hefur þetta vissulega verið arfleifðviðkomandi trúarmenningarlegs arfs, og ávaxta hans.  .Og leifar þess arfs eru þó enn til staðar,þrátt fyrir allt.  En leiti blessaðirstjórnmálamennirnir ekki handleiðslu og leiðsagnar almáttugs Guðs, er ekki voná  góðu, og skammist sín ekki fyrir íeinlægni, að biðja Íslandi, og Íslenskri þjóð Guðs blessunar, eins ogfyrrverandi forsætisráðherra gerði, í fyllstu einlægni, auk þess að reyna aðtaka á erfiðum málum af fyllstu ábyrgð, því miður andstætt núverandistjórnvöldum.    
            Enþetta dugar ekki eitt sér, nema e.t.v. varðandi mannsæmandi grunnþjónustu,varðandi ofangreint, þar sem lífi og heilsu fólks, sé ekki stefnt í voða, einsog allt bendir því miður til, í öllum ,,niðurskurðinum“ til lífnauðsynlegrgarþjónustu, og virðist vera ,,hátíska“ hins siðblinda tíðaranda nútímans.  Það er því miður mjög auðvelt að ,,skeraniður“ með einu pennastriki, og e.t.v. einni ,,jarðýtu“, og rústa alda- ogáratuga grunnþjónustu björgunar mannnslífa, og þá ekki síst varðandilíknarþjónustuna; hitt er erfiðara, að vinna að varðveislu þessararlífsnauðsynlegu grunnþjónustu, og þá í senn með markvissari og skynsamlegri semog mannúðlegri nýtingu varðandi kostnað þessarar lífnauðsynlegu þjónustu; enþað er ekki alltaf hægt að forðast erfið verkefni, þótt tíðarandi nútímanskrefjist þess.  Tíðarandi nútímans villgera allt á sem auðveldastan hátt, og verk stjórnmálamannanna eru ekkert annaðen endurspeglun þess tíðaranda, sem ríkir hverju sinni, hverjar sem afleiðingarverða, í stað þess, að vinna að varðveislu grunnþjónustu björgunar mannslífa oglíknar og miskunnsemi, sérstaklega til handa hinum sjúku, og öðrum, sem eigaerfitt; þetta kostar átak og er að mörgu leiti erfitt, en eigi að síðurframkvæmanlegt, sem sagan sannar, svo fremi kristin siðferði er með í för,grundvölluð á konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi.  Skyldan er vissulega til staðar hjáviðkomandi þjóðríkjum og stjórnmálaleiðtogum þeirra, einnig fyrrverandinýlenduveldum, gagnvart fyrrvernadi þegnum sínum einnig þar.  Og þegar hallar undan fæti gagnvart eiginþegnum, sem er nógu slæmt, en er ekkert miðað við það, sem bíður þegnafyrrverandi nýlenduríkja.        
            Vissulegaber siðferðilega ábyrgðarfullum stjórnvöldum, að mannsæmandi grunnþjónustaverði veitt þegnum þeirra, bæði þegnum eigin lands, hér á landi semannarsstaðar, sem og þegnum fyrrverandi nýlenduvelda, og senda eins marga læknaá vettvang og unnt er til (fyrrverandi) nýlendna sinna, eins og mannvinurinn ogkristniboðslæknirinn, Albert Schweitzer, kemst m.a. að orði.  (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson,1955, AS, Ævisaga, bls. 178).    
           


II         VEGIÐ ÓMAKLEGA AÐHYRNINGARSTÉTTUM OG HYRNINGARSTÖRFUM      KRISTILEGS SIÐAÐS MANNFÉLAGS, EINKUM LÍKNAR, MISKUNNAR, LÖGGÆSLU OGBJÖRGUNAR, O.S.FRV. SEM OG HYRNINGARSTÉTTUM HINS HEILAGA HJÓNABANDS, SAMKVÆMTHEILÖGU GUÐS ORÐI OG SKIKKAN SKAPARANS – GRUNDVALLAREINGINGU KRISTILEGRARFJÖLSYLDU OG HEIMILIS, - AF HÁLFU ÓBILGJARNRA  STJÓRNVALDA GUÐLAUSRAR OG SIÐLAUSRAR MARXÍSKRAR FORRÆÐISHYGGJU:                                                               
                                                                      

1          Störflíknar, miskunnar, björgunar, og uppeldis og fræðslu, eru vanmetin, á mjög ómakleganhátt, af hálfu guðlausrar marxískrar forræðishyggju „hins pólitískarétttrúnaðar“ - göfug hyrningarstörfkristilegs siðaðs mannfélags, og samanstanda einkum af hefðbundnumkvennastörfum, einkum hjúkrunar, líknar, ummönnunar, uppeldis- og fræðslu, aukstarfa lækna, presta, bráðaliða, sjúkraflutningarmanna, lögreglumanna, aukannarra björgunarsveitarmanna.  Þessigöfugu hyrningarstörf, eru dýrmæt dæmi um þann fjársjóð, sem mölur og ryð færaldrei grandað, andstætt framagirnd forræðishyggjunnar og „auðæfaoflætisins“.  Hvílík mannfyrirlitning og í raun ekki síðurkvenfyrirlitning, því konur eru einnig menn!           
            Endabitnar mannfyrirlitning marxískrar forræðishyggju, ekki síst á svívirðileganhátt á mæðrum og verðandi mæðrum sem og mæðravernd og ungbarnaeftirliti!  Mannréttindi mæðra og barna þeirra sem ogfeðra, eru fótum troðin, á hinn svívirðilegasta hátt þeirrar grimmu fasískuforræðishyggju, sem metur mannslífið einskis! Því miður komu slík dæmi fram í Kastljósi Sjónvarps, fimmtudagskvöldið,þann 4. mars sl.  Að ekki sé talað umþann glæp, að úthýsa fárveiku barni af gjörgæsludeild Barnaspítala Hringsins,og kom fram í Íslandi í dag Stöðvar tvö, nú nýverið!       

            Andstæðaþessa miskunnarleysins, er ekki síst dugnaður þeirra kvenna, sem aukhjúkrunarstarfa sem og annarra starfa, hafa stofnað fyrirtæki varðandiheilbrigðisþjónustu og heilsueflingu, m.a. innan fyrirtækja.  Hér er ekki síður um göfug störfheilsueflingar að ræða, og að fyrirbyggja veikindi, sem skilar sér margfallttil mannfélagsins, á margþættan hátt, í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs!


2          Guð stofnaði hjónastéttina semgrundvallarhyrningarstéttar kristilegs og siðaðs mannfélags.  Guðlausir jaðarhópar vinna markvisstað því,að skapa óeiningu og sundrungu og óbrúanlegar gjáar milli þessarrar hyrningarstéttar – hjónastéttarinnar kristilegssiðaðs mannfélags aldanna!    Hvað þá að líf hins ófædda barns sé mikilsmetið, eða hitt þó heldur.  Syndin er hérgerð að einhverskonar „mannréttindum“ – mannréttindabrot í nafni„mannréttinda“, og gengur gróflega í berhögg við Heilagt Guðs Orðs og SkikkanSkaparans.  [Til að fyrirbyggja allanmisskilngin, er hér hins vegar alls ekki verið að dæma þá einstaklionga, semekki tilheyra hjónaastéeinni, og geta vissulega framgengið samkvæmt þeirriköllun Guðs, í Víngarði Drottins, og enginn skyldi annan dæma].  Er hér e.t.v. um að ræða syndina gegnHeilögum Anda, sem aldrei verður fyrirgefin? Eða sú svívirðilega sundrung og ofbeldi, sem bitnar ekki síst á konum ogbörnum, sem hefur stóraukist með tilkomu þessarra jaðarhópa miskunnarleysisins,auk almenns fráhvars frá kristinni kærleikstrú og sið aldanna!  Þessir djöfullegu jaðarhópar andlegs dauða,eru óhugnalega skyldir djöfullegum hópum Talibana, þar sem hámarkmiskunnarleysis og svívirðu, sem beinist ekki síst gagnvart konum og börnum, erí algleymingi!  

           

3          Mannvinurinn og kristniboðslæknirinn,Alberts Schweitzers, kemst m.a. svo að orði:         

            „Framtíðmannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitistvið að sýna, hvað sönn mennska er.  Það sem menn láta ógjört í þessu efni, ervanræksla, en ekki örlög.“  (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274;áherslubreyting:  ÓÞ).      



III       ÞÁTTUR ALBERTS SCHWEITZERS, OGFLEIRI MANNVINA OG KRISTNIBOÐA – SJÁLFBOÐALIÐA, OG OFANGREINAR HYRNINGARSTÉTTARKRISTILEGS HJÓNABANDS, FJÖLSKYDLU OG HEIMILIS, SEM VERÐA ALLTAF SÉRSTAKIRHYRNINGARÞÆTTIR KRISTILEGS OG SIÐAÐS MANNFÉLAGS SEM OG HYRNINGARSTÉTTAHEILBROGÐIS- OG LÍKNARÞJÓNUSTU, AUK ANNARRA HYRNINGARSTARFA LÖGGÆSLU- OG BJÖRGUNAR,OG ÖRYGGISÞJÓNUSTU, Þ.M.T LOFTSKLEYTAMANNA OG FL, AUK UPPELDIS- OG MENNTUNNAR,OG ANNARRA MANNÚÐARSTARFA, O.S.FRV.:      


            Orðréttsegir í Ævisögu Alberts Schweitzers:          

            ,,Þærþjóðir sem eiga nýlendur, verða að láta sér skiljast, að þær bera sína sérstökuábyrgð.  Ríkin verða að hjálpa til þessað bæta fyrir syndir fyrri tíma.  Enríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bak við.  Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk,sem hér kallar að.“  (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls.178).  Þetta eru orð að sönnu; ríksvaldiðgetur aldrei eitt sér, leyst þau mannúðarhlutverk, sem varðar mannsæmandilíknarþjónustu til hins sjúka, og þá nær sem fjær.  Meira verður að koma til, og er nútíminn allrasíst undantekning, þrátt fyrir alla tækniþróunina.    
            ...
                                  
            Staðreyndiner og verður alltaf sú, að meira þurfi að koma til, en ríkisvaldið eitt sérgetur lagt til málanna, til að leysa það mannúðarhlutverk, eins og AlbertSchweitzer kemst einnig að orði, og vísar þá ekki síst til hins mikilvægahlutverks og starfsemi sjálfboðaliðans (kristniboðans):

            ,,Nýlenduríkinverða vitanlega að senda eins marga lækna á vettvang og unnt er.  En stjórnir sumra nýlendna fá ekki einu sinnilækna í þær stöður, sem til eru, þótt þær séu alltof fáar.  ,,Vér verðum að ná í lækna, sem vilja gerastsjálfboðaliðar og fara til litaðra þjóða, taka að sér að lifa þar í einangrun,við erfiðleika hættulegs loftslags, fjarri heimkynni og allri siðmenningu.  Ég get sagt þeim af reynslu, að þeir munu fáríkuleg laun fyrir allt, sem þeir segja skilið við.  Hið góða sem þeir fá gjört, mun reynast ærinlaun.““.  (Sigurbjörn Einarsson/ArnbjörnKristinsson, 1955, bls. 178).            
            Þeir,sem fara til þess að vinna þetta hjálparverk, þurfa að eiga einhverja heimafyrir, sem veiti þeim nauðsynlegan styrk. Þessi skylda hvílir á öllum. Þeir, sem sjá skylduna þegar í stað og viðurkenna hana, eru þeir, semsjálfir hafa reynt þjáningar, en fengið bata meina sinna.  (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson,1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178-179).  „... . Hverjir eru þeir, sem sjá skylduna þegar í stað og eiga þegar að hefjasthanda?  (Sigurbjörn Einarsson/ArnbjörnKristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).        
            „Bræðralagþeir, sem þrautir reyndu.“  (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls.178).    
            Þaðeru m.ö.o. þeir, sem sjálfir hafa reynt þjáningar, en fengið bót meinasinna.  (Sigurbjörn Einarsson/ ArnbjörnKristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178-179).   
            „...,þeir eru venzlaðir hvar svo sem þeir eiga heima á hnettinum.“   (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer,Ævisaga, bls. 178).    
      

            Orðréttsegir Albert Schweitzer:       

            ,,,,Éghef nú sjálfur verið tvívegis skorinn upp og fengið við það heilsuna aftur, enhún hafði verið á hverfanda hveli síðan 1918. Ég hef með orgeltónleikum og erindum aflað fjár til þess að grynna áskuldinni, sem ég varð að safna stríðsárin.  Því er ég ákveðinn í því að að halda áframstarfi mínu fyrir þjáða menn í fjarlægð. Sú starfsemi, sem ég hafði byggt upp, hefur að vísu hrunið í stríðinu.  Þeir vinir mínir af ýmsum þjóðum, sem höfðubundizt samtökum um að styðja það, hafa vegna heimsviðburðanna orðið viðskilahverjir við aðra um langt skeið.  Þeir,sem höfðu færi á því að hjálpa áfram, urðu margir öreigar í stríðinu.  Það verður erfitt að afla fjárins.  Og nú þarf miklu meira en áður, því kostnaðurvið starf mitt er orðinn þrefaldur, hversu mjög sem öllu er í hóf stillt.          
            Enég er samt hugrakkur.  Eymdin, sem ég hefséð, veitir mér styrk, og traust mitt á mönnunum er mér vonarvaki.  Ég vil treysta því, að ég finni nægilegamarga menn, sem bjargað hefur úr líkamlegum þrautum og eru þess vegna fúsir aðfæra þakkarfórnir vegna þeirra, sem lifðu á líkan hátt.  Ég vil vona, að bræðralag þeirra, sem þrautirreyndu, geti bráðlega sent marga marga lækna víðsvegar út um heim.““  (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson,1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 180).     
           
            Aðkomaní Lambarene, var slík, eftir fyrri heimsstyrjöldina, að Albert Schweitzer ogsamstarfsfólk hans, þurfti að byggja allt upp, nánast frá grunni,, þ.e.a.s.sjúkrahússbyggingarnar.  (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga,bls.185-188).  Aðkoman var með sannimargfallt verri, en allar heimskreppur, alla sl. öld, og allt til tilheimskreppunnar, sem skall á haustið 2008, varðandi það, að slá skjaldborg umþennanan einn af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna,líknarþjónustuna, þar sem bæði þarf að koma til uppbygging og varðveislaríkisvaldsins, með góðan hug almennings að baki sem og einstaklinga,líknarfélaga, og jafnvel kristinna safnaða, að ekki sé talað um kristniboðssamtök(sjálfboðaliða), en Albert Schweitzer starfaði sem kristniboðslæknir, í rúmahálfa ölda.  
            Ríkisvaldiðverður að tryggja grunnþjónustu líknarþjónustunnar, en meira þarf til, nær semfjær, einstaklinga og félaga, einkum kristinna félaga, sem hafa álíka hugsjónirog eilífðarlífssýn þeirrar kristnu kærleikstrúar aldanna, sem fylgjaskilyrðislaust eftir kalli Jesú Krists, til kærleiksþjónustu í VíngarðiDrottins.  (Albert Schweitzer, 1954, TheQuest og the Historical Jesus, bls. 401), og er í órofa samhengi viðkristniboðsskipunina, t.d. í Matteusarguðspjalli, 28. kapítula, vers18-20.  Þegar þessum kristnumannúðargildum fækkar, eða hnignar, er ekki von á góðu, eins og sagan hefuralltaf sannað, öld af öld, og einnig nú í dag.       

            Lífshugsjónar,sem [t.d.] Albert Schweitzer hafði, þar sem hann stofnaði sjúkrahús íLambarene, í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfaöld,   [(Sigurbjörn Einarsson/ArnbjörnKristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)]; sannar hið órofa samhengiköllunar Jesú Krists og kristniboðsskipunarinnar, varðandi nefntlífsköllunarstarf Schweitzers; í jafnvel þótt það yrði í smækkaðri fyrirmynd,mannvina og kristniboða/kristniboðslækna! Þá koma hér ekki síður til greina líknarfélög, ekki síst kristileglíknarfélög, kristileg samfélög, eins og Hjálpræðisherinn, og SamhjálpHvítasunnumanna, kristniboðssamtök sem og kristnir söfnuðir, sem öll/allir hafaunnið ómetanleg kærleiksstörf í mannfélaginu, í Víngarði Drottins.  
           
            Samkvæmtofangreindu, var ekki til neytt slíkt, eða neytt, sem gæti vísað hið minnsta íþá átt, hjá Albert Schweitzer og aðstoðarfólki hans - orðið og inntak þess varekki til í ,,orðabók þeirra“ - hversu erfiðlega, sem áraði, þótt hann nýtti semallra best hvern eyri til líknarstarfsins, með skynsömum sparnaði, sem bitnaðialdrei á líknarþjónustunni, [(Sigurnjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955,Albert Schweitzer, Ævisaga)], sem hinsvegar í afkristnun, afhelgun og afsiðunnútímans, er nefnt ,,endalaus niðurskurður“ til líknarþjónustunnar, og þá ekkibara hér á landi, heldur víða um hinn vestræna heim, og ,,fyrirmyndin“ ekkisíst sótt til afhelgunar sumra ,,Norrænna velferðarstjórna“, sem byggð hefurverið að verulegu leiti á marxísk/bolsévískri hugmyndafræði, sem er því miðursöguleg staðreynd, sem bitnað hefur miskunnarlaust á hinum sjúku, og þásérstaklega bitnað á geðfötluðum, og því miður virðast núverandi stjórnvöld hérá landi, horfa mjög í þessa átt, sérstaklega varðandi ,,uppbyggingu“ velferðar-og líknarþjónustunnar; þótt m.a. ríki í Afríku, fari margfallt ver út úr þessummiskunnarlausa ,,niðurskurði“ til líknarþjónustunnar; einum af ávöxtum hinssiðblinda tíðaranda sinnuleysisins, og skeytingarleysis hans sem og,,niðurskurðar“ til þróunaraðstoðar, til handa vorum minnstu meðbræðrum ogsystrum!     

            T.d.kemur fram í ævisögu mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers, (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185), aðstuttu eftir byltingu kommúnista/bolsévíka í Rússlandi, hafi, að öllu líkindum,komið fram undarleg ólyfjan bolséískrar ofsatrúar og frumstæðrar forneskju, enhin síðarnefnda var fyrir í Lambarene í Afríku. Svonefndir hlébarðamenn, sem var nokkurs konar leyniregla innanfrumstæðrar forneskju, sem var landlæg forneskja í sumum ríkjum Afríku, höfðuhaft sig óvenjumikið í frammi.  ,,Svovirtist sem þessi ófögnuður væri að magnast. Hugsanlegt, að ekki væri aðeins um landlæga forneskju að ræða, heldurinnflutta pólitík jafnframt, bolsévíska ofsatrú.
            Fyrirtveim árum hafði maður verið myrtur á kristniboðsstöðinni í Lambarene.  Morðinginn var hlébarðamaður.“  (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson,1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185).   Guði sé lof, að þá upprættikriniboðið þetta andlega krabbamein af samblandi þessara ólyfjan marxískrar/bolsévískrarofsatrúar og helstefnu og frumstæðrar forneskju, og kristin kærleikstrú ogávextir hennar blómströðu í staðinn, og leiddu m.a. af sér líkn og miskunn, ístað grimmdar og morða.  Og í dag sjáumvið því miður þessar sömu helstefnur guðleysins og heiðindómsins, m.a.marxísk/bolsévískrar ofsatrúar, og þá ekki síst í Afríku, þar sem m.a.stúlkubörn eru hneppt í kynlífsþrælkun, og drengir og stúlkur eru hneppt ívinnuþrælkun, og drengir eru  hnepptir íhernað, og gerðir að lifandi fallbyssufóðri.         Ekkert annað en skipulagt og markvisst kristniboð getur upprætt þetta andlegakrabbamein; það sannar sagan svo sannarlega, sbr. ofangreint dæmi, varðandisögu Lambarene, í Mið-Afríku.  
            Hér,eins og varðandi allt annað, er eina lausnin kröftugt og öflugt kristniboð, semupprætir m.a. þessa glæpi, og það myrkur þeirra helstefna guðleysisins ogheiðindómsins, sem byggt er á, hvort sem m.a. er um að ræða frumstæða og/eðamarxísk/bosévíska ofsatrú og helstefnu.   

Séra Mattías Jochomsson kemst svo að orði í þýðingu á þessu sálmversi:

            Ó,lít á þeirra hryggðarhag,   
            semheiðnin blindar nótt og dag,      
            ó,kveik þeim ljós, ó, send þeim sól, 
            ó,sýn þeim Jesú náðarstól.    

Keble – Sb. 1886 – Matthías Jochumsson.                (Sálmabók, 1972, bls. 453).              

 

IV       EILÍFGILD ORÐ KONUNGARKÆRLEIKANS, GRUNDVALLARÞÁTTA HEILAGS GUÐS ORÐS, SEM ÁRRÉTTAR ENN TAKMARKALAUSAMISKUNNSEMD DROTTRINS, GUÐS FÖÐUR, HJÁ KONUNGI KONUNGANNA, DROTTINS JESÚ KRITS,Í EININGU HEILAGS ANDA; HÖFUNDAR ALLS LÍFS OG EILÍFGILDRAR MISKUNNSEMDARALKÆRLEIKA ALMÁTTUGS GUÐS Í DROTTNI JESÚ KRISTI, FRELDARA VORUM OGENDURLAUSNARA, Í KRAFTI HEILAGS ANDA, ANDSTÆTT MISKUNNARLEYSI GUÐLAUSSMANNFÉLAGS: 


            ÍMatteusarguðspjalli, 25. kapítula, versum 34-36 og 40, stendur ritað:

„...Og þá mun konungurinn segja við þá til hægri: ,Komið þér, hinir blessuðu föður míns, og takið að erfð ríkið, sem yðurvar búið frá grundvöllun heims.  Þvíhungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég, og þér gáfuð mér aðdrekka, gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur ogþér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín.‘ ...
...Konungurinn mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður, það allt, sem þér gjörðuð einum minna minnstubræðra, það hafið þér gjört mér.‘“  (Biblían- Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 34-35;áherslubreyting:  ÓÞ).

            Seinni hópurinn, semmiskunnarverkunum sleppti, munu þá „....svara: ,Herra, hvenær sáum vér þig hungraðan eða þyrstan, gestkominn eðanakinn, sjúkan eða í fangelsi, og hjálpuðumþér ekki?‘  Hann mun þá svara þeim:  ,Sannlega segi ég yður:  Það allt sem þér gjörðuð ekki einumhinna minnstu bræðra minna, það hafið þér ekki heldur gjört mér.‘  Og þeirmunu fara til eilífrar refsingar, en hinir réttlátu til  eilífs lífs.“ (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981,bls. 35; áherslubreyting:  ÓÞ).          

           
            Hérkemur fyrir Gríska orðið *[„dinkov´nsamév“] „hjálpuðum“,sem lýsir enn dýpri merkingu orðsins „vitjuðuð“ *[„épeskéyasðé“] [„heimsókn“],þótt sú merking sé jafnframt í fullu gildi, í sem víðustu samhengi.  Enda er engin „hjálp“, án „vitjunar“.  En jafnframt enn dýpra en eingöngu heimsókn, meðfullri virðingu fyrir heimsókninni sem slíkri, sem jafnframt er óhjákvæmilega ífullu samhengi ofangreinds; þ.e. hjálp,athöfn, sem er hér m.a. upp á líf og dauða hins sjúka komin.  Sama varðar síðan alla aðra, sem líða, oger ekki hjálpað, fangans, hins hungraða, þyrsta, gestsins, o.s.frv.   *([Hér verðurþví miður óhjákvæmilega að notast við Íslenska stafi, í stað Grískra, enmögulegt er að bera þá fyllilega saman við hina Grísku stafi í GrískaNýjatestamentinu:  Novum TestamentumGreace, bls. 74**] Novum Testamentum Graece, 1983, bls. 74**).           



            Erumvér e.t.v. komin að þeirri synd, semtelst syndin gegn Heilögum Anda, og verður aldrei fyrirgefin? Og vér erum öllsamsek um, ekki aðeins stjórnmálamennirnir?
Og e.t.v. sæta  stjórnmálamennirnir kúgunofríkis  erlendra stofnanana, eins og t.d.Alþjóða gjaldeyrissjóðsins (AGS)?  Lífiog heilsu fárveiks fólks, er stefnt hér í bráðan voða, og afleiðingarnar verðaaldrei, aldrei metnar til fjár, hvort sem er hér á landi eða annars stðar!  Glæpur gegn mannkyni, og ekki aðeins hér álandi? Og vér erum öll samsek hér,enda endurspegla stjórnvöld á hverjum tíma, vilja almennings, að minnsta kosti,að verulegu leiti.  Að minnsta kosti,voru háttsettir nasistar Þriðja ríkis Hitlers, m.a. dæmdir fyrir þann þáttstríðsglæpa, að hindra og meina stórumhópi fólks læknisaðstoðar, fyrir utan alla aðra svívirðilega stríðsglæpi, í hinum svonefndu Nurnbergréttarhöldun, að lokinni seinni heimsstyrjöldinni, sem sagan sannar því miður.       

            Hérer um lykilatriði arfleifðar og ávaxtar kristinnar kærleikstrúar og siðaraldanna, sem ótaldir sannir lærisveinar Jesú Krists bæði hafa gert og unnið að, að gert yrði, á öllum öldum, þ.m.t. í dag.  En þegar þessum kristna lífsskilningikristninnar hnignar, er ekki von á góðu, og hefur að sönnu komið fram á öllumöldum, en ekki síður í allri afkristnun og afsiðun grimmdar skeytingarleysis nútímans,sem sagan hefur einnig því miður sannað, og sannar enn þann dag í dag.    

            Siðlausog siðblindur – lífshættulegur - niðurskurður – andstætt hugsjón og störfumlíknar, miskunnsemdar og björgunar – eins af dýrstu ávöxtum kristinnarkærleikstrúar og siðar aldanna!  Og kemurút á eitt, hvert hið eiginlega rekstarform líknar og björgaunar er – ákveðingrunnþjónusta verður að vera á vegum hins opinbera, en meira þarf til, svofremi sem miðað að er miskunnsemd, líknsemi og björgun í ljósi þeirrakristilegu mannúðarsjónarmiða, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna aðleiðarljósi, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, DrottinsJesú Krists, þess alkærleika, þar sem Guð afklæddist dýrð himnanna, gjörðistmaður, á hinum fyrstu Jólum, vor vegna, dó á krossi þeim dauða, sem beið vor,vegna synda vorra, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum með upprisu sinni, áhinum fyrstu Páskum, og úthellti sínum Heilaga Anda yfir kirkju sína, á hinnifyrstu Hvítasunnu.         
            Drottinvor JesúsKristur, bar allar syndir vorar, sjúkdóma og annað böl, upp ákrossinn, til þess að vér skyldum frelsast og eiga líf í fullum gnægtum,andlega sem veraldlega, þannig að enginn liði nokkurn skort, og taldi aldreieftir að frelsa og lækna, og veita öllum þann eilífgilda fjársjóð, sem mölur ogryð fær aldrei eytt, en aldrei í ljósi auðæfaoflætisins, sem varðar hins vegarþann fjátsjóð, sem mölur og ryð fær eytt, og komið hefur skýrlega fram íheimskreppunni sem og öllum heimskreppum, þar sem hins vegar ávöxtur botnlaussforarpytts græðgisvæðingar er höfð að leiðarljósi; slíkt hrynur, fyrr eðasíðar, og bitnar síðan harðast á þeum, sem síst skyldi, og litla sem enga sökeiga á ástandinu, eins og komið hefur á daginn á græðgisvæðinguauðæfaoflætisins, sem byggt er á forarpytti botnlausrar græðgi, þar sem Guði ergleymt – munum í þessu samhengi dæmisögu Jesú um ríka bóndann, sem stækkaði ogstækkaði hlöður sínar, en gleymdi Guði, og fyrirgjörði þar með sálu sinni.         
            Þáeru guðlausar helstefnur engu minni óvinur kristinnar kærleikstrúar aldanna,helstefnur guðlausrar heimshyggju, skreyttar oft fögrum orðum „jafnréttis“ – enundarlegt er það „jafnrétti“, sem nær ekki lengra og dýpra en það, að ná ekkiyfir allt líf mannsins, þ.m.t. hins ófædda barns, en lífið er friðheilagt frágetnaði, samkvæmt Heilögu Guðs Orði og Skikkan Skaparans – [hversu mikið mættispara í heilbrigðismáluunum varðandi það að afleggja svo til fóstureyðingar(hér er fé notað til að deyða líf, í stað þess að bjarga því, og veita því hinsvegar jafnframt alla mögulega líkn og hjálp, sem raunverulega er möguleg – ekkisamkvæmt geðþóttaákvörðun misvitra stjórnmálamanna sem og annarra - en nýta þaðfé þvert á móti þess heldur til bjargar og líknar veiku fólki, að ekki sé talaðum mæður og börn þeirra] – og í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs, alls eranda dregur, sbr. siðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins, AlbertsSchweitzers: „Lotning fyrir lífinu“.  (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 143-147,268; áherslubreyting:  ÓÞ). 

            ,,Hugtakið„lotning fyrir lífinu“ hefuröll skilyrði, segir Schweitzer, til að vera grundvöllureinfaldrar lífsskoðunar, sem allir geta skilið, en er um leið í samræmi viðkröfur rökrænnar huhsunar og samkvæm kærleikskenningu Jesú.“  (Sigurbjörn Einarsson/ArnbjörnKristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 268; áherslubreyting:  ÓÞ).  
           

.
            Útlegging:  Það, sem þér gjörðuð ekki minna minnstu meðbræðra og systra – það hafiðþér heldur ekki gjört mér.  Hvað þá varðandi þá, sem m.a. gjöra sínum minnstu meðbræðrum ogsystrum, t.d. með lífshættulegum og siðlausum niðurskurði, til lífsnauðsynlegralíknar- og björgunarstarfa, sem óhjákvæmilega og fyrirsjánlega munu kosta mörgmannslíf saklauss fólks, veikra barna sem annarra, nær sem fjær – það er þvímiður ekki  spurningin, hvort einhverjir einstaklingarhljóti þjáningarfullan dauðdaga af niðurskurðinum, heldur hversu mörgfórnarlömb niðurskurðarins verða, a.m.k. ef haldið verður áfram ámiskunnarlausri ógæfubraut siðblinds niðurskurðar, varðandi lífsnauðsynleglíknar- og björgunarstörf. þ.m.t. líifnauðsynlegrar þróunarhjálpar?

            Ásama tíma vinna ótaldir hér á landi og um víða veröld, að störfum líknar, miskunnar,björgunar, uppeldis, menntunnar- og sálgæslu – líknar- og heilbrigðisstéttir,löggæslu- og björgunarsveitir, og önnur örygisstörf, eins pg starf loftskeytamannaog fl., uppeldis- og menntunarstéttir, prestar/forstöðumenn, o.s.frv., eins ogljós í myrkrinu, nær sem fjær!  Og þaðmunar svo sannarlega um hvern þann einstakling, sem þannig fær líkn, miskunn oghjálp, nær sem fjær, mitt í miskunnarlausum heiminum.        

           

            Og einnig á sama tíma fara kristniboðar,m.a. héðan frá Íslandi, sem sjálfboðaliðar í líknar, uppeldsis- ogmenntunarstörf, til Afríku, m.a. Keníu og Eþíópíu.  
            Þetta sannar einnig, að Heilagt GuðsOrð, grundvallað á Orðinu holdi klæddu, Drottni Jesú Kristi, talar alltaf inn íallar aðstæður lífsins, og það á öllum tímum.   
           
            Kristniboðarnir (sjálfboðaliðarnir) hafaséð þessa skyldu sína, [ekki síst varðandi líknarþjónustuna og menntunina, ogþá ekki síst menntun barna] á öllum öldum, nær sem fjær, og gera enn, og unnuðómetanleg kristileg kærleiksverk, á þessum vettvangi, líknað hinum sjúku oguppfrætt þá um Jesú Krists, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn AlbertSchweitzer, sem reisti sjúkrahús árið 1913, í Lambarene í Mið-Afríku, ogstarfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig,enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eðaí nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæðiRómverks-Kaþólska og Evangelíska.  (Sigurbjörn  Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, AlbertSchweitzer, Ævisaga, bls. 250).  
           
            Þanniglýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru íLambarene,  og fórust m.a. orð á þessaleið:         

            ,,Égber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér ogfranskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegumskilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðsum það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“  (Arnbjörn Kristinsson, 1955, AlbertSchweitzer, Ævisaga, bls. 250).    

            Schweitzer hefur lagtmikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar oghjálpar Afríkumönnum.  Þeir hafa bættlíkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafauppfrætt þá um Jesúm Krist.  (ArnbjörnKristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).  Þetta sannreyndi Albert Schweitzer ílífsköllunarstarfi sínu sem kristniboðslæknir, auk þess að prédika á hverjumsunnudegi.  [(Sigurbjörn Einarsson/ArnbjörnKristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga; Albert Schweitzer, 1935, My Lifeand Thought)]. ,,,,Hver, sem kynnist hugarheimi frumstæðra manna,“ skrifar Schweitzer,,,og þekkir óttann, hræðsluátandið, sem þeir eru í ... getur aldrei framarefast um, að oss beri að gera allt, sem unnt er, til þess að losa þá við þessihindurvitni.“  Og enn segir Schweitzer:  ,,Evrópumenn munu aldrei geta skilið tilfulls, hversu skelfileg tilveran er þessum vesalings mönnum...Þeir menn einir,sem hafa séð þessar hörmungar í nærsýn, skilja, að það er skylda vor að flytjafrumstæðum nýja lífsskoðun, er losi þá við þá hugaróra, sem gera þeim lífið svokvalafullt.  Í þessu tilliti myndujafnvel stækustu efasemdamenn verða vinir kristniboðsins, ef þeir kynntustmálavöxtum.““                
            ,,Kristindómurinnleysir þessa menn úr viðjum óttans. ,,Þeir vita síðan, að örlög vor allra eru á hendi sama, kærleiksríkaföður.““  (Sigurbjörn Einarsson/ArnbjörnKristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 129).        
            Samamá segja varðandi ómetanlegt líknarverk mannvinarins systur Móður Theresu, þar sem hún starfaði í kristinnilíknarreglu nær allt sitt líf og sinnti og líknaða sínum minnsta meðbróður ogsystur, á Indlandi.  Fleiri líknarverkmannvina má nefna, eins og kristinna líknarreglna Klaustra, og má þar ekki sístminnast, frá 19. öld, mannvinarins systur Önnu Maríu, sem hefur sömulífshugsjón og Albert Schweitzer og systir Móðir Theresa, og fl., að miðlasérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins JesúKrists, að fyrirmynd Heilagrar Maríu Guðs móður, á bjargtraustum grundvellikonungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, og gaf JesúKristi allt sitt líf, en hún lést langt um aldur fram; göfugra getur það ekkiorðið, að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandináð Drottins Jesú Krist, fyrst með fyrirbæn, síðan með beinni líknarþjónustutil handa hinum sjúka.      


            M.ö.o.segir orðrétt, í Ævisögu Alberts Schweitzers [samatekt af ofangreindu]:   
           
„... .  En ríkisvald gerir aldrei neittnema hugarfar almennings sé á bakvið.  Ogríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“  (SigurbjörnEinasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).    
            Ríkin verða  að hjálpa til þessarrar líknarþjónustu;[nýlenduríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma.  (SigurbjörnEinasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178)]. 
            Hérverður að koma meira til bæði varðandi mannfélag vort sem og fjarlægarimannfélög.  Hér verður í senn aðeinhverju leiti, að efla sjálfboðastarfsemi bæði lækna og annarra, bæði nær semfjær; og kæmi þá e.t.v til greina, að virkja hið ómetanlega starfbjörgunarsveita, sem bæði starfa hér og landi, og eru tilbúnar að fara tilfjarlægari landa.  Þá kemur vissulega tilgreina að virkja stöndug fyrirtæki, sérstaklega til að standa straum af kostnaðiþjónustunnar, og þá ekki síst með verðskulduðum skattaívilnunum, fyllilegaandstætt þeirri leið, sem hinir svonefndu forræðishyggjuflokkar „hins pólitískarétttrúnar miskunnarleysins“ vilja fara!          Hversu illa fara t.d. Afríkuríki, út er„kreppunni“, þega skorið er á siðlausan og siðblindan hátt, með markvissum„vilja miskunnarleysins“, einkum til heilbrigðis- og annarra björgunar sem oglöggæslustarfa, í hinum svo nefnda vestræna heimi?  Og land vort er ekki lengur undanskiliðmiskunnarleysi guðlausrar grimmdar „hins pólitíska rétttrúnaðarforræðishyggjunnar“.  Siðblindan eralgjör.         
            Og almenningur, einkum í hinum svonefndu„þróuðu“ ríkjum, þ.m.t. hér á landi, verður að gera upp við sig, hvort hannvilji varðveita og efla þá ómetanlegu þjónustu líknar, björgunar og mannúðar,og þá einkum varðandi heilbrigðis- og líknarþjónustuna, sem þegar hefur veriðbyggð upp og varðveitt sem einn dýrsti arfur kristinnar kærleikstrúar og siðaraldanna.  Er ekki kominn tími til, aðvirða og meta hin göfugu störf miskunnar, líknar og björgunar, að verðleikum.      Og þótt ekki væri síst barnanna vegna? 
            En hér má ekki láta staðar numið, þótt vérmegum heldur aldrei gleyma því, að líta oss næst, þar sem oss hættir til þessað leita langt yfir skammt, eins og Schweitzer áréttar einnig.  (SigurbjörnEinasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272;áherslubreyting:  ÓÞ).  Enn áný fara þróunarlöndin verst út úr heimskreppum, og þá ekki síst nýlendur ogfyrrverandi nýlendur, ekki síst í Afríku. Og enn ein skömm núverandi stjórnvalda „hins pólitíska rétttrúnaðarmiskunnarleysisins“ er einnig siðlaus niðurskurður til lífsnauðsynlegrar þróunaraðstoðar.  Hér sannast enn og aftur, að lítið er aðtreysta stjórnvöldum, og þótt þau legðu á mannsæmandi hátt til þessarra mála,af góðum huga, myndi það aldrei duga til varðandi hina lífsnauðsynlegu þörf,þótt þeim beri hins vegar að gera allt, sem í þeirra valdi stendur, í umboðialmennings.             

            Orðréttsegir Albert Schweitzer, sem á ekki síður við í dag, en 5. áratug sl. aldar:

            „,,........
            Sá,sem notið hefur læknishjálpar og verið með því móti bjargað úr þungbærumveikindum, verður að stuðla að því, að þeir, sem ekki geta náð til neinslæknis, fái hjálp, eins og hann hlaut hjálp.       
            Hver,sem bjargað var frá þrautum eða dauða með uppskurði, verður að stuðla að því,að líknsöm deyfilyf og læknishnífur megi komast í notkun þar, sem þrautir ogdauði ríkja enn skefjalaust.          
            Móðirin,sem á það læknishjálp að þakka, að barnið hennar er ennþá hjá henni og ekki íkaldri mold, verður að minnast þeirrar vesalings móður, sem getur ekki náð tilneins læknis, og stuðla að því, að sú móðir megi hljóta sömu harmagrið.      
            Þeir,sem hafa verið vitni að helstríði, sem varð mildilegt vegna þess aðlæknishjálpar naut, en hefði orðið hræðilegt að öðrum kosti, verður að hjálpatil þess, að aðrir geti öðlast sömu huggun með harmi eftir ástvini sína.            
            Þettaer bræðlalag þeirra, er þrautir reyndu. Þeim ber að hefja mannúðarstarfið í nýlendunum.  Það á að hefjast af þakkarfórnum þeirra.  Sem sendimenn þeirra skyldu læknar fara tilþess að vinna það, sem vinna þarf í nafni mannkærleikans meðal þjáðra manna ífjarlægð.        
            Fyrreða síðar mun þær hugsanir, sem ég læt hér í ljós, sigra heiminn, vegna þess aðósveigjanleg rökvísi þeirra hlýtur að sigra bæði höfuð og hjarta.          
             En er tímabært að flytja heiminum þessarhugsanir einmitt nú?  Evrópa er í rústumog eymdin ríkir þar.  Verkefnin eru æriná næstu grösum.  Ráðum vér við að sinnaþví, sem fjær er?    
            Sannleikurinn er engri stundu bundinn.  Hans tími er ævinlega og einkum þá, er hannvirðist hvað ótímabærastur.  Áhyggjur vegna nálægra meina og fjarlægra fara vel saman, ef þær endast til þess aðvekja menn af hugsunarleysi og kalla nýjan mannúðaranda til lífs.       
            ........““  (SigurbjörnEinasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. (178 -)179; áherslubreyting:  ÓÞ).           


            Heimskreppaní dag, bliknar í samanburði við þá eymd, sem ríkti í Evrópu að lokinni seinnihemsstyrjöldinni, þegar Evrópa var í rústum. Þess meiri skömm er það sinnuleysi og skeytingarleysi hins siðblindatíðaranda hins „pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar og miskunnarleysins“,hvort sem er hér á landi, eða annars staðar, sem eyrir engu, en setur líffjölda sjúklinga, þ.m.t. veikra barna, nær sem fjær, í bráða lífshættu!  Hafi þeir skömm fyrir, þeir oflátungar, semekki telja lengur þörf fyrir þeirri mannúð og líkn, sem eru einn af dýrmætustuávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar  aldanna, sem jafnframt er í órofa samhengivið kristniboðsskipunina!           

                                                                                  
            Hérmegum vér aldrei gleyma neinum vorra minnstu meðbræðra og systra, nær sem fjær,hvort sem er í voru landi, innan Evrópu, t.d. í Lettlandi og Grikklandi,  eða utan, þ.m.t. ekki síst í Afríku ogvíðar.  Og hér hafa svo sannarlega kristniboðarnir, bæði fyrr og nú, bæði hér álandi sem annars staðar, ætíð séð þess kristilegu skyldu sína, með þannfjársjóð að leiðarljósi, sem mölur og ryð, fær aldrei grandað, grundvallað ákonungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi! 

            Ogskynsamlegar tillögur stjórnarandstöðunnar og annarra skynsamra og ábyrgraaðila þjóðfélagsins, eins og það að skattleggja inngreiðslu lífeyrissjóða –ekki afturvirkt, til að afla ríkissjóði lífnauðsynlegra tekna; - og það áþessum erfiðu tímum heimskreppunnar, og hins svonefnda „hruns“, vegna þess aðbyggt hafði verið allt of mikið á auðæfaoflætinu, fjársjóði, sem mölur og ryðfær eytt; - er virt að vettugi, en í staðinn eru lagðir á þjóðina stórauknarskattaálögur, sem einkum eru íþyngjandi fyrir heimilin í landinu, sem mörg hver„blæða“, enda ekkert verið gert til að huga að hag heimilanna í landinu, þ.e.hjá hinum almenna borgara!  Afleiðinginverður enn meiri landsflótti, einkum meðal ungs fólks!      

            Hinn miskunnarlausi tíðarandi nútímans, semað sönnu gætir ekki aðeins hér á landi, heldur einnig víða, einkum um hinnvetsræna heim, einkum þar sem afhelguð forræðishyggjustjórnvöld hefur náðvöldum, ein og t.d. hin nýja forræðishyggjustjórn í Grikklandi, - þótt hún sætieinnig ofríki og kúgun Evrópusamandsins (ESB), gefur lítið fyrir hin kristilegusiðferðisgildi mannfélagsins, hvað þá, að slá skjaldborg um þau gildi, hvortsem er um að ræða heimilið, sem verður alltaf hyrningarsteinn kristins siðaðsmannfélags, eða þá heilbrigðis- og líknarþjónustu, sem til þessa, hefur talistein af hyrnigarsteinum kristins siðaðs mannfélags, og er ein af dýrmætustuávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem sagan hefursannað, öld af öld, og enn þann dag í dag.     

            Milljörðum króna er eytt í óljósaraðildarviðræður varðandi hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu, ESB., ogþað án nokkurrar vissu um það, hvort meiri hluti almennings velji slíkanvalkost.  Tímasetningin er einnigfráleit, þegar um er að ræða eina mestu heimskreppu sögunnar.  Hér er bruðlað með skattfé borgaranna, semnær hefði verið nýtt með skynsömum og mannúðlegum hætti, til að slá skjaldborgum heimilin sem og lífsnauðsynlega líknar- og heilbrigðisþjónustu sem og aðralífsnauðsynlega þjónustu, sem varða ekki síst almannavarnir, auk annarrarvelferðarþjónustu sem og menntunar.          



V         NIÐURLAG:


            Guð gefi, að sú siðblinda, sem fylgt hefurmiskunnarlausum tíðaranda sinnuleysisins, skeytingarleysinsins og heimskunnar,heyri brátt sögunni til, og ofangreind grundvallarhugsjón kristinnarkærleikstrúar og siðar aldanna, sem kemur ekki síst fram í ofangreindum orðumog hugsunum  mannvinarins ogkristniboðslæknisins, Alberts Schweitzrs, einkum þar sem hann ræðir um, að fyrr eða síðar muni þær hugsanir, semhann láti hér í ljós, - hinar kristilegumannúðarhugsjónir - sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi  þeirra hljóti að sigra bæði höfuð og hjarta.  (SigurbjörnEinasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 179;áherslubreyting:  ÓÞ).         
            Guð gefi svo sannarlega, að svo megi verða,áður en sá „banvæni faraldur“, sem er óhjákvæmilegur ávöxtur og arfleifð hins„pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“, kosti mannslíf eins vorra minnstumeðbræðra eða systra, nær sem fjær       

            Guð gefi einnig, að við taki ábyrgarlandsstjórnir, sem leiti ávallt handleiðslu Drottins í öllum sínum verkum, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna,að leiðarljósi, bæði hér á landi sem annars staðar, og þá á ég við í raun,raunverulega ábyrgar ríkisstjórnir, sem í senn hafni sandi siðblinds tíðarandasem og auðæfaoflætisins, en hafi þvert á móti fyrrnefnd grundvallargildi reglufestu,skynsemi, virðingar, réttlætis, miskunnar og líknar, að leiðarljósi, ímannfélagi, sem vissulega getur aldrei orðið fullkomið hérna megin grafar, þarsem vér getum heilshugar, senn í auðmýkt, og þakklæti – en auðmýkt hefur hinsvegar ekkert með undirlægjuhátt að gera, tekið heilshugar undir með séra MatthíasiJochumssyni, ekki síst í seinna versi Þjóðsöngs lands vors, þar sem vér gerumoss jafnframt grein fyrir því, að vort eiginlegt föðurland er á himnum, þar semengin landamæri eru, engin sorg, sjúkdómar, stríð, né nokkuð annað böl né þrenging,eru framar til, í alkærleikanum heima hjá Guði Föður vorum, við hlið Lambsins,konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, Frelsara vorsog Endurlausnara, í einingu Heilags Anda, þar sem verða endurfundir ástvina ogvina:          

             
            Ó,Guð vors lands, ó, lands vors Guð,         
            vérlifum sem blaktandi, blaktandi strá,       
            vérdeyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,         
            semað lyftir oss duftinu frá. 
            Ó,vertu hvern morgun vort ljúfasta líf,       
            vorleiðtogi‘ í daganna þraut,
            ogá kvöldin vor himneska hvíld og vor hlíf,           
            ogvor hertogi‘ á þjóðlífsins braut.    
            :,:  Íslands þúsund ár, :,:        
            verðigróandi þjóðlíf með þverrandi tár,       
            semþroskast á Guðs ríkis braut.       

Sb. 1945 – Matthías Jochumsson. (Sálmabók, 1972, bls. 501).      


            Þessiorð mannvinarians og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, segja allt, semsegja þarf, og varðar eilífgildan sannleika allra tíma:         

             „Gleiðgosaleg oftrú á ytri getu, samfaravantrú á andleg verðmæti – þetta er eitt   af    einkennumog meinsemdum samtíðarinnar.   
            Trúiná hið ótrúlega þarf að vakna og glæðast aftur ..., ... trúin á mildina,miskunnsemina, hógværðina, ástúðina, hjartahreinleikann – þetta allt, sem Jesústalar um sem sjálfsagða hluti, en yfirleitt er hlustað á nú sem meinlitlar enbarnalegar fjarstæður.“  (SigurbjörnEinasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272;áherslubreyting:  ÓÞ).     


            Égenda með sömu lykilorðum mannvinarins og kristniboðslæknisins, AlbertsSchweitzers, og ég vitnaði til hér að framan:

            „Framtíðmannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitistvið að sýna, hvað sönn mennska er.  Það sem menn láta ógjört í þessu efni, ervanræksla, en ekki örlög.“  (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274;áherslubreyting:  ÓÞ)..     

Reykjavík, 31. mars 2010.    
Með óskum um Guðs blessun,          
Ólafur Þórisson, cand. theol.                        

Höfundur er með embættispróf íguðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

BÁKNIÐ EYKST Á KOSNTAÐ HEIMILA, OG LÁGMARKSGRUNNÞJÓNUSTU VELFERÐAR:

     Báknið eykst hjá ríkisstjórninni, á kosntnað heimila, atvinnu og lífnauðsynlegrar grunnþjónustu heilbrigðis- og líknar, löggæslu og björgunar, uppeldis- og menntunnar og annarrar grundvallarvelferðarþjónustu, eins og því miður hefur skýrt komið fram á fjölmiðlum.  Svo langt er gengið í siðblindunni, að vegið er að öryggi bráðaþjónustu, gagnvart þeim, sem veikastir eru, þ.m.t. veikum börnum.

 

  Og oflátingar siðblindunnar boða hér enn meiri niðurskurð til þessarrar lífsnauðsynlegu þjónustu, (sem einnig hefur komið fram í fjölmiðlum), - sem er upp á líf og dauða mennskra manneskja komin, mennskra manneskja, en ekki dauðara hluta eða talna og pappír, eins og siðblindan og skeytingarleysi hins miskunnarlausa tíðaranda, lítur á mennska manneskju, sem sagan hefur því miður sannað, og gerir enn í dag. Miskunnarleysi guðlausrar og siðlausrar forræðishyggju, hvort sem er hér á landi, eða annars staðar, á sér engin takmörk, andstætt takmarkalausri miskunnsemd Guðs.

     Allt siðað fólk, hlýtur nú - og verður - að vakna hér af Þyrnirósarsvefni sinnuleysisins, miskunnarleysins, og siðblindunnar, gagnvart náunga vorum, nær sem fjær.  Og hvert mannslíf skiptir hér máli, og er óafturkræft.  Er það þetta, sem þjóðin virkilega vill?  Ég vil ekki trúa því að svo sé, en mikil afkristnun og afsiðun, sem er ekki að byrja í dag, hlýtur hér því miður að hafa mikil áhrif varðandi það, að grafa undan því, að hyrningarsteinar siðaðs mannfélags, sé heimilið og fjölskyldan, og að mannslífið, hvað þá eilíf sáluhjálp þess, sé metið, í guðlausu mannfélagi miskunnarleysins.

 

     Miskunnsemd Guðs í Kristi Jesú, er hins vegar óendanleg, og varðar í senn eilífa sáluhjálp allra sem og miskunn og líkn, einkum til handa þeim, sem veikir eru, eða þjást á einn eða annan hátt.  Grundvallarstörf hyrningarstétta heimilis annars vegar, og miskunnar, líknar, björgunar, uppeldis og fræðslu hins vegar, verður að hefja á nýjan leik, upp til vegs og virðingar.  Bæn góðviljaðra manneskja, skipta hér öllu, að opna fyrir frelsandi og líknandi náð og miskunn Drottins, í Kristi Jesú, inn í líf hvers og eins, og stuðla jafnframt að því, að vor minnsti meðbróðir og systir, nær sem fær, njóti sem allra bestrar líknar- og mannúðarþjónustu, sem raunverulega er möguleg - án þess að telja endalaust eftir tilkostnað þeirrar þjónustu, þótt vissulega beri að nýta sem best hvern eyri til þjónustunnar, án nokkurrar skerðingar, sem verður aldrei metið til fjár.

 

 

Reykjavík, 27. mars 2010.
Með óskum um Guðs blessun.

Ólafur Þórisson, cand. theol.

 

Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

 

FORRÆÐISHYGGJA VALDAHROKANS, ANDSTÆTT HEIÐARLEGU FRELSI OG ÁBYRGÐ EINSTAKLINGSINS SEM MENNSKRAR MANNESKJU. STUÐNINGSYFIRLÝSING VIÐ HÁTTVIRTAN ÞINGMANN, RAGNHEIÐI E. ÁRNADÓTTUR:

  Fyrir Alþingi, liggur fyrir frumvarp til laga, sem byggist á forræðishyggju marxískrar hugmyndafræði, þar sem einstaklingsframtakið er ekki aðeins lítilsmetið, heldur svívirt, á grundvelli þeirrar hugmyndafræði marxískrar foræðishyggju, sem sér manneskjuna aðeins sem hluta af ópersónlegum tölum á pappír; fyrir utan það, hversu ógeðfellt er að nota orðið „kvóta“ yfir mennskar manneskjur, eins og um væri að ræða dauða hluti eða tölur á pappír.  Hér er því miður um að ræða einræði fasískrar hugmyndafræði, sem þolir ekki framtak og frelsi einstaklingsins.  Ef fleiri en 50 manns starfa hjá fyrirtæki, mega ekki fleiri en 60% annars hvors „kynsins“, vera í stjórn fyrirtækja.  Verður skiptingin næst, e.t.v. jafnframt miðuð við „kynþátt“, eða eitthvað annað?     

  Fyrir utan margþætt brot á stjórnarskrá fullvalda lýðræðisríkis, sem varða í senn eignarétt og atvinnufrelsi einstaklingsins sem einstaklings sem og persónurétt, óháð kynferði, kynþætti, o.s.frv., kemur fyrirskipun forræðishyggjunnar, sem ætlar að brjóta þau grundvallarmannréttindi, og svipta einstaklinga – eiganda/eigendur –lögvörðum grundvallarréttindum, - jafnvel afturvirkt, - sem einkum koma fram í ofannefndum stjórnskipunarlegum grundvallarlögum fullvalda lýðræðisríkis.  Það þarf ekki glöggt auga til að sjá, að ofangreind foræðishyggja, bitnar ekkert síður á konum, en körlum, bæði sem einstaklingum, en einnig sem fjölskyldum.   
  Hinsvegar er hjónabandið, heimilið og fjölskyldan, sem ætíð verða hyrningarsteinar kristilegs og siðaðs mannfélags, ekki hátt metin, af ofangreindri forræðishyggju, eins og því miður hefur sannast m.a. hér á landi, þar sem heimilin hafa mátt „blæða út“, í rétt rúmt ár!  

  Tek ég hér heilshugar undir með háttvirtum þingmanni, Ragnheiði E. Árnadóttur, sem greiddi atkvæði gegn ofangreindu frumvarpi forræðishyggjunnar!  Hinn ,,pólitíski rétttrúnaður forræðishyggjunnar" vinnur jafnframt markvisst að því, að mynda óbrúanlega gjá á milli kynjanna. Það er hins vegar vissulega ekkert, sem mælir gegn því, að konur sem karlar vinni sem mest og best saman, á grundvelli gagnkvæmrar virðingar, og ekkert nema gott eitt um það að segja.             
  Og að halda einhverjum einstaklingi frá því, að komast í tiltekið starf, eða stöðu, sem hugur hans hneigist til, og hann hefur hæfni til, sem skal metið á sem faglegastan og hlutlægastan hátt, en ekki huglægan, þar sem persónuleg geðþóttaákvörðun ræður ferðinni, hvort sem er á grundvelli kynferðis, kynþáttar, eða sem „óæskilegs“einstaklings, o.s.frv., er vissulega fordæmanlegt!  Og hér komum við einmitt að þeim kjarna málins, þar sem hver einstaklingur sé metinn sem einstaklingur – mennsk manneskja, en ekki eins og dauður hlutur eða tala ápappír.       
  Háttsettir embættismenn, bæði andlegir og veraldlegir, hafa bæði fyrr og nú, beitt fólki valdahroka, og það á öllum öldum.  Það sannar sagan.  Það hafa einnig voldug ríki gert, bæði gegn eigin þegnum sem og öðrum, þ.m.t. fámennum, eða fámennari  þjóðum. 
  Valdahrokinn varðandi hið svonefnda Icesave-mál, er í raun og veru ekkert einsdæmi.  Nú hafa Íslendingar, hins vegar, einstakt tækifæri, til að sýna valdahroka tveggja „fyrrverandi“ nýlenduvelda, að í senn valdahroki og fjárkúgun, verði ekki liðin, hver sem í hlut á!  Förum öll ákjörstað, og segjum skýrt nei, í þjóðaratkvæðagreiðlunni á laugardaginn, 6. mars nk.  Auðmýktin, andstæða valdhrokans, hefur ekkert með undirlægjuhátt að gera.  Loks árétta ég stuðning minn við hæstvirtan forseta hins fullvalda lýðveldis Íslands!             


  Ég enda með þessum orðum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers:

  „Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er.  Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög.“  (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274; áherslubreyting:  ÓÞ).      

           
Með óskum um Guðs blessun.          
Með vinsemd og virðingu,    
Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með lögvarinn rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.