VONLAUS KYRRSTÖÐUSTJÓRN, EÐA ÁBYRG VARÐVEISLU- OG UPPBYGGINGARSTJÓRN:

Nú situr við stjórn vonlaus kyrrstöðustjórn.  Ekkert er gert á því stjórnarheimili, til að styðja heimilin í landinu og fjölskylduna, að byggja upp atvinnulíf, né nokkuð annað.  Þvert á móti er unnið gegn þessum hyrningarsteini kristilegs, siðaðs mannfélags.  Einnig er unnið gegn skynsamlegri atvinnuuppbyggingu.  Þá er unnið markvisst að því, að eyðilegga velferðarkerfið.  Landflóttinn hefur ekkert minkað, heldur þvert á móti.

Það er kominn tími til að þessi vonlausa kyrrstöðustjórn, sem m.a. byggir á hugmyndafræði bolsévískrar hugmyndafræði, fari frá, og við taki ábyrg landssjórn, þar sem unnið er að varðveislu hins kristna menningararfs og siðferðis, m.a. með því að efla velferðarþjónustuna, sem er í raun einn af dýrmætari ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna!!!!  Og hvergi er velferðarþjónustan meiri, eða hefur verið, en á áhrifasvæði kristninnar!!!! Að ekki sé talað um hyrningarstein kristilegs siðaðs mannfélags, sem er hjónabandið, heimilið og fjölskyldan, að fyrirmynd hinnar Helgu Fjölskyldu, sem afkristnunaröfl nútímans vilja með öllu ryðja úr vegi fyrir helstefnu guðleysisins, sem birtist m.a. í því, að vilja banna "Litlu jólin" í skólunum!!!!

Kyrrstöðustjórnin gerir heldur ekkert til að byggja upp atvinnulífið og draga úr atvinnuleysi.  Þvert á móti að leggja stein í götu lítilla og meðalstórra fyrirtækja, svo eðans eitt dæmi sé nefnt!

Við þarf að taka ábyrg og skynsöm landsstjórn, sem hefur kristna menningararfleifð og sið að leiðarljósi, sem varðar bæði heimilin í landinu sem og alla velferðarþjónustu, og það að varðveita sjálfstæði fullvalda ríkis, jafnframt því að vinna að skynsamlegri atvinnuuppbyggingu í öllu landinu.  Þá standi slík stjórn að því, að grundvallarmannréttindi til lífins varði einnig hin ófæddu börn!!!!

Með óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

ER ÞAÐ ÁBYRG LANDSSTJÓRN, SEM HELDUR AÐEINS ÚTI TVEIMUR BJÖRGUNARÞYRLUM, OG TVEIMUR BRÁÐASKURÐSTOFUM Á LANDSPÍTALANUM?

Er það ábyrg ríkisstjórn, sem heldur aðein úti tveimur björgunarþyrlum hjá Landhelgisgæslunni, og tveimur bráðaskurðstofum á Landspítala - Háskólasjúkrahúsi?

En getur viðkomandi landsstjórn talist ábyrg gerða sinna, sem ástundar slíkt, og ber ávallt fyrir sig þeirri kreppu, sem varð haustið 2008?

Hingað til, hefur ráðherrastaða og starf talist til einna mestu ábyrgðarstarfa, og sérstaklega er beðið fyrir sem sérstökum ábyrgðarstörfum, í kirkjum landsins!

Núverandi landssjórn hefur farið með mikla dómhörku gagnavart ákveðnum fráfarandi ráðherrum, og lagt fráfarandi forsætisráðherra, hreinlega í einelti - hann einn skal gerður "ábyrgur" varðandi embættisfærslur sínar!  Fyrrir það núverandi landsstjórn ábyrgð á eigin embættisfærslum?

Ef núvrandi ríkisstjórn getur ekki haldið úti lágmarksgrunnþjónustu varðandi björgun mannslífa og varða almannavarnir, er hún þá hæf, miðað við eigin "kröfu"?

Slík landsstjórn ætti að segja af sér tafarlaust, áður en hún verður ábyrg fyrir því, að lífi fólks - hér sérstaklega bráðveiks fólks og þ. m.t. bráðveikra barna sem og ferðamanna, sé stefnt í bráða lífshættu!  Lítið heyrist nú frá samtökum um ferðaþjónustu, eins og gerðist hins vegar í vor, og laut aðeins þeim fjársjóði, sem mölur og ryð fær grundað, en því miður ekki þeirri hættu, sem ferðamenn lentu í, þegar ein af brúum landsins rofnaði, og varðar vissulega einnig almannavarnir!

Ef þessi tvö alvarlegu ofangreindu dæmi, sem komu skýrt fram í fjölmiðlum, varða ekki ráðherraábyrgð samkvæmt Landsdómi, þá veit ég hreinlega ekki lengur hvað snýr upp, og hvað snýr niður

Guð forði þjóðinni frá siðblindu ábyrgðar og -sinnuleysisins, áður en slíkt ábyrgðarleysi, leiðir af sér alvarlegt slys, eða þaðan af verra.  Það var ekki landsstjórninni að þakka, að dugmiklir starfsmenn hjá Landhelgisgæslunni, náðu í tíma að lagfæra, og síðan bjarga fólki, sem statt var í nauðum.

Orðrétt segir:

      Það var svo ekki liðin klukkustund frá því TF-Líf kom úr   viðgerð í gær, að hún var ræst út til að bjarga fólki sem   sat fast í gili rétt ofan Bíldudals. 

  [e-mail]  Fyrst birt: 20.08.2011 11:55 GMT

  Síðast uppfært: 20.08.2011 14:14 GMT

Þá eru aðeins tvær bráðaskurðdeildir opnar á Landspítalanum - Háskólasjúkrahúsi.

Orðrétt segir:

    Tvær af fjórum bráðadeildum skurðlækninga eru nú lokaðar, eftir niðurskurð   síðustu þriggja ára. Aðrar deildir eru ýmist sameinaðar eða opnar hluta   vikunnar.  Framkvæmdastjóri á Landspítalanum sér ekki að hægt verði að   spara meira á skurðlækningasviði. Uppsagnir eru óumflýjanlegar og skerðing   á þjónustu, að mati forstjórans. 

      Vísir - Innlent 20. ágúst 2011 21:30

Er mannslífið virkilega ekki meira virði?  Hvernig væri að stofna einhverskonar samtök, sem myndu leggja jafnmikla áherslu á það, ef ekki meiri, að bjarga mannslífum, sem varða almannavarnir, eins og hins vegar stofnað hefur verið um efnisleg verðmæti?

Hvernig væri að meta þau störf, sem varða björgun mannslífa, og varða almannavarnir, að verðleikum?


Með óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

MEIRI NIÐURSKURÐUR STJÓRNVALDA TIL LÍFSNAUÐSYNLEGRAR ÞJÓNUSTU, SEM VARÐA OG ALMANNAVARNIR, GLÆPSAMLEGUR:

Meiri niðurskurður stjórnvalda til lífnauðsynlerar þjónustu, sem varða og almannavarnir, þar sem lífi fólks er teflt í tvísýnu, er glæpsamlegur!  Enn og aftur boða vestræn stjórnvöld, enn meiri niðurskurð ríkisútgjalda, þar með talið hér á landi, án þess að ræða nokkra mennska og skynsamlega forgangsröðun, þar sem forgangsraðað yrði að minnsta kosti á þann hátt, að ekki verði meira skorið niður til lífnauðsynlegrar þjónustu, sem varða og almannavarnir, þar sem líf hins almenna borgara er sett í bráða lífshættu, einkum með auknum niðurskurði til líknar -og heilbrigðisþjónustunnar, löggæslu sem og alla aðra lífsnauðsynlega þjónustu, sem varðar líf og dauða hins almenna borgara!

Hefði efnahagur verið megineinkenni, t.d.  í þróun og uppbyggingu líknar - og heilbrigðisþjónustunnar, frá fyrri hluta síðastliðinnar aldar, væri ekki til staðar jafn öflug heilbrigðisþjónusta, t.d. hér á landi, og er nú enn til staðar, þrátt fyrir allt, þ.e.a.s. siðferðilega vafasaman niðurskurð, t.d. til þessa málaflokks líknar- og heibrigðisþjónustunnar!

Viljum við virkilega setja meðbræður okkar og systur í bráða lífshættu, bara að því við veiktumst á "réttum tíma" og fengum bót meina okkar, eða höfum ekki veikst?  Erum við orðin svo siðblind sem þjóð, að aðeins þeir sem standa okkur allra næst, skipti aðeins máli?  Þá erum við brjóstumkennanleg, og eigum í raun ekkert gott skilið!

Víða í hinum svonefndu þróunarlöndum, hafa "fyrrverandi" nýlenduríki, lokað fjölda sjúkrahúsa, sem kostað hafa tugi ef ekki hundruð þúsundir mannslífa, mannslífa, sem áttu alls ekki slík "örlög" skilið!

Þessi óþróun hefur einnig átt sérf stað í Austur -og Suður Evrópu, t.d. Lettlandi.  Vilum við ganga svo langt í aumri sjálfsímynd okkar, að við verðum orðin hluttakendur í þessum glæpi gegn mannkyni, eða þeim glæp, sem blasir nú t.d. við í norðvestanverðri Evrópu?

Hér verður vissulega að forgangsraða á mennskan og skynsamlega hátt, þannig að öll lífsnauðsynleg þjónustu, sem varðar og almannavarnir, verði fyllilega slegið skjaldborg um - sem og lífsnauðsynlega þróunarhjálp! 

Hin óeigingjörnu störf líknar- og heikbrigðisþjóntunnar sem og annarrar lífsnauðsynlegrar þjónustu, verður að hefja upp til vegs og virðingar, og standa sérstaklega vörð um!  Annað væri ekki aðeins siðleysi og siðblinda, heldur hreinn glæpur!

Heyra líknarstörf mannvina eins og t.d. systur Móður Theresu og Alberts Schweitzers, jafnvel þótt í smækkaðri mynd væru, endanlega sögunni til? Guð gefi, að svo sé ekki!!  Það er bæði alltof dýrt, í allri merkingu þess orðs, fyrir utan þann lykilþátt, sem verður aldrei, aldrei, metinn til fjár!!

Með óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

ER LÍF HINS ÓFÆDDA BARNS EINSKIS METIÐ?:

Líf hins ófædda barns virðist ekki hátt metið, sbr. í frétt á vefnum Mbl.is frá 2. ágúst sl., þar sem tilvitnunarmerki, eða gæsalappir, eru sett utan um orðið lík, þegar um er að ræða lík af hinu ófædda barni.  Þá er hatursáróðri einkum beint gegn kristnum félögum, sem séu andsnúin fóstureyðingum, eða m.ö.o eru á móti manndrápi ófæddra barna; í raun morðum á ófæddum börnum!      

Samkvæmt kristinni kærleikstrú og sið aldanna, sem byggð er á Heilögu Guðs Orði, grundvallað á Orðinu holdi klæddu, Drottni Jesú Kristi, er líf hins ófædda barns metið jafnhátt, og líf allra annarra einstaklinga.  Með afkristnun og afsiðun seinni tíma, hefur einkum þessum kristna kærleiksskylningi aldanna, hnignað mjög mikið.  

Hér þarf heldur betur að snúa vörn í sókn og vinna að varðveislu hinnar kristnu arfleifðar sem og markvissu kristniboði, nær sem fjær.  Hinn kristni kærleiksboðskapur aldanna, mismunar engum.  Allt mannslíf er óendanlega mikilvægt.  Þar er líf hins ófædda barns metið eins og líf allra manna.  

Mannlífið er friðheilagt frá getnaði, og áréttast ekki síst í enn dýpri kærleiksskylningi, í hinni kristnu siðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers:  ,,Lotning fyrir lífinu“, sem er samkvæm kærleikskenningu Jesú; (Sigurbjörn Einarsson/ArnbjörnKristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 144, 268; áherslubreyting ÓÞ);   grundvallað á konungi kærleikans, Jesú Kristi, sem kallar oss til fylgdar við sig,  (Albert Schweitzer, 1954, The Quest ofthe Historical Jesus, bls. 401; Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson,1955,Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 40-41, 180; áherslubreyting:  ÓÞ)., og á svo sannarlega við friðhelgi hins ófædda barns, frá getnaði sem og allrar líknarþjónustu, nær sem fjær!

Kristin kærleikstrú aldanna varðar allt líf mannsins, og í raun allt annað líf að auki.  Kristin kærleikstrú aldanna, er trú vonar og kærleika, líknar og huggunar, sem grundvallast á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins Jesú Krists.


Með óskum um Guðs blessun.

Ólafur Þórisson, cand. theol.

 

OPIN YFIRLÝSING: ÆRUMEIÐANDI PRÓFUMSÖGN ÓGILT HJÁ HÉRAÐSDÓMI REYKJAVÍKUR MEÐ RÉTTARSÁTT Í HÉRAÐSDÓMSMÁLINU NR. E-11145/2009, ÓLAFUR ÞÓRISSON GEGN ÍSLENSKU ÞJÓÐKIRKJUNNI, NTT. BISKUPI ÍSLANDS:

ÆRUMEIÐANDI PRÓFUMSÖGN VARÐANDI LÖGBUNDNA KANDÍDATSÞJÁLFUN UNDIRRITAÐS, ÓGILT HJÁ HÉRAÐSDÓMI REYKJAVÍKUR, ÞANN 25. MAÍ 2011, MEÐ RÉTTARSÁTT Í HÉRAÐSDÓMSMÁLINU NR. E-11145/2009, ÓLAFUR ÞÓRISSON GEGN ÍSLENSKU ÞJÓÐKIRKJUNNI, VARÐANDI ÓGILDINGU FYRRI PRÓFUMSAGNAR SÉRA KARLS SIGURBJÖRNSSONAR, FYRRVERANDI SÓKNARPRESTS HALLGRÍMSPRESTAKALLS, NÚVERANDI BISKUPS ÍSLANDS: 

Réttarsátt hefur nú náðst milli stefnanda þessa máls, undirritaðs, og stefnda, Íslensku Þjókirkjunnar. Orðrétt segir: 

  Ógilt er skjal dagsett 3. júní 1993 sem felur í sér umsögn séra Karls Sigurbjörnssonar   þáverandi sóknarprests í Hallgrímskirkju varðandi Ólaf Þórisson til þáverandi biskups Íslands,   herra Ólafs Skúlasonar vegna starfsþjálfunar Ólafs Þórissonar í Hallgrímskirkjusókn frá    ársbyrjun 1993 til 1. apríl 1993. Á skjalinu kemur fram áritun um að það hafi verið dregið til   baka með bréfi dags. 8. desember 1996, en skjalið er nú varðveitt á Þjóðskjalasafni Íslands.  
Þá er titekið að fallið sé frá miskabótakröfu, o.s.frv. Dómsáttin er árituð af hálfu héraðsdómara,     hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, auk þess að vera stimpluð af hálfu réttarins. Loks er hún  undirrituð af hálfu málsaðila. 

 

Reykjavík, 12. júlí 2011.

Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

 

RÉTTARSÁTT Í HÉRAÐSDÓMSMÁLINU NR. E-11145/2009, ÓLAFUR ÞÓRISSON GEGN ÍSLENSKU ÞJÓÐKIRKJUNNI, VARÐANDI ÓGILDINGU FYRRI PRÓFUMSAGNAR HERRA KARLS SIGURBJÖRNSSONAR, BISKUPS ÍSLANDS:

Réttarsátt hefur nú náðst milli stefnanda þessa máls, undirritaðs, og stefnda, Íslensku Þjókirkjunnar.  Orðrétt segir:  

"Ógilt er skjal dagsett 3. júní 1993 sem felur í sér umsögn séra Karls Sigurbjörnssonar þáverandi sóknarprests í Hallgrímskirkju varðandi Ólaf Þórisson til þáverandi biskups Íslands, herra Ólafs Skúlasonar vegna starfsþjálfunar Ólafs Þórissonar í Hallgrímskirkjusókn frá ársbyrjun 1993 til 1. apríl 1993.  Á skjalinu kemur fram áritun um að það hafi verið dregið til baka með bréfi dags. 8. desember 1996, en skjalið er nú varðveitt á Þjóðskjalasafni Íslands."                                              

Þá er titekið að fallið sé frá miskabótakröfu, o.s.frv.                        


Dómsáttin er árituð af hálfu héraðsdómara, hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, auk þess að vera stimpluð af hálfu réttarins.  


Loks er hún undirrituð af hálfu málsaðila.


Reykjavík, 22. júní 2011.

Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

 

 

 

 

 

SAGA AF MEINTRI VALDNÝÐSLU HÁTTSETTRA EMBÆTTISMANNA INNAN ÞJÓÐKIRKJUNNAR, SEM BÁRU ÚT RÓG Í TENGSLUM VIÐ UMSÓKNIR MÍNAR UM PRESTSEMBÆTTI:

Margir eru þeir, bæði guðfræðingar og prestar, sem beittir hafa verið meintri valdnýðslu háttsettra embættismanna kirkjunnar, einkum v. prestsumsóknir sínar, en einnig þeir prestar, sem þegar eru í starfi.  Til að fyrirbyggja allan misskilning, á þetta vissulega alls ekki við nærri alla háttsetta embættismenn kirkjunnar.  Tel ég, að biskup Íslands, ásamt fleiri háttsettum og heiðarlegum embættismönnum kirkjunnar, eigi alls ekki heima meðal þeirra, sem beiti aðra presta eða guðfræðinga meintri valdníðslu.  Það hlýtur að vera erfitt og vanþakklátt starf, sem nú fylgir því, að vera í embætti biskups Íslands, eða öðrum háttsettum embættum, og þ.m.t. í prestsembættum, og fleiri embættum, eins og Ísland er orðið í dag.

 

 

Fyrir hefur legið prófumsögn, fyrrv. sóknarpr. Hallgrímsprestakalls, og núv. biskups Íslands, varðandi löggilda kandídatsþjálfun mína sem guðfræðikandídats frá vorinu 1993, dagset 3. júní 1993, þar sem koma fram ákveðnar persónulýsingar, sem aðeins ákveðnir læknar, ntt. geðlæknar, mega staðfesta. Hins vegar kemur fram lýsing á verulega vanhæfum og mjög takmörkuðum einstaklingi, í lok umsagnarinnar. Umrædd prófumsögn er geymd til varðveislu hjá Þjóðskjalasafni Íslands, og hefur verið hafnað af hálfu Stjórnarnefndar safnsins, að eyða nefndri prófumsögn, á grundvelli laga frá 1985, um Þjóðskjalasafn Íslands, þrátt fyrir síðari lög um persónuvernd.          

  Viðkomandi prófumsögn var dregin formlega til baka með bréfi frá 8. desember 1996, og ný prófumsögn send sinn.  Afsökunarbeiðni fylgdi með í bréfinu, þar sem tekið var fram, að hin fyrri umsögn væri dregin til baka.              
            Viðkomandi prófumsögn var hins vegar aldrei eytt, eins og gera hefði átt samkvæmt lögum um persónuvernd.  Umsögnin lá óvarin fyrir hjá viðkomandi embætti, og var loks send Þjóðskjalasafni Íslands, mörgum árum eftir að hún var dregin til baka.  Með staðfestu afriti frá Þjóðskjalasafni Íslands, dagsett 22. desember 2005, koma fram þær sannanir, að umsögnin var aldrei merkt sem trúnaðarmál, og ekki einu sinni ógild (ólgilt skjal, sem hvergi skyldi notast)  eftir að hún var dregin til baka, í desember 1996.  

  Rétt og skylt er að taka það skýrt fram, að ég ætla höfundi viðkomandi prófumsagnar alls ekki, að hafa notað viðkomandi prófumsögn gegn mér, hvorki varðandi prestsembætti eða önnur störf, né á nokkurn annan hátt.  Í raun hafi honum gengið gott eitt til, en gert þau leiðu mistök, að koma fram með ákveðnar persónulýsingar í prófumsögninni, sem aðeins ákveðnir læknar, ntt. geðlæknar, mega skjalfesta um einstaklinga, og þá á faglegum forsendumm.  Hann hafi verið í fullvissu um að draga umsögnina fyllilega til baka í desember 1996, og baðst skriflega afsökunar, og sent um leið inn nýja prófumsögn, í fyllsta einlægni.  Vissulega gat hann ekkert að því gert, að prófumsögnin hafi ekki þegar verið merkt sem trúnaðarmál hjá Bisupsstofu, né ógild, (sem hvergi skyldi notast).  Ég er þess fullviss, að einhverjir háttsettir embættismenn innan Þjóðkirkjunnar séu þar hins vegar ekki alsaklausir, og þá hvort sem viðkomandi prófumsögn hafi getað talist formlega gild eða ógild; þ.e.a.s. eftir að hún var dregin til baka í desember 1996.  
  Mjög æskilegt væri, að hér væri mögulegt að ná ásættanlegri sátt í málinu v. umrædda prófumsögn; réttarsátt hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, hefur nú náðst í málinu.  Síðan þarf að kanna í framahldinu, hverjir af hinum meintu háttsettu embættismönnum kirkjunnar, hafi átt hlut að máli, með því að bera út róg um mig  í tengslum við prestsumsóknir mínar, og "bergmáluðu" úr hinni fyrri prófumsögn, þar sem ein fjöður varð að sönnu að fimm hænum.  Ærumeiðingar og einelti má líkja einnig við snjóbolta, sem stækkar stöðugt.  Og ég er alls ekki sá eini, sem hef hér orið fyrir ærumeiðingum og einelti innan Þjóðkirkjunnar sem og annars staðar í þjóðfélaginu.  
  Þá hef ég upplýsingar, að sögn, að ákveðnir háttsettir embættismenn innan Þjóðkirkjunnar, beiti presta Þjóðkirkjunnar meintri valdnýðslu, sem á einhvern hátt hafi stutt við bakið á þeim guðfræðikandídötum og prestum, sem hafi ekki náð fyrir augum hinna háttsettu embættismanna.  Hér verður að koma til siðbót og siðvæðing, eigi Þjóðkirkjan ekki að bíða þess hnekki; því miður sjáum við byrjun á slíkum viðbrögðum innan Þjóðkirkjunnar, þar sem margir innan Þjóðkirkjunnar, hafi sagt sig úr Þjóðkirkjunni, sem komið hefur fram í fréttum fjölmiðla. 
  Og hér megum við heldur aldrei gleyma hinu góða og ámetanlega safnaðarstarfi í landinu og ávöxtum þess.  Þess heldur verður að sporna við þeirri óþróun, að sífellt fleiri og fleiri innan Þjóðkirkjunnar, telji sig hafa ástæðu, til að segja sig í æ meiri mæli, úr Þjóðkirkjunni!

         

  Þá er einnig rétt og skylt að taka það fram, að fyrir liggur önnur löggilt prófumsögn, fyrrv. sóknarpr. Hraungerðisprestakalls, núv. sóknarpr. Selfossprestakalls - sameinaðs prestakalls Hraungerðis og Selfoss og fyrrv. prófasts Árnesþings, varðandi löggilda kandídatsþjálfun mína, frá vorinu 1993, dagsett 3. júní 1993, sem er bæði fagleg og fylgir ýtarleg starfsskýrsla með.  Þar kemur skýrt fram, að ég hef staðist prófnámið í mjög faglegri, ýtarlegri og góðri kandídatsþjálfun guðfræðikandídata  Var þessi tími, vorið 1993, einn af bestu tímum lífs míns.  Sú faglega prófumsögn var hins vegar skýrlega merkt sem trúnaðarmál hjá Biskupsstofu.     

  Allt til ársins 1998, átti að fylgja útdráttur til sóknarnefnda varðandi prófumsagnir um guðfræðikandídata.  Þá var mér einnig lofað því skriflega, í beinum tengslum við fyrrnefnda sátt frá því í desember 1996, að umsögn, sem send yrði sóknarnefndum varðandi prestsumsóknir mínar, yrði byggð á seinni prófumsögninni frá því í desember 1996 og hinni faglegu prófumsögn, sem ýtarleg starfsskýrlsa fylgdi.  Það var þverbrotið af hálfu viðkomandi stofnunar, og það á þeim tíma, sem slíkar umsagnir voru sendar.  Með úrskurði Dóms- og kirkjumálaráðuneytisins frá því í janúar 2001, varðandi stjórsýslukæru mína í desember 2000, komst ég að ofangreindu sáttabroti, en úrskurðinum fylgdi heildarumsögn viðkomandi stofnunar, en viðkomandi stofnun sendi mér aðeins þann hluta umsagnarinnar, sem mig varðaði, eftir að úrskurðurinn hafði verið birtur.     
            Þar utan, var jafnræðisregla stjórnsýslullaga nr. 37/1993, einnig brotin, því í umsögn til einnar sóknarnefdar, vorið 1998, er getið kirkjulegra starfa allra umsækjenda, nema mín, og það þrátt fyrir fyrrnefnt skriflegt loforð, sem hægt er að gera skýlausa kröfu um, að sé haldið, alla vega meðan fyrri lög um veitingu prestakalla giltu sem og að mismuna ekki umsækjendum!             


            Frá árinu 1999 tóku síðan önnur lög gildi, þar sem viðkomandi stofnun sendi ekki svonefndum valnefndum, sem tóku við af sóknarnefndum, varðandi prestsráðningar,  – áður hafði viðkomandi sóknarnefnd kosið um umsækjendur.             

            Þá er rétt og skylt, að taka það fram, að upphaflega fékk ég ekki aðgang af prófumsögnunum varðandi löggilda kandídatsþjálfun mína sem guðfræðikandídats, fyrr en Dóms- og kirkjumálaráðuneytið hafði úrskurðað, varðandi stjórnsýlsukæru mína, sumarið 1996, að ég skyldi fá aðgang að þeim.  Sem fyrr segir, kemur í fyrri umsögninni slík lýsing, sem aðeins ákveðnir læknar mega skjalfesta, ásamt lýsingu um verulegt vanhæfi, en í þeirri seinni, sem ýtarleg starfsskýrsla fyldi, kom fram jákvæð lýsing, bæði varðandi hæfni og styrk, o.s.frv.  Kom skýrt fram í þeirri prófumsögn, varðandi löggilda kandídatsþjálfun mína, að ég hef staðist prófnámið varðandi kandídatsþjálfun guðfræðikandídata, og hef því lögbundinn rétt til embættisgengis til pretsþjónustu, fyrir utan þann lögbundna rétt, sem embættispróf í guðfræði frá Háskóla Íslands, veitir. 
            
            Þá er einnig rétt og skylt, að taka það fram, að hin faglega prófumsögn frá vorinu 1993, auðveldaði mjög varðandi bæði umsóknir mínar um prestsembætti sem og aðrar starfsumsóknir.  En víða, þar sem ég sótti um vinnu, og tekið var vel í umsóknir mínar í fyrstu, einkum á grundvelli hinnar faglegu prófumsagnar, varð skyndileg breyting og öllum möguleikum á starfsráðngum útilokaðir.  T.d. þar sem ég sótti um vinnu í skóla á höfuðborgarsvæðinu, og var vel tekið í fyrstu, haustið 1999, þegar mjög auðvelt var að fá vinnu, og margir skólar, einkum á höfuðborgarsvæðinu, áttu samt erfitt með að fá starfsfólk, einkum í hina svonefndu heilsdagsskóla (nú nefnd frístundaheimili), vildi skólastjórinn, sem tók mjög vel í umsókina í fyrstu, allt í einu ekkert við mig tala – ansaði reyndar ekki símtali mínu, fyrr en ég beitti svonefndu leyninúmeri, en það símtal varð eðli máls samkvæmt mjög stutt.  Þarna hafði viðkomandi skólastjóri enga persónulega reynslu af vinnuhæfni minni, svo þetta var með ólíkindum, einkum í ljósi þess, hversu vel mér var tekið í fyrstu; en ég var að sjálfssögðu spurður hvar ég hefði verið í starfsþjálfun sem guðfræðikandídat!  Fleiri álíka dæmi mætti nefna.  Rétt er að taka það skýrt fram, að á mörgum vinnustðum eru ekki gerðar slíkar kröfur, sem felast í embættisprófi, eða prófnámi/prófumsögnum.  Matið varðandi prófumsagnirnar er þá almennt eðlis – og varðar hæfnismats viðkomandi, t.d. varðandi skýrslugerð, o.s.frv.             

            Á þeim tiltölulega fáu stöðum, sem ég fékk vinnu, og þá ekki síst á grundvelli hinnar faglegu prófumsagnar, fór að bera á sumum þeirra „bergmál“ úr hinni umdeildu prófumsögn, sem dregin hafði verið dregin til baka, eins og nefnt er hér að framan, sem olli vinnumissi, algjörlega óháð því, hvernig ég stóð mig, fleiri en einum og fleiri en tveimur; hjá sumum aðilum þessara staða fékk ég eigi að síður mjög góð meðmælabréf; og hef ég skriflegar sannanir þar að lútandi!              
                 
                                    
  Rétt og skylt er að taka það skýrt fram, að ég hafði allt frá árinu 1994, orðið fyrir alvarlegum ærumeiðinga varðandi prestsumsóknir, einkum á árunum 1994 – 1996, þar sem ég var yðulega eini umsækjandinn.  Rétt og skylt er að árétta það, að fyrir lá nefnd prófumsögn varðandi fyrri hluta löggildrar kandídatsþjálfunar minnar, frá því í byrjun janúar til loka marsmánuðar, árið 1993, þar sem hinar ærumeiðandi ummæli eru skjalfest gagnvart mér.  

  Vinveittur fagaðili (dr. í sálarfr.) sendi umsögn/meðmælabréf til eins af vinveittum sóknarnefndarformanni í Þingeyrarprestakalli, vorið 1996, varðandi  ærumeiðingar í sambandi við  umsókn mína um prestsembættið, það vor, en sá vinveitti aðili, gerði ásamt fleiri vinveittum aðilum í sóknarnefndinni, gerði allt sem í þeirra valdi var, ásamt vinveittum lækni og fyrrv. próffasti, en það dugði ekki til að stöðva ærumeiðingarnar!

                        
            Loks er rétt að taka það fram, að eftir samsvarandi ærumeiðingar, og hér á undan er lýst, sem ég varð fyir á tveimur vinnustöðum - tveimur grunnskólum á höfuðborgarsvæðinu, frá 1998-2000, og það þrátt fyrir mjög góð meðmæli, og góðan stuðning vinveittra kennara og fagaðila.  Vorið 2000, hraktist ég loks af seinni vinnustaðnum -heilsdagsskóla (nú nefnt frístundaheimili), þrátt fyrir mjög gott samstarf og stuðning, ekki síst við yfirmanneskju á  þessum vinnustað sem og fleiri góðra manna, þ.m.t. vinveitta fagaðilans, vinveittra presta og læknis. En því miður dugði það ekki til.  Ég veiktist, og neyddist ég til þess að fara á örorkubætur; enda vart vært á neinum vinnustað, eftir ærumeiðingarnar og eineltið.          

Reykjavík, 21. júní, 2011.      
Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun,       
Ólafur Þórisson, cand. theol. 

Höfundur er með embættispróf í guðfræði við HÍ., og er með lögbundinn rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.            

            

LÍFSHÆTTULEGUR NIÐURSKURÐUR VARÐANDI LÍKNAR- OG HEILBRIGÐISÞJÓNUSTUNA, OG AÐRA LÍFSNAUÐSYNLEGA ÞJÓNUSTU:

Líknar- og heilbrigðisþjónustan, bæði hér á landi og annars staðar, er ein af dýrmætustu arfleifð og ávexti kristinnar kærleikstrúar aldanna. Bænin er hér grundvallaratriði, eða öllu heldur lykillinn að grundvellinum, sem er eilíf frelsandi og líknindi náð Drottins, í Kristi Jesú, og vanti þann grundvöll, er ekki von á góðu. Nákvæmlega á þennan hátt byggðu kaþólsku systurnar upp líknarstarfsemi sína á byrjun síðustu aldar; vissulega fylgdi þessu líknarstarfi kostnaður, sem var samt af skornum skammti, sem hins vegar var nýttur til hins ýtrasta. Náð Drottins og bænin var þeim að leiðarljósi, grundvallað á konungi kærleikans, Kristi Jesú. Sama er að segja um líknarverk mannvinanna systur Móður Theresu og kristniboðslæknisins Alberts Scwheitzers. Og í raun einnig áframhaldandi uppbygging líknarþjónustunnar hér á landi á fyrri hluta síðustu aldar, t.d. með stofnun sjúkrasamlags, sem nýtt var á sem bestan og skynsamlega hátt.

Líknarþjónustan, þ.e. umönnun sjúkra og björgun mannslífa, verður að byggast áfram á bjargi aldanna, annars er voðinn vís, eins og komið hefur á daginn, ekki bara hér á landi, heldur víða um hinn vestræna heim; hvað þá í þeim löndum, þar sem fátækt er hvað mest, eins og í Afríku, Asíu og víðar, og var ekki á bætandi. Þá hafa vestræn ríki, í samráði við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn (AGS.), lokað fjölda sjúkrahúsa (ekki bara „skorið niður“ þjónustuna), víða í Afríku og Asíu; jafnvel í Austur-Evrópu. Hér er ekkert um annað að ræða en glæp gegn mannkyni! Og nógu mikill er sá glæpur vestrænna ríkja, að „skera niður“ þjónustuna í eigin löndum; ef ekki er hugsað um eigin þegna, hvernig má þá búast við því, að hugað sé að „fjarlægum“ löndum; og er Ísland langt frá því að vera hér undantekning; þvert á móti hefur hér á landi átt sér stað, mikill siðlaus niðurskurður, einkum til líknar- og heilbrigðisþjónustunnar sem og þróunarhjálpar.

Þá hefur og fátækt m.a. hér á landi aukist, sem er ekkert annað en afleiðing andlegs hruns, sem löngu var hafið, áður en hið svonenfnda „bankahrun“ varð, haustið 2008. Og andlegur þáttur „bankahrunsins“ eða „kreppunnar“ er skammarlega vanmetinn, og þá ekki síst sú félagslega einangrun, sem bitnar harðast á þeim, sem enga sök eiga á ástandinu. Andlegum þætti svonefndrar kreppu er alfarið gleymt!! Við erum bæði siðblind og skeytingarlaus, ef við sjáum þetta ekki. Landsstjórnin er aðeins að framkvæma það, sem a.m.k. hugur hluta almennings, stendur til. Og þess meiri þjóðarskömm er hér um að ræða, að Ísland skuli enn teljast til þess, að vera meðal tekjuhæstu þjóða, í heild sinni. Ríkiskassinn er ekki tómur; þó er skorið á siðlausan niður varðandi þau störf og þjónustu, sem eru upp á líf og dauða komin. Og jafnfarmt er þess meiri þjóðarskömm, hversu hið svonefnda bil milli tekjuhárra einstaklinga og tekjulágra, er alltaf að aukast og aukast. Það er með öllu óverjandi, að líta á mennskar manneskjur sem dauða hluti eða tölur á pappírum, þ.m.t. stóran hóp eldri borgara og öryrkja sem og þann fjölda ungs fólks, sem hefur neyðst til þess að flytja af landi brott, og jafnvel misst heimili sitt, og getur ekki lengur brauðfætt sig og sína hér á landi. Andlegur þáttur slíkra áfalla er einnig skammarlega vanmetinn.

Kristniboðsskipunin á hér heldur betur við, fyrr var þörf, nú nauðsyn. Ef afkristnunin heldur áfram og ekki er hugað að okkar minnstu meðbræðrum og systrum í hinum vestræna heimi, hvað verður þá um þau fjarlægu raunabörn; þau munu þá ekki njóta nokkurrar líknarþjónustu, sem neinu nemur, auk þeirra fjölda milljóna, t.d. í Afríku, og þá ekki síst mæðra og barna, sem munu verða hungurmorða, ofan á hinar milljónirnar, sem þegar hafa fengið að deyja Drottni sínum, vegna sinnuleysis og skeytingarleysis hinna efnaðri þjóða. Hér kemur enn skýrar fram, hversu mikils er um vert, að rjúfa ekki samhengið milli kristniboðs og kristilegrar hjálparstarfsemi, nær sem fjær. Okkur kemur við, ef við viljum á annað borð teljast kristin, neyð meðbræðra vorra og systra, hvort sem þau standa okkur allra næst, eru í nágrenninu, eða hvort heldur þau búi í 10 km. eða 4000 km. fjarlægð frá okkur. Og við megum heldur ekki gleyma að líta okkur næst, einnig varðandi þá fátækt, sem leitt hefur af hinni andlegu fátækt mannfélagsins, og er örsök bæði heimskreppunnar og „bankahrunsins“, hér á landi, vegna þess að haft var alltof mikið að leiðarljósi, sá fjársjóður, sem möl og ryð fær grandað, sem bitnar síðan harðast á þeim, er síst skyldi, og enga sök eiga á ástandinu. Skeytingarleysi og siðblinda tíðaranda nútímans má ekki ná hér rótum, né annars staðar. Guðlaust líf leiðir ekki aðeins af sér líkamlegan dauða, heldur einnig andlegan; þ.e. ógnar eilífri sáluhjálp náungans, sem er vissulega það alvarlegasta í þessu. Ef til vill erum við komin aftur á byrjunarreyt. Er land vort frekar orðið að kristniboðsakri, frekar en að teljast kristið land? En þá er um að gera að byggja upp og að endurreisnin sé byggð á bjargi aldanna, Kristi Jesú, en ekki tíðaranda hvers tíma, og leggja þess meiri ásherslu á hina sönnu innviði þjónustunnar til handa hinum sjúku og þeirra, sem eru í nauðum á einn eða annan hátt; eða eins og forstöðumaður Samhjálpar sagði, að aldrei sem fyrr hafi verið eins mikil þörf á að varðveita og efla velferðarþjónustuna sem nú, einmitt í þeim aðstæðum, sem við blasa í dag. Hin kristnu sjónarmið lýsa eins og ljós í myrkri grimmrar og skeytingarlausrar heimshyggju, og sinnuleysi, sem byggist á botnlausum forarpytti guðlauss miskunnarleysisins. Endurreisn sjúkrasamlags kæmi hér að fullum notum sem og skattlagning á inngreiðslur í lífeyrissjóði (ekki afturvirkt), sem væri einnig mjög skynsamlegt, til að tryggja ekki síst óskerta líknar- og mannúðarþjónustu, til handa öllum, óháð stétt og stöðu og óháð efnahag, og nýta fé til líknar- og velferðarþjónustunnar á sem allra besta hátt, án nokkurs niðurskurðar til þjónustunnar sjálfrar.
Og við megum heldur aldrei gleyma að líta okkur næst. Mannvinurinn og kristniboðslæknirinn, Albert Schweitzer, kemst m.a. svo að orði:

„Mönnum hættir til þess að leita langt yfir skammt. Oft sjá þeir fjarlæg og sérstæð verkefni í hillingum og láta sér þá sjást yfir önnur, sem eru hendi næst og engu að síður veigamikil og þörf. ... .“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, ævisaga, bls. 272).

Varið er hærri fjárframlögum, bara svo eitt dæmi sé nefnt, fyrir utan öll „gæluverkefnin“, til hins nýja tónlistar- og ráðstefnuhúss, svonefndrar „Hörpu“ eða sem nemur 33 milljörðum króna, á sama tíma og skorið er niður til líknar- og heilbrigðisþjónustunnar, sem stefnir lífi veiks fólks í bráða hættu; forgangsröðin er hér stórhættuleg!!! Fleiri hundruð heilbrigðisstarfsfólks hefur verið sagt upp; álagið verður nær óbærilegt gagnvart því heilbrigðisstarfsfólki, sem eftir stendur; þjónustan skerðist, og biðlistar stóraukast. Hér er verið að spara eyrinn, en henda krónunni, fyrir utan það, sem aldrei, aldrei verður metið til fjár! Sama er að segja varðandi skólastörf, löggæslu, og önnur störf björgunar, og varðar almannaheill, o.s.frv.

Störf líknar, miskunnar, björgunar, uppeldis- og menntunnar, eru sérstaklega vanmetin á mjög ómaklega hátt. Um það bil 660 heilbrigðisstarfsmönnum hefur sagt upp störfum hjá Landspítalanum, auk fjölda manns úti á landsbyggðinni; þótt þvert á móti brýn þörf hefði verið á því, að fjölga þeim verulega, ekki síst í aðstæðum nútímans, bæði úti á landsbyggðinni og Landspítalanum. Athygli vekur, að um 90% þeirra starfsmanna, sem sagt er hér upp, eru konur, sem einkum sinna hreingerningu, sem engin starfsemi gæti verið án, og hjúkrun, umönnun og rannsóknum. Hin hefðbundnu kvennastörf eru hér sérstaklega vanmetin á mjög ómaklegan hátt.

Ef bágur efnashagur hefði ráðið ferðinni varðandi fyrrnefnd líknarstörf, og tíðarandinn ráðið ferðinni, - en veraldleg fátækt var þá meiri en nú, andstætt því er varðar hina andlegu fátækt, - hefði ekkert orðið af þeim; það hefði ekki svarað kostnaði, miðað við tíðarandann í dag. Grundvallarspurningin er því þessi: Ætlar mannfélagið að byggja líf sitt á sandi tíðarandns, sinnuleyisins, skeytingarleysisins, m.ö.o. siðblindu og siðleysi hins grimma tíðaranda, eða byggja líf sitt á bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi, með náð, líkn og miskunn Drottins að leiðarljósi, í varðveislu og uppbyggingu kristinnar kærleikstrúar aldanna, þar sem hvert mannslíf sem og eilíf sáluhjálp þess, er ómetanlegt, þar sem þeim fjársjóði er safnað, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, er tekið fram yfir forgengilegan auð, sem mölur og ryð fær eytt, og stefna þar með lífi sínu, samborgara sinna og annarra, í bráða lífshættu og neyð, og stefna eigin eilífri sáluhjálp í voða sem og annarra, miðað við orð Drottins Jesú Krists. Þannig er dæmdur sakamaður, sem gerir iðrun, í betri málum, en ,,heiðarlegur nútímamaður“, sem byggir á sandi tíðarandans og sinnuleysins, sem telur iðrunar ekki þörf; samanber iðrun ræningjans við hlið Jesú á krossinum: Og Jesús sagði við hann: ,,Sannlega segi ég þér: Í dag skaltu vera með mér í Paradís.“ (Lúk. 23. kap., vers 43). Og allir eru fyrirhugaðir, frá grunvöllun heims, til eilífs hjálpræðis og eilífs lífs í Kristi Jesú. Hinir réttlátu, eða öllu heldur réttlættu, muna fara til eilífs lífs, það er allir þeir, sem meðtaka, og hafna ekki eilífu hjálpræði Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi til eilífs hjálpræðis, og leifa Kristi Jesú að lifa í sér og öllu sínu lífi; lifa í iðrun og helgun. Og allir, allir, eru fyrirhugaðir til eilífs hjálpræðis og eilífs lífs, í Drottni vorum og Frelsara, Kristi Jesú, konungi konunganna, konungi kærleikans.

Með óskum um Guðs blessun

Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá Háskóla Íslands, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

RAUNVERULEG GRUNDVALLARMANNRÉTTINDI, EÐA LÝÐSKRUM:

Eru það mannréttindi, eins og svonefnt mannréttindaráð Reykjvíkurborgar hefur samþykkt, að banna trú á æðri máttarvöld, ntt. í leik- og grunnskólum, sem eru þvert á móti samofin menningu og tungumáli þjóðarinnar, einkum kristin trú og siður, allt frá árinu 1000!  Hér er ekkert um annað að ræða, en mannréttindabrot, í nafni "mannréttinda"!!  Hér er einnig um grófa árás að ræða á lýðræðið, en yfir 90% landsmanna játa kristna trú og sið, og tæplega 10% aðra trú, sem lýtur þó jafnframt að meiri hluta til, trú á æðri máttarvöld!  Þá er einnig rétt að taka það fram, að trúleysi/guðleysi er einnig ákveðin trúarafstaða!

Þá er einnig sagt, að tryggja skuli mannréttindi, menningu og Íslenska tungu, og kemur m.a. fram hjá afmörkuðum hópi, sem sat svonefndan Þjóðfund nú nýverið, en jafnframt að vinna að aðskilnaði trúar og ríkis, einkum kristinnar trúar og ríkis, en yfir 90% landsmanna játa kristna trú og sið, sem fyrr segir, en kristin trú og siður eru samofin menningu og tungu þjóðarinnar; fyrir utan þau grundvallarmannréttindi, sem lýtur að trúnni, og þar með trúfrelsi, sem undanskilur heldur ekki mannréttindi þeirra, er játa kristna trú og sið!!!!

Með vinsemd og virðingu og óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

VEGIÐ ÓMAKLEGA AÐ HYRNINGARSTÉTTUM OG HYRNINGARSTÖRFUM KRISTILEGS SIÐAÐS MANNFÉLAGS - HYRNINGARSTÖRFUM MANNÚÐAR, BJÖRGUNAR OG UPPFRÆÐSLU:

Störf líknar, miskunnar, björgunar, og uppeldis og fræðslu, eru vanmetin, á mjög ómaklegan hátt, af hálfu marxískrar forræðishyggju „hins pólitíska rétttrúnaðar“ og kemur nú sérstaklega fram í boðuðum fjárlögum fyrir næsta ár, varaðndi siðblindan niðurskurð til velferðar og björgunarstarfa - göfug hyrningarstörf kristilegs siðaðs mannfélags, og samanstanda einkum af hefðbundnum kvennastörfum, einkum hjúkrunar, líknar, ummönnunar, uppeldis- og fræðslu, auk starfa lækna, presta/forstöðumanna, bráðaliða, sjúkraflutningarmanna, lögreglumanna, auk annarra björgunarsveitarmanna. Þessi göfugu hyrningarstörf, eru dýrmæt dæmi um þann fjársjóð, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, - einn dýrmætasti arfur kristinnar kærleikstrúar aldanna - andstætt framagirnd forræðishyggjunnar og „auðæfaoflætisins“. Hvílík mannfyrirlitning og í raun ekki síður kvenfyrirlitning, því konur eru einnig menn!
Enda bitnar mannfyrirlitning marxískrar forræðishyggju, ekki síst á svívirðilegan hátt á mæðrum og verðandi mæðrum sem og mæðravernd og ungbarnaeftirliti! Mannréttindi mæðra og barna þeirra sem og feðra, eru fótum troðin, af þeirri forræðishyggju, sem metur mannslífið einskis, þ.m.t. mannslíf hins barna, fæddra sem ófæddra!!! Því miður komu slík dæmi fram í Kastljósi Sjónvarps, fimmtudagskvöldið, þann 4. mars sl. Að ekki sé talað um að úthýsa fárveiku barni af gjörgæsludeild Barnaspítala Hringsins, beint vegna siðblinds niðurskurðar til heilbrigðismála, fyrir árið 2009, og kom fram í Íslandi í dag Stöðvar tvö, sl. vor!!! Og hinn siðlausi niðurskurður, einkum til líknar- og heilbrigðisþjónustunnar mun aukast verulega, nái boðað fjárlagafrumvarp í gegn, með miklu atvinnuleysi, og verður mannfélaginu miklu dýrara, þegar upp er staðið, fyrir utan þann þátt, sem aldrei, aldrei verður metinn til fjár!!!

Andstæða þessa miskunnarleysins, eru fórnfús störf þeirra: sem leggja sig fram um að veita hinum sjúku umönnun og líkn, og bjarga lífi þeirra; sem sinna löggæslu- og björgunarstörfum; uppfræðslu; sálgæslu o.s.frv.
Þá má ekki síst nefna þann dugnað þeirra kvenna, sem auk hjúkrunarstarfa sem og annarra starfa, hafa stofnað fyrirtæki varðandi heilbrigðisþjónustu og heilsueflingu, m.a. innan fyrirtækja. Hér er ekki síður um göfug störf heilsueflingar að ræða, og að fyrirbyggja veikindi, sem skilar sér margfallt til mannfélagsins, á margþættan hátt, í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs!!!

Mannvinurinn og kristniboðslæknirinn, Alberts Schweitzers, kemst m.a. svo að orði:

,,Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er. Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög." (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274).

Birt leiðrétt og endurbætt 2. október 2010.

Með vinsemd og virðingu, og óskum um Guðs blessun.

Ólafur Þórisson, cand. theol.