EILÍFGILD ORÐ KONUNGAR KONUNAGANNA, KONUNGAR KÆRLEIKANS, DROTTINS jESÚ KRISTS:

[ENDURBÆTT SAMANTEKT]:

Í Matteusarguðspjalli, 25. kapítula, versum 34-36 og 40, stendur ritað:
„... Og þá mun konungurinn segja við þá til hægri: ,Komið þér, hinir blessuðu föður míns, og takið að erfð ríkið, sem yður var búið frá grundvöllun heims. Því hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka, gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín.‘ ...
...Konungurinn mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður, það allt, sem þér gjörðuð einum minna minnstu bræðra, það hafið þér gjört mér.‘“ (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 34-35).

Seinni hópurinn, sem miskunnarverkunum sleppti, munu þá „....svara: ,Herra, hvenær sáum vér þig hungraðan eða þyrstan, gestkominn eða nakinn, sjúkan eða í fangelsi, og hjálpuðum þér ekki?‘ Hann mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður: Það allt sem þér gjörðuð ekki einum hinna minnstu bræðra minna, það hafið þér ekki heldur gjört mér.‘ Og þeir munu fara til eilífrar refsingar, en hinir réttlátu til eilífs lífs.“ (Biblían - Heilög Ritning - Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 35; áherslubreyting: ÓÞ).

Hér kemur fyrir Gríska orðið *[„dinkov´nsamév“] „hjálpuðum“, sem lýsir enn dýpri merkingu orðsins „vitjuðuð“ *[„épeskéyasðé“] [„heimsókn“], þótt sú merking sé jafnframt í fullu gildi, í sem víðustu samhengi. Enda er engin „hjálp“, án „vitjunar“. En jafnframt enn dýpra en eingöngu heimsókn, með fullri virðingu fyrir heimsókninni sem slíkri, sem jafnframt er óhjákvæmilega í fullu samhengi ofangreinds; þ.e. hjálp, athöfn, sem er hér m.a. upp á líf og dauða hins sjúka komin. Sama varðar síðan alla aðra, sem líða, og er ekki hjálpað, fangans, hins hungraða, þyrsta, gestsins, o.s.frv. *([Hér verður því miður óhjákvæmilega að notast við Íslenska stafi, í stað Grískra, en mögulegt er að bera þá fyllilega saman við hina Grísku stafi í Gríska Nýjatestamentinu: Novum Testamentum Greace, bls. 74**] Novum Testamentum Graece, 1983, bls. 74**).

Erum vér e.t.v. komin að þeirri synd, sem telst syndin gegn Heilögum Anda, og verður aldrei fyrirgefin? Og vér erum öll samsek um, ekki aðeins stjórnmálamennirnir?

Og e.t.v. sæta stjórnmálamennirnir kúgun ofríkis erlendra stofnanana, eins og t.d. Alþjóða gjaldeyrissjóðsins (AGS)? Lífi og heilsu fárveiks fólks, er stefnt hér í bráðan voða, og afleiðingarnar verða aldrei, aldrei metnar til fjár, hvort sem er hér á landi eða annars stðar! Glæpur gegn mannkyni, og ekki aðeins hér á landi? Og vér erum öll samsek hér, enda endurspegla stjórnvöld á hverjum tíma, vilja almennings, að minnsta kosti, að verulegu leiti. Að minnsta kosti, voru háttsettir nasistar Þriðja ríkis Hitlers, m.a. dæmdir fyrir þann þátt stríðsglæpa, að hindra og meina stórum hópi fólks læknisaðstoðar, fyrir utan alla aðra svívirðilega stríðsglæpi, í hinum svonefndu Nurnberg réttarhöldun, að lokinni seinni heimsstyrjöldinni, sem sagan sannar því miður.

Hér er um lykilatriði arfleifðar og ávaxtar kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem ótaldir sannir lærisveinar Jesú Krists bæði hafa gert og unnið að, að gert yrði, á öllum öldum, þ.m.t. í dag. En þegar þessum kristna lífsskilningi kristninnar hnignar, er ekki von á góðu, og hefur að sönnu komið fram á öllum öldum, en ekki síður í allri afkristnun og afsiðun grimmdar skeytingarleysis nútímans, sem sagan hefur einnig því miður sannað, og sannar enn þann dag í dag.

Siðlaus og siðblindur – lífshættulegur - niðurskurður – andstætt hugsjón og störfum líknar, miskunnsemdar og björgunar – eins af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna! Og kemur út á eitt, hvert hið eiginlega rekstarform líknar og björgaunar er – ákveðin grunnþjónusta verður að vera á vegum hins opinbera, en meira þarf til, svo fremi sem miðað að er miskunnsemd, líknsemi og björgun í ljósi þeirra kristilegu mannúðarsjónarmiða, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna að leiðarljósi, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins Jesú Krists, þess alkærleika, þar sem Guð afklæddist dýrð himnanna, gjörðist maður, á hinum fyrstu Jólum, vor vegna, dó á krossi þeim dauða, sem beið vor, vegna synda vorra, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum með upprisu sinni, á hinum fyrstu Páskum, og úthellti sínum Heilaga Anda yfir kirkju sína, á hinni fyrstu Hvítasunnu.

Óguðleg dómharka, einkum gagnvart þeim, sem nú sæta rannsókn, varðandi hið svonaefna ,,bankahrun", þar sem ákveðnir einstaklingar, eru gerðir fyrirfram að blórabögglum, af hálfu hins miskunnarlausa mannfélags, er því miður eitt af einkennum hins grimma og afhelgaða tíðaranda miskunnarleysisins. Og gleyma menn því, jafnframt, að viðkomandi einstaklingar eiga aðstandendur?

Drottinn vor Jesús Kristur, bar allar syndir vorar, sjúkdóma og annað böl, upp á krossinn, til þess að vér skyldum frelsast og eiga líf í fullum gnægtum, andlega sem veraldlega, þannig að enginn liði nokkurn skort, og taldi aldrei eftir að frelsa og lækna - hjálpa og hugga, og veita öllum þann eilífgilda fjársjóð miskunnar, líknar og huggunnar, sem mölur og ryð fær aldrei eytt, og undanskilur engan, og það þótt hann hafi misstigið sig, á einn eða annan hátt, en aldrei í ljósi heimshyggju guðlausrar og miskunnarlausrar dómhörku.

Sá fjársjóður, sem mölur og ryð fær eytt, og komið hefur skýrlega fram í heimskreppunni sem og öllum heimskreppum, sem ávöxtur auðæfaoflætisins, hrynur, sbr. dæmisaga Jesú um ríka bóndann. Enginn skyldi hins vegar hér annan dæma, eða gera að blóraböggli, og dæma fyrirfram, því allir hafa syndgað, og skortir Guðs dýrð. Og allir eru fyrirhugaðir til eilífs hjálpræðis og eilífs lífs, í Drottni vorum Jesú Kristi.

Þá eru guðlausar helstefnur engu minni óvinur kristinnar kærleikstrúar aldanna, helstefnur guðlausrar heimshyggju, skreyttar oft fögrum orðum „jafnréttis“ – en undarlegt er það „jafnrétti“, sem nær ekki lengra og dýpra en það, að ná ekki yfir allt líf mannsins, þ.m.t. hins ófædda barns, en lífið er friðheilagt frá getnaði, samkvæmt Heilögu Guðs Orði og Skikkan Skaparans – [hversu mikið mætti spara í heilbrigðismáluunum varðandi það að afleggja svo til fóstureyðingar (hér er fé notað til að deyða líf, í stað þess að bjarga því, og veita því hins vegar jafnframt alla mögulega líkn og hjálp, sem raunverulega er möguleg – ekki samkvæmt geðþóttaákvörðun misvitra stjórnmálamanna sem og annarra - en nýta það fé þvert á móti þess heldur til bjargar og líknar veiku fólki, að ekki sé talað um mæður og börn þeirra] – og í dýpstu kærleikans merkingu þess orðs, alls er anda dregur, sbr. siðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers: „Lotning fyrir lífinu“. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 143-147, 268).

,,Hugtakið „lotning fyrir lífinu“ hefur öll skilyrði, segir Schweitzer, til að vera grundvöllur einfaldrar lífsskoðunar, sem allir geta skilið, en er um leið í samræmi við kröfur rökrænnar huhsunar og samkvæm kærleikskenningu Jesú.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 268).

Útlegging: Það, sem þér gjörðuð ekki minna minnstu meðbræðra og systra – það hafið þér heldur ekki gjört mér. Hvað þá varðandi þá, sem m.a. gjöra sínum minnstu meðbræðrum og systrum, t.d. með lífshættulegum og siðlausum niðurskurði, til lífsnauðsynlegra líknar- og björgunarstarfa, sem óhjákvæmilega og fyrirsjánlega munu kosta mörg mannslíf saklauss fólks, veikra barna sem annarra, nær sem fjær – það er því miður ekki spurningin, hvort einhverjir einstaklingar hljóti þjáningarfullan dauðdaga af niðurskurðinum, heldur hversu mörg fórnarlömb niðurskurðarins verða, a.m.k. ef haldið verður áfram á miskunnarlausri ógæfubraut siðblinds niðurskurðar, varðandi lífsnauðsynleg líknar- og björgunarstörf. þ.m.t. líifnauðsynlegrar þróunarhjálpar? Sama er að segja varðandi þá, sem líða og þjást, sakna og syrjga. Sama er einnig að segja, varðandi það, að gera ekki náunga sinn að blóraböggli og dæma fyrirfram. Jafnframt varðandi þá, sem dæmdir hafa verið í fangelsi, og/eða eru fangar syndarinnar, á einn eða annan hátt; þ.e. hafa ekki frelsast undan valdi syndarinnar, og gefist Drottni vorum Jesú Kristi.

Á sama tíma vinna ótaldir hér á landi og um víða veröld, að störfum líknar, miskunnar, björgunar, uppeldis, menntunnar- og sálgæslu – líknar- og heilbrigðisstéttir, löggæslu- og björgunarsveitir, og önnur örygisstörf, eins pg starf loftskeytamanna og fl., uppeldis- og menntunarstéttir, prestar/forstöðumenn, o.s.frv., eins og ljós í myrkrinu, nær sem fjær! Og það munar svo sannarlega um hvern þann einstakling, sem þannig fær líkn, miskunn og hjálp, nær sem fjær, mitt í miskunnarlausum heiminum.

Og einnig á sama tíma fara kristniboðar, m.a. héðan frá Íslandi, sem sjálfboðaliðar í líknar, uppeldsis- og menntunarstörf, til Afríku, m.a. Keníu og Eþíópíu.
Þetta sannar einnig, að Heilagt Guðs Orð, grundvallað á Orðinu holdi klæddu, Drottni Jesú Kristi, talar alltaf inn í allar aðstæður lífsins, og það á öllum tímum.

Kristniboðarnir (sjálfboðaliðarnir) hafa séð þessa skyldu sína, [ekki síst varðandi líknarþjónustuna og menntunina, og þá ekki síst menntun barna] á öllum öldum, nær sem fjær, og gera enn, og unnuð ómetanleg kristileg kærleiksverk, á þessum vettvangi, líknað hinum sjúku og uppfrætt þá um Jesú Krists, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn Albert Schweitzer, sem reisti sjúkrahús árið 1913, í Lambarene í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafa uppfrætt þá um Jesúm Krist. (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250). Þetta sannreyndi Albert Schweitzer í lífsköllunarstarfi sínu sem kristniboðslæknir, auk þess að prédika á hverjum sunnudegi. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga; Albert Schweitzer, 1935, My Life and Thought)]. ,,,,Hver, sem kynnist hugarheimi frumstæðra manna,“ skrifar Schweitzer, ,,og þekkir óttann, hræðsluátandið, sem þeir eru í ... getur aldrei framar efast um, að oss beri að gera allt, sem unnt er, til þess að losa þá við þessi hindurvitni.“ Og enn segir Schweitzer: ,,Evrópumenn munu aldrei geta skilið til fulls, hversu skelfileg tilveran er þessum vesalings mönnum...Þeir menn einir, sem hafa séð þessar hörmungar í nærsýn, skilja, að það er skylda vor að flytja frumstæðum nýja lífsskoðun, er losi þá við þá hugaróra, sem gera þeim lífið svo kvalafullt. Í þessu tilliti myndu jafnvel stækustu efasemdamenn verða vinir kristniboðsins, ef þeir kynntust málavöxtum.““
,,Kristindómurinn leysir þessa menn úr viðjum óttans. ,,Þeir vita síðan, að örlög vor allra eru á hendi sama, kærleiksríka föður.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 129).
Sama má segja varðandi ómetanlegt líknarverk mannvinarins systur Móður Theresu, þar sem hún starfaði í kristinni líknarreglu nær allt sitt líf og sinnti og líknaða sínum minnsta meðbróður og systur, á Indlandi. Fleiri líknarverk mannvina má nefna, eins og kristinna líknarreglna Klaustra, og má þar ekki síst minnast, frá 19. öld, mannvinarins systur Önnu Maríu, sem hefur sömu lífshugsjón og Albert Schweitzer og systir Móðir Theresa, og fl., að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krists, að fyrirmynd Heilagrar Maríu Guðs móður, á bjargtraustum grundvelli konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, og gaf Jesú Kristi allt sitt líf, en hún lést langt um aldur fram; göfugra getur það ekki orðið, að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krist, fyrst með fyrirbæn, síðan með beinni líknarþjónustu til handa hinum sjúka.

M.ö.o. segir orðrétt, í Ævisögu Alberts Schweitzers [samatekt af ofangreindu]:

„... . En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bakvið. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Ríkin verða að hjálpa til þessarrar líknarþjónustu; [nýlenduríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178)].
Hér verður að koma meira til bæði varðandi mannfélag vort sem og fjarlægari mannfélög. Hér verður í senn að einhverju leiti, að efla sjálfboðastarfsemi bæði lækna og annarra, bæði nær sem fjær; og kæmi þá e.t.v til greina, að virkja hið ómetanlega starf björgunarsveita, sem bæði starfa hér og landi, og eru tilbúnar að fara til fjarlægari landa. Þá kemur vissulega til greina að virkja stöndug fyrirtæki, sérstaklega til að standa straum af kostnaði þjónustunnar, og þá ekki síst með verðskulduðum skattaívilnunum, fyllilega andstætt þeirri leið, sem hinir svonefndu forræðishyggjuflokkar „hins pólitíska rétttrúnar miskunnarleysins“ vilja fara! Hversu illa fara t.d. Afríkuríki, út er „kreppunni“, þega skorið er á siðlausan og siðblindan hátt, með markvissum „vilja miskunnarleysins“, einkum til heilbrigðis- og annarra björgunar sem og löggæslustarfa, í hinum svo nefnda vestræna heimi? Og land vort er ekki lengur undanskilið miskunnarleysi guðlausrar grimmdar „hins pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar“. Siðblindan er algjör.
Og almenningur, einkum í hinum svonefndu „þróuðu“ ríkjum, þ.m.t. hér á landi, verður að gera upp við sig, hvort hann vilji varðveita og efla þá ómetanlegu þjónustu líknar, björgunar og mannúðar, og þá einkum varðandi heilbrigðis- og líknarþjónustuna, sem þegar hefur verið byggð upp og varðveitt sem einn dýrsti arfur kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna. Er ekki kominn tími til, að virða og meta hin göfugu störf miskunnar, líknar og björgunar, að verðleikum. Og þótt ekki væri síst barnanna vegna?
En hér má ekki láta staðar numið, þótt vér megum heldur aldrei gleyma því, að líta oss næst, þar sem oss hættir til þess að leita langt yfir skammt, eins og Schweitzer áréttar einnig. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272; áherslubreyting: ÓÞ). Enn á ný fara þróunarlöndin verst út úr heimskreppum, og þá ekki síst nýlendur og fyrrverandi nýlendur, ekki síst í Afríku. Og enn ein skömm núverandi stjórnvalda „hins pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“ er einnig siðlaus niðurskurður til lífsnauðsynlegrar þróunaraðstoðar. Hér sannast enn og aftur, að lítið er að treysta stjórnvöldum, og þótt þau legðu á mannsæmandi hátt til þessarra mála, af góðum huga, myndi það aldrei duga til varðandi hina lífsnauðsynlegu þörf, þótt þeim beri hins vegar að gera allt, sem í þeirra valdi stendur, í umboði almennings.

Orðrétt segir Albert Schweitzer, sem á ekki síður við í dag, en 5. áratug sl. aldar:

„,,....... .
Sá, sem notið hefur læknishjálpar og verið með því móti bjargað úr þungbærum veikindum, verður að stuðla að því, að þeir, sem ekki geta náð til neins læknis, fái hjálp, eins og hann hlaut hjálp.
Hver, sem bjargað var frá þrautum eða dauða með uppskurði, verður að stuðla að því, að líknsöm deyfilyf og læknishnífur megi komast í notkun þar, sem þrautir og dauði ríkja enn skefjalaust.
Móðirin, sem á það læknishjálp að þakka, að barnið hennar er ennþá hjá henni og ekki í kaldri mold, verður að minnast þeirrar vesalings móður, sem getur ekki náð til neins læknis, og stuðla að því, að sú móðir megi hljóta sömu harmagrið.
Þeir, sem hafa verið vitni að helstríði, sem varð mildilegt vegna þess að læknishjálpar naut, en hefði orðið hræðilegt að öðrum kosti, verður að hjálpa til þess, að aðrir geti öðlast sömu huggun með harmi eftir ástvini sína.
Þetta er bræðlalag þeirra, er þrautir reyndu. Þeim ber að hefja mannúðarstarfið í nýlendunum. Það á að hefjast af þakkarfórnum þeirra. Sem sendimenn þeirra skyldu læknar fara til þess að vinna það, sem vinna þarf í nafni mannkærleikans meðal þjáðra manna í fjarlægð.
Fyrr eða síðar mun þær hugsanir, sem ég læt hér í ljós, sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hlýtur að sigra bæði höfuð og hjarta.
En er tímabært að flytja heiminum þessar hugsanir einmitt nú? Evrópa er í rústum og eymdin ríkir þar. Verkefnin eru ærin á næstu grösum. Ráðum vér við að sinna því, sem fjær er?
Sannleikurinn er engri stundu bundinn. Hans tími er ævinlega og einkum þá, er hann virðist hvað ótímabærastur. Áhyggjur vegna nálægra meina og fjarlægra fara vel saman, ef þær endast til þess að vekja menn af hugsunarleysi og kalla nýjan mannúðaranda til lífs.
....... .““ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. (178 -) 179).

Heimskreppan í dag, bliknar í samanburði við þá eymd, sem ríkti í Evrópu að lokinni seinni hemsstyrjöldinni, þegar Evrópa var í rústum. Þess meiri skömm er það sinnuleysi og skeytingarleysi hins siðblinda tíðaranda hins „pólitíska rétttrúnaðar forræðishyggjunnar og miskunnarleysins“, hvort sem er hér á landi, eða annars staðar, sem eyrir engu, en setur líf fjölda sjúklinga, þ.m.t. veikra barna, nær sem fjær, í bráða lífshættu! Hafi þeir skömm fyrir, þeir oflátungar, sem ekki telja lengur þörf fyrir þeirri mannúð og líkn, sem eru einn af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem jafnframt er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina!

Hér megum vér aldrei gleyma neinum vorra minnstu meðbræðra og systra, nær sem fjær, hvort sem er í voru landi, innan Evrópu, t.d. í Lettlandi og Grikklandi, eða utan, þ.m.t. ekki síst í Afríku og víðar. Og hér hafa svo sannarlega kristniboðarnir, bæði fyrr og nú, bæði hér á landi sem annars staðar, ætíð séð þess kristilegu skyldu sína, með þann fjársjóð að leiðarljósi, sem mölur og ryð, fær aldrei grandað, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi!

Og skynsamlegar tillögur stjórnarandstöðunnar og annarra skynsamra og ábyrgra aðila þjóðfélagsins, eins og það að skattleggja inngreiðslu lífeyrissjóða – ekki afturvirkt, til að afla ríkissjóði lífnauðsynlegra tekna; - og það á þessum erfiðu tímum heimskreppunnar, og hins svonefnda „hruns“, vegna þess að byggt hafði verið allt of mikið á auðæfaoflætinu, fjársjóði, sem mölur og ryð fær eytt; - er virt að vettugi, en í staðinn eru lagðir á þjóðina stórauknar skattaálögur, sem einkum eru íþyngjandi fyrir heimilin í landinu, sem mörg hver „blæða“, enda ekkert verið gert til að huga að hag heimilanna í landinu, þ.e. hjá hinum almenna borgara! Afleiðingin verður enn meiri landsflótti, einkum meðal ungs fólks!

Hinn miskunnarlausi tíðarandi nútímans, sem að sönnu gætir ekki aðeins hér á landi, heldur einnig víða, einkum um hinn vetsræna heim, einkum þar sem afhelguð forræðishyggjustjórnvöld hefur náð völdum, ein og t.d. hin nýja forræðishyggjustjórn í Grikklandi, - þótt hún sæti einnig ofríki og kúgun Evrópusamandsins (ESB), gefur lítið fyrir hin kristilegu siðferðisgildi mannfélagsins, hvað þá, að slá skjaldborg um þau gildi, hvort sem er um að ræða heimilið, sem verður alltaf hyrningarsteinn kristins siðaðs mannfélags, eða þá heilbrigðis- og líknarþjónustu, sem til þessa, hefur talist ein af hyrnigarsteinum kristins siðaðs mannfélags, og er ein af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem sagan hefur sannað, öld af öld, og enn þann dag í dag.

Milljörðum króna er eytt í óljósar aðildarviðræður varðandi hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu, ESB., og það án nokkurrar vissu um það, hvort meiri hluti almennings velji slíkan valkost. Tímasetningin er einnig fráleit, þegar um er að ræða eina mestu heimskreppu sögunnar. Hér er bruðlað með skattfé borgaranna, sem nær hefði verið nýtt með skynsömum og mannúðlegum hætti, til að slá skjaldborg um heimilin sem og lífsnauðsynlega líknar- og heilbrigðisþjónustu sem og aðra lífsnauðsynlega þjónustu, sem varða ekki síst almannavarnir, auk annarrar velferðarþjónustu sem og menntunar.

Guð gefi, að sú siðblinda, sem fylgt hefur miskunnarlausum tíðaranda sinnuleysisins, skeytingarleysinsins og heimskunnar, heyri brátt sögunni til, og ofangreind grundvallarhugsjón kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem kemur ekki síst fram í ofangreindum orðum og hugsunum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzrs, einkum þar sem hann ræðir um, að fyrr eða síðar muni þær hugsanir, sem hann láti hér í ljós, - hinar kristilegu mannúðarhugsjónir - sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hljóti að sigra bæði höfuð og hjarta. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 179).

Guð gefi svo sannarlega, að svo megi verða, áður en sá „banvæni faraldur“, sem er óhjákvæmilegur ávöxtur og arfleifð hins „pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“, kosti mannslíf eins vorra minnstu meðbræðra eða systra, nær sem fjær

Guð gefi einnig, að við taki ábyrgar landsstjórnir, sem leiti ávallt handleiðslu Drottins í öllum sínum verkum, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna, að leiðarljósi, bæði hér á landi sem annars staðar, og þá á ég við í raun, raunverulega ábyrgar ríkisstjórnir, sem í senn hafni sandi siðblinds tíðaranda sem og auðæfaoflætisins, en hafi þvert á móti fyrrnefnd grundvallargildi reglufestu, skynsemi, virðingar, réttlætis, miskunnar og líknar, að leiðarljósi, í mannfélagi, sem vissulega getur aldrei orðið fullkomið hérna megin grafar, þar sem vér getum heilshugar, senn í auðmýkt, og þakklæti – en auðmýkt hefur hins vegar ekkert með undirlægjuhátt að gera, tekið heilshugar undir með séra Matthíasi Jochumssyni, ekki síst í seinna versi Þjóðsöngs lands vors, þar sem vér gerum oss jafnframt grein fyrir því, að vort eiginlegt föðurland er á himnum, þar sem engin landamæri eru, engin sorg, sjúkdómar, stríð, né nokkuð annað böl né þrenging, eru framar til, í alkærleikanum heima hjá Guði Föður vorum, við hlið Lambsins, konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, Frelsara vors og Endurlausnara, í einingu Heilags Anda, þar sem verða endurfundir ástvina og vina:

Ó, Guð vors lands, ó, lands vors Guð,
vér lifum sem blaktandi, blaktandi strá,
vér deyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Ó, vertu hvern morgun vort ljúfasta líf,
vor leiðtogi‘ í daganna þraut,
og á kvöldin vor himneska hvíld og vor hlíf,
og vor hertogi‘ á þjóðlífsins braut.
:,: Íslands þúsund ár, :,:
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á Guðs ríkis braut.

Sb. 1945 – Matthías Jochumsson. (Sálmabók, 1972, bls. 501).

Þessi orð mannvinarians og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, segja allt, sem segja þarf, og varðar eilífgildan sannleika allra tíma:

„Gleiðgosaleg oftrú á ytri getu, samfara vantrú á andleg verðmæti – þetta er eitt af einkennum og meinsemdum samtíðarinnar.
Trúin á hið ótrúlega þarf að vakna og glæðast aftur ..., ... trúin á mildina, miskunnsemina, hógværðina, ástúðina, hjartahreinleikann – þetta allt, sem Jesús talar um sem sjálfsagða hluti, en yfirleitt er hlustað á nú sem meinlitlar en barnalegar fjarstæður.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272).

Ég enda með sömu lykilorðum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, og ég vitnaði til hér að framan:

„Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er. Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274).

Reykjavík, 31. mars 2010.
Með óskum um Guðs blessun,
Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.