VÖKNUM AF ÞYRNIRÓSARSVEFNI SINNULEYSIS OG MISKUNNARLEYSIS:

Óhætt er að segja, að andlegur þáttur heimskreppunnar, hafi verið vanmetinn af hálfu landsstjórna, t.d. víða í Evrópu, og þar með talið á Norðurlöndunum, þar sem mannslífið hefur einskis verið metið; það sannar sagan varðandi blindan niðurskurð til lífsnauðsynlegra málaflokka, sem var í senn miklu dýrara, til lengri tíma litið, fyrir utan allt mannúðarleysið. Einn ónefnur prestur, sagði við mig, fyrir allmörgum árum; ,,Kommúnisminn er mesti óvinur kristinnar kærleikstrúar aldanna." Og ég vil bæta við: Kommúnisminn er mesti óvinur allrar sannrar mennsku, umhyggju, og siðferðis, og þá ekki síst kristilegs siðferðis. Þetta eru orð að sönnu, og hafa bæði ábyrgir Framsóknarþingmenn, sem bera af varðandi ábyrgð og skynsemi, í afar erfiðum aðstæðum mannfélagsins í dag, gagnrýnt harðlega endalausan niðurskurð til velferðarmála, sem bitnar harðast á þeim, sem síst skyldi, og þá sérstaklega veiku fólki, þmt. veikum börnum, öryrkjum og eldri borgurum mannfélagsins. Sjálfstæðismenn hafa komið með tillögur um að skera hlutfalsslega allra minnst niður í heilbrigðis- og læggæslunni, og af tvennu illu, frekar þar, sem lífi fóls er ekki stefnt í bráða lífshættu. Þetta varðar almannahgsmuni, þmt. almannavarnir, þar sem lífi borgara mannfélagsins, er stefnt í bráða lífshættu. Og Þjóðverjar lærðu, vægt til orða tekið, á fjórða og fimmta áratug sll aldar, á átakanlegan hátt, hvílíkur hryllingur leiddi af því, að aðskilja með öllu, kristna trú og sið, annars vegar, og stjórnmál hins vegar.
Núverandi stjórnvöld mannfélagsins hér á landi, stórhækka skatta samhliða blóðugum niðurskurði, til lífsnauðsynlegra málaflokka, sem gerir fólki enn erfiðara fyrir að safna með frjálsum framlögum, einkum til heilbrigðismála. Löggæslunni er einnig stefnt í voða, og er sannað, að lögreglumenn, eru einnig settir í bráða lífshættu, eins og komið hefur sannanlega fram í fréttum. Þá er lagt slíkt álag á heilbrigðisstéttirnir, samhliða því að lækka laun, einkum hinna lægstlaunuðu. Þessi fyrrnefndu óeigingjörnu störf, hafa löngum verið vanmetin sem og störf bráðaliða og sjúkraflutningamanna, en nú keyrir fram úr öllu hófi. Einstaka þingmenn stjórnarflokkanna hugnast þetta ekki, frekar en núverandi heilbrigðisráðherra, að því er virðist, sem að mínu mati hefur verið meðal hinna heiðarlegustu þingmanna Alþingis, allavega til þessa.
Vissulega er óhjákvæmilegt að ,,skera niður" verulega í opinberum málaflokkum, vegna mikils halla í ríkisrekstri. En allra síst, skyldi ,,skera niður" varðandi almannavarnir og önnur þau störf, sem varðar beint björgun mannslífa, þ.m.t. löggæslu og líknarþjónustu, til handa hinum sjúku, auk menntunar, sérstaklega barna sem og annarra nauðsynlegra velferðarmála, svo ekki komi til slíkrar fátæktar, sem nú hefur komið fram. Þá verður einnig að slá skjaldborg um heimilin í landinu sem og fyrirtækin, sem afla tekna til ríksisjóðs. Þá kom fram mjög skynsamleg og ábyrg tillaga frá Sjálfstæðismönnum, sem kom m.a. fram í Kastljósi hjá Tryggva Þór Herberssyni,þingmanni Sjálfstæðisflokksins, að skattleggja inngreiðslur í lífeyrissjóði (alls ekki afturvirkt), sem myndi skila i ríkissjóð tugum milljarða, sem hægt væri að nota til hjálpar heimilum og fyrfirtækjum, sem leiddi af sér miklu minna atvinnuleysi, auk þess, sem það kæmi í senn líknarþjónustunni, löggæslunni, menntamálum, og öðrum velferðarmálum, mjög vel, þannig að ekki þyrti að skera blint niður, einkum til lífsnauðsynlegra starfa; eða er á bætandi að segja upp fjölda fólks, sem vinnur þessi hyrningarstörf, og stefna jafnframt hinum almenna borgara, í bráða lífshættu; slíkt hefði talist ekki aðeins siðlaust og ólögmætt, heldur jafnvel refsivert, hér áður fyrr, og voru efnahagslegar horfur ekki alltaf upp á sitt besta, en þá var miklu meira greint á milli lífsnauðsynlegra ábyrgðarstarfa, andstætt hinum siðblinda tíðaranda í dag. Sinnuleysi og siðblinda tíðarandans í dag, er óhugnanlega mikil, en er því miður ekki að byrja í dag, heldur hefur grafið um sig í guðlausu miskunnarleysi, sinnileysi og siðblindu hins grimma tíðaranda, sem eyrir engu. Vissulega er auðæfaoflætið heldur engin lausn. Eina lausnin er aftirhvarf til þeirra siðfrðilegu gilda, sem þóttu nánanst sjálfsögð hér áður fyrr. Og hin siðferðilegu gidi eru í órofa samhengi við kristinn trúarmenningarsögulega arfleifð fyrri kynslóða, sem hefur þó varðveist, allt til dagsins í dag, sem byggist á hinu eina sanna bjargi aldanna, konungi kærleikans, konungi konunganna, Drottni Jesú Kristi. Kristin trú og siðferði, verður, samt á lýðræðislegan hátt, að tengjast stjórnmálunum, með skynsömum hætti. Aðskilnaður þarna á milli hefur valdið hinni mestu ógæfu, t.d. í Þriðja ríki Hitlers nasismans, sem fyrr er getið. Hinar öfgarnar eiga heldur engan rétt á sér, t.d. þegar einstök orð Biblíunnar voru slitin úr samhengi, og notuð á grimmilegan hátt sem réttarheimild, t.d. hér á landi á 16. öld, til þess að brenna á báli svokallaða ,,galdramenn og nornir". Hér sannast aftur og aftur, að fara verður skynsaman milliveg í þessum málum.
En samt er ég bjartsýnn, því ég trúi ekki öðru, en fólk sameinist í að varðveita lífsnauðsynlega grunnþjónustu. Hins vegar dugar það ekki eitt sér. Það verður að virkja þá ábyrgð bæði einstaklinga og líknarfélaga, ekki síst kristinna, að taka að einhverju leiti meiri þátt í líknarþjónustinni, og menntamálum, ekki sést varðandi leik- og barnaskóla. Kristniboðar og kristniboðslæknar hafa sannað gildi þessa, ekki síst í Afríku og Asíu, og má þar nefna mannvinninn og kristniboðslækninn, Albert Schweitzer, sem reisti sjúkkrahús í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld. Sammt áréttaði hann, að aldrei mætti heldur gleyma að lýta sér næst. Sama er að segja varðandi mannvininn systur Móður Theresu, sem helgaði nær allt sitt líf, í kristinni líknarreglu, sýnum minnsta meðbróður og systur.
Einnig er skelfilegt að hugsa til þess, hvernig fer fyrir líknarstarfi í Afríku, Asíu og Suður-Ameríku, ef vestræn stjórnvöld, eru svo siðblind, að skerða lífsnauðsynlega grunnþjónustu í eigin löndum.
Varðveisla kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, er lífsnauðsynleg, ásamt markvissu kristniboði, sem sagan hefur sannað, aftur og aftur. Gleymum hvorki að líta okkur nær sem fjær. Guð blessi alla vora minnstu meðbræðður og systur. Vort eiginlegt föðurland er á himnum, þar sem engin landmæri eru til staðar, heima hjá Guði, þar sem Drottinn Jesús Kristur ríkir sem hinn sanni Messías, og tekur okkur öll heim til vors eiginlega föðurlands á himnum, aðeins ef við tökum á móti Honum inn í hjarta okkar og allt okkar líf. Guð blessi Ísland og Íslenska þjóð. Guð blessi hvert mannsbarn á þessari jörðu sem og allt, sem andardrátt hefur.

Með óskum um Guðs blessun.

Ólafur Þórisson, cand. theol. Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá HÍ., og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

HUGVEKJA: MATTEUSARGUÐSPJALL, 25. KAPÍTULI, VERS 34-36 OG 40:

Í Matteusarguðspjalli, 25. kapítula, versum 34-36 og 40, stendur ritað:

Og þá mun konungurinn segja við þá til hægri: ,Komið þér, hinir blessuðu föður míns, og takið að erfð ríkið, sem yður var búið frá grundvöllun heims. Því hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka, gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín.‘
Konungurinn mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður, það allt, sem þér gjörðuð einum minna minnstu bræðra, það hafið þér gjört mér.‘

Bæn: Ó, Guð þinn anda gefðu þinn,
er glæðir kærleik, von og trú,
og veit hann helgi vilja minn,
svo vilji‘ eg það, sem elskar þú.

Því hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta; þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka; gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín. Hér eru dýrstu fjársjóðir og ávextir kristinnar sáluhjálplegrar kærleikstrúar taldir upp, varðandi meðbræður vora og systur. Einn þeirra er, að vitja hins sjúka. Hvað er að vitja? Samkvæmt dýpsta skilningi kristinnar sáluhjálplegrar kærleikstrúar aldanna, hefst vitjun til hins sjúka í bæninni, þar sem opnað er fyrir frelsandi og líknandi náð og miskunn Guðs, í Kristi Jesú, til handa þeim sjúka. Þetta sýndi Jesús sjálfur í lífi sínu, bæði þegar Hann lagði hendur yfir sjúka, en einnig þegar Hann mælti fyrir í bæn fyrir hinum sjúka, (t.d. þegar Hann læknaði son hundraðshöfðingjans). Bænin er hér grundvöllurinn, eða öllu heldur lykillinn að þeirri óendanlega náð og miskunn Drottins, í Kristi Jesú, sem gaf líf sitt til lausnargjalds, dó á krossi þeim dauða, sem við höfðum kallað yfir okkur, sigraði dauðann, og fullnaði þann sigur með upprisu sinni frá dauðum. Hér komum við að kjarna kristinnar kærleikstrúar aldanna, þar sem einn af ávöxtunum er, að sjúkir hafa notið umönnunar og líknar. Sú umönnun og líkn byggist á bænalífinu, síðan bætast við bein líknarstörf og umönnun, þar sem hins sjúka er vitjað, hvort sem er í heimahús eða á sjúkrahúsum. Og síðast en ekki síst að vitja sinna nánustu sem og annarra.
Vitjunin hefst í og með bæninni, sem er lykillinn að frelsandi og líknaði náð Drottins. Þessa heildarmynd verðum við að hafa, til að sjá bjargtraustan grundvöll þess, að sjúkir njóti áfram líknar og miskunnar, annars vegar fyrir bænina, og hins vegar fyrir beina líknarþjónustu og umönnun.. Loks kemur svo að því að vitja hins sjúka, eins og Jesús sýndi sjálfur, t.d. er Hann kom að sjúkrabeði tengdamóður Símonar Péturs; en Hann hafði beðið fyrir henni. Hér er um að ræða þá óendanlegau miskunn og náð Drottins, sem miðlað er síðan til hins sjúka. Bænin er hér grundvallaratriði, eða öllu heldur lykillinn að grundvellinum, sem er eilíf frelsandi og líknindi náð Drottins, í Kristi Jesú, og vanti þann grundvöll, er ekki von á góðu. Nákvæmlega á þennan hátt byggðu kaþólsku systurnar upp líknarstarfsemi sína á byrjun síðustu aldar; vissulega fylgdi þessu líknarstarfi kostnaður, sem var samt af skornum skammti, sem hins vegar var nýttur til hins ýtrasta. Náð Drottins og bænin var þeim að leiðarljósi, grundvallað á konungi kærleikans, Kristi Jesú. Sama er að segja um líknarverk mannvinanna systur Móður Theresu og kristniboðslæknisins Alberts Scwheitzers. Og í raun einnig áframhaldandi uppbygging líknarþjónustunnar hér á landi á fyrri hluta síðustu aldar, t.d. með stofnun sjúkrasamlags, sem nýtt var á sem bestan og skynsamlega hátt. Líknarþjónustan, þ.e. umönnun sjúkra og björgun mannslífa, verður að byggast áfram á bjargi aldanna, annars er voðinn vís, eins og komið hefur á daginn, ekki bara hér á landi, heldur víða um hinn vestræna heim; hvað þá í þeim löndum, þar sem fátækt er hvað mest, eins og í Afríku, Asíu og víðar, og var ekki á bætandi. Og kristniboðsskipunin á hér heldur betur við, fyrr var þörf, nú nauðsyn. Ef afkristnunin heldur áfram og ekki er hugað að okkar minnstu meðbræðrum og systrum í hinum vestræna heimi, hvað verður þá um þau fjarlægu raunabörn; þau munu þá ekki njóta nokkurrar líknarþjónustu, sem neinu nemur, auk þeirra fjölda milljóna, t.d. í Afríku, og þá ekki síst mæðra og barna, sem munu verða hungurmorða, ofan á hinar milljónirnar, sem þegar hafa fengið að deyja Drottni sínum, vegna sinnuleysis og skeytingarleysis hinna efnaðri þjóða. Hér kemur enn skýrar fram, hversu mikils er um vert, að rjúfa ekki samhengið milli kristniboðs og kristilegrar hjálparstarfsemi, og nær sem fjær. Okkur kemur við sem kristnum einstaklingum neyð meðbræðra vorra og systra, hvort sem þau standa okkur allra næst, eru í nágrenninu, eða hvort heldur þau búi í 10 km. eða 4000 km. fjarlægð frá okkur. Og við megum heldur ekki gleyma að líta okkur næst, einnig varðandi þá fátækt, sem leitt hefur af hinni andlegu fátækt mannfélagsins, og er örsök bæði heimskreppunnar og bankahrunsins, hér á landi, vegna þess að haft var alltof mikið að leiðarljósi, sá fjársjóður, sem möl og ryð fær grandað, sem bitnar síðan harðast á þeim, er síst skyldi, og enga sök eiga á ástandinu. Skeytingarleysi og siðblinda tíðaranda nútímans má ekki ná hér rótum, né annars staðar. Guðlaust líf leiðir ekki aðeins af sér líkamlegan dauða, heldur einnig andlegan; þ.e. ógnar eilífri sáluhjálp náungans, sem er vissulega það alvarlegasta í þessu. Ef til vill erum við komin aftur á byrjunarreyt. Er land vort frekar orðið að kristniboðsakri, frekar en að teljast kristið land? En þá er um að gera að byggja upp og að endurreysnin sé byggð á bjargi aldanna, Kristi Jesú, en ekki tíðaranda hvers tíma, og leggja þess meiri ásherslu á hina sönnu innviði þjónustunnar til handa hinum sjúku og þeirra, sem eru í nauðum á einn eða annan hátt; eða eins og forstöðumaður Samhjálpar sagði, að aldrei sem fyrr hafi verið eins mikil þörf á að varðveita og efla velferðarþjónustuna sem nú, einmitt í þeim aðstæðum, sem við blasa í dag. Hin kristnu sjónarmið lýsa eins og ljós í myrkri grimmrar og skeytingarlausrar heimshyggju, og sinnuleysi, sem byggist á botnlausum forarpytti guðlauss miskunnarleysisins. Endurreysn sjúkrasamlags kæmi hér að fullum notum, til að tryggja óskerta líknar- og mannúðarþjónustu, til handa öllum, óháð stétt og stöðu og óháð efnahag, og nýta fé til líknar- og velferðarþjónustunnar á sem allra besta hátt, án nokkurs niðurskurðar til þjónustunnar sjáfrar.
Ef bágur efnashagur hefði ráðið ferðinni varðandi fyrrnefnd líknarstörf, og tíðarandinn ráðið ferðinni, - en veraldleg fátækt var þá meiri en nú, andstætt því er varðar hina andlegu fátækt, - hefði ekkert orðið af þeim; það hefði ekki svarað kostnaði, miðað við tíðarandann í dag. Grundvallarspurningin er því þessi: Ætlar mannfélagið að byggja líf sitt á sandi tíðarandns, sinnuleyisins, skeytingarleysisins, m.ö.o. siðblindu og siðleysi hins grimma tíðaranda, og höfundar hans, Satans, eða byggja líf sitt á bjargi aldanna, með náð, líkn og miskunn Drottins að leiðarljósi, í varðveislu og uppbyggingu kristinnar kærleikstrúar aldanna, þar sem hvert mannslíf sem og eilíf sáluhjálp þess, þar sem þeim fjársjóði er safnað, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, er tekið fram yfir forgengilegan auð, sem mölur og ryð fær eytt, og stefna þar með lífi sínu, samborgara sinna og annarra, í bráða lífshættu og neyð, og stefna eigin eilífri sáluhjálp í voða sem og annarra, miðað við orð Drottins Jesú Krists. Þannig er dæmdur sakamaður, sem gerir iðrun, í betri málum, en ,,heiðarlegur nútímamaður“, sem byggir á sandi tíðarandans og sinnuleysins, sem telur iðrunar ekki þörf; samanber iðrun ræningjans við hlið Jesú á krossinum: Og Jesús sagði við hann: ,,Sannlega segi ég þér: Í dag skaltu vera með mér í Paradís.“ (Lúk. 23. kap., vers 43). Og allir eru fyrirhugaðir, frá grunvöllun heims, til eilífs hjálpræðis og eilífs lífs í Kristi Jesú. Hinir réttlátu, eða öllu heldur réttlættu, muna fara til eilífs lífs, það er allir þeir, sem meðtaka, og hafna ekki eilífu hjálpræði Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi til eilífs hjálpræðis, og leifa Kristi Jesú að lifa í sér og öllu sínu lífi; lifa í iðrun og helgun. Og allar, allir, eru fyrirhugaðir til eilífs hjálpræðis og eilífs lífs, í Drottni vorum og Frelsara, Kristi Jesú, konungi konunganna, konungi kærleikans. Opnum hjörtu vor fyrir Honum, og blóð Krists mun hreinsa oss stöðugt af synd, og vér lifa senn í iðrun og helgun, og þá munum við fyllast Heilögum Anda, Anda huggunarinnar, sem mun starfa í okkur, sem mun síðan fullnast á himnum.

Mannvinurinn, kristniboðinn og æskulýðsleiðtoginn, Bjarni Eyjólsson (1913-1972), ritstjóri í Reykjavík, kemst svo að orði í þessari fögru þýðingu hans á hinum fögru sálmversum Norska mannvinarins og kristniboðans, K.L.Reichelt (1877-1952), sem segir allt, sem skiptir máli varðandi það að fylgja Kristi sem einlægur lærisveinn Hans, í kærleikssamfélagi Hans:

Ó, DROTTINN, ég vil aðeins eitt:
Að efla ríki þitt.
Ó, þökk, að náð sú var mér veitt,
sem vakti hjarta mitt.
Ég verður, Jesús, ekki er
að eiga að vera´ í þínum her,
en vinarnafn þú valdir mér,
mig vafðir blítt að hjarta þér,
ó, hjálpa mér
að hlýðnast eins og ber.

Ó, lát mig fá að finna ljóst,
hve fólksins neyð er sár.
Mér gef þinn ástareld í brjóst
og einlæg hryggðartár.
Í ljósi þínu lát mig sjá
hvern lýð, sem neyð og heiðni þjá,
því neyðin hans er hróp frá þér
að hjálpa – eins og bauðstu mér -
að dauðastund
með djarfri fórnarlund.

Þá eitt ég veit: Mitt auga sér
þá undraverðu sín,
er langri ævi lokið er
og líf og kraftur dvín:
Ég sé þitt ríki sigur fær,
til sérhvers lýðs þitt frelsi nær,
og þessi mikli helgra her,
sem hjálp og lífið fann í þér,
þig, líknin blíð,
mun lofa alla tíð.

(Sálmabók 1972 Reichelt – Bjarni Eyjólsson)

Það að biðja fyrir hinum sjúka, og að hann njóti líknar og umönnunar, nær sem fjær, er sitt hvor greinin á sama vínviði þess alkærleika, sem Jesús Kristur er, konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins vors og Frelsara, sem gaf okkur öllum líf sitt, fæddist hér á jörðu niðri á hinum fyrstu jólum, frelsaði og læknaði sjúka, og dó á krossi vegna okkar synda og misgjörða, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum, með upprisu sinni. Myndist gjá milli greinanna, er voðinn vís, eins og komið hefur á daginn. Nákvæmlega sama gildir varðandi fangann sem og aðra þá, sem í nauðum eru staddir, á einn eða annan hátt, andlega sem efnislega, samkvæmt orðum Jesús Krists, Hans, sem kemur aftur, og tekur sína elskuðu og blessuðu föður síns til sín í himinn sinn, þar sem ekki er til framar sorg, sjúkdómar, né nokkur þrenging né þjáning, heldur eilíf gleði og fögnuður, í Ríki Hans, hinum nýja himni og hinn nýju jörð, þar sem dagur rennur ei framar, þar sem ríkir eilíf jóla- og páskagleði heima hjá Guði, við hlið konungs kongunna, konungs kærleikans, Drottins Jesú Krists, í Heilögum Anda, þar sem verða endurfundir ástvina.
Tökum í trú á móti Drottni vorum, Endurlausnara og Frelsara, Jesú Kristi, sem kallar oss til fylgdar sem forðum, og lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir oss, til þess að vér mættum að eilífu lifa með Honum í kærleikssamfélagi Hans, sem öllum er fyrirhugað. Þá fyllumst vér Heilögum Anda, sem býr í oss og vöxum í helgun; lifum í iðrun og helgun. Þá munum vér hljóta þann dyrðarsveig, sem fullnast við lok tímanna á himnum, þar sem verða endurfundir ástvina. Þá verður fögnuður vor fullkominn. Ég enda með orðum mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers:

,,Hann kemur til vor eins og ókunnugur nafnlaus gestur, á sama hátt og Hann kom forðum við bakka vatnisins, Hann kom til þessarra manna, sem ekki vissu hver Hann var. Hann segir sömu orðin: ,,Fylg þú mér!“ Og Hann bendir oss á þau verkefni, sem Hann þarf að leysa á vorum tímum. Hann skipar fyrir. (*Köllun Jesú Krists, sem er í órofa samhengi við kristniboðs-skipunina, sjá einkum Metteusarguðspjall, 28. kap., vers 18-20). Og þeim, sem hlýða Honum, hvort sem þeir eru vitrir eða fávísir, mun Hann opinbera sjálfan sig í því, sem þeir fá að reyna í samfélagi Hans af erfiðleikum, átökum, og þrautum og þjáningum, og sem ósegjanlegan leyndardóm munu þeir læra og komast sjálfir að raun um Hver Hann er.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of the Historical Jesus, bls. 401. *Innskot og áherslubreyting: ÓÞ). Sá ósegjanlegi leyndardómur er, að Jesús er Kristur, Sonur hins lifanda Guðs Föður vors á himnum; hinn sanni Messías! Amen!

Reykjavík 24. ágúst 2009,

Með óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand. theol. Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá HÍ., og hefur rétt til embættisgengis til prestsþjónuustu.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá HÍ., og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

Amen.
Biðjum. Himneski Faðir, við felum þér nú á sérstakan hátt, alla þá einstaklinga, sem eiga erfitt, fyrir sjúkum, föngum, fátækum, og öðrum sem þjást, nær sem fjær. Kom þú með þína frelsandi og líknandi náð og miskunn til hvers og eins þeirra, lækna þá og bæt úr hverju böli, fyrir Jesú Krist, Drottin vorn og Frelsara.
Amen.

GRUNDVALLARATRIÐI V. GUÐFRÆÐI MANNVINARINS OG KRISTNIBOÐSLÆKNISINS, ALBERTS SCHWEITSERS, EINKUM Í RITI HANS UM ÆVISÖGUR JESÚ; Í RÖKRÆNU SAMHENGI VIÐ KRISTNIBOÐIÐ:

Í ævisögu mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers, sem kom út á Íslensku árið 1955, segir m.a. orðrétt:

,,Mesta verk hans (Schweitzers*) á þessum árum (upp úr aldamótunum 1900*) er bók hans um ævisögur Jesú. Þar rekur hann það, sem fræðimenn höfðu um háfrar annarrar aldar skeið ritað um lífssögu Jesú og gagnrýnir niðurstöður þeirra. Fyrir þessa bók (hún kom út í fyrstu útgáfu 1906) varð Schweitzer kunnastur sem fræðimaður. Hún flutti margar fersklegar, snjallar og tímabærar athuganir, og sem sögulegt yfirlitsverk er hún sístæð.
Schweitzer miðar við þá aðalreglu, að ummæli og framkoma Jesú verði að skoðast í ljósi kunnra, gyðinglegra meginhugmynda.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 35-36; áherlsubreyting, *: ÓÞ). Það kemur skýrt fram hjá Schweitzer, að meginreglan, bæði varðandi ummæli og framkomu og þar með verk Jesú, verði að skoðast í þessu ljósi kunnuglegra, gyðinglegra meginhugmynda, og þá ekki síst í samhengi seinni gyðinglegra heimsslitakenningar, og þá í trausti tilkomu konungsríkis eða konungsdóms hins fyrirheitna Messíasar. (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of the Historical Jesus, bls. V, {VI}; Albert Schweitzer, 1935, My Life and Thougt, bls.51, 69 {og víðar}; Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 36. Áherslubreyting: ÓÞ).
Höfuðspurningin er þessi, þegar reynt er að brjóta guðspjöllin til mergjar: ,,Hvernig skildi Jesús sjálfan sig, persónu sína og ætlunarverk? Schweitzer segir: Frá skírnarstundu sinni er Jesús sannfærður um, að hann sé hinn fyrirheitni Messías: Guðs himneska ríki er að koma, hin jarðneska tilvera er að renna sitt skeið á enda, guðleg tilvera tekur bráðum við. Og hann er konungur þeirrar tilveru, Mannssonurinn, sem Daníel spámaður sá í sýn (Dan. 7). Þetta er leyndarmál hans með Guði. Mennirnir sjá það ekki eða skilja. Dýrð hans opinberast kærisveinum hans í svip, þegar hann ummyndast á fjallinu, Pétur játar, að hann sé Kristur, sonur hins lifanda Guðs, en Jesús bannar þeim að segja frá þessu. Það á ekki að vitnast fyrr en Guð opinberar það. Þangað til er hann í lægingarmynd meðal mannanna, þrátt fyrir þau tákn, sem hann gerir.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 36).
Schweitzer segir þetta vera lykilinn að huga og lífssögu Jesú. ... . (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 36 (37 (og áfam)).

Guðfræðilegar kenningar Schweitzers, brutu í bága við ríkjandi fræðikenningar um síðust aldamót. Og þá má álykta, að Schweitzer hafi, með kenningum sínum, vísað veg út úr nokkurs konar blindgötu, sem nýjatestamenntafæðin voru komin í. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 38).
,,Schweitzer markaði spor, hans verður alla tíð getið í sögu guðfræðinnar ...." (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 38)

Ályktun:
Kristniboðið er grundvallaratriði (rauður þráður), bæði (sérstaklega) varðandi guðfræði Alberts Schweitzers sem og (sérstaklega) varðandi köllunarstarf hans sem kristniboðslæknis í Lambarene við Ógówefljót, í Frönsku Miðbaugs-Afríku (A. E. F.), þar sem hann reisti sjúkrahús árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Reykjavík, 16. ágúst, 2009,

Með ósk um Guðs blessun.

Ólafur Þórisson, cand. theol. Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá Háskóla Íslands, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

HUGVEKJA: EFTIRFYLGD VIÐ JESÚ KRIST, Þ.M.T. ÓEIGINGJÖRN LÍKNAR- OG BJÖRGUNARSTÖRF GÓÐVILJAÐRA OG ÁBYRGRA EINSTAKLINGA, EINS OG MANNVINARINS ALBERTS SCHWEITZERS OG FLEIRI MANNVINA, ÁSAMT SKYNSEMI OG ÁBYRGÐ GÓÐVILJAÐRA MANNA.

Bæn: Ó, Guð þinn anda gefðu þinn,
er glæðir kærleik, von og trú,
og veit hann helgi vilja minn,
svo vilji‘ eg það, sem elskar þú.

Í Lúkasarguðspjalli, 10. kapítula, versum 8-16, stendur ritað:
,,... Og hvar sem þér komið í borg og tekið er við yður, þá neytið þess, sem fyrir yður er sett.
Læknið þá, sem þar eru sjúkir, og segið þeim: ,Guðs ríki er komið í nánd við yður.‘ En hvar sem þér komið í borg og eigi er við yður tekið, þá farið út á strætin og segið: ,Jafnvel það dust, sem loðir við fætur vora úr borg yðar, þurrkum vér af oss handa yður. Vitið samt þetta, að Guðs ríki er komið í nánd.‘ Ég segi yður: Bærilegra mun Sódómu á þeim degi en þeirri borg.
Vei þér, Korasín! Vei þér, Betsaída! Ef gjörst hefðu í í Týrus og Sídon kraftaverkin, sem gjörðust í ykkur, hefðu þeir löngu iðrast og setiðíð í sekk og ösku. En Týrus og Sídon mun bærilegra í dóminum en ykkur. Og þú Kapernaum! Verður þú hafin til himins? Nei, til heljar mun þér steypt verða.
Sá sem á yður hlýðir, hlýðir á mig, og sá sem yður hafnar, hafnar mér. En sá sem hafnar mér, hafnar þeim er sendi mig.“

INNGANGUR

Hér er fyrst og síðast um frelsun og eilífa sáluhjálp hvers einstaklings að ræða; hér er um að ræða eilífa sáluhjálp þess alkærleika, sem er Drottinn Jesús Kristur, sem leiðir síðan til allrar þeirrar miskunnar og líknar, sem eru meðal þeirra dýrmætustu ávaxta kristinnar kærleikstrúar aldanna, það að sjúkir verði læknaðir að sálu og líkama. Hér áréttast enn mikilvægi þeirrar einingar, sem verður að vera á milli kristinnar trúar og siðar, og þar með kristniboðs og kristilegra líknarverka; í raun alls hins kristilega lífs, lífernis og köllunar.

KRISTIN KÆRLEIKSTRÚ ALDANNA OG ÁVEXTIR HENNAR, SAMHLIÐA SKYNSEMI, ANDSTÆTT MISKUNNARLEYSI GUÐLEYSISINS OG SKEYTINGARLEYSI TÍÐARANDANS, SAMHLIÐA ÓSKYNSEMI ÞESS.

Órofa samhengi er milli björgunar eilífrar sálheillar mannsins sem og björgunar mannslífa og líknar og umönnunnar allra þeirra, sem þjást á einn eða annan hátt. Sama er að segja varðandi menntunina, sérstaklega gagnvart börnunum. Og hér er bænin, eins og varðar allt kristilegt líferni, lykillinn að frelsandi, og líknandi náð og miskunn Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi. Og sérstaka athygli vekur í Guðspjallinu, og þá miðað við tíðarandann í dag, að ,,kostnaður“ varðandi lækningu hinna sjúku, er ekki nefdnur, og því síður talinn eftir, eins og hins vegar er ómælt gert í hinum afhelguðu iðnríkjum nútímans, þmt. hér á landi, og kemur enn skýrar fram, þegar halla fer undan fæti, ekki síst varðandi faraldur heimskreppunnar, í dag, þá fyrst reynir á siðferðileg gildi mannfélagsins, á hverjum tíma; og ef vesturveldin huga ekki betur að sínum eigin þegnum, og stefna lífi og heilsu þeirra í bráða hættu, hvernig fer þá fyrir fjarlægum raunabörnum, t.d. í Afríku, þar sem fyrrverandi nýlenduríki hafa að verulegu leiti viðhaldið þeirri líknarþjónustu, sem þeim bar vissulega einnig skylda til, sem kristniboðarnir voru frumkvöðlar að. Og verður jafnframt ekki að líta sér næst, þegar afhjúpast, að ríkisvald viðkomandi landsstjórnar, stendur ekki lengur t.d. undir kostnaði líknarþjónustunnar, og þá nær sem fjær! Verða ekki kristniboðarnir að fara að líta sér nær, án þess að draga á nokkurn hátt úr þeirra ómetanlega kristniboðsstarfi, og þar með ávextum þess, líknarþjónusta til handa þeim sjúku sem og uppbygging og verðveisla menntunar barna, og uppbygging kristilegs safnaðarstarfs, sem þeir veita m.a. í Afríku! Hér verðum við, sem játum kristna trú og sið, að líta okkur bæði nær sem fjær, neyð náungans skiptir alla hina kristnu máli, hvot sem náunginn býr rétt handan okkur, í 10 km. fjarlegð sem og í 4000 km. fjarlægð. Þetta áréttast sérstaklega í kristniboðsskipuninni sem og ræðu Jesú í lok 25. kapítula Matteusraguðsspjalls, versum 31-46, varðandi sáluhjálplega lífsnauðsynlega skyldu okkar við náungann, nær sem fjær: Tvö dæmi varðar líknarþjónusuna við þann, sem sjúkur er sem og fangann, auk hjálpar til handa fátækum, og eru allt einn af dýrtsu ávöxtum kristilegrarar kærleikstrúar og siðar aldanna .
Vissulega bera viðkomandi stjórnmálamenn þjóðríkja mikla ábyrgð á þessum málum, en verk þeirra geta yfirleitt aldrei annað, en verið endurspeglum á siðferði viðkomandi þjóðríkis. Og þegar mikil afkristnun, afhelgun og afsiðun, hefur átt sér stað meðal þjóðríkjanna, getur útkoman sjaldnast orðið góð, í kristilegum siðferðilegum skilningi; fyrir utan að nýta hvern eyri allra milljarðanna, sem allra best og á sem skynsamlegastan hátt, án endalauss ,,niðurskurðar“, þar sem ,,tíska“ hins miskunnarlausa afhelgaða tíðaranda nútímans er í algleymingi, sem lífsnauðsynlega verður hins vegar að renna til lífnauðsynlegra málaflokka, svo sem almannavarna, löggæslu, heilbrigðismála, menntamála, og almennrar velferðarþjónustu; mannslíf hvers einstaks einstaklings er hér einskis metið, auk þess sem verið er að ,,spara“ eyrinn, en ,,henda“ krónunni; tiltölulega háar fjárupphæðir eru skammarlega illa nýttar, hvað þá að hver eyrir þess fjármagns, sé nýttur til hins ýtrasta, án þess að það verði á kostnað viðkomandi þjónustu, og starfsfólks þeirrar þjónustu. Óhjákvæmilegt er, að forgangsraða verður varðandi ríkisrekstuinn, en þá er það lágamarks siðferðileg krafa, að sérstakri skjaldborg sé slegið um þau störf, sem varða líf og heilsu fólks. Allt hefur þetta vissulega verið arfleifð viðkomandi trúarmenningarlegs arfs, og ávaxta hans. Og leifar þess arfs eru þó enn til staðar, þrátt fyrirallt. En leiti blessaðir stjórnmálamennirnir ekki handleiðslu og leiðsagnar almáttugs Guðs, er ekki von á góðu, og skammist sín ekki fyrir í einlægni, að biðja Íslandi, og Íslenskri þjóð Guðs blessunar, eins og fyrrverandi forsætisráðherra gerði, í fyllstu einlægni, auk þess að reyna að taka á erfiðum málum af fyllstu ábyrgð, því miður andstætt núverandi forsætisráðherra.
En þetta dugar ekki eitt sér, nema e.t.v. varðandi mannsæmandi grunnþjónustu, varðandi ofangreint, þar sem lífi og heilsu fólks, sé ekki stefnt í voða, eins og allt bendir því miður til, í öllum ,,niðurskurðinum“ til lífnauðsynlegrgar þjónustu, og virðist vera ,,hátíska“ hins siðblinda tíðaranda nútímans. Það er því miður mjög auðvelt að ,,skera niður“ með einu pennastriki, og e.t.v. einni ,,jarðýtu“, og rústa alda- og áratuga grunnþjónustu björgunar mannnslífa, og þá ekki síst varðandi líknarþjónustuna; hitt er erfiðara, að vinna að varðveislu þessarar lífsnauðsynlegu grunnþjónustu, og þá í senn með markvissari og skynsamlegri sem og mannúðlegri nýtingu varðandi kostnað þessarar lífnauðsynlegu þjónustu; en það er ekki alltaf hægt að forðast erfið verkefni, þótt tíðarandi nútímans krefjist þess. Tíðarandi nútímans vill gera allt á sem auðveldastan hátt, og verk stjórnmálamannanna eru ekkert annað en endurspeglun þess tíðaranda, sem ríkir hverju sinni, hverjar sem afleiðingar verða, í stað þess, að vinna að varðveislu grunnþjónustu björgunar mannslífa og líknar og miskunnsemi, sérstaklega til handa hinum sjúku, og öðrum, sem eiga erfitt; þetta kostar átak og er að mörgu leiti erfitt, en eigi að síður framkvæmanlegt, sem sagan sannar, svo fremi kristin siðferði er með í för, grundvölluð á konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi. Skyldan er vissulega til staðar hjá viðkomandi þjóðríkjum og stjórnmálaleiðtogum þeirra, einnig fyrrverandi nýlenduveldum, gagnvart fyrrvernadi þegnum sínum einnig þar. Og þegar hallar undan fæti gagnvart eigin þegnum, sem er nógu slæmt, en er ekkert miðað við það, sem bíður þegna fyrrverandi nýlenduríkja.
Vissulega ber siðferðilega ábyrgðarfullum stjórnvöldum, að mannsæmandi grunnþjónusta verði veitt þegnum þeirra, bæði þegnum eigin lands, hér á landi sem annarsstaðar, sem og þegnum fyrrverandi nýlenduvelda, og senda eins marga lækna á vettvang og unnt er til (fyrrverandi) nýlendna sinna, eins og mannvinurinn Albert Schweitzer, kemst að orði. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).

Orðrétt segir í Ævisögu Schweitzers:

,,Þær þjóðir sem eiga nýlendur, verða að láta sér skiljast, að þær bera bsína sérstöku ábyrgð. Ríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bak við. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178). Þetta eru orð að sönnu; ríksvaldið getur aldrei eitt sér, leyst þau mannúðarhlutverk, sem varðar mannsæmandi líknarþjónustu til hins sjúka, og þá nær sem fjær. Meira verður að koma til, og er nútíminn allra síst undantekning, þrátt fyrir alla tækniþróunina.
Staðreyndin er og verður alltaf sú, að meira þurfi að koma til, en ríkisvaldið eitt sér getur lagt til málanna, til að leysa það mannúðarhlutverk, eins og Albert Schweitzer kemst einnig að orði, og vísar þá ekki síst til hins mikilvæga hlutverks og starfsemi sjálfboðaliðans (kristniboðans):

,,Nýlenduríkin verða vitanlega að senda eins marga lækna á vettvang og unnt er. En stjórnir sumra nýlendna fá ekki einu sinni lækna í þær stöður, sem til eru, þótt þær séu alltof fáar. ,,Vér verðum að ná í lækna, sem vilja gerast sjálfboðaliðar og fara til litaðra þjóða, taka að sér að lifa þar í einangrun, við erfiðleika hættulegs loftslags, fjarri heimkynni og allri siðmenningu. Ég get sagt þeim af reynslu, að þeir munu fá ríkuleg laun fyrir allt, sem þeir segja skilið við. Hið góða sem þeir fá gjört, mun reynast ærin laun.““. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Þeir, sem fara til þess að vinna þetta hjálparverk, þurfa að eiga einhverja heima fyrir, sem veiti þeim nauðsynlegan styrk. Þessi skylda hvílir á öllum. Þeir, sem sjá skylduna þegar í stað og viðurkenna hana, eru þeir, sem sjálfir hafa reynt þjáningar; þeir eru venslaðir, hvar sem þeir eiga heima á jörðinni, en hafa fengið bata meina sinna. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178-179).

,,,,Ég hef nú sjálfur verið tvívegis skorinn upp og fengið við það heilsuna aftur, en hún hafði verið á hverfanda hveli síðan 1918. Ég hef með orgeltónleikum (orgelverk J.S. Bach) og erindum aflað fjár til þess að grynna á skuldinni, sem ég varð að safna stríðsárin. Því er ég ákveðinn í því að að halda áfram starfi mínu fyrir þjáða menn í fjarlægð. Sú starfsemi, sem ég hafði byggt upp, (lífshugsjónar, sem Albert Schweitzer hafði, þar sem hann reisti og stofnaði sjúkrahús í Lambarene, í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld), hefur að vísu hrunið í stríðinu. Þeir vinir mínir af ýmsum þjóðum, sem höfðu bundizt samtökum um að styðja það, hafa vegna heimsviðburðanna orðið viðskila hverjir við aðra um langt skeið. Þeir, sem höfðu færi á því að hjálpa áfram, urðu margir öreigar í stríðinu. Það verður erfitt að afla fjárins. Og nú þarf miklu meira en áður, því kostnaður við starf mitt er orðinn þrefaldur, hversu mjög sem öllu er í hóf stillt.
En ég er samt hugrakkur. Eymdin, sem ég hef séð, veitir mér styrk, og traust mitt á mönnunum er mér vonarvaki. Ég vil treysta því, að ég finni nægilega marga menn, sem bjargað hefur úr líkamlegum þrautum og eru þess vegna fúsir að færa þakkarfórnir vegna þeirra, sem lifðu á líkan hátt. Ég vil vona, að bræðralag þeirra, sem þrautir reyndu, geti bráðlega sent marga marga lækna víðsvegar út um heim.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 180; innskot: ÓÞ).
Vissulega þarf vart að taka það fram, að Schweitzer á hér við hvern einstakan einstakling, óháð kyni eða kynþætti, enda sannaði hann það sjálfur í sínu einstaka lífsköllunarstarfi mannúðar kristniboðslæknisins. Þetta er sérstaklega tekið fram, af því gefna tilefni, að fréttaskýrendur sjónvarpsþáttar um Albert Schweitzer, af hálfu Bresku fréttastofunnar BBC., fyrir örfáum árum, komu með órökstuddar dylgjur og fyllstu ósannindi, sem gengu út á þann rógburð um hina göfugu starfsemi Alberts Schweitzers, að Schweitzer og samstarffólk hans, hefði ástundað svokallaðan kynþáttaaðskilnað, sem mér finnst mjög ómaklegt að haldið skyldi fram; í raun myndi slíkt lagalega séð, bæði í Bretlandi og á Íslandi, teljast til saknæmra meiðyrða, gagnvart látnum manni. Öll uppbygging sjúkrahúss Schweitzers, sem fylgdu fleiri byggingar, var allt saman skipulagt á sem kristilegastan, mannúðlegastan og skynsamlegastan hátt! Rétt er að taka það fram, að í Ævisögu Alberts Schweitzers, er á fyrstu blaðsíðum bókarinnar, að finna uppdrátt af húsaskipan Alberts Schweitzers, í Lambarene, í Mið-Afríku. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 8).

Aðkoman í Lambarene, var slík, eftir fyrri heimsstyrjöldina, að Albert Schweitzer og samstarfsfólk hans, þurfti að byggja allt upp, nánast frá grunni,, þ.e.a.s. sjúkrahússbyggingarnar. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls.185-188). Aðkoman var með sanni margfallt verri, en allar heimskreppur, alla sl. öld, og allt til til heimskreppunnar, sem skall á sl haust, varðandi það, að slá skjaldborg um þennanan einn af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna, líknarþjónustuna, þar sem bæði þarf að koma til uppbygging og varðveisla ríkisvaldsins, þar sem hann starfaði sem kristniboði/kristniboðslæknir, í rúma hálfa öld, a.m.k. varðandi grunnþjónustu líknarþjónustunnar, en meira þarf til, nær sem fjær, einstaklinga, sem hafa álíka hugsjónir og eilífðarlífssýn þeirrar kristnu kærleikstrúar aldanna, sem fylgja skilyrðislaust eftir kalli Jesú Krists, til kærleiksþjónustu í Víngarði Drottins. (Albert Schweitzer, 1954, The Quest og the Historical Jesus, bls. 401), og er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina, t.d. í Matteusarguðspjalli, 28. kapítula, vers 18-20; lífshugsjónar, sem Albert Schweitzer hafði, þar sem hann reisti og stofnaði sjúkrahús í Lambarene, í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem fyrr er getið, hér að framan. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)] og, þar sem kristniboðslækisstarf hans sannar hið órofa samhengi köllunar Jesú Krists og kristniboðsskipunarinnar, varðandi nefnt lífsköllunarstarf Schweitzers; í jafnvel þótt það yrði í smækkaðri fyrirmynd, mannvinar og kristniboða/kristniboðslæknis! Þá koma hér ekki síður til greina líknarfélög, ekki síst kristileg líknarfélög, kristileg samfélög, eins og Hjálpræðisherinn, og Samhjálp Hvítasunnumanna, kristniboðssamtök sem og kristna söfnuði, sem öll hafa unnið ómetanleg kærleiksstörf í mannfélaginu/Víngarð Drottins.

Samkvæmt ofangreindu, var ekki til neytt slíkt, eða neytt, sem gæti vísað hið minnsta í þá átt, hjá Albert Schweitzer og aðstoðarfólki hans, - slíkt orð og inntak þess var ekki til í ,,orðabók þeirra“ - hversu erfiðlega, sem áraði, þótt hann nýtti sem allra best hvern eyri til líknarstarfsins, með skynsömum sparnaði, sem bitnaði aldrei á líknarþjónustunni, [(Sigurnjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)], sem hinsvegar í afkristnun, afhelgun og afsiðun nútímans, er nefnt ,,endalaus niðurskurður“ til líknarþjónustunnar, og þá ekki bara hér á landi, heldur víða um hinn vestræna heim, og ,,fyrirmyndin“ ekki síst sótt til afhelgunar sumra ,,Norrænna velferðarstjórna“, sem byggst hefur verið að verulegu leiti á marxísk/bolsévískri hugmyndafræði, sem er því miður söguleg staðreynd, sem bitnað hefur miskunnarlaust á hinum sjúku, og þá sérstaklega bitnað á geðfötluðum, og því miður virðast núverandi stjórnvöld hér á landi, horfa mjög í þessa átt, sérstaklega varðandi ,,uppbyggingu“ velferðar- og líknarþjónustunnar; þótt m.a. ríki í Afríku, fari margfallt ver út úr þessum miskunnarlausa ,,niðurskurði“ til líknarþjónustunnar; einum af ávöxtum hins siðblinda tíðaranda sinnuleysisins, og skeytingarleysis hans sem og ,,niðurskurðar“ til þróunaraðstoðar, til handa vorum minnstu meðbræðrum og systrum!
Á sama tíma fara kristniboðar, m.a. héðan frá Íslandi, sem sjálfboðaliðar í líknar, uppeldsis- og menntunarstörf, til Afríku, m.a. Keníu og Eþíópíu.

Kristniboðarnir(sjálfboðaliðarnir) hafa séð þessa skyldu sína, ekki síst varðandi líknarþjónustuna og menntunina, og þá ekki síst menntun barna á öllum öldum, nær sem fjær, og gera enn, og unnuð ómetanleg kristileg kærleiksverk, á þessum vettvangi, líknað hinum sjúku og uppfrætt þá um Jesú Krists, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn Albert Schweitzer, gerði, þar sem hann reisti sjúkrahús árið 1913 í Lambarene, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafa uppfrætt þá um Jesúm Krist. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250). Þetta sannreyndi Albert Schweitzer í lífsköllunarstarfi sínu sem kristniboðslæknir, auk þess að prédika á hverjum sunnudegi. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga; Albert Schweitzer, 1935, My Life and Thought)]. ,,,,Hver, sem kynnist hugarheimi frumstæðra manna,“ skrifar Schweitzer, ,,og þekkir óttann, hræðsluátandið, sem þeir eru í ... getur aldrei framar efast um, að oss beri að gera allt, sem unnt er, til þess að losa þá við þessi hindurvitni.“ Og enn segir Schweitzer: ,,Evrópumenn munu aldrei geta skilið til fulls, hversu skelfileg tilveran er þessum vesalings mönnum...Þeir menn einir, sem hafa séð þessar hörmungar í nærsýn, skilja, að það er skylda vor að flytja frumstæðum nýja lífsskoðun, er losi þá við þá hugaróra, sem gera þeim lífið svo kvalafullt. Í þessu tilliti myndu jafnvel stækustu efasemdamenn verða vinir kristniboðsins, ef þeir kynntust málavöxtum.““
,,Kristindómurinn leysir þessa menn úr viðjum óttans. ,,Þeir vita síðan, að örlög vor allra eru á hendi sama, kærleiksríka föður.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 129).
Sama má segja varðandi ómetanlegt líknarverk mannvinarins systur Móður Theresu, þar sem hún starfaði í kristinni líknarreglu nær allt sitt líf og sinnti og líknaða sínum minnsta meðbróður og systur, á Indlandi. Fleiri líknarverk mannvina má nefna, eins og kristinna líknarreglna Klaustra, og má þar ekki síst minnast, frá 19. öld, mannvinarins systur Önnu Maríu, sem hafði sömu lífshugsjón og Albert Schweitzer og systir Móðir Theresa, og fl., að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krists, að fyrirmynd Heilagrar Maríu Guðs móður, og gaf Jesú Kristi allt sitt líf, en hún lést langt um aldur fram; göfugra getur það ekki orðið, að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krist, fyrst með fyrirbæn, síðan með beinni líknarþjónustu til handa hinum sjúku.

Þá má nefna líknarverk Kaþólsku systranna, sem störfaðu í kristinni líknarreglu, og reistu m.a. Landakotsspítala, árið 1902, þrátt fyrir ómælda efnislega fátækt þess tímabils, og fleiri sjúkrahús. Hringssysturnaar stofnuðu Barnaspítala Hringsins, og vinna enn að varðveislu barnaspítala sem og sérstaklega mæðra- og ungbarnaverndar. Landsspítalinn var reistur á fjórða áratug sl. aldar, í þeirri mestu heimskreppu, sem gekk eins og fraldur, yfir alla heimsbygðina. Hugafarið var greinilega annað en nú, þar sem hinn siðlausi afkristnaði tíðarandi krefst þess, að ,,skera“ endalaust niður varðandi kostnað og varðveislu ofangreindra lífsnauðsynlegra og mikilvægrar þjónustu; svo slæmt er ástandið m.a. að lífi lögreglumanna, er stemmt í bráða lífshættu; í stað þess að sameining embætta dragi senn úr yfirbyggingu þjónustunnar, og hver eyrir sé nýttur, jafnvel með ódýrari hætti, að veita í senn enn betri og markvissari þjónustu, er hún miskunnarlaust skert sem og lífi lögreglumanna er stefnt í voða, m.ö.o..: Vegið er að siðferðilegri lögbundinni grunnþjónustunni. Sama er að segja varðandi líknarþjónustuna, menntunina og aðra velferðarþjónustu; þ.e.a.s.: Vegið er að siðgæðislegri og lögbundinni grunnþjónustu.
Hins vegar má halda því fram, og þá ekki síst í ljósi sögunnar, að fleiri aðilar en ríkisvaldið eitt sér komi að líknarþjónustunni annars vegar, og menntamálunum, einkum varðandi leik- og barnaskólakennslu sem og aðra kennslu. En vissulega með þeim skýlausa fyrirvara, að hver einstaklingur njóti ekki aðeins lögbundinnar þjónustu á vegum hins opinbera, heldur allri þeirri þjónustu, sem einstaklingar og/eða félagasamtök sjái um, t.d. í rekstri sjálfseignarstofnunar, fullkomlega óháð efnahag!. Og hér er komið gullið tlækifæri fyrir þá, sem vilja varðveita kristinn arf og sið, þ.m.t. kristniboða og/eða kristniboðssamtök, láti æ meir til sín taka, nær sem fjær. Bæði Samband Íslenskra Kristniboðsfélaga, Hjálpræðisherinn, Samhjálp Hvítasunnumanna, ABC-hjálparstarf, Kaþólskar líknarreglur, eru aðeins dæmi um, hvernig mögulegt er að varðveita og efla bæði líknarþjónustuna og menntunina, bæði með ódýrari hætti og jafnvel en mannúðlegri, nær sem fjær.
Landsstjórn, sem í senn ,,sker“ miskunnarlaust fjármagn til ofangreindrar lífsnauðsynlegrar grunnþjónustu, (aðeins að vilja hæstvirts heilsbrigðisráðherra, Ögmundar Jónassonar, undanskyldum, a.m.k. að því leiti, sem hann virðist reyna að halda hlífiskyldi um líknarþjónustana), samhliða því að stórhækka skatta, vinnur mannfélaginu mikið, og jafnvel óbætanlegt tjón, sem verður því mjög dýrt, bæði í efnislegum skilningi þess orðs sem og andlegum, og hamlar markvisst gegn frumkvæði einstaklingisns og/eða félagasamtaka, til uppbygginar- og varðveislu starfa, einkum líknarmála, sem kostað er að mestu leiti með frjálsum framlögum. Að ekki sé talað um hyrningarstein mannfélagsins, sem er fjölskyldan og heimilið sem og fyrirtæki, sem halda eða hafa haldið uppi atvinnu; að ekki sé talað um hyrningarstörf sjómannanna. Og einnig má nefna vanmetin lífsnauðsynleg líknarstörf læknanna og allra annarra í heilbrigðisstéttunum, þ.m.t. lífsnauðsynleg líknarstörf bráðaliðans og sjúkraflutningamannsins sem og lífsnauðsynleg björgunarstörf lögreglumanna; að ógleymndum lífsnauðsynlegum björgunarstörfum björgunarsveitarmannanna, sem unnin eru í sjálfboðavinnu. Sennilega þarf að koma til aukin sjálfboðaliðavinna, sérstaklega til verndar björgunar- og líknarþjónustunni, samsvarandi þeirri, sem mannvinurinn Albert Schweitzer, kemst hér að orði hér að framan, og þá ekki aðeins til fjarlægra staða, heldur einnig nær, jafnvel hér á landi, enda megum vér aldrei gleyma heldur að líta oss næst, eins og Schweitzer hefur einnig komist að orði, [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga]); á hvaða tímabilum sem er, og þá ekki síst vegna neyðar heimskreppunnar, bæði hér á landi, og annars staðar, m.ö.o.: Bæði nær sem fjær, því íbúar fjarlægra landa mega alls ekki gleymast heldur, eins og Schweitzer hefur einnig áréttaðhér að framan!

Sameining lögregluembætta eiga að leiða til betri þjónustu, en ekki eingöngu ,,sparnaðar“ sem og slakari þjónustu sem og að leggja líf lögreglumanna í beina lífshættu. Og það er mögulegt að spara á annan hátt, en hinn siðblindi tíðarandi hefur að leiðarljósi, eins og hins vegar áður fyrr var gert í mannfélaginu, með skynsömum hætti, enda kristileg gildi höfð meira að leiðarljósi þá, en í dag.

Afkristnun, afhelgun, og afsiðun mannfélagsins, leiðir af sér sinnuleysi og skeytinarleysi siðblindunnar, andstætt kristinni kærleikstrú aldanna, og ofangeindir mannvinir sanna, ásamt fleiri mannvinum, sem vinna hin óeigingjörnu störf löggæslu, björgunar, líknar og ummönnunar sem og uppeldis- og menntunarstarfa, ásamt fleiri mannúðarstörfum, og þá jafnvel í sjálfboðastörfum. Hér má svo sannalega nefna fyrrverandi hæstvirta heilbrygðisræaðherra, Jón Kristjánsson sem og Guðlaug Þór Þórðarson,sem gerðu allt sem í þeirra valdi stóð, til að slá skjaldborg um líknarþjónustuna í landinu, a.m.k. mannsæmandi grunnþjónustu; en mjög var þrengt að þeim, af mönnum, sem höfðu ekki nægilegan siðferðilegan þroska, til að geta fyllilega skilið gildi þessarar lífsnauðsynlegu líknarþjónustu; og í raun má segja hið sama um núverandi hæstvirtan heilbrigðisráðherra, Ögmund Jónasson, sem er ekki síður réttsýnn og heiðarlegur maður, en hinir tveir fyrrnefndu.
Niðurrifsstörf, ekki síst á grundvelli ,,Norænna velferðarstjórna“, þar sem sérstaklega byggir á marxísk/bolsévískri hugmyndafræði, eru mjög auðveld, því auðvelt er að eyðileggja aldar björgunar- og líknarþjónustu sem og menntun, ekki síst barna og unglinga, með einu ,,pennastriki“ og e.t.v. einni ,,jarðýtu“. Það er hins vegar mjög erfitt að varðveita þessa hyrningarþjónustu kristilegs og siðaðs mannfélags, og það í jafn erfiðum aðstæðum, og nú steðja að, með einni verstu heimskreppu sögunnar. En það er mögulegt, með samstilltu átaki stjórnvalda, einsaklinga og félagasamtaka, ekki síst líknarfélaga, og þá ekki síst kristinna; það sannar sagan! Verður fólk að fá lífshættulega sjúkdóma, og læknast, til að sjá þetta í siðferðilegu ljósi? Sjálfur hef ég og móðir mín, ómetanlega reynslu af hálpsemi/líkn/sálgæslu, af hálfu lækna, allra stétta hjúkrunarfólks, og sjúkrahússprests sem og félagsráðgjafa, vegna alvarlegs blóðsjúkdóms, sem ég fékk, og þurfti að fara í víðtæka krabbameinsmeðferð, bæði á göngudeild blóð- og krabbameinslækningadeildar, og blóðlækningadeildar Landsspítalans, að ógleymdum bráða- og sjúkraflutningamönnum, þegar á þurfti að halda.
Það kom fram mjög skynsamleg tillaga, sem háttvirtur þingmaður, Tryggvi Þór Herbertsson, ræddi sérstaklega í kastljósþætti, nú frekar nýverið. Ekki hafði viðmælandi hans hins vegar skilning á nauðsyn þess, að eitthvert átak þyrfti að gera, sem ábyrgðarfullir menn gera sér hins vegar grein fyrir, eins og Tryggvi Þór Herbertsson. Hin skynsama tillaga gekk út á það, að skattleggja inngreiðslur lífeyrisgjalda þegar í stað, í stað eftir á, (alls ekki afturvirkt), sem myndi afla ríkissjóði tugmilljónir á ári, sem myndi ekki aðeins koma heimilum og fjölskyldum, einkum skuldsettum, ásamt fyrirtækjum, til góða, í endurreisn og varðveislu þeirra, og auka þar með jafnframt atvinnu, heldur ekki síður varðandi varðveislu og uppbyggingu líknarþjónustunnar, menntunarinnar, einkum varðandi börn og unglinga sem og löggæslunnar og björgunarmálanna, og síðast en ekki síst velferðarmálanna. Hér kom fram mjög skynsamleg tillaga til hjálpar landi og þjóð, á mjög erfiðum tímum, sem hefði skilað sér margfallt til baka til góðs fyrir Ísland.

Þá ætla núverandi stjórnvöld, aðeins að hæstvirtum heilbrigðisráðhrra, Ögmundi Jónassyni, undanskyldum, að láta undan kúgun tveggja fyrrverandi nýlenduvelda, og skuldsetja saklausan almenning, þ.m.t. alsaklaus börn þessa lands, fæddra sem ófæddra, um ókomna áratugi eða jafnvel aldir. ,,Óuppfylltur“ víxill eða tékki getur aldrei talist til lögmæts samkomaulags eða samnings; ríkisábyrgð, sem leggja skal á Íslenskan almenning, langt umfram lagalega skyldu, getur aldrei gengið upp. Enginn skyldi halda því fram að ekki þurfi að semja hér, en á lagalegum forsendum, þar sem skýrt þak sé sett á skuldbindingar ríkisábyrgðar, þar sem hvorki sé greitt eyri meira, né minna, á grundvelli lagalegrar niðurstöu, og þess vegna að láta hlutlausa dómstóla skera úr málinu, og komast að sem hlutlægastri lagalegri niðurstöðu, sem allir málsaðilar yrðu að sætta sig við. Og síðan er það spurning, hvort Bretar hafi ekki fyrirgert öllum rétti sínum til þessa, vegna hinna ólögmætu meingerðar þeirra, að beita heilt þjóðríki hryðjuverkalögum; fyrir utan þá skaðabótaskyldu, sem þeir hafa bakað sér vegna þeirrar ólögmætu meingerðar, þar uran? Þá er einnig með ólíkindum, að heilt þjóðríki, þurfi að standa undir skuldbindingum, varðandi fjármálaviðskipti, sem þjóðin hafði ekki minnstu hugmynd um; en raunverulegir ábyrgðaraðilar gerningsins, þurfa ekkert að koma að málum og bera nokkra ábyrgð á eigin gerningi. Hér er um enn eitt dæmi siðblindu skeytingarlauss tíðaranda, að ræða.
Ofurskattar eru mestu óvinir ofangreindrar líknar og varðveislustefnu kristinnar kærleikstrúar; að ekki sé talað um ofurskatta á skuldsett heimili landsins. Og núverandi landsstjórn hefur ekkert gert, til að hjálpa á nokkurn hátt hinum skuldsettu heimilum, sem hefur leitt af sér mikinn landflótta, einkum ungs fólks, sem, eins og flestir aðrir landsmenn, eiga enga sök á því ástandi, sem skapast hefur, vegna heimskreppunnar, sem er fyrt og fremst afleiðing þess, að allt of mikið hafur verið byggt á sandi þess fjársjóðs, sem mölur og ryð fær eytt.
En til að ofangreint verði í senn varðveitt, og unnið að aukinni uppbyggingu, þarf að komast til valda ábyrg lýðræðisstjórn, sem skammast sín ekki fyrir að leita handleiðlsu, leiðsganar og hjálpar almáttugs Guðs, sem hefur í senn skynsemi, mannúð og frelsi einstaklingsins að leiðarljósi, byggt á hinum trúarmenningarsögulega grundvelli fullvalda ríksis, grundvallað á hinu eina sanna bjargi kristinnar kærleikstrúar aldanna, Drottni Jesú Kristi. Og bak við slíka lýðræðisstjórn verður að vera kristin og skynsöm þjóð, sem lært hefur af sögunni, hvað það er, sem til ábyrgðar, varðveislu og uppbygginar heyrir, sá fjársjóður, sem ryð og mölur fær aldrei eytt, en ekki guðlaus og óskynsamur minnihlutahópur, sem byggir á grunnhyggju siðblinds og skeytingarlauss tíðaranda , að ekki sé talað um guðlausrar helstefnu marxískrar/bolséískrar ofsatrúar. Þá má heldur alls ekki byggja á sandi auðæfaoflætisins, sem er því miður stór þáttur þeirrar miklu efnahagskreppu, sem nú gengur yfir veröldina, og bitnar harðast á þeim, sem síst skyldi, og enga sök eiga á ástandinu, nær sem fjær.
T.d. kemur fram í ævisögu mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers, (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185), að stuttu eftir byltingu kommúnista/bolsévíka í Rússlandi, hafi komið fram undarleg ólyfjan bolséískrar helstefnu og frumstæðrar djöflatrúar, en hin síðarnefnda var fyrir í Lambarene í Afríku. Svonefndir hlébarðamenn, sem var nokkurs konar leyniregla innan frumstæðrar djöflatrúar, sem var landlæg forneskja í sumum ríkjum Afríku, höfðu haft sig óvenjumikið í frammi. ,,Svo virtist sem þessi ófögnuður væri að magnast. Hugsanlegt, að ekki væri aðeins um landlæga forneskju að ræða, heldur innflutta pólitík jafnframt, bolsévíska ofsatrú.
Fyrir tveim árum hafði maður verið myrtur á kristniboðsstöðinni í Lambarene. Morðinginn var hlébarðamaður.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185). Guði sé lof, að þá upprætti kriniboðið þetta andlega krabbamein af samblandi þessara ólyfjan marxískrar/bolsévískrar ofsatrúar og helstefnu og frumstæðrar djöflatrúar, og kristin kærleikstrú og ávextir hennar blómströðu í staðinn, og leiddu m.a. af sér líkn og miskunn, í stað grimmdar og morða. Og í dag sjáum við því miður þessar sömu helstefnur guðleysins og heiðindómsins, ekki síst í Afríku, þar sem m.a. stúlkubörn eru hneppt í kynlífsþrælkun, og drengir og stúlkur eru hneppt í vinnuþrælkun, og drengir eru hnepptir í hernað, og gerðir að lifandi fallbyssufóðri. Ekkert annað en skipulagt og markvisst kristniboð getur leyst þetta andlega krabbamein; það sannar sagan svo sannarlega, sbr. ofangreint dæmi, varðandi sögu Lambarene, í Mið-Afríku.
Og gleymum heldur ekki að líta okkur næst, varðandi ,,bolsévískar“ ,,velferðarstjórnir“, í löndum, sem eiga að teljast til þróaðri ríkja, þar sem sumir eru ,,jafnari“ en aðrir, samhliða því að glæpum hvers konar hefur stórfjölgað, enda jafnframt markvisst skorið niður fjármagn, (af hálfu ,,bolsévískra“/marxískra stjórnvalda, þar sem jafnvel heiðarlegir einstaklingar, hafa látið blekkjast til samstarfs við hin marxísku guðlausu öfl, og neyðast til að taka þátt í vítahring þessara helstjórna), til lífsnauðsynlegrar grunnþjónustu björgunar mannslífa og löggæslu; sbr. hina merku bók H.G.Wells, ,,The Animalfarm“, þar sem sumir voru ,,jafnari“ en aðrir. Hér, eins og varðandi allt annað, er eina lausnin kröftugt og öflugt kristniboð, sem upprætir m.a. þessa helstefnu og fasisma, og það myrkur þeirrar helstefna guðleysisins og heiðindómsins, sem byggt er á, hvort sem m.a. er um að ræða frumstæða og/eða marxíska/bolsévíska ofsatrú. Og slíkt ríkisvald kemst ekki í raun til valda, nema afkristnað, afhelgað, og afsiðað hugarfar einhvers hluta almennigs sé á bakvið.

Séra Mattías Jochomsson kemst svo að orði í þessu sálmversi sínu:
Ó, lít á þeirra hryggðarhag,
sem heiðnin blindar nótt og dag,
ó, kveik þeim ljós, ó, send þeim sól,
ó, sýn þeim Jesú náðarstól.

Nei, það verður að snúa vörn í sókn. Vel má vera, að hinn vestræni heimur, og þ.m.t. land vort sé orðið að meiri kristniboðsakri, en við gerum okkur grein fyrir; ef til vill hefur það verið kristniboðsakur um miklu lengra skeið, en við höfum gert okkur grein fyrir, þegar við vöknum nú loks af þyrnirósarsvefni, í kjölfar afhjúpunar kreppunnar á þeim grundvallargildum, sem fyrir eru, eða öllu heldur hafa laumað sér inn í kristið mannfélag, og við ekki séð vel illgresið, mitt í allri velmeguninni. Hér gæti e.t.v. verið einstakt tækifæri fyrir markvisst heimatrúboð, þar sem um væri að ræða uppbyggingu og varðveislu sáluhjálplegrar trúar og ávaxta hennar, og gæti þáttur kristninnar, ef rétt er staðið að málum, orðið miklu stærri og markvissari, bæði varðandi líknarþjónustuna og menntunina. Hér er, eins og ég hef áður rætt, órofa samhengi milli kristniboðs og kristilegrar starfsemi, nær sem fjær. Hér er kristniboðið grundvallaratriði, nær sem fjær, og kemur bæði skýrt fram í ofangreindum orðum Jesú Krists, sem eru í órofa samhengi við kristniboðsskipunina.
Og gleymum hér aldrei hinni réttu byrjun, sem er bæn kristins manns, sem beðin er í Jesú nafni; bænin er hér lykillinn að náð, miskunn og líkn Drottins í Kristi Jesú. Bænin er lykillinn að því, að miðla öðrum, ekki síst hinum sjúku sem og öllum öðrum, frelsandi og líknandi náð, miskunn og lækningu Drottins Jesú Krists, og þá ekki síst til þeirra, sem í neyð eru, nær sem fjær. Án bænarinnar, yrði allt annað kristilegt starf andlaust og í raun byggt á sandi, í stað þess, að byggja á þeirri frelsandi, og líknadi og náð og miskunn Drottins í Kristi Jesú, sem ætíð grundvallast á hinu eilífa bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi, konungi kærleikans, konungi kongunanna.

NIÐURLAG

Opnum öll hjarta okkar fyrir Honum og meðtökum Hans Heilaga Anda, og leifum Honum að lifa og starfa í okkur, lifa í iðrun og helgun, vitandi að við erum breysk og syndug og Hans ekki verð; samt kemur Hann til okkar að fyrra bragði, og gefur okkur sinn eina sanna frið, en ekki eins og heimurinn gefur; ávöxtum því í Hans nafni, þeim talentum, sem Hann hefur fengið okkur til að ávaxta í ríki Hans, kærleikans. Ef við höfnum honum, erum við að grafa okkar eigin gröf andlegs dauða. Ef við veitum Honum viðtöku, öðumst við eilífa lífið með Honum og þeim, er sendi Hann, Föðurnum á himnum, í einingu Heilags Anda. Meðtökum Hann því inn í hjarta vort, já allt vort líf, Hann, sem gaf líf sitt fyrir okkur öll á krossi, en fullnaði sigur sinn með upprisu sinni. Þá verður fögnuður vor fullkominn, sem fullnast mun síðan á himnum.

Ábyrgð hinna kristnu og kristniboðans er mikil, að berjast trúarinnar góðu baráttu, og gefast ekki upp fyrir heiminum og vonsku hans. Alkærleikur Guðs Föður, í Syni sínum, Jesú Kristi, í krafti og vernd Heilags Anda, er óendanlegur. Drotinn Jesús Kristur frelsar enn í dag.
Hér má adrei gleyma hyrningarsteini kristilegs mannfélags, sem er hjónabandið og fjölskyldan. Og það var ómæld blessun, og verður alltaf, að hafa komið sem barn að loknum skóladegi, aldrei að tómu heimili.
Guð blessi alla voru meðbræður og systur, sérstaklega þau, sem sjúk eru, og þá ekki síst veikum börnum sem og aðstandendur þeirra allra, þau, sem eru í fangelsi sem og aðstandendur þeirra, og þá ekki síst börnunum, og öllum öðrum, sérstaklega sem eiga um sárt að binda, eru í sorg, eða annarria neyð og erfiðleikum, nær sem fjær. Guð blessi Ísland, og Íslenska Þjóð, þ.m.t. ráðamenn þjóðarinnar, Alþingi öllu, og gefi þeim visku og vísdóm, til að leita handleiðslu almáttugs Guðs, og ekki síst þá, sem fara fyrir rannsóknarnefndum, saksóknurum og ráðgjöfum þeirra sem og lögreglu, sérstaklega í mjög erfiðum ábyrgðarstörfum, sem fram undan eru, og eiga sér vart hliðstæðu, bæði frá lýðveldisstofnun, 17. júní 1944 sem og fullveldisstofnun, 1. desember 1918. Guð gefi, að fullveldi Íslands verði varðveitt, um ókomna tíð. Og Guð blessi ekki síst og alla þá er vinna sérstök ábyrgðarstörf, sem varða öryggi, líf fólks og heilsu. Mannvinurinn, kristniboðinn og æskulýðsleiðtoginn, Bjarni Eyjólsson (1913-1972), ritstjóri í Reykjavík, kemst svo að orði í þessari fögru þýðingu hans á hinum fögru sálmversum Norska mannvinarins og kristniboðans, K.L.Reichelt (1877-1952), sem segir allt, sem skiptir máli varðandi það að fylgja Jesú Kristi sem einlægur lærisveinn Hans, í kærleikssamfélagi Hans:

Ó, DROTTINN, ég vil aðeins eitt:
Að efla ríki þitt.
Ó, þökk, að náð sú var mér veitt,
sem vakti hjarta mitt.
Ég verður, Jesús, ekki er
að eiga að vera´ í þínum her,
en vinarnafn þú valdir mér,
mig vafðir blítt að hjarta þér,
ó, hjálpa mér
að hlýðnast eins og ber.

Ó, lát mig fá að finna ljóst,
hve fólksins neyð er sár.
Mér gef þinn ástareld í brjóst
og einlæg hryggðartár.
Í ljósi þínu lát mig sjá
hvern lýð, sem neyð og heiðni þjá,
því neyðin hans er hróp frá þér
að hjálpa – eins og bauðstu mér -
að dauðastund
með djarfri fórnarlund.

Þá eitt ég veit: Mitt auga sér
þá undraverðu sín,
er langri ævi lokið er
og líf og kraftur dvín:
Ég sé þitt ríki sigur fær,
til sérhvers lýðs þitt frelsi nær,
og þessi mikli helgra her,
sem hjálp og lífið fann í þér,
þig, líknin blíð,
mun lofa alla tíð. Amen!
(Sálmabók 1972 Reichelt – Bjarni Eyjólsson)

Reykjvík, 12. ágúst, 2009;

endurbætt 16. ágúst, 2009.

Með óskum um Guðs blessun!

Ólafur Þórisson, cand. theol. Höfundur er með embættispróf í guðfræði, við Guðfræðideild Háskóla Íslands, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

NÆR JAFNRÉTTIÐ TIL ALLRA EINSTAKLINGA, HVERS EINSTAKS MANNSLÍFS, MANNFÉLAGSIN?

Það er gott og gilt hjá hæstvirtum forsætisráðherra, í hátíðarræðu sinni, í tilefni Þjóðhátðardags Íslendinga, 17. júni árið 2009, að leggja m.a. áherlsu á jafnrétti, enda raunverulegt jafnrétti eitt af mörgum ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar aldanna. Það er aðeins eitt, sem ég vildi fá að vita, og legg þá fyrirspurn í fyllstu vinsemd og virðingu, fyrir hæstvirtan forsætisráðherra, hvort umrætt jafnrétti, sem hún kom m.a. inn á í fyrrnefndri hátíðaræðu sinni, nái einnig til hins ófædda barns, einkum varðandi grundvallarrétt allra til lífsins, og þar með grundvallar-mannréttindi hvers einstaks mannslífs, og þá ekki síst í ljósi siðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, um ,,lotningu fyrir lífinu“ – grundvallarrétt allra til lífsins, þar sem hið ófædda barn er alls ekki undanskilið, en hann reisti sjúkrahús í Lambarene í Mið-Afríku, árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, í góðu samstarfi bæði við Evangelíska og Rómversk-Kaþólska kristniboða sem og mannvinarins systur Móður Theresu, sem starfaði lengst af ævi sinnar í kristinni líknarreglu meðal sinna minnstu meðbræðra og systra í Indlandi, og var einnig óhrædd að standa vörð um grundvallarrétt allra til lífsins, þar sem hið ófædda barn er alls ekki undanskilið!?

Með vinsemd og virðingu,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá HÍ., og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

,,HEIMSSLITASPÁ/(KENNING) ÞEIRRA, SEM VILJA ALLRA SÍST VEÐSETJA BÖRN ÍSLANDS, UM ÓKOMNA FRAMTÍÐ ?“

Það er með ólíkindum, að hæstvirtur fjármálaráðherra, lýsi raunsæjum skilningi háttvirts þingmanns Framsóknarflokksins og formanns hans, á þá leið, að hann sé með einhverskonar spá fyrir / búist við heimsslitum og/eða komi með heimsslitaspá/(heimslitakenningu), um það, hvernig verði hér á landi, að sjö árum liðnum, verði svonefndir Icesave-samningar samþykktur á Alþingi Íslendinga; ntt. ríkisábyrgð varðandi samninginn. Hér er því miður, ríkisstjórnin, að veðsetja Ísalnd og Íslenska þjóð, a.m.k. um ókomna áratugi, verði að þessum gerningi, og þá ekki síst börn þessa lands. Hér á að fara að skuldsetja landsmenn, og þá ekki síst börn þessa lands, jafnvel þau, sem enn eru ekki fædd, til a.m.k. margra áratuga. Allt á að vera í lagi næstu sjö árin, (en hvað með vextina innan fyrrnedra sjö ára, auka þeir ekki enn hallann á ríkisreksri, verði þeir heimtir innan fyrrnefnra sjö ára, sem yrðu afarkostir, eða safnast þeir e.t.v. upp, og kemur síðan að skuldadögum, með margfallt meiri þunga opg þar með afarkostum að sjö árum liðnum?); en hvað gerist síðan, að sjö árum liðnum? Og það að lýsa raunsæjum og skynsömum skilningi sem spá fyrir / eða búast við heimsslitum og/eða koma með heimsslitaspá/(kenningu), hjá þeim, sem með raunsæjum hætti, stendur alls ekki á sama hvað gerist að þessum sjö árum liðnum, er vægt til orða tekið mikil grunnhyggja, og með ólíkindum, að hæstvirtur fjármálaráðherra noti þessa líkingu heimsslita/heimslitakenningar, í þessu samhengi. Loks upplýsti ríkisstjórnin bæði Alþingi sem og alla landsmenn, um efni og innihald viðkomandi samnings, þar sem var mjög skammur tími til að kynna sér umræddan samning; og virtir lögmenn hafa eindregið varað við þessum samningi og/eða samþykkt Alþingis á ríkisábyrgð varðandi nefndan samning, og hefur komið fram í fréttum. Hér er greinilega um að ræða mjög varasaman samning, einkum ákveðin ákvæði hans og/eða samþykkja ríkisábyrgð varðandi samninginn og þar með hin sérstaklega umdeildu ákvæði samningsins; sem má því miður lýsa, þótt í smækkaðri mynd sé, við ,,Versalasamning nr 2“! Einnig hefur komið fram í fréttum, að Hollendingar gætu líklega gengið að öllum opinberum eignum Íslenska ríkisins, komi eitthvað upp á, sem virtir lögmenn hafa varað alveg sérstaklega við! Nú er mælirinn fullur! Hingað og ekki lengra! Almáttugur Guð forði Íslandi og Íslendingum, og þá ekki síst börnunum, sem erfa skulu land, að slíkt gerræði verði samþykkt á Alþingi! Þá fyrst myndi Ísland einangrast, og þá ekki síst á alþjóðavettvangi. Fullveldi landsins er verulega ógnað með fyrrnednum gerningi! Guð blessi Ísland, og Íslenska þjóð!

Með vinsemd og virðingu,

Ólafur Þórisson, cand. theol. Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

Á AÐ VEÐSETJA BÖRN ÍSLANDS, UM ÓKOMNA FRAMTÍÐ?

Nú er nóg komið; mælirinn er fullur! Ég tek hins vegar ofan fyrir þingmanni Verkamannaflokks Bretlands, þar sem hann gagnrýnir harðlega valdníðslu Bresku ríkisstjórnarinnar sl haust, sem kom m.a.a fram í fréttum, með því að setja Ísland og þar með alla Íslenska þjóðina í hóp hryðjuverkamanna; þvert á móti hefðu stjórnvöld beggja ríkja, Bretlands sog Íslands, (sem og Hollands) átt að vinna saman að því, að leysa hið svonefnda Icesave-mál, þar sem eignir Landsbankans gamla - ef rétt hefði verið staðið að málum - hefðu gengið nánast að fullu upp í greiðslur, til Breksra (og jafnvel einnig Holleskra) innistæðueigenda; í stað þess að hafa eingirnar vaxtalausar, sem bitnar ekki síst á hinum nefndu innistæðueigendum; og greiða götu Íslands varðandi liðsinnis Alþjóðagjaldeirissjóðsins; Þetta hefði komið öllum málsaðilum til góðs! Í stað þessa, beita Bresk stjórnvöld hryðjuverkalögum gegn Íslandi, fullvalda þjóðríki, og eyðileggja þar ekki aðeins fyrir Íslendingum, heldur ekki síður fyrrnefndum innstæðueigendum. Hér er um mjög alvarleg meiðyrði að ræða, gegn heillri þjóð, sem á engan hátt gat eða getur borið ábyrgð á ábyrgðarleysi örfárra ,,útrásarvíkinga", sem vissulega hafa einnig valdið miklum skaða; en að kasta olíu á eld, og ,,brenna alla götuna", í stað þess að reyna ,,slökkva eldana",þannið að ,,örfá hús hefðu brunnið", í stað þess að ,,öll gatan, og meira til brann"! Hin ólögmæta meingerð Breskra stjórnvalda gegn heilu þjóðríki, varðar ekki aðeins alvarleg meiðyrði og þar með rétt til meiðyrðamáls sem og ómældrar skaðabótakröfur á hendur Breskum stjórnvöldum, lagalega séð (ekki samkvæmt ,,pólitísum" geðþótta ríkis, sem telur sig enn til heimsveldis, sem sé hafið yfir öll lög (og fyrrverandi nýlenduveldis, sem sagan sannar, sem m.a. kom fram með ólögmætum og óbilgjörnum hætti, gagnvart Íslandi og Íslenskri þjóð, þar sem herskip voru send á Íslandsmið, sem stofnuðu Íslenskum varðskipsmönnum í bráða lífshættu, í þorskastríðum sl. aldar); heldur hafa þeir með þessari ólögmætu meingerð afsalað sér að auki öllum rétti til að krefja Íslendinga um það, að standa undir Icesave-skuldbindingum. E.t.v. er hér hugsanlega um ,,hefnd" ofríkisins að ræða, þegar færi gæfist, varðandi lok þorskastríðanna. Öðru máli horfir við varðandi Hollendinga, en þar verður að nást sameinginleg sátt tveggja fullvlda ríkja, þar sem eignir gamla Landsbankans verði látnar ganga að öllu leiti, eða a.m.k. að mestu leiti upp í skuldbindingarnar. Þá er því miður ekki útilokað, að Bresk stjórnvöld hafi skaðað svo umræddar eignir gamla Landsbankans, með hinn nefndu ólögmætu meingerð, sem annars hefðu getað óskipt gengið að fullu upp í Icesave-innistæðurnar, sem gætu þá annars vega bitnað á saklausum Hollendingum sem og saklausum Íslendingum; (jafnfram saklausum Bretum)! Okurlán ofríkisþjóðar bætir viðkomandi innistæðueigendum ekkert; valda þeim jafnvel mjög miklum skaða, jafnframt því að valda Íslendingum, sem enga sök eiga á málinu, og vissu ekki einu sinni af þessu ,,ævintýri“ ómældum skaða, einkum ef litið er til lengri tíma, og þá ekki síst alsaklausum börnum þessa lands! Ríkisstjórn Íslands ætlar að leggja þennan ,,Verasalasamning nr 2", fyrir hæstvirt Alþingi, án þess að jafnvel háttvirtir stjórnarþingmenn sem og aðrir háttvirtir þingmenn, hafi fengið vitneskju um efni og innihald ,,leynisamningsins", við Breta og Hollendinga, eins og fram hefur komið í fréttum. Og ég tek hér sérstaklega ofan fyrir formanni Framsóknarflokkisns sem og öðum þingmönnum, sem þora að segja álit sitt á yfirvofandi gjörræði ríkisstjórnarinnar, sem greinlega er hér beitt kúgun ofríksis fyrrverandi nýlenduveldis/nýlenduvelda! Hér á að fara að skuldsetja landsmenn, og þá ekki síst börn þessa lands, jafnvel þau, sem enn eru ekki fædd, til a.m.k. margra áratuga. Allt á að vera í lagi næstu sjö árin, en hvað gerist, að sjö árum liðnum? Það væri lágmark, að upplýsa bæði Alþingi sem og alla landsmenn, um efni og innihald viðkomandi ,,samnings“! Hvað er verið að fela, í þessum ,,Versalasamningi nr 2“? Nú er mælirinn fullur! Hingað og ekki lengra! Guð blessi Ísland, og Íslenska þjóð! Gleymun samt ekki að biðja einnig fyrir óvinum okkar, þótt við stöndum á okkar rétti, því auðmýkt, hefur ekkert með undirlægjuhátt að gera!

Með vinsemd og virðingu,

Ólafur Þórisson, cand. theol. Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

Varðveisla kristinnar trúar aldanna, og ávaxta hennar; markvisst kristniboð.

Við skulum vinna að því að varðveita hina kristnu kærleikans trú aldanna og ávexti hennar, eins og gert hefur verið öld af öld, annars væri kirkjan ekki til í dag, og er ekki síður nauðsynlegt í dag, í skeytingarleysi nútímans. Það er einmitt hin gamla og góða kærleikstrú aldanna, grundvölluð á bjargi aldanna, koningi konunganna, konungi kærleikans, Jesú Kristi. Meðal ávaxtanna er, að sjúkir hafa notið líknar, nær sem fjær. Og hér kemur kristniboðsskipunin skýrt inn í, í beinu framhaldi, að kristna allar þjóðir og gjöra alla að lærisveinum Jesú Krists. Órofa samhengi er milli kristniboðsins, og kristilegrar hjálparstarfsemi, nær sem fjær. Vinnum að því að svo verði áfram, gegn miskunnarleysi heimsins, sem þrengir mjög að þessari kristnu kærleikstrú aldanna og þeim ávöxtum, sem af henni af leitt, og þá ekki síst þeirri líknsemi, sem varðar umönnun sjúkra og björgun mannslífa. Órofa samhengi er milli eilífrar sáluhjalpar mannsins, björgunar mannslífa og umönnunar sjúkra. Líknarþjónusta til handa þeim sjúku, er einn þessara ávaxta, en hún verður að byggjast á þeim gildum, sem mölur og ryð fær ekki eytt, þeirri kærleikstrú aldanna, er varðar umönnun sjúkra og björgun mannslífa, grundvallað á lækninum góða, Jesú Kristi, en ekki þeim gildum mammons og auðæfaoflætis, sem nú þegar hefur valdið mannfélagi okkar sem og öðrum mannfélögum, stórskaða. Vinnum að því að kristin kærleikstrú blómstri, en ekki botnlaus heimshyggja heiðindómsins og auðæfaoflætisins.
Einn af ávöxtum kristinnar kærleikstrúar er, að sjúkir og aldraðir hafa notið umönnunar og líknar, og björgunrar, nær sem fjær. Ein fegurstu dæmin sjáum við ekki síst hjá mannvininum og kristniboðslækninum Albert Schweitzer, sem reisti sjúkrahús í Mið-Afríku og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld; sama er að segja um Móður Theresu, að ógeymdu líknarstarfi Kaþólsku systranna, nær sem fjær, sem m.a. reistu hér sjúkrahús í upphafi síðusta aldar sem og Hringssytrunum, sem enn þann dag í dag vinna að varðveislu og uppbyggingu barnaspítala. Og allt það óeigingjarna og vanmetna starf, sem heilbrigðisstéttirnar vinna nú í dag, þ.m.t. störf björgunarfólks, slökkviliðs- og sjúkraflutningamannsins, lögreglumannsins, bráðaliðins, og önnur störf ummönnunar, uppeldis, og sálgæslu, starf prestsins, kristniboðans og kennarans, og svo má lengi halda áfram að telja; í raun nær sem fjær; hér er m.a. um að ræða þau gildi kristins og siðaðs mannféls, sem mölur og ryð fær ekki eytt. Nú er þessum ávöxtum sérstaklega ógnað, í afkristnun og afsiðun mannfélagsins í dag, sem veður fram með guðleysið og siðblinduna eina að vopni; ekki bara á Íslandi, heldur um víða veröld, vegna þess, að byggt hefur verið allt of mikið á sandi heimshyggjunnar, í stað hinnar kristnu kærleikstrúar aldanna. Hér má heldur ekki gleyma ómetnlegu kristniboðs- og hjálparstarfi Hjálpræðishersins, Samhjálpar o.s.frv.
Ef bágur efnashagur hefði ráðið ferðinni varðandi fyrrnefnd líknarstörf, og tíðarandinn ráðið ferðinni, - en veraldleg fátækt var þá meiri en nú, andstætt því er varðar hina andlegu fátækt, - hefði ekkert orðið af þeim; það hefði ekki svarað kostnaði, miðað við tíðarandann í dag. Grundvallarspurningin er því þessi: Ætlar mannfélagið að byggja á sandi tíðarandns og siðblindu hans, eða byggja á bjargi aldanna, með náð, líkn og miskunn Drottins að leiðarljósi, í varðveislu og uppbyggingu kristinnar kærleikstrúar aldanna, þar sem hvert mannslíf sem og eilíf sáluhjálp þess, þar sem þeim fjársjóði er safnað, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, er tekið fram yfir forgengilegan auð, sem mölur og ryð fær eytt.
Og gleymum hér ekki hinu óeigngjarna- og vanmetna starfi sjómannssins, sem hefur ekki síst lagt björg í bú mannfélagsins. Það eru kaldar kveðjur, sem sjómenn og fjölskyldur þeirra sérstaklega fá frá stjórnvöldum, þar sem segja á upp að minnsta kosti þremur þyrluflugmönnum Landhelgisgæslunnar, og kemur hér enn frekar í ljós skeytingarleysi tíðarandans, og þá ekki heldur síst gagnvart björgunarstörfum. Og litlu mátti muna, nú nýverið, að illa færi, þegar áhöfn þyrlu Landhelgisgæslunnar sem og fyrrverandi áhöfn, sem sagt hafði verið upp störfum, björguðu konu, sem var í lífshættu. Það er ekki óábyrgum stjórnvöldum landsins að þakka, að það skyldi takast að bjarga lífi konunnar; hér er því miður mannslífið einskis metið, af hálfu guðlausra og siðblindra stjórnvalda, andstætt þeim stjórnvöldum, sem af einlægni leita handleiðslu almáttugs Guðs, auk þess að biðja Íslandi og Íslenskri þjóð, Guðs blessunar, einnig á ögurstundu, og hljóta fyrir vikið, ómaklegt háð og spott guðleysingja. Guð gefi, að við taki á nýjan leik, ábyrg ríksstjórn, sem leiti áfram handleiðslu almáttugs Guðs, og þori áfram, af góðum hug, að biðja í einlægni, Íslandi og Íslenskri þjóð, blessunar Guðs, og sýni jafnframt áfram þá ábyrgð, sem krafist er af kristnum mönnum, körlum sem konum; vinni að uppbyggingu lands og þjóðar, með það að leiðarljósi, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, grundvallað á hinu eina sanna bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi. Hjálpi, eins og mögulegt er, þeim heimilum og fyrirtækjum, sem nú blæða, því miður ekki síst vegna óábyrgrar stjórnahátta, núverandi landsstjórnar. Standi vörð um kristileg gildi og arfleifð, og þá ekki síst varðandi eina þá dýrmætustu ávaxta kristninnar, að sjúkir njóti áfram óskertrar líknarþjónustu, og sérstaklega að börnin hljóti áfram óskertrar menntunar, með kristið siðferði að leiðarljósi, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins Jesú Krists. Guð gefi, að sú ábyrga lýðræðisstjórn, taki skynsamlega á þeim mikla vanda, sem myndaðist við hið efnahagslega hrun sl. haust, einkum vegna þess, að byggt hafði verið alltof mikið á þeim gildum, sem mölur og ryð fær eytt, en hefur svo bitnað á þeim sem síst skyldi, sem enga sök eiga á ástandinu, og neyðast til að flýja land sitt, einkum vegna fullkomlega guðlausrar og vanhæfrar ríkisstjórnar, sem lagðist svo lágt, að vanvirða þá hefð, að setning Alþingis, hefjist með guðsþjónustu; þar afhjúpaðist guðleysið, sem er þó hér aðeins toppurinn á ísjakanum; auk þess skeytingarleysins, sem núverandi forsætisráðherra, sýnir þeim heimilum í landinu, sem blæða, og staðhæfir í skilningsleysi sínu, að allt sé í besta lagi hjá 60% heimila landsins; hin 40% heimila, sem eiga í erfiðleikum og jafnvel neyð, ,,skipta engu máli“, eins og fram hefur komið í fréttum.
Guð gefi, að hin nýja lýðræðislega ríkisstjórn nái, með handleiðslu Guðs, í senn hallalausum ríkisfjármálum sem og að standa vörð um óskerta líknarþjónustu til þeirra, sem sjúkir eru sem og annarrar velferðarþjónustu til handa þeim, sem standa höllum fæti, óskertrar menntunar sem og löggæslu, og þá sérstaklega það sem lýtur að björgun mannslífa og almannavarna. M.ö.o.: Skeri ekki niður í þessum lífsnauðsynlegu málaflokkum, heldur nái að nýta hvern eyri, sem lagður er til þjónustunnar, margfallt betur, en er í dag hjá hinni marxísku ríkisstjórn, t.d. með auknum einka og/eða sjálfseignarekstri, þar sem öllum er eftir sem áður tryggð umrædd þjónusta, óháð efnahag, jafnframt að slá skjaldborg um heimilin, einkum þau, sem nú blæða, vegna skeytingarleysis núverandi ríkisstjórnar. Úr því þetta var mögulegt á sl. öld, ætti það ekki síður að vera mögulegt í dag, svo fremi, sem hver eyrir sé nýttur skynsamlega og á sem mannúðlegastan hátt, með hina kristnu kærleikstrú aldanna að leiðarljósi sem forðum, grundvallað á bjargi aldanna, Lækninum góða og Frelsaranum, Drottni Jesú Kristi. Og vissulega ber að veita nýrri lýðræðisstjórn fyllsta aðhaldi, að hún sína í raun ábyrgð, bæði varðandi líknarþjónustuna, einkum bráðaþjónustuna, ekki síst varðandi hið mikilvæga starf bráðaliðans og sjúkraflutningamannsins, og varðar björgun mannslífa sem og lækna, hjúkrunarfóls sem og annars heilbrigðisstarfsfólks; löggæsluna sem og öryggisþjónustu Landhelgisgæslunnar, sem varðar einnig björgunar mannlífa, einkum sjómanna, en einnig annarra, sem lenda í neyð og þurfa einnig á lífnauðsynlegri bráðaþjónustu þyrlusveitar Landhelgisgæslunnar að halda; menntuna sem og að koma heimilunum til hjálpar, með markvissum hætti, t.d. með þeirri leið, sem Framsóknarmenn hafa lagt fram til bjargar ofurskuldsettum heimilum, sem enga sök eiga á ástandinu.
Það að biðja fyrir hinum sjúka, og öðrum þeim, sem í hættu er stadddur, og að hann njóti líknar, umönnunar og björgunar, nær sem fjær, er sitt hvor greinin á sama vínviði þess alkærleika, sem Jesús Kristur er, konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins vors og Frelsara, sem gaf okkur öllum líf sitt, fæddist hér á jörðu niðri á hinum fyrstu jólum, frelsaði og læknaði sjúka, og dó á krossi vegna okkar synda og misgjörða, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum, með upprisu sinni. Myndist gjá milli greinanna, er voðinn vís, eins og komið hefur á daginn. Nákvæmlega sama gildir varðandi fangann sem og aðra þá, sem í nauðum eru staddir, á einn eða annan hátt, andlega sem efnislega.
Í ár eru liðin 110 ár frá stofnun KFUM. og KFUK. Á þeim tímamótum, langar mig ekki síst að minnast mannvinarins og æskulýðsleiðtogans Bjarna Eyjólfssonar, sem var einn af brautryðjendum þessa kristilega kærleiksstarfs hér á landi. Hann sýndi það í verki, að hann var lifandi farvegur frelsandi og líknandi náðar Guðs í Kristi Jesú, einkum ungdómnum, með bænalífið að leiðarljósi, þess lykils að óendlanlegri náð og miskunn Drottins í Kristi Jesú. Bjarni Eyjólfsson er eitt fegursta dæmi hins sanna lærisveins Drottins Jesú Krists, sem gefur Drottni Jesú alla dýrðina. Hann er fögur fyrirmynd hins einlægna, sannkristna manns, sem gaf Kristi Jesú allt sitt líf, öðrum til frelsunar og blessunar. Blessuð sé minning hans.
Opnum hjörtu vor fyrir Drottni Jesú Kristi, og meðtökum Hans Heilaga Anda. Allir eru fyrirhugaðir til eilífrar sálauhjálpar og eilífs lífs í Kristi Jesú. Þá munum við að lokum hljóta þann dýrðarsveig á himnum, sem aldrei mun dvína, og dvelja um eilífð hjá Honum, sem gaf líf sitt til lausnargjalds, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum með upprisu sinni, svo við öll mættum eignast eilíft líf, og lifa jóla- og páskagleði þá, sem tekur aldrei enda. Amen.

Ólafur Þórisson, cand. theol. Höfundur hefur embættispróf í guðfræði frá HÍ., og hefur rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

Er Ísland orðið að kristniboðsakri?

Inngangur
Því miður þarf ekki glöggt auga til að sjá, að land vort er orðið að kristniboðsakri, a.m.k. að verulegu leiti. Það þarf ekki glöggt auga til að sjá, að arfleifð og ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna, fer fækkandi, í mannfélagi skeytingarleysis og mannfyrirlitningar, með guðleysið að leiðarljósi. En ég er þess fullviss, að mikill meirihluti almennings, vill varðvita kristna trú og siðferði, ásamt arfleifð og ávöxtum kristninnar. Hins vegar veður guðleysið áfram, eins og eldur í sinu.

Hvað er framundan?
Vissulega bið ég nýrrar ríkisstjórnar allrar Guðs blessunar, og Guð gefi, að ráðherrar hennar leiti handleiðslu almáttugs Guðs. Hins vegar sakna ég þess, að enginn núverandi ráðamanna biðja af einlægni Íslandi og Íslenkri þjóð, Guðs blessunar, eins og fyrrverandi forsætisráðherra gerða, af fyllstu einlægni, og leitaði handleiðslu almáttugs Guðs, ekki síst á ögurstundu, og fékk bágt fyrir af hálfu guðleysingja eða hálfheiðingja. Ég tek einnig ofan fyrir fyrrverandi landbúnaðarráðherra, sem lagði megináherslu á kristileg gildi mannfélagsins. – fyrir utan það, að hér er um trúarmenningarsögulegan grundvöll fullvaldi ríkis að ræða, þar sem yfir 97-98% þjóðarinnar, játa kristna trú og sið. Því er ég því miður ekki viss, að allir ráðherrar núverandi ríkisstjórnar, leiti handleiðslu Guðs, samanber opinberun jaðarhópa guðleysingja, sem þáðu ekki, að hefja Alþingi með hefðbundinni guðsþjónustu; hér er í raun ekki um þá hópa að ræða, sem vilja aðskilnað ríkis og kirkju, en eru trúaðir eigi að síður. Hér er um jaðarhóp guðleysingja, sem ógna ekki aðeins Þjóðkirkunni, heldur gjörvallri kristni í landinu, og sína bæði þjóðinni og Alþingi, og þar með fullveldi sjálfstæðrar þjóðar vanvirðingu. Svipaðir jaðarhópar hafa farið um víða veröld með sinn eyðandi mátt og myrkur guðleysins, t.d. hef ég eftir vinafólki í Bandríkjunum, að varla megi lengur óska hver öðrum gleðilegra jóla. Hér er um guðleysisfasisma að ræða, sem virðir í raun enga trúa á nein æðri máttarvöld. Sama er því miður að segja um guðlausa marxísk/femeníska jaðarhópa, sem sérstaklega ráðast gegn kristilegum gildum fjölskyldunnar og hjónabandsins; lítilsvirða hið mikilvæga hlutverk húsmóðurinnar, og ráðst gegn skikkan Skaparans og Heilags Guðs Orðs, og þá ekki síst í því að skreyta sig innihaldslausum orðum ,,jafnréttis“, þar sem sumir eru samt ,,jafnari“ en aðrir; lítilsvirða göfug hefðbundin kvennastörf, einkum uppeldis og líknar, og vanvirða þau grundvallarmannréttindi, sem varðar réttin til lífsins, hið raunverulega jafnrétti, sem ávöxt kristinnar kærleikstrúar, sem undanskilur engan, þ.m.t. hið ófædda barn, en samkvæmt og kristnum kærleiksskilningi aldanna, nær hið raunverulega jafnrétti sem ávöxtur kristninnar, einnig yfir hið ófædda barn; lífið er friðheilagt frá getnaði, samkvæmt Heilögu Guðs Orði. Einng er ráðist gegn skikkan Skaparans og hinum kristna skilning varðandi hið heilaga hjónaband og fjölskylduna, sem grundvallað er á Heilögu Guðs Orði. Það hefur ekkert með eitthvert jafnrétti að ræða, sem lýtur að skikkan Skaparans. Allir, sem játa kristna trú í sannleika, verða að standa saman gegn þessum andlega banvæna faraldri. Og í raun allir, sem játa trú á æðri máttarvöld.
Við efnahagshrunið sl. vor, sem bitnað hefur harðast á þeim, sem síst skyldi, og eiga enga sök á hruninu, sem varð vegna þess, að byggt var allt of mikið á sandi auðæfaoflætisins, í stað hinnar bjargföstu trúar aldanna, byggða á bjarginu eina sanna, Drottni Jesú Kristi, hefur komið æ betur í ljós, að Ísland er a.m.k. að færast nær því, að teljast kristniboðsakur, heldur en kristin þjóð, þrátt fyrir að kristnin lifi enn í dag, þrátt fyrir allt. E.t.v. eru einnig skilin að verða skarpari milli þeirra, er játa kristna trú, og hinna, sem afneita henni; og í raun afneita allri trú, þar sem trúað er á æðri máttarvöld. Hugsanlega kynni svo að fara, að haldi óþróunin áfram, að kristniboðarnir frá Afríku, komi þaðan frá kristnum Afríkulöndum, og fari að boða kristna trú, t.d. í afhelguðum Evrópulöndum, þ.m.t hér á Íslandi, og þurfi að byggja upp bæða upp líknarþjónustuna sem og menntunina, einkum barnanna, grundvallaða á konungi konuganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi. Guð gefi, að bæði Íslendingar sem og aðrir, sjái að sér, og slái skjaldborg um kristna kærleikstrú aldanna, og siði hennar sem og ávexti og arfleiðfar hennar, sem einkum lýtur að líknaþjónustunni til hinna sjúku sem og menntunarinnar, einkum barnanna. Ef til vill erum vér komin aftur á byrjunarreit, og þurfum því þess heldur, að stórefla kristniboð innanlands sem utan. Í raun er órofa samhengi milli varðveislu kristninnar og kristniboðsins, sem sagan hefur í raun sannað.

Hvað er til lausnar?
Kristilegum grundvallargildum sem og arfleiðfð og ávöxtum kristninnar, hefur fækkað, eins og að hyrningarsteinn kristilegs mannfélags er hjónabandið og fjölskyldan, með hina kristnu kærleikstrú aldanna, að leiðarljósi, grundvölluðum á hinu eina sanna bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi. Sama má segja um önnur grundvallargildi sem og ávexti og arfleifð kristninnar, eins líknarþjónustunni til handa þeim sjúku sem og annarri mannúðar- og líknarstarfsemi, auk menntunar, einkum barna, grundvallaða á Drottni Jesú Kristi, Endurlausnara vorum og Frelsara. Og eins og fyrr segir, er hér órofa samhengi milli varðveislu kristninnar sem og kristniboðsins.
Hér er brýn þörf á markvissu endurreisnarátaki, varðandi varðveislu og uppbyggingu kristninnar og kristilegs siðferðis; slá skjaldborg um kristnina sem og grundvallargildi hennar, ásamt arfleifð og ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna, samhliða markvissu kristniboði, þar sem markvisst er unnið að eilífri sáluhjálp náungans og þjóðanna, nær sem fjær: Að gera allar þjóðir, og þ.m.t. alla íbúa þeirra, að lærisveinum Drottins Jesú Krists, vitandi það, að Hann er með oss alla daga, allt til enda veraldarinnar, þegar Hann kemur aftur, og tekur sína elskuðu heim til sín, heim til Föðurins, í einingu Heilags Anda. Og allir eru fyrirhugaðir til eilífs hjálpræðis og eilífs lífs í Drottni Jesú Kristi, sem afklæddist dýrð himnanna, gjörðist maður á hinum fyrstu jólum, er hann fæddist af Heilagri Maríu mey, Guðs móður, frelsaði og læknaði sjúka, og dó á krossi, þeim dauða, sem beið vor allra, vegna synda vorra, til að vér mættum lifa að eilífu í samfélagi Hans, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum, með upprisu sinni, á Páskadagsmorgni, sté upp til himna, og úthellti ásamt Föðurnum, sínum Heilaga Anda yfir lærisveina sína á Hvítasunnudagi - stofndegi kirkjunnar, og gjörir enn þann dag í dag. Kirkja Krists hefur lifað af, gegnum þrengingar allra alda, í rúm 2000 ár. Og mun áfram lifa af allar þrengingar. Ábyrgð hinna kristnu og kristniboðans er mikil, að berjast trúarinnar góðu baráttu, og gefast ekki upp fyrir heiminum og vonsku hans. Alkærleikur Guðs Föður, í Syni sínum, Jesú Kristi, í kraft og vernd Heilags Anda, er óendanlegur. Drotinn Jesús Kristur frelsar enn í dag. Mannvinurinn, kristniboðinn og æskulýðsleiðtoginn, Bjarni Eyjólsson (1913-1972), ritstjóri í Reykjavík, kemst svo að orði í þessari fögru þýðingu hans á hinum fögru sálmversum Norska mannvinarins og kristniboðans, K.L.Reichelt (1877-1952), sem segir allt, sem skiptir máli varðandi það að fylgja Kristi sem einlægur lærisveinn Hans, í kærleikssamfélagi Hans:

Ó, DROTTINN, ég vil aðeins eitt:
Að efla ríki þitt.
Ó, þökk, að náð sú var mér veitt,
sem vakti hjarta mitt.
Ég verður, Jesús, ekki er
að eiga að vera´ í þínum her,
en vinarnafn þú valdir mér,
mig vafðir blítt að hjarta þér,
ó, hjálpa mér
að hlýðnast eins og ber.

Ó, lát mig fá að finna ljóst,
hve fólksins neyð er sár.
Mér gef þinn ástareld í brjóst
og einlæg hryggðartár.
Í ljósi þínu lát mig sjá
hvern lýð, sem neyð og heiðni þjá,
því neyðin hans er hróp frá þér
að hjálpa – eins og bauðstu mér -
að dauðastund
með djarfri fórnarlund.

Þá eitt ég veit: Mitt auga sér
þá undraverðu sín,
er langri ævi lokið er
og líf og kraftur dvín:
Ég sé þitt ríki sigur fær,
til sérhvers lýðs þitt frelsi nær,
og þessi mikli helgra her,
sem hjálp og lífið fann í þér,
þig, líknin blíð,
mun lofa alla tíð.

(Sálmabók 1972 Reichelt – Bjarni Eyjólsson)

Áhersla mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, á mikilvægi varðveislu kristinnar kærleikstrúar aldanna, og kristins siðar, og þar með kristinna grundvallargilda, arfleifðar og ávaxta, einkum varðandi líknarþjónustu til handa þeim sjáku, og er í órofa samhengi við kristniboðið, kemur skýrlega fram í lífsköllun hans í Lambarene, í Mið-Afríku, þar sem hann reisti sjúkrahús árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250). Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:
,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafa uppfrætt þá um Jesúm Krist. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Niðurlag:
Tökum í trú á móti Drottni vorum, Endurlausnara og Frelsara, Jesú Kristi, sem kallar oss til fylgdar sem forðum, og lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir oss, til þess að vér mættum að eilífu lifa með Honum í kærleikssamfélagi Hans, sem öllum er fyrirhugað. Þá fyllumst vér Heilögum Anda, sem býr í oss og vöxum í helgun; lifum í iðrun og helgun. Þá munum vér hljóta þann dyrðarsveig, sem fullnast við lok tímanna á himnum, þar sem verða endurfundir ástvina. Þá verður fögnuður vor fullkominn. Ég enda með orðum mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers:

,,Hann kemur til vor eins og ókunnugur nafnlaus gestur, á sama hátt og Hann kom forðum við bakka vatnisins, Hann kom til þessarra manna, sem ekki vissu hver Hann var. Hann segir sömu orðin: ,,Fylg þú mér!“ Og Hann bendir oss á þau verkefni, sem Hann þarf að leysa á vorum tímum. Hann skipar fyrir. (*Kristniboðsskipunin, sjá einkum Metteusarguðspjall, 28. kap., vers 18-20). Og þeim, sem hlýða Honum, hvort sem þeir eru vitrir eða fávísir, mun Hann opinbera sjálfan sig í því, sem þeir fá að reyna í samfélagi Hans af erfiðleikum, átökum, og þrautum og þjáningum, og sem ósegjanlegan leyndardóm munu þeir læra og komast sjálfir að raun um Hver Hann er.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of the Historical Jesus, bls. 401. *Innskot og áherslubreyting: ÓÞ). Sá ósegjanlegi leyndardómur er, að Jesús er Kristur, Sonur hins lifanda Guðs Föður vors á himnum; hinn sanni Messías! Amen!

Reykjavík 25. maí 2009,

Með vinsemd og virðingu,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá HÍ., og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

GUÐFRÆÐI MANNVINARINS ALBERTS SCHWEITZERS Í LJÓSI LÍFSKÖLLUR HANS SEM KRISTNIBOÐSLÆKNIS. VARÐVEISLA KRISTNINNAR SEM OG MARKVISST KRISTNIBOÐ.

I
GUÐFRÆÐI MANNVINARINS OG KRISTNIBOÐSLÆKNISINS ALBERTS SCHWEITZERS Í LJÓSI LÍFSKÖLLUNAR HANS SEM KRISTNIBOÐSLÆKNIS Í LAMBARENE, Í MIÐ-AFRÍKU, ÞAR SEM HANN REISTI SJÚKRAHÚS ÁRIÐ 1913, OG STARFAÐI ÞAR SEM KRISTNIBOÐSLÆKNIR Í RÚMA HÁLFA ÖLD.

Guðfræði mannvinarins og kristniboðslækninn Albert Schweitzers, einkum varðandi guðfræði hans; afmarkað (sérstaklega) við efni og innihald guðfræði hans í riti hans ,,The Question of the Historical Jesus (1954)“: ,,Spurningin um hinn Sögulega Jesú“ (Ævisögur Jesú); og þá sérstaklega í ljósi/samræmi við lífsköllun hans sem kristniboðslæknis. Hægt er að rökstyðja þá fullyrðingun (ályktun) út frá niðurlagsorðum – ályktun – í riti Schweitzers, að hann viðurkenni - játi -að Jesús sé Kristur, Sonur hins lifanda Guðs Föður vors á himnum; viðurkenni (játi) þar með Jesú Krist sem sannan Messías, Son Guðs Föður; viðurkenni (játi) m.ö.o Drottin Jesú Krist sem sannan Guð og sannan mann, Endurlausnarann, sem kemur til vor eins og ókunnur nafnlaus gestur, á sama hátt og Hann kom forðum við bakka vatnsins, Hann kom til þessarra manna, sem vissu ekki hver Hann var. (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of yth Historical Jesus, bls. 401). A.m.k er ekki hægt að útiloka þessa rökstuddu fullyrðingu, sem hér er sett fram sem tilgáta/ályktun, út frá niðurlagsorðum – ályktun Alberts Schweitzers sjálfs. ,,Hann segir sömu orðin (við þig og mig): ,,Fylg þú mér!“ Og Hann bendir oss á þau verkefni, sem Hann þarf að leysa á vorum tímum. Hann skipar fyrir.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of yth Historical Jesus, bls. 401). Hann bendir oss á og skipar oss fyrir þeim kærleiksverkum, sem Hann kallar oss til í víngarði sínum. ,,Og þeim, sem hlýða honum, vitrum sem fávísum, mun Hann opinbera sig í því, sem þeir fá að reyna í samfélagi Hans af erfiðleikum, átökum, og þrautum og þjáningum, og sem ósegjanlegan leyndardóm munu þeir læra og komast sjálfir að raun um Hver Hann er.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of the Historical Jesus, bls. 401). Sjálfur sýndi Schweitzer þennan skilning í verki sem kristniboðslæknir í Lambarene í Mið-Afríku í rúma hálfa öld. Þannig uppljómast / lýkst upp fyrir oss í eftirfylgd við Drottin Jesú Krist, að Hann er Drottinn vor og Frelsari, í því/þeim köllunarhlutverkum, sem Hann hefur fyrirhugað oss til eflingar Ríki Hans, konungar kongunanna, konungar kærleikans, þar með þeirrar kærleiksþjónustu, að fylgja Honum, þeir er játast Honum af hjarta sem Drottni sínum og Frelsara, til starfa í víngarði Hans – að efla Ríki Hans! Kristniboðið er hér grundvallarariði (rauður þráður) bæði í guðfræði Schweitzers og lífsköllun hans sem kristniboðslæknis! Áherlsan hjá Schweitzer, að Jesús skipar fyrir, er í beinu og rökrænu samhengi við kristniboðsskipunina sjálfa, einkum í Matteusarguðspjalli, 28. Kapítula, vers 18-20.

Ályktun: Kristniboðið er hér grundvallaratriði; kristin kærleikstrú aldanna til handa öllum, nær sem fjær. Kristniboðið er hér, eins og fyrr segir, grundvallaratriði, bæði í guðfræði Alberts Schweitzers og lífsköllun hans sem kristniboðslæknis. Kristniboðsstarf Alberts Schweitzers. Hér er um ómetanlega fjársjóði að ræða, sem mölur og ryð fær aldrei grandað; væri það mjög verðugt rannsóknarverkefni, einkum innan guðfræðinnar, að rannsaka og kafa dýpra í hina djúphugsuðu guðfræði Alberts Schweitzers, og þá í órjúfanlegu samhengi/samræmi við kærleiksverks hans sem kristniboðslæknis, í Lambarene í Mið-Afríku, þar sem hann reisti sjúkrahús árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld.

Loks er að leggja áherslu á órjúfanlegt samhengi kristniboðsins og kristilegrar líknarþjónustu (og í raun menntunar einnig), og í órofa samhengi við kristniboðið. Hægt er að rökstyðja það nánar með ályktun varðandi tilgátu (fullyrðingu) og/eða ályktun Schweitzers sjálfs, í niðurlagsorðum rits síns, um Ævisögur Jesú. Öll áherslan hér er hins vegar á lífsköllun og guðfræði mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers; kristniboðið er þar grundvallaratriði (rauður þráður), sem fyrr segir, m.ö.o. að hlýða Honum, sem kallar oss til fylgdar við sig, eins og forðum daga, og skipar oss fyrir. ,,Hann segir sömu orðin (við þig og mig): ,,Fylg þú mér!“ Og Hann bendir oss á þau verkefni, sem Hann þarf að leysa á vorum tímum. Hann skipar fyrir.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of yth Historical Jesus, bls. 401). Hann bendir oss á og skipar oss fyrir þeim kærleiksverkum, sem Hann kallar oss til í víngarði sínum. ,,Og þeim, sem hlýða honum, vitrum sem fávísum, mun Hann opinbera sig í því, sem þeir fá að reyna í samfélagi Hans af erfiðleikum, átökum, og þrautum og þjáningum, og sem ósegjanlegan leyndardóm munu þeir læra og komast sjálfir að raun um Hver Hann er.“ (Albert Schweitzer, 1954, The Quest of the Historical Jesus, bls. 401). Sjálfur sýndi Schweitzer þennan skilning í verki sem kristniboðslæknir í Lambarene í Mið-Afríku í rúma hálfa öld, það sannar sagan. Áherlsan hjá Schweitzer, að Jesús skipar fyrir, er í beinu og rökrænu samhengi við kristniboðsskipunina sjálfa, einkum í Matteusarguðspjalli, 28. kapítula, vers 18-20. Þessi áhersla hjá Schweitzer kemur skýrlega fram í lífsköllun hans í Lambarene, í Mið-Afríku, þar sem hann reisti sjúkrahús árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig: Sterkustu rök fyrrnefndrar ályktunar, og er í órofa samhengi við fyrrnefnd ályktunarorð Schweitzers sjálfs, í niðurlagi fyrrnefnds rits síns!

II
VARÐVEISLA KRISTINNAR TRÚAR OG SIÐFERÐIS SEM OG MARKVISST KRISTNIBOÐ, ER EINA LEIÐIN TIL UPPBYGGINGAR OG VARÐVEISLU KRISTILEGS MANNFÉLAGS.

Mannfélag vort hefur gengið í gegnum ótrúlegar raunir, bæði fyrr og nú. Ekkert hefur hjálpað sem hin bjargfasta trú aldanna, sem grundvallast á bjarginu eina sanna, Drottni Jesú Kristi. Og af hafa leitt ávextir og arfleifð þeirrar bjargföstu sáluhjálplegu trúar, ekki síst varðandi ummönnun sjúkra og þar með björgunar mannslífa, líknarþjónustunnar sem og uppeldis og menntunar barna og unglinga, sem hefur að leiðarljósi þessa bjargföstu kærleikstrú aldanna, byggða á bjargi aldanna, konungi konugnanna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi. Þá hefur fjölskyldan og hjónabandið verið hyrningarsteinn hins kristna mannfélags, með Heilaga Maríu Guðs móður og hina Heilögu fjölskyldu - hina bjargföstu kristnu kærleikstrú aldanna, að leiðarljósi, byggða á Drottni Jesú Kristi. E.t.v finnst einhverjum auðveldara að byggja líf sitt á sandi tíðarandanns einum saman, og afneita guðlegri forsjá. Sá hinn sami er á mikum villigötum; upplausn og miskunnarleysi hins guðlausa mannfélags, hefur sagan sannað, fyrr og nú. Líf í og með Drottni vorum Jesú Kristi, þarf alls ekki að vera auðvelt líf eða líferni, og krefst sjálfsafneitunar og fórna, að fljóta ekki með tíðarandunum, sem gæti virst vera auðvelt líf eða líferni, en skilar þess minna, er upp er staðið, andstætt því lífi eða líferni, sem byggt er á hinu eina sanna bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi. Mikilvægi hlutverks húsmóðurinnar er þar ómetanlegt, enda ómetanlegt að koma ekki að tómu húsi, heima, að loknum skóladegi í barnaskóla, eins og margir geta, og hafa vitnað um. Sama má segja um mikilvægi hlutverks ömmunnar og afans. Guð gefi, að þessi kristnu lífsgildi, ásamt fleiri kristilegum lífsgildum, vaxi ásmegin í mannfélaginu á nýjan leik.
Guðleysið veður nú um mannfélag vort, eins og faraldur, með allt sitt miskunnarleysi og siðleysi, skreytt ýmsum innihaldssnauðum fallegum orðum, eins og t.d. ,,lýðræði“, eða ,,jafnrétti“, en hvernig er það ,,jafnrétti“, sem nær t.d. ekki yfir líf hins ófædda barns; grundvallarrétturinn og þar með grundvallarmannréttindi til lífsins er virt að vettugi, og syndin gerð að einhverskonar ,,mannréttindum“. Er hér e.t.v. um að ræða syndina gegn Heilögum Anda, sem aldrei verður fyrirgefin? Mannfélag vort virðist vera orðið að kristniboðsakri, hefur e.t.v. orðið það fyrr, en kemur nú e.t.v. betur í ljós eftir efnahagshrunið mikla sl. haust, sem bitnað hefur harðast á þeim, sem síst skyldi, sem varð, vegna þess að of mikið var haft að leiðarljósi sá fjársjóður, sem mölur og ryð fær grandað, í stað þess að hafa meira að leiðarljósi þann fjársjóð, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, byggt á hinu eina sanna bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi. Og guðlaus marxísk hugmyndafræði, er hér heldur engin lausn, sem sagan hefur einnig sannað.
Kristniboðið er hér grundvallaratriði, nær sem fjær, og er í órofa samhengi við alla kristilega uppeldis, - hjálpar,- og líknarstarfsemi. Rofni það samhengi, er voðinn vís, eins og komið hefur á daginn, jafnvel meðal kristinna einstaklinga, sem vegna tíðarandans í dag, hafa farið að greina of mikið á milli kristniboðsins og kristilegrar hjálpar- og líknarstarfsemi. Í raun sannar vitnisburður sögunnar þetta, ekki síst í kristniboði fyrri tíma og sl. aldar, og má nefna fögur dæmi þar um, eins og kristniboðsstarf mannvinarins Alberts Schweitzer, sem rætt er hér sérstaklega í I. kafla, hér að framan, sem reisti sjúkrahús í Lambarene í Mið-Afríku, árið 1913, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Krisinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga). Sama má nefna varðandi mannvininn systur Móður Theresu, sem starfaði lengst af ævi sinnar í kristinni líknarreglu meðal sinna minnstu meðbræðra og systra í Indlandi. Hér á landi má nefna kristilegt líknarstarf Kaþólsku systranna, sem reistu m.a. sjúkrahús í Reykajvík, árið 1902, sem var í órofa samhengi Kaþólska kristniboðsins. Hér á landi má einng nefna mannvininn og æskulýðsleiðtogann Bjarna Eyjólfsson, sem m.a. sat í fjóra áratugi í stjórn KFUM, og var rúma þrjá áratugi í starfi og forystu í málefnum Sambands Íslenskra kristniboðsfélaga. (Árni Sigurjónsson, 1988, Bjarni Eyjólfsson, Úr minningasafni, bls. 8). Þessa er ekki síst að minnast í tilefni af því, að í ár eru liðin 110 ár frá stofnun KFUM og KFUK á Íslandi. Og fleira mætti vissulega nefna, eins og ómetanlegt starf Hjálpræðishersins, Samhjálpar, ABC-hjálparstarfs, o.s.frv. Guði sé lof, þá eru enn þann dag í dag kristileg uppeldis, -hjálpar,- og líknarsamtök, þar sem kristniboðið er haft að leiðarljósi, þar sem órofa samhengi er á milli kristniboðsins og kristilegra kærleiksstarfa – líknarstarfa -, byggð á Drottni Jesú Kristi, Endurlausnara vorum og Frelsara. Guð blessi alla vora minnstu meðbræður og systur, nær se, fjær. Guð blessi Ísland og Íslenska þjóð.

Reykjavík, 22. maí 2009,

Með vinsemd og virðingu,

Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá HÍ., og hefur rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.