HUGVEKJA: EFTIRFYLGD VIÐ JESÚ KRIST, Þ.M.T. ÓEIGINGJÖRN LÍKNAR- OG BJÖRGUNARSTÖRF GÓÐVILJAÐRA OG ÁBYRGRA EINSTAKLINGA, EINS OG MANNVINARINS ALBERTS SCHWEITZERS OG FLEIRI MANNVINA, ÁSAMT SKYNSEMI OG ÁBYRGÐ GÓÐVILJAÐRA MANNA.

Bæn: Ó, Guð þinn anda gefðu þinn,
er glæðir kærleik, von og trú,
og veit hann helgi vilja minn,
svo vilji‘ eg það, sem elskar þú.

Í Lúkasarguðspjalli, 10. kapítula, versum 8-16, stendur ritað:
,,... Og hvar sem þér komið í borg og tekið er við yður, þá neytið þess, sem fyrir yður er sett.
Læknið þá, sem þar eru sjúkir, og segið þeim: ,Guðs ríki er komið í nánd við yður.‘ En hvar sem þér komið í borg og eigi er við yður tekið, þá farið út á strætin og segið: ,Jafnvel það dust, sem loðir við fætur vora úr borg yðar, þurrkum vér af oss handa yður. Vitið samt þetta, að Guðs ríki er komið í nánd.‘ Ég segi yður: Bærilegra mun Sódómu á þeim degi en þeirri borg.
Vei þér, Korasín! Vei þér, Betsaída! Ef gjörst hefðu í í Týrus og Sídon kraftaverkin, sem gjörðust í ykkur, hefðu þeir löngu iðrast og setiðíð í sekk og ösku. En Týrus og Sídon mun bærilegra í dóminum en ykkur. Og þú Kapernaum! Verður þú hafin til himins? Nei, til heljar mun þér steypt verða.
Sá sem á yður hlýðir, hlýðir á mig, og sá sem yður hafnar, hafnar mér. En sá sem hafnar mér, hafnar þeim er sendi mig.“

INNGANGUR

Hér er fyrst og síðast um frelsun og eilífa sáluhjálp hvers einstaklings að ræða; hér er um að ræða eilífa sáluhjálp þess alkærleika, sem er Drottinn Jesús Kristur, sem leiðir síðan til allrar þeirrar miskunnar og líknar, sem eru meðal þeirra dýrmætustu ávaxta kristinnar kærleikstrúar aldanna, það að sjúkir verði læknaðir að sálu og líkama. Hér áréttast enn mikilvægi þeirrar einingar, sem verður að vera á milli kristinnar trúar og siðar, og þar með kristniboðs og kristilegra líknarverka; í raun alls hins kristilega lífs, lífernis og köllunar.

KRISTIN KÆRLEIKSTRÚ ALDANNA OG ÁVEXTIR HENNAR, SAMHLIÐA SKYNSEMI, ANDSTÆTT MISKUNNARLEYSI GUÐLEYSISINS OG SKEYTINGARLEYSI TÍÐARANDANS, SAMHLIÐA ÓSKYNSEMI ÞESS.

Órofa samhengi er milli björgunar eilífrar sálheillar mannsins sem og björgunar mannslífa og líknar og umönnunnar allra þeirra, sem þjást á einn eða annan hátt. Sama er að segja varðandi menntunina, sérstaklega gagnvart börnunum. Og hér er bænin, eins og varðar allt kristilegt líferni, lykillinn að frelsandi, og líknandi náð og miskunn Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi. Og sérstaka athygli vekur í Guðspjallinu, og þá miðað við tíðarandann í dag, að ,,kostnaður“ varðandi lækningu hinna sjúku, er ekki nefdnur, og því síður talinn eftir, eins og hins vegar er ómælt gert í hinum afhelguðu iðnríkjum nútímans, þmt. hér á landi, og kemur enn skýrar fram, þegar halla fer undan fæti, ekki síst varðandi faraldur heimskreppunnar, í dag, þá fyrst reynir á siðferðileg gildi mannfélagsins, á hverjum tíma; og ef vesturveldin huga ekki betur að sínum eigin þegnum, og stefna lífi og heilsu þeirra í bráða hættu, hvernig fer þá fyrir fjarlægum raunabörnum, t.d. í Afríku, þar sem fyrrverandi nýlenduríki hafa að verulegu leiti viðhaldið þeirri líknarþjónustu, sem þeim bar vissulega einnig skylda til, sem kristniboðarnir voru frumkvöðlar að. Og verður jafnframt ekki að líta sér næst, þegar afhjúpast, að ríkisvald viðkomandi landsstjórnar, stendur ekki lengur t.d. undir kostnaði líknarþjónustunnar, og þá nær sem fjær! Verða ekki kristniboðarnir að fara að líta sér nær, án þess að draga á nokkurn hátt úr þeirra ómetanlega kristniboðsstarfi, og þar með ávextum þess, líknarþjónusta til handa þeim sjúku sem og uppbygging og verðveisla menntunar barna, og uppbygging kristilegs safnaðarstarfs, sem þeir veita m.a. í Afríku! Hér verðum við, sem játum kristna trú og sið, að líta okkur bæði nær sem fjær, neyð náungans skiptir alla hina kristnu máli, hvot sem náunginn býr rétt handan okkur, í 10 km. fjarlegð sem og í 4000 km. fjarlægð. Þetta áréttast sérstaklega í kristniboðsskipuninni sem og ræðu Jesú í lok 25. kapítula Matteusraguðsspjalls, versum 31-46, varðandi sáluhjálplega lífsnauðsynlega skyldu okkar við náungann, nær sem fjær: Tvö dæmi varðar líknarþjónusuna við þann, sem sjúkur er sem og fangann, auk hjálpar til handa fátækum, og eru allt einn af dýrtsu ávöxtum kristilegrarar kærleikstrúar og siðar aldanna .
Vissulega bera viðkomandi stjórnmálamenn þjóðríkja mikla ábyrgð á þessum málum, en verk þeirra geta yfirleitt aldrei annað, en verið endurspeglum á siðferði viðkomandi þjóðríkis. Og þegar mikil afkristnun, afhelgun og afsiðun, hefur átt sér stað meðal þjóðríkjanna, getur útkoman sjaldnast orðið góð, í kristilegum siðferðilegum skilningi; fyrir utan að nýta hvern eyri allra milljarðanna, sem allra best og á sem skynsamlegastan hátt, án endalauss ,,niðurskurðar“, þar sem ,,tíska“ hins miskunnarlausa afhelgaða tíðaranda nútímans er í algleymingi, sem lífsnauðsynlega verður hins vegar að renna til lífnauðsynlegra málaflokka, svo sem almannavarna, löggæslu, heilbrigðismála, menntamála, og almennrar velferðarþjónustu; mannslíf hvers einstaks einstaklings er hér einskis metið, auk þess sem verið er að ,,spara“ eyrinn, en ,,henda“ krónunni; tiltölulega háar fjárupphæðir eru skammarlega illa nýttar, hvað þá að hver eyrir þess fjármagns, sé nýttur til hins ýtrasta, án þess að það verði á kostnað viðkomandi þjónustu, og starfsfólks þeirrar þjónustu. Óhjákvæmilegt er, að forgangsraða verður varðandi ríkisrekstuinn, en þá er það lágamarks siðferðileg krafa, að sérstakri skjaldborg sé slegið um þau störf, sem varða líf og heilsu fólks. Allt hefur þetta vissulega verið arfleifð viðkomandi trúarmenningarlegs arfs, og ávaxta hans. Og leifar þess arfs eru þó enn til staðar, þrátt fyrirallt. En leiti blessaðir stjórnmálamennirnir ekki handleiðslu og leiðsagnar almáttugs Guðs, er ekki von á góðu, og skammist sín ekki fyrir í einlægni, að biðja Íslandi, og Íslenskri þjóð Guðs blessunar, eins og fyrrverandi forsætisráðherra gerði, í fyllstu einlægni, auk þess að reyna að taka á erfiðum málum af fyllstu ábyrgð, því miður andstætt núverandi forsætisráðherra.
En þetta dugar ekki eitt sér, nema e.t.v. varðandi mannsæmandi grunnþjónustu, varðandi ofangreint, þar sem lífi og heilsu fólks, sé ekki stefnt í voða, eins og allt bendir því miður til, í öllum ,,niðurskurðinum“ til lífnauðsynlegrgar þjónustu, og virðist vera ,,hátíska“ hins siðblinda tíðaranda nútímans. Það er því miður mjög auðvelt að ,,skera niður“ með einu pennastriki, og e.t.v. einni ,,jarðýtu“, og rústa alda- og áratuga grunnþjónustu björgunar mannnslífa, og þá ekki síst varðandi líknarþjónustuna; hitt er erfiðara, að vinna að varðveislu þessarar lífsnauðsynlegu grunnþjónustu, og þá í senn með markvissari og skynsamlegri sem og mannúðlegri nýtingu varðandi kostnað þessarar lífnauðsynlegu þjónustu; en það er ekki alltaf hægt að forðast erfið verkefni, þótt tíðarandi nútímans krefjist þess. Tíðarandi nútímans vill gera allt á sem auðveldastan hátt, og verk stjórnmálamannanna eru ekkert annað en endurspeglun þess tíðaranda, sem ríkir hverju sinni, hverjar sem afleiðingar verða, í stað þess, að vinna að varðveislu grunnþjónustu björgunar mannslífa og líknar og miskunnsemi, sérstaklega til handa hinum sjúku, og öðrum, sem eiga erfitt; þetta kostar átak og er að mörgu leiti erfitt, en eigi að síður framkvæmanlegt, sem sagan sannar, svo fremi kristin siðferði er með í för, grundvölluð á konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi. Skyldan er vissulega til staðar hjá viðkomandi þjóðríkjum og stjórnmálaleiðtogum þeirra, einnig fyrrverandi nýlenduveldum, gagnvart fyrrvernadi þegnum sínum einnig þar. Og þegar hallar undan fæti gagnvart eigin þegnum, sem er nógu slæmt, en er ekkert miðað við það, sem bíður þegna fyrrverandi nýlenduríkja.
Vissulega ber siðferðilega ábyrgðarfullum stjórnvöldum, að mannsæmandi grunnþjónusta verði veitt þegnum þeirra, bæði þegnum eigin lands, hér á landi sem annarsstaðar, sem og þegnum fyrrverandi nýlenduvelda, og senda eins marga lækna á vettvang og unnt er til (fyrrverandi) nýlendna sinna, eins og mannvinurinn Albert Schweitzer, kemst að orði. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).

Orðrétt segir í Ævisögu Schweitzers:

,,Þær þjóðir sem eiga nýlendur, verða að láta sér skiljast, að þær bera bsína sérstöku ábyrgð. Ríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bak við. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178). Þetta eru orð að sönnu; ríksvaldið getur aldrei eitt sér, leyst þau mannúðarhlutverk, sem varðar mannsæmandi líknarþjónustu til hins sjúka, og þá nær sem fjær. Meira verður að koma til, og er nútíminn allra síst undantekning, þrátt fyrir alla tækniþróunina.
Staðreyndin er og verður alltaf sú, að meira þurfi að koma til, en ríkisvaldið eitt sér getur lagt til málanna, til að leysa það mannúðarhlutverk, eins og Albert Schweitzer kemst einnig að orði, og vísar þá ekki síst til hins mikilvæga hlutverks og starfsemi sjálfboðaliðans (kristniboðans):

,,Nýlenduríkin verða vitanlega að senda eins marga lækna á vettvang og unnt er. En stjórnir sumra nýlendna fá ekki einu sinni lækna í þær stöður, sem til eru, þótt þær séu alltof fáar. ,,Vér verðum að ná í lækna, sem vilja gerast sjálfboðaliðar og fara til litaðra þjóða, taka að sér að lifa þar í einangrun, við erfiðleika hættulegs loftslags, fjarri heimkynni og allri siðmenningu. Ég get sagt þeim af reynslu, að þeir munu fá ríkuleg laun fyrir allt, sem þeir segja skilið við. Hið góða sem þeir fá gjört, mun reynast ærin laun.““. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Þeir, sem fara til þess að vinna þetta hjálparverk, þurfa að eiga einhverja heima fyrir, sem veiti þeim nauðsynlegan styrk. Þessi skylda hvílir á öllum. Þeir, sem sjá skylduna þegar í stað og viðurkenna hana, eru þeir, sem sjálfir hafa reynt þjáningar; þeir eru venslaðir, hvar sem þeir eiga heima á jörðinni, en hafa fengið bata meina sinna. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178-179).

,,,,Ég hef nú sjálfur verið tvívegis skorinn upp og fengið við það heilsuna aftur, en hún hafði verið á hverfanda hveli síðan 1918. Ég hef með orgeltónleikum (orgelverk J.S. Bach) og erindum aflað fjár til þess að grynna á skuldinni, sem ég varð að safna stríðsárin. Því er ég ákveðinn í því að að halda áfram starfi mínu fyrir þjáða menn í fjarlægð. Sú starfsemi, sem ég hafði byggt upp, (lífshugsjónar, sem Albert Schweitzer hafði, þar sem hann reisti og stofnaði sjúkrahús í Lambarene, í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld), hefur að vísu hrunið í stríðinu. Þeir vinir mínir af ýmsum þjóðum, sem höfðu bundizt samtökum um að styðja það, hafa vegna heimsviðburðanna orðið viðskila hverjir við aðra um langt skeið. Þeir, sem höfðu færi á því að hjálpa áfram, urðu margir öreigar í stríðinu. Það verður erfitt að afla fjárins. Og nú þarf miklu meira en áður, því kostnaður við starf mitt er orðinn þrefaldur, hversu mjög sem öllu er í hóf stillt.
En ég er samt hugrakkur. Eymdin, sem ég hef séð, veitir mér styrk, og traust mitt á mönnunum er mér vonarvaki. Ég vil treysta því, að ég finni nægilega marga menn, sem bjargað hefur úr líkamlegum þrautum og eru þess vegna fúsir að færa þakkarfórnir vegna þeirra, sem lifðu á líkan hátt. Ég vil vona, að bræðralag þeirra, sem þrautir reyndu, geti bráðlega sent marga marga lækna víðsvegar út um heim.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 180; innskot: ÓÞ).
Vissulega þarf vart að taka það fram, að Schweitzer á hér við hvern einstakan einstakling, óháð kyni eða kynþætti, enda sannaði hann það sjálfur í sínu einstaka lífsköllunarstarfi mannúðar kristniboðslæknisins. Þetta er sérstaklega tekið fram, af því gefna tilefni, að fréttaskýrendur sjónvarpsþáttar um Albert Schweitzer, af hálfu Bresku fréttastofunnar BBC., fyrir örfáum árum, komu með órökstuddar dylgjur og fyllstu ósannindi, sem gengu út á þann rógburð um hina göfugu starfsemi Alberts Schweitzers, að Schweitzer og samstarffólk hans, hefði ástundað svokallaðan kynþáttaaðskilnað, sem mér finnst mjög ómaklegt að haldið skyldi fram; í raun myndi slíkt lagalega séð, bæði í Bretlandi og á Íslandi, teljast til saknæmra meiðyrða, gagnvart látnum manni. Öll uppbygging sjúkrahúss Schweitzers, sem fylgdu fleiri byggingar, var allt saman skipulagt á sem kristilegastan, mannúðlegastan og skynsamlegastan hátt! Rétt er að taka það fram, að í Ævisögu Alberts Schweitzers, er á fyrstu blaðsíðum bókarinnar, að finna uppdrátt af húsaskipan Alberts Schweitzers, í Lambarene, í Mið-Afríku. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 8).

Aðkoman í Lambarene, var slík, eftir fyrri heimsstyrjöldina, að Albert Schweitzer og samstarfsfólk hans, þurfti að byggja allt upp, nánast frá grunni,, þ.e.a.s. sjúkrahússbyggingarnar. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls.185-188). Aðkoman var með sanni margfallt verri, en allar heimskreppur, alla sl. öld, og allt til til heimskreppunnar, sem skall á sl haust, varðandi það, að slá skjaldborg um þennanan einn af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna, líknarþjónustuna, þar sem bæði þarf að koma til uppbygging og varðveisla ríkisvaldsins, þar sem hann starfaði sem kristniboði/kristniboðslæknir, í rúma hálfa öld, a.m.k. varðandi grunnþjónustu líknarþjónustunnar, en meira þarf til, nær sem fjær, einstaklinga, sem hafa álíka hugsjónir og eilífðarlífssýn þeirrar kristnu kærleikstrúar aldanna, sem fylgja skilyrðislaust eftir kalli Jesú Krists, til kærleiksþjónustu í Víngarði Drottins. (Albert Schweitzer, 1954, The Quest og the Historical Jesus, bls. 401), og er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina, t.d. í Matteusarguðspjalli, 28. kapítula, vers 18-20; lífshugsjónar, sem Albert Schweitzer hafði, þar sem hann reisti og stofnaði sjúkrahús í Lambarene, í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem fyrr er getið, hér að framan. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)] og, þar sem kristniboðslækisstarf hans sannar hið órofa samhengi köllunar Jesú Krists og kristniboðsskipunarinnar, varðandi nefnt lífsköllunarstarf Schweitzers; í jafnvel þótt það yrði í smækkaðri fyrirmynd, mannvinar og kristniboða/kristniboðslæknis! Þá koma hér ekki síður til greina líknarfélög, ekki síst kristileg líknarfélög, kristileg samfélög, eins og Hjálpræðisherinn, og Samhjálp Hvítasunnumanna, kristniboðssamtök sem og kristna söfnuði, sem öll hafa unnið ómetanleg kærleiksstörf í mannfélaginu/Víngarð Drottins.

Samkvæmt ofangreindu, var ekki til neytt slíkt, eða neytt, sem gæti vísað hið minnsta í þá átt, hjá Albert Schweitzer og aðstoðarfólki hans, - slíkt orð og inntak þess var ekki til í ,,orðabók þeirra“ - hversu erfiðlega, sem áraði, þótt hann nýtti sem allra best hvern eyri til líknarstarfsins, með skynsömum sparnaði, sem bitnaði aldrei á líknarþjónustunni, [(Sigurnjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)], sem hinsvegar í afkristnun, afhelgun og afsiðun nútímans, er nefnt ,,endalaus niðurskurður“ til líknarþjónustunnar, og þá ekki bara hér á landi, heldur víða um hinn vestræna heim, og ,,fyrirmyndin“ ekki síst sótt til afhelgunar sumra ,,Norrænna velferðarstjórna“, sem byggst hefur verið að verulegu leiti á marxísk/bolsévískri hugmyndafræði, sem er því miður söguleg staðreynd, sem bitnað hefur miskunnarlaust á hinum sjúku, og þá sérstaklega bitnað á geðfötluðum, og því miður virðast núverandi stjórnvöld hér á landi, horfa mjög í þessa átt, sérstaklega varðandi ,,uppbyggingu“ velferðar- og líknarþjónustunnar; þótt m.a. ríki í Afríku, fari margfallt ver út úr þessum miskunnarlausa ,,niðurskurði“ til líknarþjónustunnar; einum af ávöxtum hins siðblinda tíðaranda sinnuleysisins, og skeytingarleysis hans sem og ,,niðurskurðar“ til þróunaraðstoðar, til handa vorum minnstu meðbræðrum og systrum!
Á sama tíma fara kristniboðar, m.a. héðan frá Íslandi, sem sjálfboðaliðar í líknar, uppeldsis- og menntunarstörf, til Afríku, m.a. Keníu og Eþíópíu.

Kristniboðarnir(sjálfboðaliðarnir) hafa séð þessa skyldu sína, ekki síst varðandi líknarþjónustuna og menntunina, og þá ekki síst menntun barna á öllum öldum, nær sem fjær, og gera enn, og unnuð ómetanleg kristileg kærleiksverk, á þessum vettvangi, líknað hinum sjúku og uppfrætt þá um Jesú Krists, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn Albert Schweitzer, gerði, þar sem hann reisti sjúkrahús árið 1913 í Lambarene, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafa uppfrætt þá um Jesúm Krist. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250). Þetta sannreyndi Albert Schweitzer í lífsköllunarstarfi sínu sem kristniboðslæknir, auk þess að prédika á hverjum sunnudegi. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga; Albert Schweitzer, 1935, My Life and Thought)]. ,,,,Hver, sem kynnist hugarheimi frumstæðra manna,“ skrifar Schweitzer, ,,og þekkir óttann, hræðsluátandið, sem þeir eru í ... getur aldrei framar efast um, að oss beri að gera allt, sem unnt er, til þess að losa þá við þessi hindurvitni.“ Og enn segir Schweitzer: ,,Evrópumenn munu aldrei geta skilið til fulls, hversu skelfileg tilveran er þessum vesalings mönnum...Þeir menn einir, sem hafa séð þessar hörmungar í nærsýn, skilja, að það er skylda vor að flytja frumstæðum nýja lífsskoðun, er losi þá við þá hugaróra, sem gera þeim lífið svo kvalafullt. Í þessu tilliti myndu jafnvel stækustu efasemdamenn verða vinir kristniboðsins, ef þeir kynntust málavöxtum.““
,,Kristindómurinn leysir þessa menn úr viðjum óttans. ,,Þeir vita síðan, að örlög vor allra eru á hendi sama, kærleiksríka föður.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 129).
Sama má segja varðandi ómetanlegt líknarverk mannvinarins systur Móður Theresu, þar sem hún starfaði í kristinni líknarreglu nær allt sitt líf og sinnti og líknaða sínum minnsta meðbróður og systur, á Indlandi. Fleiri líknarverk mannvina má nefna, eins og kristinna líknarreglna Klaustra, og má þar ekki síst minnast, frá 19. öld, mannvinarins systur Önnu Maríu, sem hafði sömu lífshugsjón og Albert Schweitzer og systir Móðir Theresa, og fl., að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krists, að fyrirmynd Heilagrar Maríu Guðs móður, og gaf Jesú Kristi allt sitt líf, en hún lést langt um aldur fram; göfugra getur það ekki orðið, að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krist, fyrst með fyrirbæn, síðan með beinni líknarþjónustu til handa hinum sjúku.

Þá má nefna líknarverk Kaþólsku systranna, sem störfaðu í kristinni líknarreglu, og reistu m.a. Landakotsspítala, árið 1902, þrátt fyrir ómælda efnislega fátækt þess tímabils, og fleiri sjúkrahús. Hringssysturnaar stofnuðu Barnaspítala Hringsins, og vinna enn að varðveislu barnaspítala sem og sérstaklega mæðra- og ungbarnaverndar. Landsspítalinn var reistur á fjórða áratug sl. aldar, í þeirri mestu heimskreppu, sem gekk eins og fraldur, yfir alla heimsbygðina. Hugafarið var greinilega annað en nú, þar sem hinn siðlausi afkristnaði tíðarandi krefst þess, að ,,skera“ endalaust niður varðandi kostnað og varðveislu ofangreindra lífsnauðsynlegra og mikilvægrar þjónustu; svo slæmt er ástandið m.a. að lífi lögreglumanna, er stemmt í bráða lífshættu; í stað þess að sameining embætta dragi senn úr yfirbyggingu þjónustunnar, og hver eyrir sé nýttur, jafnvel með ódýrari hætti, að veita í senn enn betri og markvissari þjónustu, er hún miskunnarlaust skert sem og lífi lögreglumanna er stefnt í voða, m.ö.o..: Vegið er að siðferðilegri lögbundinni grunnþjónustunni. Sama er að segja varðandi líknarþjónustuna, menntunina og aðra velferðarþjónustu; þ.e.a.s.: Vegið er að siðgæðislegri og lögbundinni grunnþjónustu.
Hins vegar má halda því fram, og þá ekki síst í ljósi sögunnar, að fleiri aðilar en ríkisvaldið eitt sér komi að líknarþjónustunni annars vegar, og menntamálunum, einkum varðandi leik- og barnaskólakennslu sem og aðra kennslu. En vissulega með þeim skýlausa fyrirvara, að hver einstaklingur njóti ekki aðeins lögbundinnar þjónustu á vegum hins opinbera, heldur allri þeirri þjónustu, sem einstaklingar og/eða félagasamtök sjái um, t.d. í rekstri sjálfseignarstofnunar, fullkomlega óháð efnahag!. Og hér er komið gullið tlækifæri fyrir þá, sem vilja varðveita kristinn arf og sið, þ.m.t. kristniboða og/eða kristniboðssamtök, láti æ meir til sín taka, nær sem fjær. Bæði Samband Íslenskra Kristniboðsfélaga, Hjálpræðisherinn, Samhjálp Hvítasunnumanna, ABC-hjálparstarf, Kaþólskar líknarreglur, eru aðeins dæmi um, hvernig mögulegt er að varðveita og efla bæði líknarþjónustuna og menntunina, bæði með ódýrari hætti og jafnvel en mannúðlegri, nær sem fjær.
Landsstjórn, sem í senn ,,sker“ miskunnarlaust fjármagn til ofangreindrar lífsnauðsynlegrar grunnþjónustu, (aðeins að vilja hæstvirts heilsbrigðisráðherra, Ögmundar Jónassonar, undanskyldum, a.m.k. að því leiti, sem hann virðist reyna að halda hlífiskyldi um líknarþjónustana), samhliða því að stórhækka skatta, vinnur mannfélaginu mikið, og jafnvel óbætanlegt tjón, sem verður því mjög dýrt, bæði í efnislegum skilningi þess orðs sem og andlegum, og hamlar markvisst gegn frumkvæði einstaklingisns og/eða félagasamtaka, til uppbygginar- og varðveislu starfa, einkum líknarmála, sem kostað er að mestu leiti með frjálsum framlögum. Að ekki sé talað um hyrningarstein mannfélagsins, sem er fjölskyldan og heimilið sem og fyrirtæki, sem halda eða hafa haldið uppi atvinnu; að ekki sé talað um hyrningarstörf sjómannanna. Og einnig má nefna vanmetin lífsnauðsynleg líknarstörf læknanna og allra annarra í heilbrigðisstéttunum, þ.m.t. lífsnauðsynleg líknarstörf bráðaliðans og sjúkraflutningamannsins sem og lífsnauðsynleg björgunarstörf lögreglumanna; að ógleymndum lífsnauðsynlegum björgunarstörfum björgunarsveitarmannanna, sem unnin eru í sjálfboðavinnu. Sennilega þarf að koma til aukin sjálfboðaliðavinna, sérstaklega til verndar björgunar- og líknarþjónustunni, samsvarandi þeirri, sem mannvinurinn Albert Schweitzer, kemst hér að orði hér að framan, og þá ekki aðeins til fjarlægra staða, heldur einnig nær, jafnvel hér á landi, enda megum vér aldrei gleyma heldur að líta oss næst, eins og Schweitzer hefur einnig komist að orði, [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga]); á hvaða tímabilum sem er, og þá ekki síst vegna neyðar heimskreppunnar, bæði hér á landi, og annars staðar, m.ö.o.: Bæði nær sem fjær, því íbúar fjarlægra landa mega alls ekki gleymast heldur, eins og Schweitzer hefur einnig áréttaðhér að framan!

Sameining lögregluembætta eiga að leiða til betri þjónustu, en ekki eingöngu ,,sparnaðar“ sem og slakari þjónustu sem og að leggja líf lögreglumanna í beina lífshættu. Og það er mögulegt að spara á annan hátt, en hinn siðblindi tíðarandi hefur að leiðarljósi, eins og hins vegar áður fyrr var gert í mannfélaginu, með skynsömum hætti, enda kristileg gildi höfð meira að leiðarljósi þá, en í dag.

Afkristnun, afhelgun, og afsiðun mannfélagsins, leiðir af sér sinnuleysi og skeytinarleysi siðblindunnar, andstætt kristinni kærleikstrú aldanna, og ofangeindir mannvinir sanna, ásamt fleiri mannvinum, sem vinna hin óeigingjörnu störf löggæslu, björgunar, líknar og ummönnunar sem og uppeldis- og menntunarstarfa, ásamt fleiri mannúðarstörfum, og þá jafnvel í sjálfboðastörfum. Hér má svo sannalega nefna fyrrverandi hæstvirta heilbrygðisræaðherra, Jón Kristjánsson sem og Guðlaug Þór Þórðarson,sem gerðu allt sem í þeirra valdi stóð, til að slá skjaldborg um líknarþjónustuna í landinu, a.m.k. mannsæmandi grunnþjónustu; en mjög var þrengt að þeim, af mönnum, sem höfðu ekki nægilegan siðferðilegan þroska, til að geta fyllilega skilið gildi þessarar lífsnauðsynlegu líknarþjónustu; og í raun má segja hið sama um núverandi hæstvirtan heilbrigðisráðherra, Ögmund Jónasson, sem er ekki síður réttsýnn og heiðarlegur maður, en hinir tveir fyrrnefndu.
Niðurrifsstörf, ekki síst á grundvelli ,,Norænna velferðarstjórna“, þar sem sérstaklega byggir á marxísk/bolsévískri hugmyndafræði, eru mjög auðveld, því auðvelt er að eyðileggja aldar björgunar- og líknarþjónustu sem og menntun, ekki síst barna og unglinga, með einu ,,pennastriki“ og e.t.v. einni ,,jarðýtu“. Það er hins vegar mjög erfitt að varðveita þessa hyrningarþjónustu kristilegs og siðaðs mannfélags, og það í jafn erfiðum aðstæðum, og nú steðja að, með einni verstu heimskreppu sögunnar. En það er mögulegt, með samstilltu átaki stjórnvalda, einsaklinga og félagasamtaka, ekki síst líknarfélaga, og þá ekki síst kristinna; það sannar sagan! Verður fólk að fá lífshættulega sjúkdóma, og læknast, til að sjá þetta í siðferðilegu ljósi? Sjálfur hef ég og móðir mín, ómetanlega reynslu af hálpsemi/líkn/sálgæslu, af hálfu lækna, allra stétta hjúkrunarfólks, og sjúkrahússprests sem og félagsráðgjafa, vegna alvarlegs blóðsjúkdóms, sem ég fékk, og þurfti að fara í víðtæka krabbameinsmeðferð, bæði á göngudeild blóð- og krabbameinslækningadeildar, og blóðlækningadeildar Landsspítalans, að ógleymdum bráða- og sjúkraflutningamönnum, þegar á þurfti að halda.
Það kom fram mjög skynsamleg tillaga, sem háttvirtur þingmaður, Tryggvi Þór Herbertsson, ræddi sérstaklega í kastljósþætti, nú frekar nýverið. Ekki hafði viðmælandi hans hins vegar skilning á nauðsyn þess, að eitthvert átak þyrfti að gera, sem ábyrgðarfullir menn gera sér hins vegar grein fyrir, eins og Tryggvi Þór Herbertsson. Hin skynsama tillaga gekk út á það, að skattleggja inngreiðslur lífeyrisgjalda þegar í stað, í stað eftir á, (alls ekki afturvirkt), sem myndi afla ríkissjóði tugmilljónir á ári, sem myndi ekki aðeins koma heimilum og fjölskyldum, einkum skuldsettum, ásamt fyrirtækjum, til góða, í endurreisn og varðveislu þeirra, og auka þar með jafnframt atvinnu, heldur ekki síður varðandi varðveislu og uppbyggingu líknarþjónustunnar, menntunarinnar, einkum varðandi börn og unglinga sem og löggæslunnar og björgunarmálanna, og síðast en ekki síst velferðarmálanna. Hér kom fram mjög skynsamleg tillaga til hjálpar landi og þjóð, á mjög erfiðum tímum, sem hefði skilað sér margfallt til baka til góðs fyrir Ísland.

Þá ætla núverandi stjórnvöld, aðeins að hæstvirtum heilbrigðisráðhrra, Ögmundi Jónassyni, undanskyldum, að láta undan kúgun tveggja fyrrverandi nýlenduvelda, og skuldsetja saklausan almenning, þ.m.t. alsaklaus börn þessa lands, fæddra sem ófæddra, um ókomna áratugi eða jafnvel aldir. ,,Óuppfylltur“ víxill eða tékki getur aldrei talist til lögmæts samkomaulags eða samnings; ríkisábyrgð, sem leggja skal á Íslenskan almenning, langt umfram lagalega skyldu, getur aldrei gengið upp. Enginn skyldi halda því fram að ekki þurfi að semja hér, en á lagalegum forsendum, þar sem skýrt þak sé sett á skuldbindingar ríkisábyrgðar, þar sem hvorki sé greitt eyri meira, né minna, á grundvelli lagalegrar niðurstöu, og þess vegna að láta hlutlausa dómstóla skera úr málinu, og komast að sem hlutlægastri lagalegri niðurstöðu, sem allir málsaðilar yrðu að sætta sig við. Og síðan er það spurning, hvort Bretar hafi ekki fyrirgert öllum rétti sínum til þessa, vegna hinna ólögmætu meingerðar þeirra, að beita heilt þjóðríki hryðjuverkalögum; fyrir utan þá skaðabótaskyldu, sem þeir hafa bakað sér vegna þeirrar ólögmætu meingerðar, þar uran? Þá er einnig með ólíkindum, að heilt þjóðríki, þurfi að standa undir skuldbindingum, varðandi fjármálaviðskipti, sem þjóðin hafði ekki minnstu hugmynd um; en raunverulegir ábyrgðaraðilar gerningsins, þurfa ekkert að koma að málum og bera nokkra ábyrgð á eigin gerningi. Hér er um enn eitt dæmi siðblindu skeytingarlauss tíðaranda, að ræða.
Ofurskattar eru mestu óvinir ofangreindrar líknar og varðveislustefnu kristinnar kærleikstrúar; að ekki sé talað um ofurskatta á skuldsett heimili landsins. Og núverandi landsstjórn hefur ekkert gert, til að hjálpa á nokkurn hátt hinum skuldsettu heimilum, sem hefur leitt af sér mikinn landflótta, einkum ungs fólks, sem, eins og flestir aðrir landsmenn, eiga enga sök á því ástandi, sem skapast hefur, vegna heimskreppunnar, sem er fyrt og fremst afleiðing þess, að allt of mikið hafur verið byggt á sandi þess fjársjóðs, sem mölur og ryð fær eytt.
En til að ofangreint verði í senn varðveitt, og unnið að aukinni uppbyggingu, þarf að komast til valda ábyrg lýðræðisstjórn, sem skammast sín ekki fyrir að leita handleiðlsu, leiðsganar og hjálpar almáttugs Guðs, sem hefur í senn skynsemi, mannúð og frelsi einstaklingsins að leiðarljósi, byggt á hinum trúarmenningarsögulega grundvelli fullvalda ríksis, grundvallað á hinu eina sanna bjargi kristinnar kærleikstrúar aldanna, Drottni Jesú Kristi. Og bak við slíka lýðræðisstjórn verður að vera kristin og skynsöm þjóð, sem lært hefur af sögunni, hvað það er, sem til ábyrgðar, varðveislu og uppbygginar heyrir, sá fjársjóður, sem ryð og mölur fær aldrei eytt, en ekki guðlaus og óskynsamur minnihlutahópur, sem byggir á grunnhyggju siðblinds og skeytingarlauss tíðaranda , að ekki sé talað um guðlausrar helstefnu marxískrar/bolséískrar ofsatrúar. Þá má heldur alls ekki byggja á sandi auðæfaoflætisins, sem er því miður stór þáttur þeirrar miklu efnahagskreppu, sem nú gengur yfir veröldina, og bitnar harðast á þeim, sem síst skyldi, og enga sök eiga á ástandinu, nær sem fjær.
T.d. kemur fram í ævisögu mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers, (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185), að stuttu eftir byltingu kommúnista/bolsévíka í Rússlandi, hafi komið fram undarleg ólyfjan bolséískrar helstefnu og frumstæðrar djöflatrúar, en hin síðarnefnda var fyrir í Lambarene í Afríku. Svonefndir hlébarðamenn, sem var nokkurs konar leyniregla innan frumstæðrar djöflatrúar, sem var landlæg forneskja í sumum ríkjum Afríku, höfðu haft sig óvenjumikið í frammi. ,,Svo virtist sem þessi ófögnuður væri að magnast. Hugsanlegt, að ekki væri aðeins um landlæga forneskju að ræða, heldur innflutta pólitík jafnframt, bolsévíska ofsatrú.
Fyrir tveim árum hafði maður verið myrtur á kristniboðsstöðinni í Lambarene. Morðinginn var hlébarðamaður.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185). Guði sé lof, að þá upprætti kriniboðið þetta andlega krabbamein af samblandi þessara ólyfjan marxískrar/bolsévískrar ofsatrúar og helstefnu og frumstæðrar djöflatrúar, og kristin kærleikstrú og ávextir hennar blómströðu í staðinn, og leiddu m.a. af sér líkn og miskunn, í stað grimmdar og morða. Og í dag sjáum við því miður þessar sömu helstefnur guðleysins og heiðindómsins, ekki síst í Afríku, þar sem m.a. stúlkubörn eru hneppt í kynlífsþrælkun, og drengir og stúlkur eru hneppt í vinnuþrælkun, og drengir eru hnepptir í hernað, og gerðir að lifandi fallbyssufóðri. Ekkert annað en skipulagt og markvisst kristniboð getur leyst þetta andlega krabbamein; það sannar sagan svo sannarlega, sbr. ofangreint dæmi, varðandi sögu Lambarene, í Mið-Afríku.
Og gleymum heldur ekki að líta okkur næst, varðandi ,,bolsévískar“ ,,velferðarstjórnir“, í löndum, sem eiga að teljast til þróaðri ríkja, þar sem sumir eru ,,jafnari“ en aðrir, samhliða því að glæpum hvers konar hefur stórfjölgað, enda jafnframt markvisst skorið niður fjármagn, (af hálfu ,,bolsévískra“/marxískra stjórnvalda, þar sem jafnvel heiðarlegir einstaklingar, hafa látið blekkjast til samstarfs við hin marxísku guðlausu öfl, og neyðast til að taka þátt í vítahring þessara helstjórna), til lífsnauðsynlegrar grunnþjónustu björgunar mannslífa og löggæslu; sbr. hina merku bók H.G.Wells, ,,The Animalfarm“, þar sem sumir voru ,,jafnari“ en aðrir. Hér, eins og varðandi allt annað, er eina lausnin kröftugt og öflugt kristniboð, sem upprætir m.a. þessa helstefnu og fasisma, og það myrkur þeirrar helstefna guðleysisins og heiðindómsins, sem byggt er á, hvort sem m.a. er um að ræða frumstæða og/eða marxíska/bolsévíska ofsatrú. Og slíkt ríkisvald kemst ekki í raun til valda, nema afkristnað, afhelgað, og afsiðað hugarfar einhvers hluta almennigs sé á bakvið.

Séra Mattías Jochomsson kemst svo að orði í þessu sálmversi sínu:
Ó, lít á þeirra hryggðarhag,
sem heiðnin blindar nótt og dag,
ó, kveik þeim ljós, ó, send þeim sól,
ó, sýn þeim Jesú náðarstól.

Nei, það verður að snúa vörn í sókn. Vel má vera, að hinn vestræni heimur, og þ.m.t. land vort sé orðið að meiri kristniboðsakri, en við gerum okkur grein fyrir; ef til vill hefur það verið kristniboðsakur um miklu lengra skeið, en við höfum gert okkur grein fyrir, þegar við vöknum nú loks af þyrnirósarsvefni, í kjölfar afhjúpunar kreppunnar á þeim grundvallargildum, sem fyrir eru, eða öllu heldur hafa laumað sér inn í kristið mannfélag, og við ekki séð vel illgresið, mitt í allri velmeguninni. Hér gæti e.t.v. verið einstakt tækifæri fyrir markvisst heimatrúboð, þar sem um væri að ræða uppbyggingu og varðveislu sáluhjálplegrar trúar og ávaxta hennar, og gæti þáttur kristninnar, ef rétt er staðið að málum, orðið miklu stærri og markvissari, bæði varðandi líknarþjónustuna og menntunina. Hér er, eins og ég hef áður rætt, órofa samhengi milli kristniboðs og kristilegrar starfsemi, nær sem fjær. Hér er kristniboðið grundvallaratriði, nær sem fjær, og kemur bæði skýrt fram í ofangreindum orðum Jesú Krists, sem eru í órofa samhengi við kristniboðsskipunina.
Og gleymum hér aldrei hinni réttu byrjun, sem er bæn kristins manns, sem beðin er í Jesú nafni; bænin er hér lykillinn að náð, miskunn og líkn Drottins í Kristi Jesú. Bænin er lykillinn að því, að miðla öðrum, ekki síst hinum sjúku sem og öllum öðrum, frelsandi og líknandi náð, miskunn og lækningu Drottins Jesú Krists, og þá ekki síst til þeirra, sem í neyð eru, nær sem fjær. Án bænarinnar, yrði allt annað kristilegt starf andlaust og í raun byggt á sandi, í stað þess, að byggja á þeirri frelsandi, og líknadi og náð og miskunn Drottins í Kristi Jesú, sem ætíð grundvallast á hinu eilífa bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi, konungi kærleikans, konungi kongunanna.

NIÐURLAG

Opnum öll hjarta okkar fyrir Honum og meðtökum Hans Heilaga Anda, og leifum Honum að lifa og starfa í okkur, lifa í iðrun og helgun, vitandi að við erum breysk og syndug og Hans ekki verð; samt kemur Hann til okkar að fyrra bragði, og gefur okkur sinn eina sanna frið, en ekki eins og heimurinn gefur; ávöxtum því í Hans nafni, þeim talentum, sem Hann hefur fengið okkur til að ávaxta í ríki Hans, kærleikans. Ef við höfnum honum, erum við að grafa okkar eigin gröf andlegs dauða. Ef við veitum Honum viðtöku, öðumst við eilífa lífið með Honum og þeim, er sendi Hann, Föðurnum á himnum, í einingu Heilags Anda. Meðtökum Hann því inn í hjarta vort, já allt vort líf, Hann, sem gaf líf sitt fyrir okkur öll á krossi, en fullnaði sigur sinn með upprisu sinni. Þá verður fögnuður vor fullkominn, sem fullnast mun síðan á himnum.

Ábyrgð hinna kristnu og kristniboðans er mikil, að berjast trúarinnar góðu baráttu, og gefast ekki upp fyrir heiminum og vonsku hans. Alkærleikur Guðs Föður, í Syni sínum, Jesú Kristi, í krafti og vernd Heilags Anda, er óendanlegur. Drotinn Jesús Kristur frelsar enn í dag.
Hér má adrei gleyma hyrningarsteini kristilegs mannfélags, sem er hjónabandið og fjölskyldan. Og það var ómæld blessun, og verður alltaf, að hafa komið sem barn að loknum skóladegi, aldrei að tómu heimili.
Guð blessi alla voru meðbræður og systur, sérstaklega þau, sem sjúk eru, og þá ekki síst veikum börnum sem og aðstandendur þeirra allra, þau, sem eru í fangelsi sem og aðstandendur þeirra, og þá ekki síst börnunum, og öllum öðrum, sérstaklega sem eiga um sárt að binda, eru í sorg, eða annarria neyð og erfiðleikum, nær sem fjær. Guð blessi Ísland, og Íslenska Þjóð, þ.m.t. ráðamenn þjóðarinnar, Alþingi öllu, og gefi þeim visku og vísdóm, til að leita handleiðslu almáttugs Guðs, og ekki síst þá, sem fara fyrir rannsóknarnefndum, saksóknurum og ráðgjöfum þeirra sem og lögreglu, sérstaklega í mjög erfiðum ábyrgðarstörfum, sem fram undan eru, og eiga sér vart hliðstæðu, bæði frá lýðveldisstofnun, 17. júní 1944 sem og fullveldisstofnun, 1. desember 1918. Guð gefi, að fullveldi Íslands verði varðveitt, um ókomna tíð. Og Guð blessi ekki síst og alla þá er vinna sérstök ábyrgðarstörf, sem varða öryggi, líf fólks og heilsu. Mannvinurinn, kristniboðinn og æskulýðsleiðtoginn, Bjarni Eyjólsson (1913-1972), ritstjóri í Reykjavík, kemst svo að orði í þessari fögru þýðingu hans á hinum fögru sálmversum Norska mannvinarins og kristniboðans, K.L.Reichelt (1877-1952), sem segir allt, sem skiptir máli varðandi það að fylgja Jesú Kristi sem einlægur lærisveinn Hans, í kærleikssamfélagi Hans:

Ó, DROTTINN, ég vil aðeins eitt:
Að efla ríki þitt.
Ó, þökk, að náð sú var mér veitt,
sem vakti hjarta mitt.
Ég verður, Jesús, ekki er
að eiga að vera´ í þínum her,
en vinarnafn þú valdir mér,
mig vafðir blítt að hjarta þér,
ó, hjálpa mér
að hlýðnast eins og ber.

Ó, lát mig fá að finna ljóst,
hve fólksins neyð er sár.
Mér gef þinn ástareld í brjóst
og einlæg hryggðartár.
Í ljósi þínu lát mig sjá
hvern lýð, sem neyð og heiðni þjá,
því neyðin hans er hróp frá þér
að hjálpa – eins og bauðstu mér -
að dauðastund
með djarfri fórnarlund.

Þá eitt ég veit: Mitt auga sér
þá undraverðu sín,
er langri ævi lokið er
og líf og kraftur dvín:
Ég sé þitt ríki sigur fær,
til sérhvers lýðs þitt frelsi nær,
og þessi mikli helgra her,
sem hjálp og lífið fann í þér,
þig, líknin blíð,
mun lofa alla tíð. Amen!
(Sálmabók 1972 Reichelt – Bjarni Eyjólsson)

Reykjvík, 12. ágúst, 2009;

endurbætt 16. ágúst, 2009.

Með óskum um Guðs blessun!

Ólafur Þórisson, cand. theol. Höfundur er með embættispróf í guðfræði, við Guðfræðideild Háskóla Íslands, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

Athugasemdir

[Arnar, 13.8.2009 kl. 10:02]

Ólafur: Afkristnun, afhelgun, og afsiðun mannfélagsins, leiðir af sér sinnuleysi og skeytinarleysi siðblindunnar, andstætt kristinni kærleikstrú aldanna

Ertu að segja að ég sé siðblindur og siðlaus af því að ég er trúlaus?