FORRÆÐISHYGGJA VALDAHROKANS, ANDSTÆTT HEIÐARLEGU FRELSI OG ÁBYRGÐ EINSTAKLINGSINS SEM MENNSKRAR MANNESKJU. STUÐNINGSYFIRLÝSING VIÐ HÁTTVIRTAN ÞINGMANN, RAGNHEIÐI E. ÁRNADÓTTUR:

  Fyrir Alþingi, liggur fyrir frumvarp til laga, sem byggist á forræðishyggju marxískrar hugmyndafræði, þar sem einstaklingsframtakið er ekki aðeins lítilsmetið, heldur svívirt, á grundvelli þeirrar hugmyndafræði marxískrar foræðishyggju, sem sér manneskjuna aðeins sem hluta af ópersónlegum tölum á pappír; fyrir utan það, hversu ógeðfellt er að nota orðið „kvóta“ yfir mennskar manneskjur, eins og um væri að ræða dauða hluti eða tölur á pappír.  Hér er því miður um að ræða einræði fasískrar hugmyndafræði, sem þolir ekki framtak og frelsi einstaklingsins.  Ef fleiri en 50 manns starfa hjá fyrirtæki, mega ekki fleiri en 60% annars hvors „kynsins“, vera í stjórn fyrirtækja.  Verður skiptingin næst, e.t.v. jafnframt miðuð við „kynþátt“, eða eitthvað annað?     

  Fyrir utan margþætt brot á stjórnarskrá fullvalda lýðræðisríkis, sem varða í senn eignarétt og atvinnufrelsi einstaklingsins sem einstaklings sem og persónurétt, óháð kynferði, kynþætti, o.s.frv., kemur fyrirskipun forræðishyggjunnar, sem ætlar að brjóta þau grundvallarmannréttindi, og svipta einstaklinga – eiganda/eigendur –lögvörðum grundvallarréttindum, - jafnvel afturvirkt, - sem einkum koma fram í ofannefndum stjórnskipunarlegum grundvallarlögum fullvalda lýðræðisríkis.  Það þarf ekki glöggt auga til að sjá, að ofangreind foræðishyggja, bitnar ekkert síður á konum, en körlum, bæði sem einstaklingum, en einnig sem fjölskyldum.   
  Hinsvegar er hjónabandið, heimilið og fjölskyldan, sem ætíð verða hyrningarsteinar kristilegs og siðaðs mannfélags, ekki hátt metin, af ofangreindri forræðishyggju, eins og því miður hefur sannast m.a. hér á landi, þar sem heimilin hafa mátt „blæða út“, í rétt rúmt ár!  

  Tek ég hér heilshugar undir með háttvirtum þingmanni, Ragnheiði E. Árnadóttur, sem greiddi atkvæði gegn ofangreindu frumvarpi forræðishyggjunnar!  Hinn ,,pólitíski rétttrúnaður forræðishyggjunnar" vinnur jafnframt markvisst að því, að mynda óbrúanlega gjá á milli kynjanna. Það er hins vegar vissulega ekkert, sem mælir gegn því, að konur sem karlar vinni sem mest og best saman, á grundvelli gagnkvæmrar virðingar, og ekkert nema gott eitt um það að segja.             
  Og að halda einhverjum einstaklingi frá því, að komast í tiltekið starf, eða stöðu, sem hugur hans hneigist til, og hann hefur hæfni til, sem skal metið á sem faglegastan og hlutlægastan hátt, en ekki huglægan, þar sem persónuleg geðþóttaákvörðun ræður ferðinni, hvort sem er á grundvelli kynferðis, kynþáttar, eða sem „óæskilegs“einstaklings, o.s.frv., er vissulega fordæmanlegt!  Og hér komum við einmitt að þeim kjarna málins, þar sem hver einstaklingur sé metinn sem einstaklingur – mennsk manneskja, en ekki eins og dauður hlutur eða tala ápappír.       
  Háttsettir embættismenn, bæði andlegir og veraldlegir, hafa bæði fyrr og nú, beitt fólki valdahroka, og það á öllum öldum.  Það sannar sagan.  Það hafa einnig voldug ríki gert, bæði gegn eigin þegnum sem og öðrum, þ.m.t. fámennum, eða fámennari  þjóðum. 
  Valdahrokinn varðandi hið svonefnda Icesave-mál, er í raun og veru ekkert einsdæmi.  Nú hafa Íslendingar, hins vegar, einstakt tækifæri, til að sýna valdahroka tveggja „fyrrverandi“ nýlenduvelda, að í senn valdahroki og fjárkúgun, verði ekki liðin, hver sem í hlut á!  Förum öll ákjörstað, og segjum skýrt nei, í þjóðaratkvæðagreiðlunni á laugardaginn, 6. mars nk.  Auðmýktin, andstæða valdhrokans, hefur ekkert með undirlægjuhátt að gera.  Loks árétta ég stuðning minn við hæstvirtan forseta hins fullvalda lýðveldis Íslands!             


  Ég enda með þessum orðum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers:

  „Framtíð mannkyns veltur á því, að sérhver maður, hvert sem starf hans er, leitist við að sýna, hvað sönn mennska er.  Það sem menn láta ógjört í þessu efni, er vanræksla, en ekki örlög.“  (SigurbjörnEinarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 274; áherslubreyting:  ÓÞ).      

           
Með óskum um Guðs blessun.          
Með vinsemd og virðingu,    
Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með lögvarinn rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.